Since the 1980s, Indonesia’s educat

Since the 1980s, Indonesia’s education system has been seen as in decline in comparison to neighboring countries such as Malaysia and Singapore that have seen rapid improvements, even obtaining global recognition. Indonesia’s education system has taken a very different course in development to that of its neighbors due to the unique conditions that it faces in terms of size of the population and the regional disparities of its 33 provinces. Today, the challenges and opportunities posed by the education system reflect the uneven nature of the country’s development. The government, through the National Education Ministry, must balance its goals of guaranteeing the right to free primary and junior secondary education to all citizens, as well as raising the quality of its universities to compete on the international stage.
The passing of the 2007 law by the House of Representatives guarantees 20% of the state budget towards education, in 2010 this equated to approximately $26 billion USD. However, in practice this funding becomes thinly spread to cover the costs of basic education, teachers’ salaries as well as research funding. How such funding is distributed is also difficult to monitor under the decentralized system as it is controlled by the local authority. At a basic level, international aid programs have been responsible for the construction and running of thousands of primary schools throughout the country such as the Basic Education Program with the Australian Government providing $500 million USD in aid and the creation of 2000 schools (as of 2010). Education has undoubtedly seen vast improvements in the past decade with the literacy rate at 92% and school enrolment levels rising steadily. Ensuring accessibility to schooling remains an ongoing challenge and one that cannot be solved by education spending alone. Improving the country’s infrastructure through roads and public transport in the most remote regions will ensure that the schools that have been built will serve all those that they are intended for.
To improve access to further education and ensure equal opportunities, the leading state universities reserve over half of all places for academically gifted high school students from across the country. Teachers in some of the most remote regions are asked to identify students that have a promising academic record for advanced admission to university. Scholarship programs have also been implemented by the government to give the most promising students from low income families the opportunity to make the most of their talents by providing funding for higher education. The program called ‘Bidi Miso’ under the National Education Ministry, provided 200 billion RP in scholarship funding for 20,000 students in 2010. Another program gives the opportunity for winners of an international Olympiad held every year to study at the world’s leading universities fully funded by the state. The effectiveness of these programs has come under scrutiny as put into perspective, these scholarships impact a very small part of the nation’s youth considering that 27% of the total 250 million populations are less than 15 years of age. In addition, the country’s most disadvantaged children are often unable to make it to the stage of education where the scholarships are awarded, due to financial pressures.
Vocational schools were set up from the 1970s by the Indonesian government as part of its efforts to reduce unemployment and to build up the capacity of its future human resources. These schools have risen in quality since the ‘Vocational Education Strengthening Project’ by the World Bank and the Asian Development Bank, initiated in 2006. Today there are 8,399 vocational schools across the country catering to 3.9 million students that will go on to take up jobs in key areas where skilled labor is needed such as automotive manufacture. These schools have become increasingly popular with enrolment up by 11% in 2011 from the previous year, as they meet the needs of families who lack the finances to put their children through higher education but provide reliable employment opportunities.
Despite the ring fenced 20% of state spending on education, only 1.2% of total GDP is actually spent on tertiary education compared to 2.1% in Malaysia (2007). Out of this 1.2%, only 25% is provided by the state with private sector spending making up the remainder. This illustrates that tertiary education coverage still remains low in Indonesia. Improving access and quality in higher education is where the country faces some of its greatest challenges to not only compete in light of the ASEAN one market, but also in the future of its workforce and goal to create a knowledge based economy. Indonesia’s higher education system is therefore at a critical stage in the lead up to 2015 that will see its workforce competing on a regional scale. The National Education Ministry is determined to raise the standards of education through its medium and long terms goals to rid the country of substandard universities and ensure that teachers have at least a 3 year Bachelors qualification or equivalent by 2015. To ensure the country’s successful development, universities must be in tune with the needs of the private sector and foreign education providers should not miss out on the huge domestic demand for high quality education from the primary to the tertiary level. With education and lack of qualified human resources often cited as one of the greatest obstacles to doing business in the country, failure to raise the bar on a country wide level will have far reaching effects on the nation as a whole.
There are immense benefits to be found on both sides of a relationship between Indonesian universities and an international institution. Indonesia needs to absorb the best practices of the world’s leading institutions but has plenty to offer in terms of its unique cultural diversity and promising economic position. The announcement by President Obama in November 2010 of $165 million in investment over the next 5 years to strengthen Indonesia’s education system and promote exchanges is just one example of what will be many more international relationships of mutual benefit. Indonesia has found natural partners in neighboring Australia as well as its historical relationship with the Netherlands but considering the sheer size and scale of the country, the opportunities to extend ties globally are boundless.

Results (Thai) 1:

ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1980 ระบบการศึกษาของอินโดนีเซียได้เห็นในปฏิเสธโดยประเทศมาเลเซียและสิงคโปร์ที่ได้เห็นการปรับปรุงอย่างรวดเร็ว การรับรู้โลกแม้ เพื่อนบ้าน ระบบการศึกษาของอินโดนีเซียได้ดำเนินการหลักสูตรแตกต่างกันมากในการพัฒนาที่เป็นเพื่อนบ้านเนื่องจากเงื่อนไขเฉพาะที่มันหันหน้าขนาดของประชากรและความแตกต่างภูมิภาคของจังหวัด 33 วันนี้ ความท้าทายและโอกาสโดยศึกษาระบบสะท้อนธรรมชาติไม่สม่ำเสมอของการพัฒนาของประเทศ รัฐบาล ผ่านกระทรวงศึกษาแห่งชาติ ต้องดุลเป้าหมายของรับประกันฟรีหลัก และสำหรับเด็กมัธยมศึกษาเพื่อประชาชนทุกสิทธิ ตลอดจนเพิ่มคุณภาพของมหาวิทยาลัยในการแข่งขันบนเวทีนานาชาติ 20% ของงบประมาณของรัฐต่อการศึกษารับประกันผ่านกฎหมาย 2007 โดยราษฎร ในปี 2553 นี้ equated การประมาณ $26 พันล้านเหรียญ อย่างไรก็ตาม ในทางปฏิบัติ นี้ทุนกลายเป็นประปรายกระจายคุ้มทุนของการศึกษาขั้นพื้นฐาน ครูเงินเดือน รวมทั้งทุนวิจัย วิธีดังกล่าวทุนกระจายก็ยากที่จะตรวจสอบระบบแบบกระจายศูนย์ที่ควบคุม โดยหน่วยงานท้องถิ่น ในระดับพื้นฐาน โปรแกรมช่วยเหลือนานาชาติได้รับผิดชอบการก่อสร้างและการทำงานของพันโรงเรียนทั่วประเทศเช่นการศึกษาขั้นพื้นฐานกับรัฐบาลออสเตรเลียให้ $500 ล้านเหรียญสหรัฐในการช่วยเหลือและการสร้างโรงเรียน 2000 (ณ 2553) ศึกษาไม่ต้องสงสัยได้เห็นการปรับปรุงมากมายในทศวรรษอัตราสามารถที่ 92% และโรงเรียนเล่าเรียนระดับสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง บริการการเข้าถึงการศึกษายังคง เป็นความท้าทายอย่างต่อเนื่องและที่ไม่สามารถแก้ไขได้ โดยการศึกษาใช้จ่ายคนเดียว ปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานของประเทศผ่านถนนและระบบขนส่งสาธารณะในภูมิภาคระยะไกลสุดจะมั่นใจว่า โรงเรียนที่ได้ถูกสร้างขึ้นจะให้บริการทั้งหมดที่พวกเขามีไว้สำหรับ เพื่อปรับปรุงการเข้าถึงการศึกษาเพิ่มเติม และให้โอกาสอย่างเท่าเทียมกัน มหาวิทยาลัยรัฐชั้นนำสำรองกว่าครึ่งหนึ่งของสถานทั้งหมดสำหรับพรสวรรค์เดิมนักเรียนจากทั่วประเทศ ครูผู้สอนในบางภูมิภาคไกลที่สุดจะต้องระบุนักเรียนที่มีข้อมูลวิชาการกำหนดการสมัครขั้นสูงมหาวิทยาลัย ยังมีการใช้โปรแกรมทุนการศึกษา โดยรัฐบาลเพื่อให้นักเรียนว่าจากครอบครัวรายได้น้อยให้มากสุดของความสามารถของพวกเขา โดยการให้ทุนการศึกษา โปรแกรมที่เรียกว่า 'มิโซะ Bidi' ภายใต้กระทรวงศึกษาแห่งชาติ ให้ RP 200 พันล้านดอลลาร์ในทุนการศึกษาทุนการศึกษา 20000 ในปี 2553 โปรแกรมอื่นให้โอกาสสำหรับผู้ชนะการแข่งขันนานาชาติจัดขึ้นทุกปีเพื่อศึกษาในมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกทั้งหมดได้รับการสนับสนุน โดยรัฐ ประสิทธิผลของโปรแกรมเหล่านี้ได้มาภายใต้ scrutiny เป็นย้ายมุมมอง ทุนการศึกษาเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อส่วนเล็ก ๆ ของเยาวชนของประเทศพิจารณาว่า 27% ของประชากร 250 ล้านรวมเป็นอายุน้อยกว่า 15 ปี เด็กผู้ด้อยโอกาสมากที่สุดของประเทศมักไม่สามารถทำให้ระยะของการศึกษาที่มีมอบทุน เนื่องจากแรงกดดันทางการเงิน โรงเรียนอาชีวศึกษาที่ได้จากสาว ๆ โดยรัฐบาลอินโดนีเซียเป็นส่วนหนึ่งของความพยายาม เพื่อลดการว่างงาน และ การสร้างการผลิตของทรัพยากรมนุษย์ในอนาคต โรงเรียนเหล่านี้ได้เกิดขึ้นในคุณภาพตั้งแต่ 'อาชีพศึกษาเข้มแข็งโครงการ' โดยธนาคารโลกและ ธนาคารพัฒนาเอเชีย เริ่มต้นในปี 2549 วันนี้มี 8,399 โรงเรียนอาชีวศึกษาทั่วประเทศจัดเลี้ยงนักเรียน 3.9 ล้านที่จะไปใช้งานในพื้นที่สำคัญที่แรงงานฝีมือเป็นสิ่งจำเป็นเช่นการผลิตรถยนต์ โรงเรียนเหล่านี้ได้กลายเป็นมากขึ้นนิยมเล่าเรียนขึ้น 11% จากปีก่อน ในขณะที่พวกเขาตอบสนองความต้องการของครอบครัวที่ขาดเงินใส่เด็กผ่านการศึกษา แต่ให้โอกาสการจ้างงานที่เชื่อถือได้ แม้ มีแหวนรั้ว 20% ของค่าใช้จ่ายในการศึกษา เพียง 1.2% ของ GDP จริงที่ใช้ในการเปรียบเทียบกับ 2.1% ในมาเลเซีย (2007) การศึกษาระดับมหาวิทยาลัยของรัฐ จากนี้ 1.2% เพียง 25% ถูกจัดให้ โดยรัฐกับภาคเอกชนใช้จ่ายทำให้ค่าส่วนเหลือ นี้แสดงให้เห็นว่า ความครอบคลุมการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยยังคงต่ำในอินโดนีเซีย ปรับปรุงการเข้าถึงและมีคุณภาพในระดับอุดมศึกษาอยู่ที่ประเทศเผชิญบางของความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ไม่เพียง แข่งขัน เมื่อตลาดอาเซียนหนึ่ง แต่ยังอยู่ ในอนาคตของบุคลากรและเป้าหมายเพื่อสร้างเศรษฐกิจแหล่งความรู้ ระบบการศึกษาของอินโดนีเซียจึงอยู่ในขั้นตอนที่สำคัญในเป้าหมายถึง 2015 ที่จะเห็นแรงงานแข่งขันในระดับภูมิภาค กระทรวงศึกษาแห่งชาติกำหนดเพิ่มมาตรฐานการศึกษาผ่านสื่อความยาวเงื่อนไขเป้าหมายเพื่อกำจัดประเทศมหาวิทยาลัยมาตรฐาน และมั่นใจว่า ครูมีน้อยคุณสมบัติปริญญาตรีปีที่ 3 หรือเทียบเท่า โดย 2015 เพื่อให้การพัฒนาประสบความสำเร็จของประเทศ มหาวิทยาลัยต้องปรับแต่งความต้องการของภาคเอกชน และผู้ให้บริการการศึกษาต่างประเทศจะไม่พลาดโอกาสในอุปสงค์ในประเทศขนาดใหญ่เพื่อคุณภาพการศึกษาจากหลักในระดับต่อไป มีการศึกษาและขาดบุคลากรที่เหมาะสมที่มักอ้างเป็นหนึ่งในอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการทำธุรกิจในประเทศ ความล้มเหลวเพื่อยกบาร์ในระดับทั่วประเทศจะมีไกลถึงผลกระทบในประเทศทั้งหมดมีประโยชน์อันยิ่งใหญ่แก่ทั้งสองด้านของความสัมพันธ์ระหว่างมหาวิทยาลัยในอินโดนีเซียและมีสถาบันการศึกษานานาชาติ อินโดนีเซียต้องซึมซับแนวทางปฏิบัติของสถาบันชั้นนำของโลก แต่มีการนำเสนอในแง่ของความหลากหลายทางวัฒนธรรมเฉพาะและตำแหน่งสัญญาเศรษฐกิจ ประกาศ โดยประธานาธิบดี Obama ใน 2553 พฤศจิกายนของ 165 ล้านดอลลาร์ในการลงทุนปีหน้า 5 การเสริมสร้างระบบการศึกษาของอินโดนีเซีย และส่งเสริมการแลกเปลี่ยนได้อย่างเดียวว่าจะเป็นความสัมพันธ์ระหว่างประเทศมากหลายของผลประโยชน์ร่วมกัน อินโดนีเซียพบคู่ธรรมชาติในเพื่อนบ้านออสเตรเลียตลอดจนความสัมพันธ์ของประวัติศาสตร์กับเนเธอร์แลนด์ แต่พิจารณาขนาดที่แท้จริงและขนาดของประเทศ โอกาสในการขยายความสัมพันธ์ทั่วโลกมีมากมาย

Results (Thai) 2:

ตั้งแต่ปี 1980 ระบบการศึกษาของอินโดนีเซียได้รับการเห็นในขณะที่ลดลงเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านเช่นมาเลเซียและสิงคโปร์ที่ได้เห็นการปรับปรุงอย่างรวดเร็วแม้จะได้รับการยอมรับทั่วโลก ระบบการศึกษาของอินโดนีเซียได้ดำเนินการเรียนการสอนที่แตกต่างกันอย่างมากในการพัฒนาของประเทศเพื่อนบ้านเนื่องจากสภาพที่ไม่ซ้ำที่ใบหน้าในแง่ของขนาดของประชากรและความแตกต่างในระดับภูมิภาคของ 33 จังหวัด วันนี้ความท้าทายและโอกาสที่เกิดจากระบบการศึกษาที่สะท้อนให้เห็นถึงธรรมชาติของความไม่สมดุลของการพัฒนาประเทศ รัฐบาลโดยกระทรวงการศึกษาแห่งชาติจะต้องสมดุลเป้าหมายของการรับประกันที่เหมาะสมที่จะเป็นอิสระการศึกษาระดับมัธยมศึกษาประถมศึกษาและมัธยมศึกษาตอนต้นเพื่อประชาชนทุกคนเช่นเดียวกับการเพิ่มคุณภาพของมหาวิทยาลัยที่จะแข่งขันในเวทีระหว่างประเทศ.
