Politics is exciting because people

Politics is exciting because people disagree. They disagree about how they should live. Who should get what? How should power and other resources be distributed? Should society be based on cooperation or conflict? And so on. They also disagree about how such matters should be resolved. How should collective decisions be made? Who should have a say? How much influence should each person have? And so forth. For Aristotle, this made politics the ‘master science’: that is, nothing less than the activity through which human beings attempt to improve their lives and create the Good Society. Politics is, above all, a social activity. It is always a dialogue, and never a monologue. Solitary individuals such as Robinson Crusoe may be able to develop a simple economy, produce art, and so on, but they cannot engage in politics. Politics emerges only with the arrival of a Man (or Woman) Friday. Nevertheless, the disagreement that lies at the heart of politics also extends to the nature of the subject and how it should be studied. People disagree about what it is that makes social interaction ‘political’, whether it is where it takes place (within government, the state or the public sphere generally), or the kind of activity it involves (peacefully resolving conflict or exercising control over less powerful groups). Disagreement about the nature of politics as an academic discipline means that it embraces a range of theoretical approaches and a variety of schools of analysis. Finally, globalizing tendencies have encouraged some to speculate that the disciplinary divide between politics and international relations has now become redundant.

Results (Thai) 1:

การเมืองเป็นที่น่าตื่นเต้นเนื่องจากคนไม่เห็นด้วย พวกเขาไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับวิธีที่พวกเขาจะอาศัยอยู่ ที่ควรได้รับอะไร อย่างไรควรใช้พลังงานและทรัพยากรอื่น ๆ กระจายหรือไม่ สังคมควรจะใช้กับความร่วมมือหรือความขัดแย้งหรือไม่ และอื่น ๆ พวกเขายังไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับการเรื่องดังกล่าวควรจะแก้ไข ควรทำรวมตัดสินใจอย่างไร ที่ควรมีการพูดหรือไม่ อิทธิพลจำนวนที่แต่ละคนควรมี และอื่น ๆ อริสโตเติล นี้ทำการเมือง 'วิทยาศาสตร์หลัก': คือ ไม่มีอะไรน้อยกว่ากิจกรรมที่มนุษย์พยายามปรับปรุงชีวิต และสร้างสังคมดี การเมืองได้ เหนือทั้งหมด กิจกรรมสังคม มันเป็นเสมอการพูดคุยกัน และไม่เคยเป็น monologue ปัจเจกบุคคลเช่นโรบินสันครูโซอาจสามารถพัฒนาเศรษฐกิจอย่างง่าย ผลิตงานศิลปะ และอื่น ๆ แต่พวกเขาไม่สามารถมีส่วนร่วมทางการเมือง เมืองขึ้นเท่านั้นที่มาของผู้ชาย (หรือผู้หญิง) วันศุกร์นี้ อย่างไรก็ตาม กันที่หัวใจของเมืองยังขยายสู่ธรรมชาติของเรื่องว่าควรจะศึกษา คนที่ไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับมันคืออะไรที่ทำให้สังคม 'การเมือง' ไม่ว่าจะที่มันเกิดขึ้น (ภายในรัฐบาล รัฐ หรือประชาชนทรงกลมโดยทั่วไป), หรือประเภทของกิจกรรมเกี่ยวข้องกับ (สงบแก้ไขความขัดแย้งหรือการออกกำลังกายควบคุมน้อยกว่ากลุ่มที่มีประสิทธิภาพ) กันเกี่ยวกับธรรมชาติของการเมืองเป็นวิชาหมายความ ว่า นำทฤษฎีที่ใช้และความหลากหลายของโรงเรียนการวิเคราะห์ ในที่สุด แนวโน้ม globalizing ได้สนับสนุนให้บางเก็งว่า แบ่งวินัยระหว่างการเมืองและความสัมพันธ์ระหว่างประเทศได้ทันทีกลายเป็นซ้ำซ้อน

Results (Thai) 2:

