The kindness of strangers• Publishe

The kindness of strangers
• Published: 12/05/2014 at 06:04 AM
• Newspaper section: Life
My faith in humankind has been restored. And all because of a car breakdown.
I was on my way to a press conference way across town last week.
I thought I had chosen my route well when I found myself stuck near Thieves' Market as a result of the PDRC protest march. I decided to do a U-turn there and then, and after getting out of the car to conduct the traffic under the midday Sun, I managed to extricate myself and find a detour. The traffic was rapidly building up, but since I was now going against the flow, I felt relieved.
And then it happened.
Just as I was going over Wan Chat Bridge near Bang Lamphu, my engine stalled.
I thought it was just a misapplied balance of clutch and accelerator, but it happened again, and again.
Right in the middle of the road.
Cars behind me were eager to escape from the traffic build-up, and there I was, blocking their getaway. I got out of the car, trying to put on my best damsel-in-distress look, but all I got was an annoyed glare from the car behind.
In a panic, I looked around and saw the ubiquitous orange vest of a motorcycle taxi driver on the corner of the road. I whooped and clapped my hands at him, calling him over. He looked a bit bewildered, but came nevertheless.
He tried to start my car, but when he realised it wasn’t going to budge, he proceeded to move it to the side of the road, one hand pushing and one hand on the steering wheel, with me providing a few useless nudges from behind.
He looked under the bonnet, but realised it was beyond his basic car-care skills.
I thanked him and brought out my purse to tip him, but he shook his hands, refusing any payment for his services. He then offered to help me find a car mechanic.
My damsel-in-distress look was working!
As it turned out, he was just on an errand in the area and not a local lad, so we set out together in search of a car repair shop. After three stops, we found our man. After giving him directions to our car, we promptly got lost in the alleys off Wisut Kasat Road, finally finding our way back to the car to find the mechanic already waiting, twiddling his fingers.
I gave the motorcycle driver 200 baht for his help, which he at first refused, but then said he would stick around to keep me company.
The mechanic tinkered with the engine, checking tubes and clearing filters, but nothing seemed to work. He eventually gave up, charged me 100 baht for his visit, apologising for not being able to do more.
I then called my Nissan car service centre, and they said the mechanic-at-large could come round, but I would have to wait a while. So I spent a good hour checking my emails, taking selfies, and admiring the old buildings in the area which I normally would not have time to appreciate.
Finally he called, and I explained the nature of the breakdown as best I could. Soon he arrived on his motorcycle, a dark, surly man with a beer gut. He removed his uniform shirt, and set to work, checking first under the bonnet. When he realised it had nothing to do with the engine, he said he would have to remove the back seat.
Soon the back seat was resting on top of the car, and he was crouched over the petrol tank, sweat dripping from the unbearable afternoon heat.
I felt rather useless, and all I could do was buy him a soft drink and cold water, and fan him and myself with a little collapsible fan I found in my car.
Finally, with a flourish, he presented me with the culprit, a swollen tube in the petrol tank. I asked him some dumb questions, and when he finally decided I was quite harmless, and a lot dumber than I looked, he opened up.
He tried to explain the procedure, and I even managed to coax a little smile from him. He had brought along spare parts, as if he had anticipated exactly what was wrong with the car. It took a while to fix, but when he put away his wrench and turned the ignition, it worked. The car revved beautifully.
He had even prepared the receipt for an amount that I was very happy to pay, with a little tip for his kind services. He donned his uniform shirt and helmet, and with a nod and a shy smile, he was off.

Results (Thai) 1:

