With the passing on April 20, 1999

With the passing on April 20, 1999 of Law No. 8 of 1999 on Consumer Protection (the "Law"), Indonesia (and Indonesian consumers) gained its (and their) first comprehensive law devoted to protecting the rights of and promoting the recourses available to, users of both goods and services. The Law, which became effective on April 20, 2000, is a significant step forward not only in trying to curb unfair business practices which cause loss to consumers but also in laying a framework for the raising of general awareness on consumer protection issues. By raising the consciousness of business agents and forcing them to adopt a more honest and responsible attitude, it is hoped that the quality of the goods or services will be raised, thereby ensuring the health, security and safety of all consumers.

This treatment of consumer protection as a moral or ethical issue is reflected by the stated principles and aims of the Law and, more particularly, in the quite detailed statement of the consumer's and the business agent's respective rights and obligations. For example, the consumer has the right (among others) to obtain goods or services in accordance with their stated condition, to clear and honest information on the condition of the goods or service, to be served correctly, honestly and without discrimination and to obtain compensation or a refund if the goods or services do not conform to the agreement. The business agent on the other hand has the obligation (among others) to provide clear, correct and honest information, to guarantee the quality of goods and services based on prevailing standards, to provide an opportunity for consumers to test or try goods or services and to provide compensation or a refund for losses caused or failure to comply with guaranteed conditions or quality.

This Memorandum is intended only to give a brief flavour of the Law and some of the issues raised and concerns held in respect thereof. Although not without its critics and sceptics, there are also those who believe the Law heralds the advent of consumer awareness and protection and also provide, by way of "class action" suits, a strong avenue of recourse against recalcitrant business agents.

After looking at the particular restrictions and prohibitions which are imposed upon businesses, this Makarim & Taira S. Memorandum attempts to summarize the other important areas of the Law relating to the institutions being created to enforce the Law and promote consumer awareness, the specific sanctions imposed for violations of the Law and some other relevant provisions. Finally, we shall briefly comment on some of the criticisms of the Law, its potential shortcomings and its perceived deficiencies.

Results (Thai) 2:

ด้วยการผ่าน 20 เมษายน 1999 กฎหมายฉบับที่ 8 ของปี 1999 ในการคุ้มครองผู้บริโภค (ที่ "กฎหมาย") อินโดนีเซีย (อินโดนีเซียและผู้บริโภค) ได้รับของ (และพวกเขา) กฎหมายที่ครอบคลุมแรกที่ทุ่มเทให้กับการปกป้องสิทธิของและส่งเสริมทรัพยากร สามารถใช้ได้กับผู้ใช้ทั้งสินค้าและบริการ กฎหมายซึ่งมีผลบังคับใช้วันที่ 20 เมษายน 2000 เป็นก้าวสำคัญไม่เพียง แต่ในการพยายามที่จะระงับการดำเนินธุรกิจที่ไม่เป็นธรรมที่ทำให้เกิดการสูญเสียให้กับผู้บริโภค แต่ยังอยู่ในการวางกรอบการทำงานสำหรับยกของการรับรู้ทั่วไปเกี่ยวกับประเด็นการคุ้มครองผู้บริโภค โดยการเพิ่มจิตสำนึกของตัวแทนธุรกิจและบังคับให้พวกเขานำมาใช้ทัศนคติที่ซื่อสัตย์และมีความรับผิดชอบก็หวังว่าคุณภาพของสินค้าหรือบริการที่จะเพิ่มขึ้นซึ่งจะช่วยสร้างความมั่นใจในการดูแลสุขภาพการรักษาความปลอดภัยและความปลอดภัยของผู้บริโภคทุกคน. การรักษาของผู้บริโภคนี้ การป้องกันเป็นปัญหาทางศีลธรรมหรือจริยธรรมจะเป็นตัวสะท้อนหลักการที่ระบุไว้และจุดมุ่งหมายของกฎหมายและอื่น ๆ อีกมากมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในงบรายละเอียดค่อนข้างของผู้บริโภคและตัวแทนธุรกิจของสิทธิและหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง ตัวอย่างเช่นผู้บริโภคมีสิทธิที่ (ผู้อื่น) เพื่อให้ได้สินค้าหรือบริการตามเงื่อนไขที่ระบุไว้ของพวกเขาเพื่อล้างและข้อมูลซื่อสัตย์กับสภาพของสินค้าหรือบริการที่จะทำหน้าที่อย่างถูกต้องตรงไปตรงมาและไม่มีการเลือกปฏิบัติและการที่จะได้รับ ค่าตอบแทนหรือการคืนเงินหากสินค้าหรือบริการที่ไม่เป็นไปตามข้อตกลง ตัวแทนธุรกิจบนมืออื่น ๆ ที่มีภาระผูกพัน (ผู้อื่น) เพื่อให้ชัดเจนถูกต้องและข้อมูลที่เที่ยงตรง, การรับประกันคุณภาพของสินค้าและบริการตามมาตรฐานที่เกิดขึ้นเพื่อให้โอกาสสำหรับผู้บริโภคในการทดสอบหรือลองสินค้าหรือบริการและ เพื่อให้การชดเชยหรือการคืนเงินสำหรับสูญเสียที่เกิดหรือความล้มเหลวที่จะปฏิบัติตามเงื่อนไขการรับประกันหรือคุณภาพ. บันทึกข้อตกลงนี้มีวัตถุประสงค์เพียงเพื่อให้รสสั้น ๆ ของกฎหมายและบางส่วนของปัญหาที่เกิดขึ้นและความกังวลที่จัดขึ้นในส่วนดังกล่าว แม้ว่าจะไม่ได้โดยไม่ต้องวิจารณ์และคลางแคลงของตนยังมีผู้ที่เชื่อว่ากฎหมาย heralds การถือกำเนิดของการรับรู้ของผู้บริโภคและการคุ้มครองและยังให้โดยวิธีการของ "การเรียน" ชุด, ถนนที่แข็งแกร่งของการขอความช่วยเหลือกับตัวแทนธุรกิจบิดพลิ้ว. หลังจากดูที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อ จำกัด และข้อห้ามที่มีการบังคับให้ธุรกิจนี้ Makarim และไทร่าเอสบันทึกข้อตกลงความพยายามที่จะสรุปในพื้นที่ที่สำคัญอื่น ๆ ของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับสถาบันการศึกษาที่ถูกสร้างขึ้นในการบังคับใช้กฎหมายและการส่งเสริมการรับรู้ของผู้บริโภคที่กำหนดบทลงโทษที่เฉพาะเจาะจงสำหรับการละเมิด กฎหมายและบทบัญญัติที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ สุดท้ายเราจะแสดงความคิดเห็นสั้น ๆ ในบางส่วนของการวิพากษ์วิจารณ์ของกฎหมายข้อบกพร่องที่อาจเกิดขึ้นและข้อบกพร่องของการรับรู้

Results (Thai) 3:

ด้วยการส่งผ่านวันที่ 20 เมษายน 2542 กฎหมายฉบับที่ 8 พ.ศ. 2542 เกี่ยวกับการคุ้มครองผู้บริโภค ( " กฎหมาย " ) , อินโดนีเซีย ( และผู้บริโภคชาวอินโดนีเซีย ) ได้รับของ ( และ ) ครั้งแรกที่ครอบคลุมกฎหมายเพื่อปกป้องสิทธิ และส่งเสริมทรัพยากรที่มีอยู่เพื่อให้ผู้ใช้ทั้งสินค้าและบริการ กฎหมายที่มีผลบังคับใช้ในวันที่ 20 เมษายน 2000เป็นขั้นตอนที่สำคัญไปข้างหน้าไม่เพียง แต่ในการพยายามระงับ ธรรม การปฏิบัติทางธุรกิจที่ก่อให้เกิดการสูญเสียให้กับผู้บริโภค แต่ยัง ในการวางกรอบสำหรับการรับรู้ทั่วไปในประเด็นการคุ้มครองผู้บริโภค โดยยกระดับจิตสำนึกของหน่วยธุรกิจ และบังคับให้พวกเขายอมรับได้มากกว่า ซื่อสัตย์ และมีความรับผิดชอบดี หวังเป็นอย่างยิ่งว่า คุณภาพของสินค้าหรือบริการจะถูกยกจึงมั่นใจในสุขภาพ , ความปลอดภัยและความปลอดภัยของผู้บริโภคทุกคน

นี้การคุ้มครองผู้บริโภคเป็นประเด็นทางศีลธรรมหรือจริยธรรม สะท้อนออกมา โดยระบุว่า หลักการและจุดมุ่งหมายของกฎหมายและ เพิ่มเติมโดยเฉพาะในค่อนข้างรายละเอียดแถลงการณ์ของผู้บริโภคและธุรกิจตัวแทนตามสิทธิและหน้าที่ ตัวอย่างเช่นผู้บริโภคมีสิทธิ ( ของผู้อื่น ) จะได้รับสินค้าหรือบริการให้สอดคล้องกับการระบุเงื่อนไขให้ชัดเจน และข้อมูลที่เที่ยงตรงตามสภาพของสินค้าหรือบริการ เพื่อให้บริการได้อย่างถูกต้อง สุจริตและไม่มีการเลือกปฏิบัติ และได้รับค่าตอบแทนหรือคืนเงินถ้าสินค้าหรือบริการที่ไม่สอดคล้องกับข้อตกลงธุรกิจตัวแทนในมืออื่น ๆที่ได้ทำ ( ของผู้อื่น ) ให้ชัดเจน ข้อมูลที่ถูกต้อง และเที่ยงตรง เพื่อรับประกันคุณภาพของสินค้า และบริการ โดยมีมาตรฐาน เพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้บริโภคที่จะทดสอบหรือลองสินค้าหรือบริการ และให้ค่าชดเชย หรือการคืนเงินสำหรับความเสียหายที่เกิดจากหรือความล้มเหลวเพื่อให้สอดคล้องกับ รับประกัน สภาพหรือคุณภาพ

บันทึกนี้มีวัตถุประสงค์เพียงเพื่อให้เข้มข้น บทสรุปของกฎหมายและบางส่วนของปัญหาที่เกิดขึ้นและความกังวลที่จัดขึ้นในส่วนนั้น แม้ว่าจะไม่ได้โดยไม่ต้องวิจารณ์และความสงสัย ยังมีคนที่เชื่อกฎหมายป่าวประกาศการมาถึงของความตระหนักของผู้บริโภคและการคุ้มครอง และยัง ให้ ทาง " การเรียน " ชุดแข็งแรง อเวนิวของการขอความช่วยเหลือจากตัวแทนธุรกิจนอกครู .

หลังจากดูที่ข้อ จำกัด เฉพาะ และข้อห้ามที่กำหนดบนธุรกิจนี้ makarim &ไทระ . . พยายามที่จะสรุปที่สำคัญอื่น ๆพื้นที่ของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับสถาบันที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อบังคับใช้กฎหมายและส่งเสริมการรับรู้ของผู้บริโภค โดยเฉพาะการกำหนดสำหรับการละเมิดของกฎหมายและบทบัญญัติที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ ในที่สุดเราสั้น ๆแสดงความคิดเห็นในบางส่วนของการวิพากษ์วิจารณ์ของกฎหมายของศักยภาพและการรับรู้ของมันบกพร่อง