What do you want me to do with this

What do you want me to do with this?"

"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."

She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"

He had not thought about it; he stammered:

"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."

He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.

< 3 >
"What's the matter with you? What's the matter with you?" he faltered.

But with a violent effort she overcame her grief and replied in a calm voice, wiping her wet cheeks:

"Nothing. Only I haven't a dress and so I can't go to this party. Give your invitation to some friend of yours whose wife will be turned out better than I shall."

He was heart-broken.

"Look here, Mathilde," he persisted. "What would be the cost of a suitable dress, which you could use on other occasions as well, something very simple?"

She thought for several seconds, reckoning up prices and also wondering for how large a sum she could ask without bringing upon herself an immediate refusal and an exclamation of horror from the careful-minded clerk.

At last she replied with some hesitation:

"I don't know exactly, but I think I could do it on four hundred francs."

He grew slightly pale, for this was exactly the amount he had been saving for a gun, intending to get a little shooting next summer on the plain of Nanterre with some friends who went lark-shooting there on Sundays.

Nevertheless he said: "Very well. I'll give you four hundred francs. But try and get a really nice dress with the money."

The day of the party drew near, and Madame Loisel seemed sad, uneasy and anxious. Her dress was ready, however. One evening her husband said to her:

"What's the matter with you? You've been very odd for the last three days."

"I'm utterly miserable at not having any jewels, not a single stone, to wear," she replied. "I shall look absolutely no one. I would almost rather not go to the party."

< 4 >
"Wear flowers," he said. "They're very smart at this time of the year. For ten francs you could get two or three gorgeous roses."

She was not convinced.

"No . . . there's nothing so humiliating as looking poor in the middle of a lot of rich women."

"How stupid you are!" exclaimed her husband. "Go and see Madame Forestier and ask her to lend you some jewels. You know her quite well enough for that."

She uttered a cry of delight.

"That's true. I never thought of it."

Next day she went to see her friend and told her her trouble.

Madame Forestier went to her dressing-table, took up a large box, brought it to Madame Loisel, opened it, and said:

"Choose, my dear."

First she saw some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross in gold and gems, of exquisite workmanship. She tried the effect of the jewels before the mirror, hesitating, unable to make up her mind to leave them, to give them up. She kept on asking:

"Haven't you anything else?"

"Yes. Look for yourself. I don't know what you would like best."

Suddenly she discovered, in a black satin case, a superb diamond necklace; her heart began to beat covetously. Her hands trembled as she lifted it. She fastened it round her neck, upon her high dress, and remained in ecstasy at sight of herself.

Then, with hesitation, she asked in anguish:

"Could you lend me this, just this alone?"

"Yes, of course."

She flung herself on her friend's breast, embraced her frenziedly, and went away with her treasure. The day of the party arrived. Madame Loisel was a success. She was the prettiest woman present, elegant, graceful, smiling, and quite above herself with happiness. All the men stared at her, inquired her name, and asked to be introduced to her. All the Under-Secretaries of State were eager to waltz with her. The Minister noticed her.

< 5 >
She danced madly, ecstatically, drunk with pleasure, with no thought for anything, in the triumph of her beauty, in the pride of her success, in a cloud of happiness made up of this universal homage and admiration, of the desires she had aroused, of the completeness of a victory so dear to her feminine heart.

She left about four o'clock in the morning. Since midnight her husband had been dozing in a deserted little room, in company with three other men whose wives were having a good time. He threw over her shoulders the garments he had brought for them to go home in, modest everyday clothes, whose poverty clashed with the beauty of the ball-dress. She was conscious of this and was anxious to hurry away, so that she should not be noticed by the other women putting on their costly furs.

Loisel restrained her.

"Wait a little. You'll catch cold in the open. I'm going to fetch a cab."

But she did not listen to him and rapidly descended the staircase. When they were out in the street they could not find a cab; they began to look for one, shouting at the drivers whom they saw passing in the distance.

They walked down towards the Seine, desperate and shivering. At last they found on the quay one of those old nightprowling carriages which are only to be seen in Paris after dark, as though they were ashamed of their shabbiness in the daylight.

It brought them to their door in the Rue des Martyrs, and sadly they walked up to their own apartment. It was the end, for her. As for him, he was thinking that he must be at the office at ten.

She took off the garments in which she had wrapped her shoulders, so as to see herself in all her glory before the mirror. But suddenly she uttered a cry. The necklace was no longer round her neck!

< 6 >
"What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.

She turned towards him in the utmost distress.

"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."

He started with astonishment.

"What! . . . Impossible!"

They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.

"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.

"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."

"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."

"Yes. Probably we should. Did you take the number of the cab?"

"No. You didn't notice it, did you?"

"No."

They stared at one another, dumbfounded. At last Loisel put on his clothes again.

"I'll go over all the ground we walked," he said, "and see if I can't find it."

And he went out. She remained in her evening clothes, lacking strength to get into bed, huddled on a chair, without volition or power of thought.

Her husband returned about seven. He had found nothing.

He went to the police station, to the newspapers, to offer a reward, to the cab companies, everywhere that a ray of hope impelled him.

She waited all day long, in the same state of bewilderment at this fearful catastrophe.

Loisel came home at night, his face lined and pale; he had discovered nothing.

< 7 >
"You must write to your friend," he said, "and tell her that you've broken the clasp of her necklace and are getting it mended. That will give us time to look about us."

She wrote at his dictation.

*

By the end of a week they had lost all hope.

Loisel, who had aged five years, declared:

"We must see about replacing the diamonds."

Next day they took the box which had held the necklace and went to the jewellers whose name was inside. He consulted his books.

"It was not I who sold this necklace, Madame; I must have merely supplied the clasp."

Then they went from jeweller to jeweller, searching for another necklace like the first, consulting their memories, both ill with remorse and anguish of mind.

In a shop at the Palais-Royal they found a string of diamonds which seemed to them exactly like the one they were looking for. It was worth forty thousand francs. They were allowed to have it for thirty-six thousand.

They begged the jeweller not to sell it for three days. And they arranged matters on the understanding that it would be taken back for thirty-four thousand francs, if the first one were found before the end of February.

Loisel possessed eighteen thousand francs left to him by his father. He intended to borrow the rest.

He did borrow it, getting a thousand from one man, five hundred from another, five louis here, three louis there. He gave notes of hand, entered into ruinous agreements, did business with usurers and the whole tribe of money-lenders. He mortgaged the whole remaining years of his existence, risked his signature without even knowing if he could honour it, and, appalled at the agonising face of the future, at the black misery about to fall upon him, at the prospect of every possible physical privation and moral torture, he went to get the new necklace and put down upon the jeweller's counter thirty-six thousand francs.

< 8 >
When Madame Loisel took back the necklace to Madame Forestier, the latter said to her in a chilly voice:

"You ought to have brought it back sooner; I might have needed it."

She did not, as her friend had feared, open the case. If she had noticed the substitution, what would she have thought? What would she have said? Would she not have taken her for a thief?

*

Madame Loisel came to know the ghastly life of abject poverty. From the very f

Results (Thai) 1:

คุณต้องให้ทำเช่นนี้" "ทำไม ดาร์ลิ่ง ฉันคิดว่า คุณจะยินดี คุณไม่เคยออกไป และนี้คือโอกาสที่ดี ฉันมีปัญหามากจะได้รับมัน ทุกคนต้องหนึ่ง มันเลือกมาก และมากน้อยไปจ่า คุณจะเห็นคนทั้งหมดมากมี" เธอมองเขาจากสายตาโกรธ และ impatiently กล่าวว่า: "และบ้างสมมติว่าฉันจะสวมใส่ในเรื่องดังกล่าวหรือไม่" เขาไม่มีความคิดเกี่ยวกับมัน เขา stammered: "ทำไม การแต่งกายไปโรงละครใน มันดูดีมาก ฉัน... " เขาหยุด stupefied และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นว่า ภรรยาถูกเริ่มร้องไห้ น้ำตาสองขนาดใหญ่วิ่งช้าลงจากมุมของดวงตาของเธอไปทางมุมปากของเธอ< 3 > "เป็นอะไรกับคุณ เป็นอะไรกับคุณ "เขาพูดตะกุกตะกักใน แต่ ด้วยความพยายามที่รุนแรง เธอ overcame ความเศร้าโศกของเธอ และตอบกลับในเสียงเงียบสงบ เช็ดแก้มเธอเปียก: "ไม่ ฉันไม่ได้แต่งตัวเป็น และดังนั้น ฉันไม่สามารถไปพรรคนี้เท่า ให้คุณเชิญเพื่อนของคุณจะเปิดภรรยาออกดีกว่าผมจะบาง" เขาถูกใจเสีย "ดูที่นี่ Mathilde เขายังคงอยู่ "อะไรจะเป็นต้นทุนของชุดเหมาะกับ ซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆ เช่น ง่ายมากอะไร" เธอคิดว่า หลายวินาที ถูกสอบสวนขึ้นราคา และยัง สงสัยในผลขนาดเธอสามารถขอไม่นำตามตัวเองที่ปฏิเสธทันทีและอัศเจรีย์ของสยองขวัญจากเสมียนใจระวัง ในที่สุด เธอตอบกับลังเลบาง: "ไม่ทราบว่า แต่ฉันคิดว่า ฉันสามารถทำได้บนฟรังซ์สี่ร้อย" เขาโตซีดเล็กน้อย สำหรับคำว่ายอดเขามีบันทึกปืน ตั้งใจจะยิงน้อยฤดูร้อนบนล้วน Nanterre กับเพื่อนบางคนยิง lark มีทุกวันอาทิตย์ อย่างไรก็ตาม เขากล่าวว่า: "ดีมาก จะให้สี่ร้อยฟรังซ์ แต่ลอง และได้รับเครื่องแต่งกายสวย ด้วยเงิน" วันวาดใกล้ และมาดาม Loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ และวิตก เครื่องแต่งกายของเธอถูกพร้อม อย่างไรก็ตาม หนึ่งตอนเย็นสามีของเธอกล่าวว่า เธอ: "เป็นอะไรกับคุณ คุณเคยแปลกมากสำหรับสามวัน" "ฉันเองอย่างเต็มที่ไม่มีอัญมณีใด ไม่เดียวหิน สวมใส่ เธอตอบ "ฉันจะดูไม่กลัวใคร จะเกือบจะไม่ไปงานปาร์ตี้"< 4 > "ใส่ดอกไม้ เขากล่าวว่า "พวกเขากำลังสมาร์ทมากในเวลานี้ของปี สำหรับ 10 ฟรังซ์ คุณอาจได้สอง หรือสามกุหลาบงดงาม" เธอไม่ convinced "ไม่...ไม่มีอะไรให้ อัปยศคนจนมองเป็นกลางมากผู้หญิงรวย" "โง่อย่างไรคุณอยู่" ทางหลุดรอดสามี "ไปดูมาดาม Forestier และขอให้เธอยืมอัญมณีบาง คุณรู้ว่าเธอค่อนข้างดีพอสำหรับที่" เธอพูดร้องของความสุข "ที่เป็นความจริง ฉันไม่เคยคิดว่า " วันถัดไปเธอไปดูเพื่อนของเธอ และบอกเธอปัญหาของเธอ มาดาม Forestier ไปของเธอที่โต๊ะเครื่องแป้ง เอาขึ้นกล่องใหญ่ มาจากมาดาม Loisel เปิด และกล่าวว่า: "เลือก รักของฉัน" ครั้งแรก เธอเห็นบางสร้อยข้อมือ จากนั้นเป็นสร้อยคอมุก แล้วข้ามเวเนเชี่ยนเป็นทองและอัญมณี ฝีมือประณีต เธอพยายามผลของก่อนกระจก hesitating สามารถสร้างจิตใจของเธอให้ปล่อยไว้ เพื่อให้พวกเขาขึ้น เธอเก็บไว้ในถาม: "ไม่ได้คุณอะไร" "ใช่ ค้นหาตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณจะต้องการ" ทันใดนั้นเธอค้นพบ ในกรณีแพรดำ สร้อยคอเพชรยอดเยี่ยม หัวใจของเธอเริ่มจะชนะ covetously มือของเธอ trembled เป็นเธอยก เธอยึดรอบคอของเธอ ตามเครื่องแต่งกายของเธอสูง และยังคงอยู่ใน ecstasy ในสายตาของตัวเอง แล้ว กับ ลังเลเธอถามความปวดร้าว: "สามารถคุณยืมฉันนี้ เพียงนี้เพียงอย่างเดียวหรือ? " "ใช่ หลักสูตรการ" เธอส่วนใหญ่ตัวเองบนอกของเพื่อนของเธอ กอดเธอ frenziedly และออกไปกับสมบัติของเธอ วันมาถึง มาดาม Loisel ประสบความสำเร็จได้ เธอเป็นผู้หญิงสวยที่สุดปัจจุบัน หรูหรา สง่างาม ยิ้ม และค่อน ข้างตัวเองมีความสุข ทุกคนจ้องไปที่เธอ ทูลถามชื่อของเธอ และต้องถูกนำมาใช้กับเธอ ทั้งหมดน้อยเลขานุการของรัฐอยาก waltz กับเธอได้ รัฐมนตรีว่าพบเธอ< 5 > เธอเต้นนัก ecstatically เมา มีความสุข กับไม่คิดในอะไร ชัยชนะของความสวยงามของเธอ ในความภูมิใจของความสำเร็จของเธอ ในเมฆทำดีสากลนี้และชื่นชม ของความปรารถนาที่เธอมี aroused ของความเป็นชัยชนะหัวใจของเธอผู้หญิงที่รักดังนั้นความสุข เธอซ้ายประมาณ 4 โมงเช้า ตั้งแต่เที่ยงคืน สามีได้ถูก dozing ในห้องเล็ก ๆ ร้าง in company with สามคนอื่นภรรยาได้มีความสุข เขาโยนเหนือไหล่ของเธอเขาได้นำพวกเขากลับบ้านเสื้อผ้า เสื้อทุกวันเจียมเนื้อเจียมตัว ความยากจนซึ่งกระทบกับความงามของการแต่งกายลูก เธอมีสตินี้ และเป็นกังวลรีบ ว่าเธอควรไม่สามารถสังเกตเห็นผู้หญิงอื่นวางบนหนังสัตว์ราคาแพง Loisel ยับยั้งเธอ "รอเล็กน้อย คุณจะจับเย็นในเปิด ฉันจะนำมาใช้ห้องนั้น" แต่เธอก็ไม่ฟังเขา และสืบเชื้อสายในภายในอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาออก ในถนนพวกเขาไม่พบห้อง พวกเขาเริ่มมองหาหนึ่ง shouting ที่ไดรเวอร์ที่เห็นผ่านในระยะห่าง พวกเขาเดินลงไปทางแซน หมดหวัง และสั่น ในที่สุด พวกเขาพบบนคีย์เหล่านั้นนับ nightprowling เดิมซึ่งเป็นเพียงเพื่อเห็นในปารีสหลังจากมืด ว่าพวกเขาละอายใจตน shabbiness ในกาลหนึ่ง มันนำไปที่ประตูของพวกเขาใน Rue des อนุสรณ์ผู้เสียสละ และเศร้าจะเดินขึ้นไปอพาร์ทเมนท์ตัวเอง มันถูกสุด สำหรับเธอ สำหรับเขา เขาไม่คิดว่า เขาต้องเป็นที่สำนักงานที่พัก เขาเอาออกเสื้อผ้าเธอก็ห่อไหล่ของเธอ เพื่อดูตัวเองในเกียรติของเธอก่อนกระจก แต่ทันทีที่เธอพูดเป็นร้องไห้ สร้อยคอได้รอบคอของเธออีกต่อไป< 6 > "เป็นอะไรกับคุณ" ถามสามีของเธอ แล้วครึ่ง undressed เธอหันไปทางเขาตกทุกข์ได้ยากสุด "I . . . I . . . ฉันไม่มีสร้อยคอมาดาม Forestier. ... " เขาเริ่มต้น ด้วย astonishment "อะไร . . . เป็นไปไม่ได้" พวกเขาค้นหาในพับของแต่งตัวของเธอ พับเสื้อ ในกระเป๋า ทุกหนทุกแห่งของ พวกเขาไม่สามารถหามัน "คุณแน่ใจว่า คุณยังมีมันเมื่อคุณมาจากลูก" เขาถาม "ใช่ ฉันสัมผัสมันในฮอลล์ที่กระทรวง" "แต่หากคุณมีสูญหายได้ในถนน เราจะได้ยินมันตก" "ใช่ อาจเราควร คุณจะจำนวนแท็กซี่" หมายเลข" คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบว่า ไม่คุณ" "หมายเลข" พวกเขาจ้องไปที่อื่น dumbfounded ในที่สุด Loisel ใส่เสื้อผ้าของเขาอีกครั้ง "จะไปเหนือพื้นดินทั้งหมดที่เราเดิน เขากล่าวว่า, " และดูถ้าไม่พบ" และเขาออกไป เธออยู่ในชุดราตรีของเธอ ขาดความแข็งแรงจะเป็นเตียง บนเก้าอี้ volition หรือพลังความคิดไม่ต้อง สามีกลับมาประมาณเจ็ด เขาได้พบอะไร เขาไปสถานีตำรวจ การหนังสือพิมพ์ ให้รางวัล ให้แท็กซี่บริษัท ทุกที่มีแสงความหวัง impelled เขา เธอรอตลอดวัน ในรัฐ bewilderment ที่นี้แผ่นดินไหวน่ากลัวเหมือนกัน Loisel มาบ้านในเวลากลางคืน หน้าเรียงรายของเขา และ จาง เขาได้ค้นพบอะไร< 7 > "คุณต้องเขียนให้เพื่อน เขากล่าวว่า, " และบอกเธอว่า คุณได้เสียเข็มกลัดของสร้อยคอของเธอ และได้รับมัน mended ที่จะให้เวลาในการค้นหาเกี่ยวกับเรา" เธอเขียนที่เขียนตามคำบอกของเขา*สิ้นสุดสัปดาห์พวกเขาได้หายไปความหวังทั้งหมด Loisel ผู้มีอายุห้าปี ประกาศ: "เราต้องดูเกี่ยวกับเพชรแทน" วันถัดไปพวกเขาเอากล่อง ที่ประจัญหน้าสร้อยคอไป jewellers ที่มีชื่อได้ภายใน เขารับคำแนะนำหนังสือ "ไม่ใช่ฉันที่ขายสร้อยคอนี้ มาดาม ฉันต้องได้เพียงส่งมือ" แล้วพวกเขาไปจาก jeweller เพื่อ jeweller ค้นหาสร้อยคออีกเช่นครั้งแรก ให้คำปรึกษาความทรงจำของพวกเขา ทั้งร้ายเลือดเย็นและความปวดร้าวใจ ในร้านที่รอยัลพาเลส จะพบสายเพชรซึ่งดูเหมือนไปเหมือนหนึ่งที่พวกเขากำลังมองหา มันคุ้มสี่สิบหมื่นฟรังซ์ พวกเขาได้รับอนุญาตให้มีสำหรับสามสิบ - หกพัน พวกเขาขอร้อง jeweller ไม่ไปขาย 3 วัน และพวกเขาจัดเรื่องบนความเข้าใจที่มันจะถูกนำกลับสำหรับสามสิบ - สี่หมื่นฟรังซ์ หากแรกพบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ Loisel ต้องจำนวนหมื่นฟรังซ์ซ้ายเขา โดยพ่อของเขา เขาตั้งใจกู้ส่วนเหลือ เขาได้ยืมมัน การพันจากชายคนหนึ่ง ห้าร้อยจาก ที่นี่ ห้าหลุยส์หลุยส์สามมี เขาให้บันทึกย่อของมือ เข้าสู่ข้อตกลงล่ม ทำธุรกิจกับ usurers และเผ่าทั้งหมดของผู้ให้กู้เงิน เขา mortgaged ปีที่เหลือทั้งหมดของการดำรงอยู่ของเขา risked ลายเซ็นของเขาโดยไม่รู้ว่าถ้าเขาสามารถเกียรติ และ appalled ที่หน้า agonising ของอนาคต ที่ทุกข์ดำจะตกเขา ที่โน้มทุก privation ได้จริงและคุณธรรมทรมาน เขาไปรับสร้อยคอใหม่ และวางลงตามของ jeweller นับสามสิบหกพันฟรังซ์< 8 > เมื่อมาดาม Loisel เอากลับสร้อยคอกับมาดาม Forestier หลังว่า เธอเสียงหนาว: "คุณควรจะได้นำมันกลับมาเร็ว ฉันอาจมีต้องมัน" เธอไม่ได้ เป็นเพื่อนก็กลัว เปิดกรณี ถ้าเธอได้พบทดแทนที่ อะไรจะเธอคิดอย่างไร อะไรจะมีก็ได้หรือไม่ ต้องเธอไม่ได้เธอสำหรับขโมย*มาดาม Loisel มารู้จักชีวิตส่วนความยากจน abject จาก f มาก

Results (Thai) 3:

คุณต้องการให้ฉันทำอะไรกับเรื่องนี้ ?

" ทำไมที่รัก , ฉันคิดว่าคุณจะพอใจ คุณไม่เคยออกไป และนี่เป็นโอกาสที่ดี ผมมีปัญหา อย่างมากเพื่อให้มัน ทุกคนต้องการเป็นหนึ่ง มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียน คุณจะเห็นทุกใหญ่จริงๆคน "

เธอมองเขาไปโกรธตา และกล่าวอย่างหงุดหงิด :" คุณคิดว่าผมจะใส่ในเรื่องชู้สาว ?

เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาแค่พูดตะกุกตะกัก :

" ทำไม แต่งไปที่โรงละครใน มันดูดีมาก สำหรับฉัน . . . . . . . "

เขาหยุด มึนงง และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาก็เริ่มร้องไห้ 2 น้ำตาวิ่งช้าๆลงมาจากมุมตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ

>
< 3" คุณเป็นอะไรไป ? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เขาสะดุด

แต่ด้วยความพยายามที่รุนแรงเธอผ่านโศกของเธอ และตอบอย่างใจเย็น เสียง เช็ดแก้มเปียก :

" ไม่มีอะไร ผมยังไม่แต่ง และฉันจะไม่ไปงานนี้ ขอเชิญไป เพื่อนบางคนของเธอ เมียจะเปิดออกได้ดีกว่าที่ผมจะ . . . "

เขาอกหัก

" ดูสิ มาทิลด์" เขายังคง " สิ่งที่จะเป็นค่าใช้จ่ายของเสื้อผ้าที่เหมาะสมซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆเช่น สิ่งที่ง่ายมาก ?

เธอคิดอยู่หลายวินาที นับถึงราคา และยังสงสัยว่าผลรวมขนาดใหญ่ที่เธอจะถามโดยไม่ต้องนำขึ้นเองปฏิเสธทันทีและเครื่องหมายอัศเจรีย์ของหนังสยองขวัญจากเสมียนระวังใจ

สุดท้ายเธอตอบกับบางลังเล :

" ฉันไม่รู้จริงๆ แต่ฉันคิดว่าฉันสามารถทำมันสี่ร้อยฟรังก์ "

เขาเติบโตเล็กน้อยซีด สำหรับนี้ตรงจำนวนเงินที่เขาได้รับการบันทึกสำหรับปืน จะได้ถ่ายน้อยฤดูร้อนถัดไปบนที่ราบของสุด กับ เพื่อนๆที่ไปถ่ายที่นั่นในวันอาทิตย์ ลาร์ค

แต่เขากล่าวว่า : " ได้เป็นอย่างดี ผมจะให้คุณสี่ร้อยฟรังซ์แต่พยายามแต่งตัวดีๆ จากเงิน "

วันของพรรคมาใกล้ และมาดาม loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ และกังวลใจ ชุดของเธอก็พร้อม แต่ เย็นวันหนึ่งสามีของเธอพูดกับเธอ :

" คุณเป็นอะไรไป ? คุณเคยไปแปลกมากสำหรับสามวัน "

" ฉันโคตรน่าสมเพชที่ไม่มีพลอย ไม่มีหิน ใส่ " เธอตอบ" ผมจะดูจริง ๆไม่มี ฉันเกือบจะไม่ไปงานเลี้ยง "

< 4 >
" ใส่ดอกไม้ , " เขากล่าว . " พวกมันฉลาดมากในช่วงเวลานี้ของปี 10 ฟรังก์คุณสามารถ สอง หรือ สามสวยกุหลาบ "

เธอไม่มั่นใจ

" ไม่ . . . . . . . . ไม่มีอะไรที่น่าอายมากที่หายากจนในช่วงกลางของมากของผู้หญิงรวย "

" คุณจะโง่แค่ไหน ! " ว่าสามีของเธอ" ไปดูมาดาม ฟอเรสเทียร์ และขอร้องให้นายยืมบางพลอย คุณรู้จักเธอได้ดีพอ "

เธอเปล่งเสียงร้องของความสุข

" ก็จริง ฉันไม่เคยคิดถึงมันเลย "

วันถัดมาเธอไปเห็นเพื่อนของเธอและบอกเธอว่า ปัญหาของเธอ

คุณนาย ฟอเรสเทียร์ไปของเธอ โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบกล่องใหญ่มาให้มาดาม loisel เปิดมันและกล่าวว่า :

" เลือกที่รัก

"ครั้งแรกที่เธอเห็นสร้อยแล้วสร้อยไข่มุก แล้ว Venetian ข้ามในทองและอัญมณี ฝีมือประณีต เธอพยายามผลของอัญมณีก่อนที่กระจก ลังเล ไม่ตัดสินใจที่จะทิ้งพวกเขา เพื่อให้พวกเขา เธอเอาแต่ถาม :

" คุณยังไม่ได้อะไรอีก ? "

" ครับ ค้นหาด้วยตัวคุณเอง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณต้องการที่สุด "

เพิ่งค้นพบในสีดำผ้าซาติน กรณี , สร้อยคอเพชรที่ยอดเยี่ยม จิตใจของเธอเริ่มที่จะชนะละโมบ . มือของเธอสั่นขณะที่เธออุ้มมัน เธอติดมันรอบคอของเธอ เมื่อชุดของเธอสูงและอยู่ในความดีใจที่เห็นตัวเอง

แล้วอย่างลังเล เธอถามความระทม :

" คุณจะให้ฉันยืมนี่ แค่คนเดียว ? "

" แน่นอนครับ "

เธอเหวี่ยงตัวเธอในเพื่อนของเต้านมโอบกอดเธอ frenziedly และจากไปด้วยสมบัติของเธอ วันงานมาถึง มาดาม loisel สำเร็จ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดที่ปัจจุบัน , สง่างาม , สง่างาม , ยิ้ม , และค่อนข้างสูงกว่าตัวเองด้วยความสุข ทุกคนจ้องมองเธอ ถามชื่อเธอ และขอให้ได้รู้จักกับเธอ ทั้งหมดภายใต้เลขานุการของรัฐ มีความกระตือรือร้น เต้นรำกับเธอ รัฐมนตรี
สังเกตเห็นเธอ< 5 >
เธอเต้นบ้า ecstatically เมากับความสุข ไม่คิดอะไร ในชัยชนะของความงามของเธอ ในศักดิ์ศรีของความสำเร็จของเธอในเมฆแห่งความสุขขึ้นสากลนี้ เคารพและชื่นชมของความปรารถนาที่เธอได้กระตุ้นความรู้สึกของความครบถ้วนสมบูรณ์ของชัยชนะเพื่อรัก หัวใจผู้หญิง

เธอซ้ายประมาณสี่โมงเช้าตั้งแต่เที่ยงคืน สามีของเธอได้รับการหลับใน ทิ้งในห้องเล็ก ๆน้อย ๆใน บริษัท กับอีกสามคนที่เหลือที่ภรรยากำลังมีช่วงเวลาที่ดี เขาโยนข้ามไหล่ของเธอเสื้อผ้าเขาพาพวกเขากลับบ้านใน เสื้อผ้าทุกวัน เจียมเนื้อเจียมตัว ซึ่งความยากจนปะทะกับความงามของ บอลชุด เธอตระหนักและกังวลที่จะรีบจากไปดังนั้นเธอไม่ควรสังเกตจากผู้หญิงคนอื่น ๆใส่ของแพงขน

loisel กักขังเธอ

" รอสักครู่ คุณจะเป็นหวัดในเปิด ผมจะเรียกแท็กซี่ "

แต่เธอไม่ฟังเขาอย่างรวดเร็วและตกบันได เมื่อพวกเขาออกในถนนที่พวกเขาไม่สามารถหาแท็กซี่ได้ พวกเขาเริ่มที่จะมองหาหนึ่งเสียงตะโกนที่ไดรเวอร์ที่เขาเห็นผ่านในระยะห่าง

เดินลงสู่แม่น้ำแซน , หมดหวังและตัวสั่น ในที่สุดก็เจอที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง เก่า nightprowling รถม้าซึ่งจะเห็นในปารีสหลังจากที่มืดราวกับว่าพวกเขาอาย shabbiness ในตอนกลางวัน

มันพาพวกเขาไปที่ประตูของพวกเขาใน Rue des ผู้เสียสละน่าเศร้าที่พวกเขาเดินขึ้นห้องของตัวเอง มันคือจุดจบสำหรับเธอ สำหรับเขา เขาคิดว่าเขาต้องอยู่ที่สำนักงานที่ 10 .

เธอถอดเสื้อผ้าที่เธอห่อไหล่ของเธอเพื่อที่จะเห็นตัวเองในความรุ่งโรจน์ของเธอหน้ากระจก แต่ทันใดนั้นเธอก็พูดออกมา . สร้อยคอเป็นอีกรอบคอของเธอ

< 6 >
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? ถามสามีเธอแล้วครึ่งหลับ

เธอหันมาทางเขา ในความทุกข์ที่สุด

" ฉัน . . . . . . . ผม . . . . . . . ผมไม่เจอ มาดาม ฟอเรสเทียร์สร้อยคอ . . . . . . . "

เขาเริ่มงง งง

" อะไร ! . . . . . . . " เป็นไปไม่ได้ !

ค้นในพับของแต่งตัวของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าเต็มไปหมด พวกเขาอาจไม่พบมัน .

" คุณแน่ใจนะว่าคุณยังเก็บมันไว้ ในตอนที่เธอมาห่างจากลูกบอล ? เขาถาม

" ใช่ ฉันจับมันในฮอลล์ที่กระทรวง "

" แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันในถนนที่เราควรจะได้ยินมันล้ม "

" ครับ บางทีเราน่าจะ คุณใช้หมายเลขของรถ ?

" ไม่ คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบ คุณ ? "

" ไม่ "

เขาจ้องกันและกัน พูดไม่ออก