บุญของคนแปลกหน้า
•เผยแพร่: 12/05/2014 ที่ 06:04 AM
•ส่วนหนังสือ: ชีวิต
ฉันศรัทธาในมนุษยชาติได้ถูกคืนค่า และทั้งหมดเนื่อง จากแบ่งรถเป็น
ผมเพื่อแถลงวิธีข้ามสัปดาห์สุดท้าย.
ฉันคิดว่า ฉันได้เลือกเส้นทางของฉันดีเมื่อพบตัวเองติดอยู่ใกล้กับตลาดของขโมยจากมีนาคมปฏิเสธ PDRC ฉันตัดสินใจที่จะทำการกลับรถมีแล้ว และหลังจากการออกรถการจราจรภายใต้แสงแดดตอนกลางวัน ฉันจัดการเพื่อ extricate ตัวเอง และค้นหาการเดิน การจราจรที่ถูกสร้างขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เนื่องจากฉันตอนนี้จะต่อต้านการไหล ฉันรู้สึกเบา.
แล้ว ก็เกิดขึ้น
เหมือนฉันจะผ่านสะพานแชวานใกล้บางลำภู โปรแกรมของฉันหยุดการทำงาน
ฉันคิดว่า มันเป็นเพียง misapplied ดุลครัชและคันเร่ง แต่มันเกิดขึ้นอีกครั้ง และอีก.
กลางถนน.
รถข้างหลังได้อยากหนีแข้งจราจร และมีฉัน บล็อกพักผ่อนของพวกเขา ผมออกจากรถ พยายามที่จะวางบนส่วน damsel ในทุกข์หน้าฉัน แต่ทั้งหมดได้ถูกแสงจ้าความรำคาญจากด้านหลังรถ
ในตกใจ ผมมองรอบ ๆ และเห็นเสื้อกั๊กสีส้มสมบูรณ์ของขับแท็กซี่รถจักรยานยนต์ตรงมุมถนน Whooped และปรบมือเพื่อเรียกมือของฉันที่เขา เรียกเขาไป เขามองสับสนเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ตามมา
เขาพยายามเริ่มต้นรถของฉัน แต่เมื่อเขาเองก็ยังคิด ไม่ได้ไปขยับเขยื้อน เขาครอบครัวย้ายไปด้านข้างของถนน ผลักดันมือหนึ่ง และมือหนึ่งบนพวงมาลัย กับฉันให้เขยิบคลิไม่กี่จากข้างหลัง
เขามองภายใต้บาสเตียบอนเนต์ แต่เองก็ยังคิดก็นอกเหนือจากทักษะการดูแลรักษารถยนต์พื้นฐานของเขา
ผมขอบคุณเขา และนำออกใส่ของฉันเพื่อแนะนำเขา แต่เขาจับมือของเขา การปฏิเสธการชำระเงินสำหรับ เขาเสนอให้ช่วยหาช่างรถเป็นแล้ว
ดู damsel ในความทุกข์ของฉันทำงาน!
จะเปิดออก เขาไม่เพียงในธุระในพื้นที่และไม่มีเครื่องลาด ดังนั้นเราตั้งออกร่วมกันในการค้นหาร้านซ่อมรถ หลังจากหยุดสาม เราพบคนของเรา หลังจากที่เขาให้คำแนะนำรถของเรา เราทันทีได้หายไปในสนามที่ถนน Kasat วิสุทธิ์สุวรรณา มิใช่ทางรถไปหาช่างแล้วรอ twiddling นิ้วมือของเขา
ฉันได้ขับรถจักรยานยนต์ 200 บาท สำหรับความช่วยเหลือ ซึ่งในตอนแรกเขาปฏิเสธ แต่แล้ว ว่า เขาจะติดอยู่เพื่อให้ฉันบริษัท
ช่าง tinkered กับเครื่องยนต์ ตรวจสอบท่อ และล้างตัวกรอง แต่ไม่มีอะไรดูเหมือนจะทำงาน เขาให้ค่า คิดผม 100 บาท สำหรับการเยี่ยมชมของเขา apologising สำหรับไม่สามารถขึ้นได้ในที่สุด
แล้วเรียกฉันนิสสันรถยนต์ศูนย์บริการ และพวกเขากล่าวว่า ช่างที่ขนาดใหญ่สามารถมาตลอด แต่ฉันจะต้องรอสักครู่ ผมใช้เวลาเป็นชั่วโมงดีตรวจสอบอีเมล์ของฉัน การ selfies และอาคารเก่าในพื้นที่ที่ฉันโดยปกติจะไม่มีเวลาชื่นชมชื่นชม.
ในที่สุด เขาเรียก และฉันอธิบายลักษณะของเสียดีสุดก็อาจ เร็ว ๆ นี้ เขาถึงบนรถจักรยานยนต์ของเขา ชายดำ surly กับเบียร์ลำไส้ เขาเอาเสื้อเครื่องแบบของเขา และตั้งค่าการทำงาน ตรวจสอบครั้งแรกภายใต้บาสเตียบอนเนต์ เมื่อเขาเองก็ยังคิด จะมีอะไรกับเครื่องยนต์ เขากล่าวว่า เขาจะต้องเอาเบาะหลังออก
เร็ว ๆ นี้กลับนั่งได้พักผ่อนบนรถ และเขาถูก crouched ผ่านถังน้ำมัน เหงื่อแฉะจากการความยามบ่ายร้อน.
ผมรู้สึกค่อนข้างไร้ประโยชน์ และทั้งหมดผมไม่ได้ซื้อเขาดื่มและน้ำเย็น และพัดลมเขาและตัวเองกับแฟนยุบน้อยพบใน car. ของฉัน
ในที่สุด กับอวด เขาเสนอให้ฉันกับผู้ร้าย หลอดบวมในถังน้ำมัน ถามเขาคำถามใบ้ และเมื่อเขาในที่สุดตัดสินใจค่อนข้างอันตราย และ dumber มากกว่าช็อปปิ้ง เขาเปิด up.
เขาพยายามอธิบายขั้นตอน และแม้ฉันจัดการคะยั้นคะยอยิ้มให้เขาเล็กน้อย เขาได้นำพร้อมอะไหล่ ประหนึ่งว่าเขาได้คาดการณ์ไว้ว่าอะไรผิดปกติกับรถ ใช้เวลาในการแก้ไขปัญหา แต่เมื่อเขาเก็บประแจของเขา และเปิดการจุดระเบิด ทำงาน รถสวยงาม revved.
พระองค์ได้ทรงเตรียมการรับแม้จะเป็นระยะที่ผมยินดีจ่าย มีเคล็ดลับเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับประเภท เขา donned เครื่องแบบเสื้อและหมวกของเขา และพยักหน้าและยิ้มอาย เขาถูกปิดด้วย

Results (Thai) 3:

ความเมตตาของคนแปลกหน้า
- เผยแพร่ : 12 / 05 / 2014 ที่ 06:04 เป็นบวก : ชีวิต

ส่วนหนังสือพิมพ์ความศรัทธาในมนุษยชาติได้รับการบูรณะ และทั้งหมดเป็นเพราะการแบ่งเป็นรถยนต์ .
ผมต้องแถลงข่าวข้ามเมืองไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
ฉันคิดว่าฉันเลือกเส้นทางของฉัน เมื่อฉันพบว่าตัวเองติดอยู่ใกล้ตลาดโจร ' ผลของ pdrc ประท้วงมีนาคม ฉันตัดสินใจที่จะทำกลับรถตรงนั้นแล้วและหลังจากออกจากรถเพื่อควบคุมการจราจรภายใต้แสงแดดยามเที่ยงวัน ฉันจัดการเพื่อช่วยเหลือตัวเอง และค้นหาทางอ้อม การจราจรอย่างรวดเร็วสร้างขึ้น แต่เนื่องจากผมตอนนี้ไปเทียบกับกระแส ผมรู้สึกโล่งใจ

แล้วมันก็เกิดขึ้น ฉันกำลังจะไปดูวานแชทใกล้สะพานบางลำพู , เครื่องยนต์ขัดข้อง
ฉันคิดว่ามันเป็นแค่ misapplied สมดุลของคลัทช์และคันเร่ง ,แต่มันเกิดขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง
ตรงกลางของถนน
รถข้างหลังผม มีความกระตือรือร้นที่จะหลบหนีจากการจราจรที่สร้างขึ้น , และมันก็ปิดกั้นหลบหนี ผมออกจากรถ พยายามจะใส่หญิงสาวที่ดีที่สุดในการดูทุกข์ แต่ทั้งหมดที่ฉันได้คือแสงรบกวนจากรถข้างหลัง
ในตื่นตระหนกผมมองไปรอบ ๆและเห็นแพร่หลายเสื้อชูชีพสีส้มของรถจักรยานยนต์ คนขับรถแท็กซี่ ในมุมของถนน ผม whooped และปรบมือ ที่เขา เรียกเขามา เขาดูค่อนข้างสับสน แต่ถึงกระนั้น
เขาพยายามที่จะเริ่มต้นรถของฉัน แต่เมื่อเขารู้ว่ามันไม่ขยับ เขาก็ขยับไปด้านข้างของถนน มือข้างหนึ่งกด และมือข้างหนึ่งบนพวงมาลัยฉันให้ nudges ไร้ประโยชน์บางอย่างจากด้านหลัง
เขามองภายใต้กระโปรงหน้ารถ แต่รู้ว่ามันอยู่นอกเหนือจากทักษะการดูแลรถเบื้องต้นของเขา
ผมขอบคุณเขาและเอากระเป๋าฉันไปบอกเขา แต่เขาจับมือของเขาปฏิเสธใด ๆเงินสำหรับการบริการของเขา เขาเสนอที่จะช่วยหาช่างซ่อมรถ .
หญิงสาวของฉันดูทุกข์ ทำงาน !
มันหันออกเขาแค่มาทำธุระในพื้นที่ และไม่ได้เป็นเด็กท้องถิ่น เราออกเดินทางกันในการค้นหาของร้านซ่อมรถ . หลังจากที่สามหยุด เราเจอคนของเรา หลังจากให้เขาเส้นทางให้รถของเราทันทีที่เราหลงทางในตรอกปิดถนนวิสุทธิกษัตริย์ , ในที่สุดก็เจอทางกลับรถ หาช่างที่รออยู่แล้ว กระดิกนิ้วมือ
ผมให้คนขับรถมอเตอร์ไซค์ 200 บาทเพื่อช่วยเขา ซึ่งเขาตอนแรกปฏิเสธ แต่ก็บอกว่าจะติดรอบ ๆเพื่อรักษาบริษัทฉัน .
ช่าง tinkered กับเครื่องยนต์ การตรวจสอบตัวกรองท่อและล้าง แต่ไม่มีอะไรที่ดูเหมือนจะทำงาน ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ ตั้งข้อหาผม 100 บาทสำหรับการเยี่ยมชมของเขา ขอโทษที่ไม่สามารถทำ .
ฉันแล้วเรียกของผมนิสสันบริการรถศูนย์และพวกเขากล่าวว่า ช่างใหญ่ก็มา แต่ผมคงต้องรอไปก่อน ดังนั้นผมใช้เวลาชั่วโมงที่ดีตรวจสอบอีเมลของฉัน , การ selfies และชื่นชมอาคารเก่าในพื้นที่ ซึ่งปกติผมจะไม่ได้มีเวลาที่จะชื่นชม
ในที่สุดเขาก็โทรมา และผมได้อธิบายธรรมชาติของการเป็นดีที่สุดที่ฉันสามารถทำได้ แล้วเขามาถึงในรถจักรยานยนต์ของเขา , มืด , บูดบึ้งกับเบียร์ท้องเขาเอาเสื้อเครื่องแบบ และชุดทำงาน การตรวจสอบครั้งแรกภายใต้ฝากระโปรงรถ . เมื่อเขารู้ว่ามันไม่เกี่ยวกับเครื่องยนต์ เขาบอกว่าเขาจะได้เอาเบาะหลัง แล้วนั่งพัก
ด้านบนของรถ และเขากำลังจับจ้องอยู่กับน้ำมันถัง เหงื่อหยดจากความร้อนในช่วงบ่ายเหลือทน .
ผมรู้สึกค่อนข้างไร้ประโยชน์และทั้งหมดที่ฉันทำได้คือซื้อเขาดื่มอ่อนนุ่ม และน้ำเย็น และแฟนคลับของเค้าและตัวเองด้วยเล็กน้อย พับได้ แฟนผมเจอในรถของฉัน .
ในที่สุด ด้วยการอวด เขาแสดงฉันกับคนร้าย หลอดบวมในน้ำมันถัง ฉันถามเขาคำถามโง่ๆ และเมื่อในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ ผมค่อนข้างอันตราย และโง่มากกว่า ผมมอง เขาเปิด
เขาพยายามอธิบายขั้นตอนและฉันก็จัดการให้ยิ้มเล็ก ๆน้อย ๆจากเขา เขาเอาอะไหล่ เช่น ถ้าเขาได้คาดการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรถ มันเอาในขณะที่จะแก้ไข แต่เมื่อเขาเก็บประแจของเขา และทำให้การจุดระเบิด มันได้ผล รถเร่งอย่างสวยงาม
เขาเตรียมใบเสร็จรับเงินสำหรับยอดเงินที่ผมมีความสุขมากที่จะจ่าย มีเคล็ดลับเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับการบริการชนิดของเขาเขาสวมเสื้อเครื่องแบบของเขาและหมวกกันน็อค และพยักหน้าและยิ้มเขิน เขาปิด