Hargreaves, 2003; Damitio and Schmi

Hargreaves, 2003; Damitio and Schmidgall, 2002; Ashley et al., 2000). Capital budgeting
relates to how firms respond to their operating and business strategies, appraise capital
expenditure projects and make informed decisions that will bring value to the firm and
shareholders. For example, Guilding and Lamminmaki (2007) demonstrated a positive
relationship between hotel size and the use of financial investment appraisal techniques.
Regarding the formalization of capital budgeting systems and investment techniques,
hotels are less developed in reviewing required rates of return and in applying
post-completion audits. Studies from the investors’ perspective are more diverse and
include topics such as risk and return and performance measurement, among others.
3.1 Risk and return
Examining the restaurant industry in detail and categorizing it into three types (full
service, fast food and economy/buffet), Kim and Gu (2003) showed that over the period
1996-2000, the full-service restaurant segment had the lowest total risk, as measured by
standard deviation. However, in terms of three risk-adjusted performance measures
(i.e. the Sharpe ratio, Treynor ratio, and Jensen index), the fast-food segment was
ranked as the best performer, followed by full service and economy/buffet. Focusing on
casual-dining restaurants alone, Madanoglu, Erdem and Gursoy (2008) found that
large restaurants outperformed their smaller counterparts on a risk-adjusted basis
during 1998-2002. In their study, they employed both traditional risk-adjusted
performance measures (i.e. Sharpe, Treynor and Jensen) and contemporary
risk-adjusted performance measures (e.g. the Sortino ratio and Fouse Index).
On the sector level, Mao and Gu (2007) investigated the risk/return relationship in
various industries of the hospitality sector during the economic downturn of 2000-2003.
Four portfolio performance indexes (the Treynor index, Sharpe ratio, Jensen index, and
appraisal ratio) were estimated to measure the firms’ risk-adjusted stock performances.
The casino/gaming industry was found to have the highest return with medium risk,
followed by the restaurant industry with mediocre return but lowest risk. The
hotel/motel industry had the weakest performance but highest risk. The results of Mao
and Gu’s (2007) study contradict the traditional wisdom that risk and return go hand in
hand, as suggested by the CAPM. That is, a higher level of risk should be compensated
by a higher level of return, if the investor is risk-averse.
Other studies of the risk/return relationship present similarly contradictory results
(Borde, 1998; Kim and Gu, 2003; Madanoglu, Erdem and Gursoy, 2008; Madanoglu, Lee
and Kwansa, 2008; Mao and Gu, 2007; Skalpe, 2003). Madanoglu, Lee and Kwansa
(2008) confirmed that a casual-dining portfolio allows investors to earn a higher return
for a lower level of risk compared to the fast-food segment. Much of the risk related to
hotel and restaurant investment is unsystematic (Kim and Gu, 2003; Skalpe, 2003).
Canina and Carvell (2008) showed that restaurant operations or franchising have high
levels of short-term financial risk in terms of liquidity measures.
In examining the relationship between four financial risk factors and future
performance as measured by ROA and ROE, Lee (2008a) found that strategic and stock
performance risk factors represent a lodging firm’s financial risk better than
bankruptcy and firm performance risk factors. Furthermore, strategic and stock
performance risk factors each have a significant and negative predictive ability for
future performance as measured by ROA. ROA outperforms ROE in estimating
lodging firm performance in terms of its relationship with financial risk.

Results (Thai) 1:

ฮาร์กรีฟส์ 2003 Damitio และ Schmidgall, 2002 แอชลีย์และ al., 2000) จัดทำงบประมาณเงินทุนเกี่ยวข้องว่า บริษัทตอบสนองกลยุทธ์ของธุรกิจ และการดำเนินงาน ตีราคาทุนรายจ่ายของโครงการและทำให้ทราบการตัดสินใจที่จะให้มูลค่าของบริษัท และผู้ถือหุ้น ตัวอย่าง Guilding และ Lamminmaki (2007) แสดงเป็นค่าบวกความสัมพันธ์ระหว่างขนาดของโรงแรมและใช้เทคนิคการประเมินทางการเงินลงทุนเกี่ยวกับ formalization ระบบจัดทำงบประมาณเงินทุนและเทคนิคการลงทุนโรงแรมมีน้อยพัฒนาทบทวนราคาต้องส่งคืน และใช้การตรวจสอบเสร็จสมบูรณ์หลัง การศึกษาจากมุมมองของนักลงทุนหลากหลายมากขึ้น และรวมหัวข้อต่าง ๆ เช่นความเสี่ยง และผลตอบแทน และประสิทธิภาพการทำงานวัด หมู่คนอื่น ๆ3.1 ความเสี่ยง และกลับตรวจสอบอุตสาหกรรมอาหารในรายละเอียด และจัดประเภทเป็น 3 ประเภท (เต็มบริการ อาหารจานด่วน และเศรษฐกิจ/บุฟเฟ่ต์), คิมและกู (2003) พบว่าในช่วงปี 1996-2000 ส่วนร้านอาหารครบวงจรที่มีความเสี่ยงต่ำสุดทั้งหมด วัดจากส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน อย่างไรก็ตาม ในสามมาตรการความเสี่ยงปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงาน(เช่นอัตราส่วนของ Sharpe, Treynor อัตรา และดัชนีเจนเซน), ส่วนอาหารจานด่วนได้จัดอันดับเป็นนักแสดงดีที่สุด ตามมา ด้วยบริการและเศรษฐกิจ/บุฟเฟ่ต์ เน้นcasual ภัตตาคารเดียว Madanoglu, Erdem และ Gursoy (2008) พบว่าร้านอาหารร้านใหญ่ outperformed คู่ขนาดเล็กของพวกเขาบนพื้นฐานความเสี่ยงปรับปรุงในระหว่างปี 1998-2002 ในการเรียน พวกเขาจ้างทั้งแบบปรับค่าความเสี่ยงวัด (เช่น Sharpe, Treynor และเจน) และร่วมสมัยประเมินความเสี่ยงการปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงาน (เช่นอัตราส่วน Sortino และ Fouse ดัชนี)ในระดับภาค เมาและกู (2007) ตรวจสอบความสัมพันธ์ของความเสี่ยง/ผลตอบแทนในอุตสาหกรรมต่าง ๆ ของธุรกิจในช่วงชะลอตัวเศรษฐกิจ 2000-20034 ผลงานประสิทธิภาพดัชนี (ดัชนี Treynor อัตราส่วนของ Sharpe เจนเซน ดัชนี และการประเมินอัตราส่วน) ได้ประเมินวัดความเสี่ยงปรับปรุงแสดงหุ้นของบริษัทอุตสาหกรรม/เกมคาสิโนพบให้ผลตอบแทนสูงสุด มีความเสี่ยงปานกลางตาม ด้วยอุตสาหกรรมอาหารที่มีความเสี่ยงต่ำ แต่ส่งคืนรอย ที่โรงแรม/โมเต็ลอุตสาหกรรมมีประสิทธิภาพกำจัดจุดแต่ความเสี่ยงสูงสุด ผลลัพธ์ของเหมาและกู (2007) ศึกษาภูมิปัญญาดั้งเดิมที่ความเสี่ยง และกลับไปมือที่ขัดแย้งกันมือ แนะนำโดย CAPM นั่นคือ ควรชดเชยความเสี่ยงในระดับที่สูงขึ้นระดับที่สูงกว่าผลตอบแทน ถ้านักลงทุนมีความเสี่ยง averseอื่น ๆ ศึกษาความสัมพันธ์ของความเสี่ยง/ผลตอบแทนในทำนองเดียวกันแสดงผลขัดแย้ง(Borde, 1998 คิมและกู 2003 Madanoglu, Erdem และ Gursoy, 2008 Madanoglu ลีและ Kwansa, 2008 เมาและกู 2007 Skalpe, 2003) ลี Madanoglu และ Kwansa(2008) ยืนยันว่า ผลงานชชวล-รับประทานอาหารช่วยให้นักลงทุนจะได้รับผลตอบแทนสูงสำหรับความเสี่ยงในระดับที่ต่ำกว่าเมื่อเทียบกับเซ็กเมนต์ที่อาหารอย่างรวดเร็ว ของความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับลงทุนโรงแรมและร้านอาหารมา unsystematic (คิมกู 2003 Skalpe, 2003)Canina และ Carvell (2008) พบว่าอาหารที่ผลิตหรือแฟรนไชส์ได้สูงระดับของความเสี่ยงทางการเงินระยะสั้นในการวัดสภาพคล่องในการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยเสี่ยงทางการเงินและอนาคต 4ประสิทธิภาพวัดจากราวและโร ลี (2008a) พบว่ากลยุทธ์ และหุ้นปัจจัยเสี่ยงต่อประสิทธิภาพการทำงานแทนดีกว่าเสี่ยงทางการเงินของบริษัทที่พักล้มละลายและบริษัทประสิทธิภาพปัจจัยเสี่ยง นอกจากนี้ กลยุทธ์ และหุ้นความสามารถคาดการณ์อย่างมีนัยสำคัญ และค่าลบสำหรับมีประสิทธิภาพปัจจัยเสี่ยงแต่ละประสิทธิภาพในอนาคตวัดโดยราว ราว outperforms โรในการประมาณพักประสิทธิภาพของบริษัทในด้านความสัมพันธ์กับความเสี่ยงทางการเงิน