การเมืองเป็นที่น่าตื่นเต้นเพราะคนที่ไม่เห็นด้วย พวกเขาไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับวิธีที่พวกเขาควรจะอยู่ ใครควรจะได้รับสิ่งที่? ว่าควรใช้พลังงานและทรัพยากรอื่น ๆ จะกระจาย? สังคมควรจะขึ้นอยู่กับความร่วมมือหรือความขัดแย้ง? และอื่น ๆ พวกเขายังไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับวิธีการเรื่องดังกล่าวควรจะแก้ไข ว่าควรตัดสินใจร่วมกันที่จะทำ? ใครควรจะพูดหรือไม่ วิธีอิทธิพลมากแต่ละคนควรมี? เป็นต้น สำหรับอริสโตเติลทำให้การเมืองวิทยาศาสตร์โท: นั่นคืออะไรน้อยกว่ากิจกรรมผ่านที่มนุษย์พยายามที่จะปรับปรุงชีวิตของพวกเขาและสร้างสังคมที่ดี การเมืองเป็นทั้งหมดข้างต้นเป็นกิจกรรมทางสังคม มันก็มักจะเจรจาและไม่เคยพูดคนเดียว บุคคลโดดเดี่ยวเช่นโรบินสันครูโซอาจจะไม่สามารถที่จะพัฒนาเศรษฐกิจง่ายผลิตศิลปะและอื่น ๆ แต่พวกเขาไม่สามารถมีส่วนร่วมในทางการเมือง การเมืองโผล่ออกมาเฉพาะกับการมาถึงของผู้ชาย (ผู้หญิง) วันศุกร์ อย่างไรก็ตามความขัดแย้งที่อยู่ในหัวใจของการเมืองยังขยายไปถึงลักษณะของเรื่องและวิธีการที่ควรศึกษา คนที่ไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับสิ่งที่มันเป็นที่ที่ทำให้การปฏิสัมพันธ์ทางสังคม 'การเมือง' ไม่ว่าจะเป็นที่ที่มันจะเกิดขึ้น (ภายในรัฐบาลของรัฐหรือพื้นที่สาธารณะทั่วไป) หรือชนิดของกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับ (การสงบการแก้ไขความขัดแย้งหรือการออกกำลังกายควบคุมน้อย กลุ่มที่มีประสิทธิภาพ) ไม่เห็นด้วยเกี่ยวกับธรรมชาติของการเมืองเป็นวินัยทางวิชาการหมายความว่ามันโอบกอดช่วงของวิธีการทางทฤษฎีและความหลากหลายของโรงเรียนของการวิเคราะห์เป็น ในที่สุดแนวโน้มโลกาภิวัตน์ได้รับการสนับสนุนบางส่วนที่จะคาดเดาว่าวินัยแบ่งระหว่างการเมืองและความสัมพันธ์ระหว่างประเทศได้ตอนนี้กลายเป็นที่ซ้ำซ้อน

Results (Thai) 3:

การเมืองเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น เพราะประชาชนไม่เห็นด้วย พวกเขาไม่เห็นด้วยกับวิธีการที่พวกเขาควรจะอยู่ ใครควรได้รับอะไร แล้วพลังงานและทรัพยากรอื่น ๆมีการกระจาย ควรที่สังคมจะขึ้นอยู่กับความร่วมมือ หรือขัดแย้ง และอื่น ๆ พวกเขายังไม่เห็นด้วยว่าเรื่องดังกล่าวควรได้รับการแก้ไข ว่าควรตัดสินใจร่วมกันได้ ? ใครควรจะพูด ? อิทธิพลเท่าไหร่ แต่ละคนได้และอื่น ๆ สำหรับอริสโตเติล ทำให้การเมืองหลัก ' วิทยาศาสตร์ ' : นั่นคือไม่มีอะไรน้อยกว่ากิจกรรมผ่านซึ่งมนุษย์พยายามที่จะปรับปรุงชีวิตของพวกเขาและสร้างสังคมที่ดี การเมือง , ทั้งหมดข้างต้น , กิจกรรมทางสังคม มันเป็นบทสนทนา และไม่เคยมีการพูดคนเดียว บุคคลเดี่ยว เช่น โรบินสัน ครูโซ อาจจะสามารถพัฒนาเศรษฐกิจง่ายผลิตศิลปะและ แต่พวกเขาไม่สามารถมีส่วนร่วมในการเมือง การเมืองที่ปรากฏเฉพาะกับการมาถึงของชาย ( หรือหญิง ) วันศุกร์ อย่างไรก็ตาม ความขัดแย้งนั้นอยู่ที่หัวใจของการเมืองยังขยายไปถึงธรรมชาติของวิชาและวิธีการที่ควรศึกษา คนไม่เห็นด้วยเรื่องอะไรที่ทำให้การปฏิสัมพันธ์ทางสังคม ' การเมือง ' , ไม่ว่าจะเป็น มันต้องใช้สถานที่ภายในรัฐบาลรัฐหรือมณฑลสาธารณะทั่วไป ) หรือประเภทของกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับ ( อย่างสงบ การแก้ไขความขัดแย้ง หรือออกกำลังกายการควบคุมมากกว่ากลุ่มที่มีประสิทธิภาพน้อยกว่า ) ข้อขัดแย้งเกี่ยวกับธรรมชาติของการเมืองเป็นวินัยทางวิชาการหมายความว่ามันรวบรวมช่วงของแนวคิดเชิงทฤษฎีและความหลากหลายของโรงเรียน ของการวิเคราะห์ ในที่สุดแนวโน้มโลกาภิวัตน์ได้รับการสนับสนุนบางส่วนคาดการณ์ว่าแบ่งวินัยระหว่างการเมืองและความสัมพันธ์ระหว่างประเทศได้กลายเป็นตอนนี้ )