Beginning in the 1600s, astronomers

Beginning in the 1600s, astronomers had realized that their telescopes had serious limits. They had managed to build stronger and better telescopes, but no matter how strong the new telescopes were, they were less than satisfactory. The astronomers were able to view objects only when the objects were in view of Earth. At the same time, however, Earth’s light and atmosphere made it difficult to see many heavenly objects. Thanks to the Hubble Telescope, this has been solved, because the Hubble is not just a telescope. It is a digital camera on a satellite that travels about 370 miles (600 km) above Earth, making a complete orbit every ninety-seven minutes. Since 1990, Hubble has been able to take digital pictures of planets, galaxies, comets, and more, and these are sent back to Hubble headquarters for scientists to study.

Results (Thai) 1:

เริ่มตั้งแต่สร้าง นักดาราศาสตร์ได้ตระหนักว่า telescopes ของพวกเขามีขีดจำกัดที่รุนแรง พวกเขาได้จัดการสร้าง telescopes แข็งแกร่ง และดีกว่า แต่ไม่ telescopes ใหม่ความแข็งแกร่ง ได้ พวกเขาพึงพอใจน้อยกว่า ดาราที่เคยได้ดูวัตถุเมื่อวัตถุมีมุมมองโลก ในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตาม แสงและบรรยากาศของโลกทำให้ยากที่จะดูวัตถุในสวรรค์ ด้วยกล้องฮับเบิล นี้ได้ถูกแก้ไข เนื่องจากฮับเบิลไม่ใช่เพียงกล้องโทรทรรศน์ เป็นกล้องบนดาวเทียมที่ส่งประมาณ 370 ไมล์ (600 กิโลเมตร) เหนือโลก การโคจรสมบูรณ์ทุก ๆ 97 นาที ตั้งแต่ปี 1990 ฮับเบิลได้ใช้รูปภาพดิจิทัลของดาวเคราะห์ ชื่อดาราจักร ดาวหาง และอื่น ๆ และเหล่านี้จะถูกส่งกลับไปยังสำนักงานใหญ่ของฮับเบิลสำหรับนักวิทยาศาสตร์เพื่อศึกษา

Results (Thai) 2:

จุดเริ่มต้นในยุค 1600 นักดาราศาสตร์ได้ตระหนักว่ากล้องโทรทรรศน์ของพวกเขามีข้อ จำกัด อย่างรุนแรง พวกเขามีการจัดการเพื่อสร้างกล้องโทรทรรศน์ที่แข็งแกร่งและดีกว่า แต่ไม่ว่าวิธีการที่แข็งแกร่งกล้องโทรทรรศน์ใหม่พวกเขาน้อยกว่าที่น่าพอใจ นักดาราศาสตร์ก็สามารถที่จะดูวัตถุเฉพาะเมื่อวัตถุอยู่ในมุมมองของโลก ในเวลาเดียวกัน แต่แสงของโลกและบรรยากาศทำให้มันยากที่จะเห็นวัตถุบนท้องฟ้าจำนวนมาก ขอบคุณที่ฮับเบิลกล้องโทรทรรศน์นี้ได้รับการแก้ไขเพราะฮับเบิลไม่ได้เป็นเพียงกล้องโทรทรรศน์ เป็นกล้องดิจิตอลบนดาวเทียมที่เดินทางประมาณ 370 ไมล์ (600 กิโลเมตร) เหนือโลกทำให้วงโคจรที่สมบูรณ์ทุกเก้าหมื่นเจ็ดนาที ตั้งแต่ปี 1990 ฮับเบิลได้รับการสามารถที่จะถ่ายภาพดิจิตอลของดาวเคราะห์กาแลคซีดาวหางและอื่น ๆ และเหล่านี้จะถูกส่งกลับไปยังสำนักงานใหญ่ของฮับเบิลสำหรับนักวิทยาศาสตร์เพื่อการศึกษา

Results (Thai) 3:

ในช่วงต้น 1600s นักดาราศาสตร์ได้ตระหนักว่าพวกเขามี จำกัด ชนิดร้ายแรง พวกเขามีการจัดการเพื่อสร้างกล้องโทรทรรศน์ที่แข็งแกร่งและดีกว่า แต่ไม่ว่าวิธีการที่แข็งแกร่งกล้องโทรทรรศน์ใหม่พวกเขาน้อยกว่าที่น่าพอใจ ที่นักดาราศาสตร์สามารถดูวัตถุเมื่อวัตถุอยู่ในมุมมองของโลก แต่ในขณะเดียวกันแสงของโลกและบรรยากาศที่ทำให้มันยากที่จะเห็นวัตถุทิพย์มาก ขอบคุณกล้องโทรทรรศน์นี้ได้รับการแก้ไขแล้ว เพราะไม่ใช่แค่ฮับเบิลกล้องโทรทรรศน์ มันเป็นกล้องดิจิตอลบนดาวเทียมที่เดินทางประมาณ 370 กิโลเมตร ( 600 กิโลเมตร ) เหนือโลก ทุก ๆนาที ทำให้ประชากรวงโคจรที่เสร็จสมบูรณ์ ตั้งแต่ปี 1990 , ฮับเบิลได้รับสามารถใช้ภาพดิจิตอลของดาวเคราะห์กาแล็กซีดาวหาง และเพิ่มเติม และเหล่านี้จะถูกส่งกลับไปยังกองบัญชาการฮับเบิลสำหรับนักวิทยาศาสตร์เพื่อการศึกษา