Results (Thai) 3:

Hargreaves , 2003 ; damitio และ schmidgall , 2002 ; แอชลี่ย์ et al . , 2000 )
ทุนงบประมาณที่เกี่ยวข้องกับวิธี บริษัท ตอบสนองต่อกลยุทธ์การดำเนินธุรกิจ และ ของพวกเขา ประเมินโครงการเงินทุนค่าใช้จ่าย
และตัดสินใจที่จะนำมูลค่าให้กับบริษัท และผู้ถือหุ้น
. ตัวอย่างเช่น guilding lamminmaki ( 2550 ) และให้บวก
ความสัมพันธ์ระหว่างขนาดของโรงแรมและการใช้เทคนิคการประเมินการลงทุนทางการเงิน
เกี่ยวกับ formalization ของทุนงบประมาณ ระบบ และเทคนิคการลงทุน
โรงแรมน้อยพัฒนาในการตรวจสอบอัตราผลตอบแทนที่ต้องการและใช้
โพสต์เสร็จการตรวจสอบ . การศึกษาจากนักลงทุนมีมุมมองหลากหลายมากขึ้นและ
รวมถึงหัวข้อต่างๆเช่นความเสี่ยงและผลตอบแทน และการวัดประสิทธิภาพในหมู่คนอื่น ๆ .

ตรวจสอบ 3.1 ความเสี่ยงและผลตอบแทนของอุตสาหกรรมร้านอาหาร ในรายละเอียดและจัดหมวดหมู่เป็นสามประเภท ( เต็ม
บริการอาหารจานด่วน และเศรษฐกิจ / บุฟเฟ่ต์ ) , คิมกู ( 2546 ) พบว่า ในช่วงปี พ.ศ. 2539-2543
, ร้านอาหารบริการเต็มส่วนมี ความเสี่ยงรวมต่ำที่สุด ซึ่งวัดโดย
ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน อย่างไรก็ตามในแง่ของประสิทธิภาพของมาตรการปรับความเสี่ยง 3
( เช่นอัตราส่วน , อัตราส่วนชาร์ป treynor และดัชนีเซ่น ) , อาหารสัดส่วน
อันดับเป็นนักแสดงที่ดีที่สุด ตามด้วยบริการเต็มรูปแบบและเศรษฐกิจ / บุฟเฟ่ต์ เน้น
ห้องอาหารร้านอาหารคนเดียว madanoglu Erdem , และ gursoy ( 2551 ) พบว่า ผู้บริโภคที่มีขนาดเล็กของพวกเขา counterparts
ร้านอาหารขนาดใหญ่บนความเสี่ยงพื้นฐานปรับ
ช่วงปี พ.ศ. . ในการศึกษาของพวกเขา พวกเขาใช้ทั้งสองแบบปรับความเสี่ยง
ชี้วัด ( เช่น ชาร์ป treynor , และเจนเซ่น ) และความเสี่ยงการปฏิบัติร่วมสมัย
ปรับมาตรการ ( เช่น sortino อัตราส่วนและดัชนี fouse ) .
ในระดับภาค เหมากู ( 2007 ) ได้ศึกษาความเสี่ยง / ผลตอบแทนในความสัมพันธ์ของภาคการบริการ
อุตสาหกรรมต่าง ๆ ในช่วงเศรษฐกิจที่ตกต่ำของ 2003 .
4 ผลงานการแสดงดัชนี ( treynor ดัชนีอัตราส่วนชาร์ป เจนเซ่น , ดัชนี , และอัตราส่วนประมาณ
การประเมิน ) เพื่อวัดความเสี่ยงหุ้นบริษัทปรับการแสดง
อุตสาหกรรมคาสิโนและเกมที่พบว่ามีมากที่สุดกลับมีความเสี่ยงปานกลาง
ตามด้วยอุตสาหกรรมร้านอาหารธรรมดาแต่กลับมีความเสี่ยงน้อยที่สุด
โรงแรม / โมเต็ลอุตสาหกรรมมีการแสดงที่อ่อนแอแต่เสี่ยงสูงสุด ผลของมาโอะ
กู ( 2550 ) การศึกษาขัดแย้งกับภูมิปัญญาดั้งเดิมที่ความเสี่ยงและผลตอบแทนไปมือในมือ
เป็นแนะนำโดยแ . นั่นคือระดับที่สูงขึ้นของความเสี่ยงที่ควรได้รับการชดเชย
โดยระดับที่สูงขึ้นของผลตอบแทน หากนักลงทุนที่ไม่ชอบความเสี่ยง