I. INTRODUCTIONEconomists are incre

I. INTRODUCTION
Economists are increasingly focusing on the links between rising inequality, crisis risk, and
sustainable growth. Rajan (2010) underscores how inequality intensified the leverage and
financial cycle, sowing the seeds of crisis, while Stiglitz (2012) stresses the role of politicaleconomy
factors (especially the influence of the rich) in allowing financial excess to balloon
ahead of the crisis. Berg and Ostry (2011) document the multi-decade and multi-country
evidence that greater equality can help sustain growth. This work builds on a tentative
consensus in the growth literature that inequality can undermine progress in health and
education, cause investment-reducing political and economic instability, and undercut the
social consensus required to adjust in the face of major shocks, and thus that it tends to reduce
the pace and durability of growth (Persson and Tabellini, 1994; Easterly, 2007; Berg, Ostry and
Zettelmeyer, 2012).2
That equality seems to drive higher and more sustainable growth does not, in itself, support
efforts to redistribute. In particular, inequality may impede growth at least in part because it
calls forth efforts to redistribute through the fiscal system, efforts that themselves may
undermine growth. In such a situation, even if inequality is bad for growth, taxes and transfers
may be precisely the wrong remedy. While the literature on this score remains controversial,
the notion of a tradeoff between redistribution and growth seems deeply embedded in
policymakers’ consciousness. The negative effect of redistributive policies is indeed the central
theme of Arthur Okun’s famous 1975 book on the tradeoffs between efficiency and equity and
on the efficiency “leaks” that efforts to reduce inequality engender.
We should not jump to the conclusion that a treatment for inequality—redistribution—may be
worse for growth than the disease itself. First, we need to ask if equality-enhancing
interventions would invariably lead to a loss of economic efficiency, as Okun and others
assumed. On reflection, that is too broad-brush a conclusion: we are all familiar with win-win
policies that have potential both to promote efficiency and equality. Examples could include
taxes on activities with negative externalities paid mostly by the better-off but harmful to the
poor (such as, perhaps, excessive risk-taking in the financial sector), cash transfers aimed at
encouraging better attendance at primary schools in developing countries, or spending on
public capital or education that benefits the poor. A number of papers (such as Benabou, 2000,
2002; and Bleaney, Gemmell, and Kneller, 2001) point out that some categories of government
spending—for example, public investments in infrastructure, spending on health and education,
and social insurance provision—may be both pro-growth and pro-equality, while other
categories may imply the tradeoffs that preoccupied Okun. The macroeconomic effects of
redistributive policies are likely to reflect a balance between different components of the fiscal

Results (Thai) 2:

I. บทนำ
นักเศรษฐศาสตร์มีมากขึ้นโดยมุ่งเน้นที่การเชื่อมโยงระหว่างความไม่เท่าเทียมกันที่เพิ่มขึ้นความเสี่ยงวิกฤตและ
การเติบโตอย่างยั่งยืน Rajan (2010) เน้นย้ำว่าความไม่เท่าเทียมกันรุนแรงยกระดับและ
วงจรทางการเงินหว่านเมล็ดพันธุ์ของวิกฤตในขณะที่สติกลิตซ์ (2012) เน้นบทบาทของ politicaleconomy
ปัจจัย (โดยเฉพาะอิทธิพลของคนรวย) ในการอนุญาตให้ส่วนเกินทางการเงินให้กับบอลลูน
ข้างหน้าของวิกฤต Berg และ Ostry (2011) เอกสารหลายทศวรรษที่ผ่านมาและหลายประเทศ
หลักฐานที่แสดงว่าความเท่าเทียมกันมากขึ้นสามารถช่วยสนับสนุนการเติบโต งานนี้สร้างในเบื้องต้น
ฉันทามติในวรรณคดีการเจริญเติบโตที่ไม่เท่าเทียมกันสามารถทำลายความคืบหน้าในด้านสุขภาพและ
การศึกษาการก่อให้เกิดการลงทุนลดความไม่แน่นอนทางการเมืองและเศรษฐกิจและตัดราคา
ฉันทามติทางสังคมที่จำเป็นในการปรับในการเผชิญกับแรงกระแทกที่สำคัญและทำให้มันมีแนวโน้มว่า เพื่อลดการ
ก้าวและความทนทานของการเจริญเติบโต (เพอร์สันและ Tabellini 1994; ตะวันออก, 2007; Berg, Ostry และ
Zettelmeyer, 2012) 0.2
ความเท่าเทียมกันที่ดูเหมือนว่าจะผลักดันการเติบโตอย่างยั่งยืนที่สูงขึ้นและมากขึ้นไม่ได้ในตัวเองการสนับสนุน
ความพยายามในการแจกจ่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งความไม่เท่าเทียมกันอาจเป็นอุปสรรคต่อการเจริญเติบโตอย่างน้อยในส่วนหนึ่งเป็นเพราะมัน
ออกมาเรียกร้องความพยายามที่จะแจกจ่ายผ่านระบบการคลังพยายามที่ตัวเองอาจ
บ่อนทำลายการเจริญเติบโต ในสถานการณ์ดังกล่าวแม้ว่าความไม่เท่าเทียมกันจะไม่ดีสำหรับการเจริญเติบโตของภาษีและการโอน
อาจจะเป็นวิธีการรักษาที่แม่นยำที่ไม่ถูกต้อง ในขณะที่หนังสือที่เกี่ยวกับคะแนนนี้ยังคงขัดแย้ง
ความคิดของการถ่วงดุลอำนาจระหว่างการกระจายและการเติบโตดูเหมือนจะฝังลึกใน
จิตสำนึกของผู้กำหนดนโยบาย ' ผลกระทบของนโยบาย redistributive แน่นอนกลาง
รูปแบบของอาร์เธอร์ Okun ที่มีชื่อเสียง 1975 หนังสือเกี่ยวกับความสมดุลระหว่างประสิทธิภาพและทุน
ที่มีต่อประสิทธิภาพ "รั่วไหล" ว่ามีความพยายามที่จะลดการก่อให้เกิดความไม่เท่าเทียมกัน.
เราไม่ควรข้ามไปสรุปว่าการรักษาความไม่เท่าเทียมกัน -redistribution-อาจจะ
เลวร้ายยิ่งสำหรับการเจริญเติบโตกว่าโรคตัวเอง อันดับแรกเราต้องถามว่าการเสริมสร้างความเท่าเทียมกัน
การแทรกแซงอย่างสม่ำเสมอจะนำไปสู่การสูญเสียประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจเช่น Okun และคนอื่น ๆ
สันนิษฐานว่า สะท้อนว่าเป็นวงกว้างแปรงเกินไปสรุป: เราทุกคนคุ้นเคยกับชนะ
นโยบายที่มีศักยภาพทั้งในการส่งเสริมประสิทธิภาพและความเท่าเทียมกัน ตัวอย่างอาจรวมถึง
ภาษีที่เกี่ยวกับกิจกรรมที่มีผลกระทบภายนอกเชิงลบที่จ่ายโดยส่วนใหญ่ดีกว่าการปิด แต่เป็นอันตรายต่อ
คนยากจน (เช่นบางทีความเสี่ยงในภาคการเงินมากเกินไป) โอนเงินสดมุ่งเป้าไปที่
การส่งเสริมให้ผู้เข้าร่วมการดีกว่าที่โรงเรียนประถมศึกษาในประเทศกำลังพัฒนา หรือการใช้จ่ายใน
ภาครัฐหรือทุนการศึกษาที่เป็นประโยชน์ต่อคนยากจน จำนวนเอกสาร (เช่น Benabou, 2000,
2002 และ Bleaney, Gemmell และ Kneller, 2001) ชี้ให้เห็นว่าบางประเภทของรัฐบาล
เช่นการใช้จ่ายสำหรับการลงทุนโครงสร้างพื้นฐานของประชาชนในการใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพและการศึกษา
และการประกันสังคม พฤษภาคมเป็นทั้งโปรเจริญเติบโตและความเท่าเทียมกันโปร, ขณะที่อื่น ๆ
ประเภทอาจบ่งบอกถึงความสมดุลที่หมกมุ่น Okun ผลกระทบทางเศรษฐกิจมหภาคของ
นโยบาย redistributive มีแนวโน้มที่จะสะท้อนให้เห็นถึงความสมดุลระหว่างองค์ประกอบที่แตกต่างของงบประมาณ

Results (Thai) 3:

นักเศรษฐศาสตร์ผมแนะนำ
ยิ่งขึ้นเน้นการเชื่อมโยงระหว่างอสมการ rising , ความเสี่ยงวิกฤตและ
การเจริญเติบโตอย่างยั่งยืน ราชันย์ ( 2010 ) กล่าวว่าจากความไม่เท่าเทียมกันรุนแรงและ
วงจรการเงิน การหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งวิกฤติ ขณะที่ สติกลิตส์ ( 2012 ) เน้นบทบาทของปัจจัย politicaleconomy
( โดยเฉพาะอิทธิพลของอุดม ) ในการอนุญาตให้สถาบันการเงินบอลลูน
ส่วนเกินก่อนวิกฤติ เบิร์ก และ ออสทรี้ ( 2011 ) เอกสารหลายทศวรรษและหลายประเทศ
หลักฐานมากกว่าความเสมอภาคสามารถช่วยรักษาระดับการเติบโต . งานนี้สร้างในเบื้องต้น
เอกฉันท์ในวรรณคดี การเจริญเติบโตที่สามารถทำลายความก้าวหน้าในด้านสุขภาพและการศึกษา เพราะลงทุนลด
, ความไม่แน่นอนทางการเมืองและเศรษฐกิจ และตัดราคา
ฉันทามติทางสังคมต้องปรับในหน้าของแรงกระแทกที่สำคัญและจึงมีแนวโน้มที่จะลด
ก้าวและความทนทานของการเจริญเติบโต ( persson และ tabellini , 1994 ; ไปทางทิศตะวันออก , 2007 ; Berg , ออสทรี้และ
zettelmeyer 2012 ) 2
ที่ความเสมอภาคดูเหมือนจะขับที่สูงขึ้น และการเติบโตอย่างยั่งยืนมากขึ้น ไม่ ในตัวเอง ความพยายามสนับสนุน
เพื่อแจกจ่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง