10. Industrial applicationsStevia s

10. Industrial applications

Stevia sweeteners, extracts from the leaves of this herb, are commercially available in Japan, Korea, China, South-East Asia and South America, where they have been used for some decades to sweeten a variety of foods (Koyama et al., 2003). In these countries stevioside is being used to sweeten foodstuffs and beverages. In the USA powdered Stevia leaves and their extracts are used only as a dietary supplement and a skin care product, but not as a sweetener. Since December 2008 when the FDA stated that purified rebaudioside A (rebiana) from Stevia can be considered GRAS (Generally Recognised As Safe), rebiana has been in use to sweeten beverages and some foods (FDA GRAS Notice GRN 000253 and GRN 000252). In France too, as of 26 August 2009, purified rebiana (97%) has been authorised on a trial period of two years for use at a maximal permissible concentration in certain foodstuffs ( Serio, 2010). On the other hand, steviol glycosides have not been approved by the European Commission arguing safety concern. However, in 2008 JECFA suggested a temporary admissible daily intake (ADI) of 0–4 mg kg−1 BW of steviol glycoside, an equivalent of 0–10 mg kg−1 BW of stevioside ( Gardana et al., 2010). If not consumed in excess, steviol glycosides may be considered safe. As estimated by Serio (2010) a daily consumption of 400 mg steviol glycosides would produce through decomposition by bacteria in the large intestine only a negligible amount of glucose, about 80 mg, that will be resorbed.

The use of S. rebaudiana as a sweetener can be found in many parts of Central and South America, where this species is indigenous, as well as in Japan ( Goyal et al., 2010). The leaves of Stevia naturally contain a complex mixture of eight sweet diterpene glycosides, including stevioside, steviolbioside, rebaudiosides (A, B, C, D, E) and dulcoside A ( Abou-Arab et al., 2010).The steviol glycosides are currently in use as a sweetener in a number of industrial foods, such as soft drinks or fruit drinks ( Goyal et al., 2010, Jayaraman et al., 2008, Tadhani and Subhash, 2006a and Wallin, 2007), desserts, cold confectionery, sauces, delicacies, sweet corn, breads, biscuits, table-top sweetener. They replace saccharose, for example in ready-to-eat cereals ( Wallin, 2007), pickles (Koyama et al., 2003), yoghurt ( Amzad-Hossain et al., 2010, Tadhani and Subhash, 2006a and Wallin, 2007), candies ( Goyal et al., 2010 and Koyama et al., 2003), soju, soy sauce ( Amzad-Hossain et al., 2010 and Tadhani and Subhash, 2006a) and seafoods ( Goyal et al., 2010 and Koyama et al., 2003).

Results (Thai) 1:

10. งานอุตสาหกรรมสารให้ความหวาน Stevia สารสกัดจากใบของสมุนไพรนี้ มีในเชิงพาณิชย์ในประเทศญี่ปุ่น เกาหลี จีน เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และ อเมริกาใต้ ที่พวกเขาได้ถูกใช้สำหรับทศวรรษที่ผ่านมาบาง sweeten หลากหลายอาหาร (โคะยะมะและ al., 2003) ในประเทศเหล่านี้ กำลังถูก stevioside ใช้การ sweeten อาหารและเครื่องดื่ม ในสหรัฐอเมริกา ออก Stevia ผงและสารสกัดของพวกเขาใช้ เป็นอาหารเสริมและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวเท่านั้น แต่ไม่ เป็นเป็นสารให้ความหวาน ตั้งแต่ 2551 ธันวาคมเมื่อที่ FDA ระบุว่า rebaudioside บริสุทธิ์ (rebiana) จาก Stevia ถือได้ว่าดิกราส์ (โดยทั่วไปยังเป็นเซฟ), rebiana แล้วใช้ sweeten เครื่องดื่มและอาหาร (FDA ดิกราส์ประกาศ GRN 000253 และ GRN 000252) ในฝรั่งเศส เกินไป วันที่ 26 2552 สิงหาคม บริสุทธิ์ rebiana (97%) ได้รับมาตรฐานในช่วงทดลองใช้งานสองปีสำหรับการใช้ที่เข้มข้นสูงสุดอนุญาตในบางกิน (Serio, 2010) บนมืออื่น ๆ steviol glycosides มีไม่ได้รับอนุมัติ โดยคณะกรรมาธิการยุโรปที่โต้เถียงเกี่ยวกับความปลอดภัย อย่างไรก็ตาม ในปี 2008 JECFA แนะนำแบบชั่วคราว admissible บริโภคประจำวัน (อาดิ) 0 – 4 mg kg−1 BW ของ glycoside steviol เทียบเท่าของ BW kg−1 0 – 10 mg ของ stevioside (Gardana et al., 2010) ถ้าไม่ใช้เกินขนาด steviol glycosides อาจถือว่าเซฟ เป็นการประเมินโดย Serio (2010) ปริมาณการใช้ glycosides steviol 400 มิลลิกรัมทุกวันจะทำผ่านแยกส่วนประกอบโดยแบคทีเรียในลำไส้ใหญ่เท่านั้นเป็นระยะจำนวนกลูโคส ประมาณ 80 มิลลิกรัม ที่จะเป็น resorbedใช้ S. rebaudiana เป็นสารให้ความหวานที่สามารถพบได้ ในหลายส่วนของกลางและอเมริกาใต้ ชนิดนี้คนพื้นเมือง รวม ทั้ง ในญี่ปุ่น (โกยัล et al., 2010) ใบไม้ Stevia ธรรมชาติประกอบด้วยส่วนผสมที่ซับซ้อนของ glycosides diterpene หวานแปด stevioside, steviolbioside, rebaudiosides (A, B, C, D, E) และ dulcoside เป็น (Abou อาหรับ et al., 2010) Steviol glycosides มีการใช้เป็นสารให้ความหวานในอุตสาหกรรมอาหาร เช่นน้ำอัดลมหรือเครื่องดื่มผลไม้ (โกยัล et al., 2010, Jayaraman et al., 2008, Tadhani และ Subhash, 2006a และ Wallin, 2007), ขนม ขนมเย็น ซอส อาหาร ข้าวโพด ขนมปัง ขนมปัง สารให้ความหวานบนตาราง พวกเขาแทน saccharose เช่นในพร้อมกินธัญพืช (Wallin, 2007), ดอง (โคะยะมะและ al., 2003), ลูกอมโยเกิร์ต (Amzad Hossain et al., 2010, Tadhani และ Subhash, 2006a และ Wallin, 2007), (โกยัล et al., 2010 และโคะยะมะและ al., 2003), โซจู ซอสถั่วเหลือง (al. Amzad Hossain et, 2010 และ Tadhani และ Subhash, 2006a) และอาหารทะเล (โกยัล et al., 2010 และโคะยะมะและ al., 2003)

Results (Thai) 2:

10. การใช้งานอุตสาหกรรมสารให้ความหวานหญ้าหวาน, สารสกัดจากใบของสมุนไพรนี้จะพร้อมใช้งานในเชิงพาณิชย์ในประเทศญี่ปุ่น, เกาหลี, จีน, เอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอเมริกาใต้ที่พวกเขาได้ถูกนำมาใช้มานานหลายทศวรรษบางอย่างที่จะทำให้หวานหลากหลายของอาหาร (Koyama et al., 2003) ในประเทศเหล่านี้สตีวิโอไซจะถูกนำมาใช้เพื่อทำให้หวานอาหารและเครื่องดื่ม ในสหรัฐอเมริกาผงหญ้าหวานใบและสารสกัดของพวกเขาจะใช้เป็นผลิตภัณฑ์เสริมอาหารและผลิตภัณฑ์ดูแลผิว แต่ไม่เป็นสารให้ความหวาน ตั้งแต่เดือนธันวาคมปี 2008 เมื่อองค์การอาหารและยากล่าวว่า Rebaudioside บริสุทธิ์ A (rebiana) จากหญ้าหวานได้รับการพิจารณา GRAS (ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปในฐานะที่ปลอดภัย) rebiana ได้รับในการใช้งานให้หวานเครื่องดื่มและอาหารบางอย่าง (FDA GRAS แจ้งให้ทราบใน GRN 000,253 และ 000,252 GRN) ในประเทศฝรั่งเศสอีกด้วย ณ วันที่ 26 เดือนสิงหาคม 2009 บริสุทธิ์ rebiana (97%) ได้รับการอนุญาตในระยะเวลาทดลองใช้สองปีสำหรับการใช้งานที่มีความเข้มข้นสูงสุดที่อนุญาตในอาหารบางอย่าง (ริโอ 2010) บนมืออื่น ๆ , ไกลโคไซด์ steviol ยังไม่ได้รับการอนุมัติจากคณะกรรมาธิการยุโรปเถียงความกังวลด้านความปลอดภัย อย่างไรก็ตามในปี 2008 JECFA แนะนำการบริโภคชั่วคราวที่ยอมรับในชีวิตประจำวัน (ADI) ของ 0-4 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม 1 BW ของสตีวิออ glycoside, เทียบเท่า 0-10 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม 1 BW ของสตีวิโอไซ (Gardana et al., 2010) ถ้าไม่ได้บริโภคในส่วนที่เกิน, ไกลโคไซด์ steviol อาจจะถือว่าปลอดภัย ในฐานะที่เป็นประมาณโดยริโอ (2010) การบริโภคในชีวิตประจำวัน 400 มิลลิกรัมไกลโคไซด์ steviol จะผลิตผ่านการย่อยสลายโดยแบคทีเรียในลำไส้ใหญ่เพียงจำนวนเล็กน้อยของกลูโคสประมาณ 80 มิลลิกรัมที่จะละลาย. การใช้ rebaudiana เอสเป็นสารให้ความหวาน สามารถพบได้ในหลายส่วนของอเมริกากลางและอเมริกาใต้ซึ่งสายพันธุ์นี้เป็นชนพื้นเมืองเช่นเดียวกับในประเทศญี่ปุ่น (Goyal et al., 2010) ใบของหญ้าหวานตามธรรมชาติมีส่วนผสมที่ซับซ้อนแปดหวาน glycosides diterpene รวมทั้งสตีวิโอไซ steviolbioside, rebaudiosides (A, B, C, D, E) และ dulcoside A (Abou อาหรับ et al., 2010) ได้โดยเริ่มต้น steviol ไกลโคไซด์ที่มี ในปัจจุบันใช้เป็นสารให้ความหวานในจำนวนของอาหารอุตสาหกรรมเช่นน้ำอัดลมหรือเครื่องดื่มผลไม้ (Goyal et al., 2010 Jayaraman et al., 2008 Tadhani และภัส, 2006a และ Wallin 2007), ขนมหวาน, ขนมเย็น , ซอส, อาหาร, ข้าวโพดหวาน, ขนมปัง, ขนมปัง, สารให้ความหวานบนโต๊ะ พวกเขาเปลี่ยน saccharose เช่นในพร้อมที่จะกินธัญพืช (Wallin 2007), ผักดอง (Koyama et al., 2003), โยเกิร์ต (Amzad-งะ et al., 2010 Tadhani และภัส, 2006a และ Wallin 2007) ลูกอม (Goyal et al., 2010 และ Koyama et al., 2003), โซจู, ซอสถั่วเหลือง (Amzad-งะ et al., 2010 และ Tadhani และภัส, 2006a) และอาหารทะเล (Goyal et al., 2010 และ Koyama et al., 2003)

Results (Thai) 3:

10 . อุตสาหกรรม

หญ้าหวานสารให้ความหวาน , สารสกัดจากใบของสมุนไพรนี้ สามารถใช้ได้ในเชิงพาณิชย์ในญี่ปุ่น , เกาหลี , จีน , เอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอเมริกาใต้ ที่ซึ่งพวกเขาถูกใช้สำหรับทศวรรษที่ผ่านมาให้ความหลากหลายของอาหาร ( โคยาม่า et al . , 2003 ) ในประเทศเหล่านี้มีการใช้หญ้าหวานสารให้ความหวานอาหารและเครื่องดื่มใน USA ผงหญ้าหวานและสารสกัดจากใบของพวกเขาถูกใช้เป็นผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร และผลิตภัณฑ์ดูแลผิว แต่ไม่เหมือนน้ำตาล ตั้งแต่เดือนธันวาคม 2008 เมื่อ FDA กล่าวว่าบริสุทธิ์รีบาวดิโ ซด์ ( ริเบียนา ) จากหญ้าหวานสามารถพิจารณารสชาติโดยทั่วไปได้รับการยอมรับว่าปลอดภัย ) , ริเบียนา ถูกใช้เพื่อทำให้หวานเครื่องดื่มและอาหารบางอย่าง ( FDA GRAS สังเกตเห็น GRN และ 000253 GRN 000252 )ในฝรั่งเศสด้วย เมื่อ 26 สิงหาคม 2009 โดยริเบียนา ( 97% ) ได้รับอนุญาตเมื่อระยะเวลาในการทดลองงาน 2 ปี สำหรับการใช้ที่ความเข้มข้นสูงสุดที่อนุญาตในบางอาหาร ( เซอริโอ , 2010 ) บนมืออื่น ๆ , สตีวิโอไซด์ยังไม่ได้รับการอนุมัติจากคณะกรรมาธิการยุโรปการโต้เถียงเกี่ยวกับความปลอดภัย อย่างไรก็ตามในปี 2008 jecfa แนะนำชั่วคราวที่รับฟังได้ทุกวัน การบริโภค ( ADI ) 0 – 4 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัมน้ำหนักตัวของ− 1 สารไกลโคไซด์ที่เท่ากับ 0 – 10 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัมน้ำหนักตัวของสตีวิโอไซด์ ( − 1 gardana et al . , 2010 ) ถ้าใช้ไม่เกิน สตีวิโอไซด์อาจจะถือว่าปลอดภัยเป็นประมาณโดย เซริ ( 2010 ) การบริโภคประจำวันของ 400 มก. สารไกลโคไซด์จะผลิตผ่านการย่อยสลายโดยแบคทีเรียในลำไส้ขนาดใหญ่เพียงปริมาณเล็กน้อยของกลูโคสประมาณ 80 มิลลิกรัม ซึ่งจะ resorbed

ใช้เอสว่าเป็นสารให้ความหวานที่สามารถพบได้ในหลายส่วนของอเมริกากลางและใต้ ที่ สายพันธุ์นี้เป็นประเทศ รวมทั้งในญี่ปุ่น ( Goyal et al . , 2010 )ใบของหญ้าหวานธรรมชาติประกอบด้วยส่วนผสมที่ซับซ้อนของ glycosides ไดเทอร์ปีนหวานสตีวิโอไซด์ steviolbioside rebaudiosides แปดรวมทั้ง , , ( A , B , C , D , E ) และดัลโคไซด์ ( Abou อาหรับ et al . , 2010 ) . สตีวิโอไซด์ยังใช้เป็นสารให้ความหวานในตัวเลขของอุตสาหกรรมอาหาร เช่น น้ำอัดลม หรือเครื่องดื่มผลไม้ ( Goyal et al . , 2010 , jayaraman et al . , 2008 , tadhani Subhash และ ,และ 2006a วอลลิน , 2007 ) , ขนมหวานเย็น , ขนม , ซอส , อาหาร , ข้าวโพดหวาน , ขนมปัง , ขนมปัง , น้ำตาลด้านบนโต๊ะ พวกเขาแทนที่แซคคาโรส ตัวอย่างเช่นในพร้อมที่จะกินธัญพืช ( วอลลิน , 2007 ) , ผักดอง ( โคยาม่า et al . , 2003 ) , โยเกิร์ต ( amzad Hossain et al . , 2010 , tadhani Subhash และ 2006a วอลลิน , และ 2007 ) ลูกอม ( Goyal et al . , 2010 และโคยาม่า et al . , 2003 ) จู ,ซอสถั่วเหลือง ( amzad Hossain et al . , 2010 และ tadhani Subhash และ , และ 2006a ) อาหารทะเล ( Goyal et al . , 2010 และโคยาม่า et al . , 2003 )