However, in the process of these me

However, in the process of these mergers the former distinction of voice was transferred into a new set of tonal distinctions. In essence, every tone in Old Thai split into two new tones, with a lower-pitched tone corresponding to a syllable that formerly began with a voiced consonant, and a higher-pitched tone corresponding to a syllable that formerly began with a voiceless consonant (including glottalized stops). An additional complication is that formerly voiceless unaspirated stops/affricates (original /p t k tɕ ʔb ʔd/) also caused original tone 1 to lower, but had no such effect on original tones 2 or 3.

The above consonant mergers and tone splits account for the complex relationship between spelling and sound in modern Thai. Modern "low"-class consonants were voiced in Old Thai, and the terminology "low" reflects the lower tone variants that resulted. Modern "mid"-class consonants were voiceless unaspirated stops or affricates in Old Thai—precisely the class that triggered lowering in original tone 1 but not tones 2 or 3. Modern "high"-class consonants were the remaining voiceless consonants in Old Thai (voiceless fricatives, voiceless sonorants, voiceless aspirated stops). The three most common tone "marks" (the lack of any tone mark, as well as the two marks termed mai ek and mai tho) represent the three tones of Old Thai, and the complex relationship between tone mark and actual tone is due to the various tonal changes since then. Note also that since the tone split, the tones have changed in actual representation to the point that the former relationship between lower and higher tonal variants has been completely obscured. Furthermore, the six tones that resulted after the three tones of Old Thai were split have since merged into five in standard Thai, with the lower variant of former tone 2 merging with the higher variant of former tone 3, becoming the modern "falling" tone.[18]

Early Old Thai also apparently had velar fricatives /x ɣ/ as distinct phonemes. These were represented by the now-obsolete letters ฃ kho khuat and ฅ kho khon, respectively. During the Old Thai period, these sounds merged into the corresponding stops /kʰ ɡ/, and as a result the use of these letters became unstable.

At some point in the history of Thai, a palatal nasal phoneme /ɲ/ also existed, inherited from Proto-Tai. A letter ญ yo ying also exists, which is used to represent a palatal nasal in words borrowed from Sanskrit and Pali, and is currently pronounced /j/ at the beginning of a syllable but /n/ at the end of a syllable. Most native Thai words that are reconstructed as beginning with /ɲ/ are also pronounced /j/ in modern Thai, but generally spelled with ย yo yak, which consistently represents /j/. This suggests that /ɲ/ > /j/ in native words occurred in the pre-literary period. It is unclear whether Sanskrit and Pali words beginning with /ɲ/ were borrowed directly with a /j/, or whether a /ɲ/ was re-introduced, followed by a second change /ɲ/ > /j/.

Proto-Tai also had a glottalized palatal sound, reconstructed as /ʔj/ in Li Fang-Kuei (1977[full citation needed]). Corresponding Thai words are generally spelled หย, which implies an Old Thai pronunciation of /hj/ (or /j̊/), but a few such words are spelled อย, which implies a pronunciation of /ʔj/ and suggests that the glottalization may have persisted through to the early literary period.

Results (Thai) 1:

อย่างไรก็ตาม ในกระบวนการเหล่านี้ครอบงำ แตกเดิมเสียงมีการโอนย้ายชุดใหม่ของความสูงต่ำ ในสาระสำคัญ ทุกเสียงในไทยเก่าแบ่งเป็น 2 โทนสีใหม่ กับเสียงแหลมล่างที่ตรงกับเสียงที่เคย เริ่มต้น ด้วยพยัญชนะเสียง เสียงแหลมสูงที่สอดคล้องกับเสียงที่เคย เริ่มต้น ด้วยพยัญชนะเสียง (รวมทั้งหยุด glottalized) ภาวะแทรกซ้อนที่เพิ่มเติมคือ ว่า เสียงเดิม unaspirated หยุด/affricates (เดิม /p t k tɕ ʔb ʔd /) นอกจากนี้ยังเกิดเสียงต้นฉบับ 1 ลง แต่ก็ไม่ดังกล่าวมีผลต่อโทนสีเดิม 2 หรือ 3ข้างครอบงำพยัญชนะและเสียงแยกบัญชีสำหรับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างการสะกดและเสียงในภาษาไทยที่ทันสมัย สมัย "ต่ำ" -คลาสพยัญชนะมีเสียงในไทยเก่า และคำศัพท์ "ต่ำ" สะท้อนให้เห็นถึงตัวแปรเสียงต่ำที่ทำให้เกิดการ ทันสมัย "กลาง" -คลาสพยัญชนะได้หยุดเสียง unaspirated หรือ affricates ในไทยเก่า — แม่นยำระดับที่ลดลงในต้นฉบับเสียง 1 แต่ไม่เสียง 2 หรือ 3 "สูง" โมเดิร์น-คลาพยัญชนะมีพยัญชนะเสียงที่เหลือในเก่าไทย (fricatives เสียง เสียง sonorants หยุดเสียง aspirated) สามทั่ว "วรรณยุกต์" (ไม่มีหมายใด ๆ รวมทั้งเครื่องหมายสองเรียกว่าไม้เอกและไม้โท) แทนสามสีไทยเก่า และความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างหมายและเสียงจริงเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสูงต่ำต่าง ๆ ตั้งแต่นั้น สังเกตว่า ตั้งแต่เสียงแยก โทนสีที่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงจริงเพื่อจุดที่ความสัมพันธ์เดิม ระหว่างล่างสูงบดบังการใช้ตัวแปรทั้งหมด นอกจากนี้ โทนสีหกที่เกิดหลังจากที่มีโทนสีสามของไทยได้แบ่งตั้งแต่ ผสานเข้าไปในห้าในภาษาไทยมาตรฐาน กับตัวแปรต่ำของเสียงเดิม 2 ผสานกับตัวแปรสูงของเสียงเดิม 3 กลายเป็น เสียง "ล้ม" ทันสมัย [18]ต้นเก่าไทยเห็นได้ชัดว่ายังมีเพดานอ่อน fricatives /x ɣ/ เป็น phonemes แตกต่างกัน เหล่านี้ถูกแสดง โดยตัวตอนนี้ล้าสมัยฃคอ khuat และฅคอขอนแก่น ตามลำดับ ระหว่างเก่าไทย ระยะเวลา เสียงเหล่านี้ผสานเข้าไปในเกี่ยวข้องหยุด /kʰ ɡ/, และดังนั้น การใช้ตัวอักษรเหล่านี้กลายเป็นไม่เสถียรในบางจุดในประวัติศาสตร์ไทย หน่วยเสียงโพรงจมูกเสียง/ɲ/อยู่ สืบทอดจากโปรโตไท ญอักษรยอ หยิงยังอยู่ ซึ่งใช้ในการแสดงเสียงนาสิกในคำที่ยืมมาจากภาษาสันสกฤตและบาลี และปัจจุบันออกเสียง /j/ ต้นพยางค์แต่ /n/ ท้ายของ คำไทยเป็นภาษาแม่มากที่สุดที่เชิดเป็นเริ่มต้นด้วย/ɲ/ยัง ออกเสียง /j/ ในภาษาไทยสมัย แต่โดยทั่วไปสะกด ด้วยยยอ ยาค ซึ่งแสดงอย่างสม่ำเสมอ/เจ นี้แนะนำที่/ɲ/ > /j/ ในคำพื้นเมืองที่เกิดขึ้นในระยะก่อนวรรณกรรม เป็นที่ชัดเจนว่าคำบาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้น ด้วย/ɲ/ที่ยืมโดยตรงกับการเจ / หรือว่าถูก/ɲ/การนำใหม่ ตามที่สอง เปลี่ยน/ɲ/ >/เจโปรโตไทยังมีเพดานแข็งเสียง glottalized เชิดเป็น /ʔj/ ในหลี่ฟาง-Kuei (1977 [อ้างเต็มที่จำเป็น]) คำไทยที่สอดคล้องกันโดยทั่วไปจะสะกดหย ซึ่งหมายถึงการออกเสียงไทยเก่าของ /hj/ (j̊ /), ได้กี่คำจะสะกดกรรมการ ซึ่งหมายถึงการออกเสียงของ /ʔj/ และแนะนำว่า glottalization ที่อาจมีมีอยู่ผ่านระยะวรรณกรรมก่อน

Results (Thai) 3:

อย่างไรก็ตาม ในกระบวนการเหล่านี้รวมความแตกต่างของอดีตเสียงถูกถ่ายโอนลงในชุดใหม่ของวรรณยุกต์แตกต่าง . ในสาระ ทุกเสียงในการแบ่งออกเป็นสองโทนไทย เก่าใหม่ ด้วยการลดเสียงแหลมที่เป็นพยางค์ที่เดิมเริ่มเปล่งเสียงพยัญชนะและเสียงแหลมสูงที่พยางค์ที่ เดิม เริ่มด้วยพยัญชนะเสียงไม่ก้อง ( รวมทั้งหยุด glottalized ) เป็นภาวะแทรกซ้อนเพิ่มเติมคือ เดิมทีอโฆษะสิถิลหยุด affricates ( เดิม / p t k t ɕʔʔ D / B ) ยังทำให้เสียงเดิม 1 ล่าง แต่ไม่มีผลกระทบต่อเสียงเช่นเดิม

2 หรือ 3การรวมและแยกเสียงพยัญชนะเหนือบัญชีที่ซับซ้อน ความสัมพันธ์ระหว่าง การสะกด และเสียงในไทยสมัยใหม่ สมัยใหม่ " ต่ำ " - ชั้นเรียนพยัญชนะถูกเปล่งออกมาในไทย และความ " ต่ำ " กว่าตัวแปรที่ส่งผลสะท้อนเสียง .สมัยใหม่ " กลาง " พยัญชนะอโฆษะสิถิล - คลาสมีการหยุดหรือ affricates ในไทยแน่นอน คลาสที่เรียกลดในต้นฉบับเสียง 1 แต่ไม่ใช่โทน 2 หรือ 3 ทันสมัย " สูง " - ชั้นเรียนพยัญชนะอโฆษะ ได้แก่ พยัญชนะในไทยเก่าที่เหลืออยู่ ( เสียงไม่ก้องไม่ว่าของตนเองหรือของผู้อื่น sonorants , เสียงลม , หยุด ) สามที่พบมากที่สุดโทนเครื่องหมาย " " ( ไม่มีเสียงใด ๆเครื่องหมายรวมทั้งสองเป็น termed เชียงใหม่ราคาถูกเชียงใหม่ท่อ ) และเป็นตัวแทนสามโทน ของคนไทย และความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างวรรณยุกต์เสียงจริงจากวรรณยุกต์ต่างๆการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่นั้นมา นอกจากนั้น ตั้งแต่เสียงแยกเสียงที่มีการเปลี่ยนแปลงในการเป็นตัวแทนที่แท้จริงไปยังจุดที่ความสัมพันธ์ในอดีตระหว่างต่ำและสูงใช้ตัวแปรได้ถูกทั้งหมดบดบัง .นอกจากนี้ หกเสียงที่เกิดหลังจากสามโทนเก่าของไทย คือ แยกได้ตั้งแต่รวมเป็น 5 ในไทย มาตรฐาน กับล่างแตกต่างจากอดีต 2 ผสานกับเสียงที่สูงแตกต่างจากโทนเดิม 3 เป็นสมัยใหม่ " ล้ม " โทน . [ 18 ]

ต้นเก่าไทยยังเห็นได้ชัดว่ามีเพดานอ่อนไม่ว่าของตนเองหรือของผู้อื่น / x ɣ / เป็นหน่วยเสียงที่แตกต่างกัน .เหล่านี้ถูกแสดงโดยขณะนี้ล้าสมัยตัวอักษรฃฃฅค้อและขอนแก่นตามลำดับ ช่วงที่ไทยเก่า เสียงเหล่านี้รวมเข้าที่หยุด / K ʰɡ / และการใช้ตัวอักษรเหล่านี้เริ่มไม่มั่นคง

บางจุดในประวัติศาสตร์ของไทย ในɲจมูกเพดานปาก / / ก็ยังคงอยู่ สืบทอดมาจากโปรโตไท จดหมายนายโยหยินยังมีอยู่ซึ่งใช้แสดงเพดานแข็งช่องจมูกในคำที่ยืมมาจากภาษาบาลีและสันสกฤตและปัจจุบันออกเสียง / J / จุดเริ่มต้นของพยางค์แต่ / N / ท้ายพยางค์ คำไทยพื้นเมืองส่วนใหญ่ที่สร้างขึ้นใหม่เป็นจุดเริ่มต้นกับɲ / / ยังออกเสียง / J / ไทยสมัยใหม่ แต่โดยทั่วไปยสะกดด้วยย ยักษ์ ซึ่งเป็นส / J /นี้แสดงให้เห็นว่า / ɲ > / / J / คำพื้นเมืองที่เกิดขึ้นในยุควรรณกรรมก่อน มันไม่ชัดเจนว่าภาษาบาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วย / ɲ / ถูกยืมโดยตรงด้วย / J / หรือ / ɲ / เป็นอีกครั้งเปิดตัว ตามด้วยครั้งที่สองเปลี่ยน / ɲ > / / J /

โปรโตไทก็มี glottalized เพดานแข็ง , สร้างขึ้นใหม่เป็น / ʔ J / หลี่ ฟางกุ้ย ( 2520 [ อ้างอิงที่จำเป็น ] เต็ม )คำไทยที่สะกดหยโดยทั่วไป ซึ่งแสดงถึงการออกเสียงไทยเก่า / โบ / ( หรือ / J ̊ / ) แต่ไม่กี่คำ เช่น สะกดอย , ซึ่งแสดงถึงการออกเสียง / ʔ J / และแสดงให้เห็นว่า glottalization อาจจะยังคงผ่านช่วงเวลาวรรณกรรมก่อน