ผ่านกฎหมาย 2007 โดยสภาผู้แทนราษฎรรับประกัน 20% ของงบประมาณของรัฐที่มีต่อการศึกษาในปี 2010 นี้เท่ากับประมาณ $ 26000000000 เหรียญสหรัฐ แต่ในทางปฏิบัติเงินทุนนี้จะกลายเป็นกระจายบาง ๆ เพื่อให้ครอบคลุมค่าใช้จ่ายในการศึกษาขั้นพื้นฐาน, เงินเดือนครูเช่นเดียวกับเงินทุนวิจัย วิธีการระดมทุนดังกล่าวจะมีการกระจายยังเป็นเรื่องยากที่จะตรวจสอบภายใต้ระบบการกระจายอำนาจในขณะที่มันจะถูกควบคุมโดยอำนาจในท้องถิ่น ในระดับพื้นฐาน, โครงการความช่วยเหลือระหว่างประเทศต้องรับผิดชอบสำหรับการก่อสร้างและการทำงานของหลายพันคนของโรงเรียนประถมศึกษาทั่วประเทศเช่นโครงการการศึกษาขั้นพื้นฐานกับรัฐบาลออสเตรเลียให้ $ 500,000,000 เหรียญสหรัฐในการช่วยเหลือและการสร้าง 2000 โรงเรียน (เป็นของปี 2010 ) การศึกษาได้เห็นอย่างไม่ต้องสงสัยการปรับปรุงมากมายในทศวรรษที่ผ่านมามีอัตราการอ่านออกเขียนได้ที่ 92% และระดับลงทะเบียนเรียนที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง สร้างความมั่นใจในการเข้าถึงการศึกษายังคงท้าทายอย่างต่อเนื่องและเป็นหนึ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้โดยการใช้จ่ายการศึกษาเพียงอย่างเดียว การปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานของประเทศผ่านถนนและการขนส่งสาธารณะในพื้นที่ห่างไกลมากที่สุดจะให้แน่ใจว่าโรงเรียนที่ได้รับการสร้างขึ้นจะทำหน้าที่ทุกคนที่พวกเขามีไว้สำหรับ.
เพื่อปรับปรุงการเข้าถึงการศึกษาต่อไปและให้แน่ใจว่าโอกาสที่เท่าเทียมกันในมหาวิทยาลัยชั้นนำของรัฐสำรองมากกว่า ครึ่งหนึ่งของทุกสถานที่มีพรสวรรค์ด้านวิชาการสำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษาจากทั่วประเทศ ครูในบางส่วนของพื้นที่ห่างไกลส่วนใหญ่จะขอให้ระบุนักเรียนที่มีผลการเรียนที่มีแนวโน้มสำหรับการเข้าศึกษาขั้นสูงในมหาวิทยาลัย โครงการทุนการศึกษายังได้รับการดำเนินการโดยรัฐบาลที่จะให้นักเรียนมีแนวโน้มมากที่สุดจากครอบครัวที่มีรายได้น้อยมีโอกาสที่จะทำให้มากที่สุดของความสามารถของพวกเขาโดยการให้เงินทุนสำหรับการศึกษาที่สูงขึ้น โปรแกรมที่เรียกว่า 'Bidi มิโซะ' ภายใต้กระทรวงการศึกษาแห่งชาติให้ 200000000000 RP ในการระดมทุนการศึกษาสำหรับนักเรียน 20,000 ในปี 2010 โปรแกรมอื่นให้โอกาสสำหรับผู้ชนะของการแข่งขันระหว่างประเทศที่จัดขึ้นทุกปีเพื่อศึกษาในมหาวิทยาลัยชั้นนำของโลกได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่โดย รัฐ ประสิทธิผลของโปรแกรมเหล่านี้ได้มาอยู่ภายใต้การตรวจสอบข้อเท็จจริงตามที่ใส่ลงไปในมุมมองของทุนการศึกษาเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อส่วนเล็ก ๆ ของเด็กและเยาวชนของประเทศพิจารณาว่า 27% ของจำนวนประชากร 250 ล้านน้อยกว่า 15 ปี นอกจากนี้ประเทศที่เด็กด้อยโอกาสส่วนใหญ่มักจะไม่สามารถที่จะทำให้มันไปยังขั้นตอนของการศึกษาที่ทุนการศึกษาที่ได้รับรางวัลเนื่องจากแรงกดดันทางการเงิน.
โรงเรียนอาชีวศึกษาถูกตั้งขึ้นจากปี 1970 โดยรัฐบาลอินโดนีเซียเป็นส่วนหนึ่งของความพยายามที่จะลดการว่างงาน และเพื่อสร้างความสามารถของทรัพยากรมนุษย์ในอนาคต โรงเรียนเหล่านี้ได้เกิดขึ้นในที่มีคุณภาพตั้งแต่ 'อาชีวศึกษาโครงการเสริมสร้างความเข้มแข็งโดยธนาคารโลกและธนาคารพัฒนาเอเชียที่ริเริ่มในปี 2006 วันนี้มี 8,399 โรงเรียนอาชีวศึกษาทั่วประเทศที่จัดไว้ให้ 3,900,000 นักเรียนที่จะไปในการที่จะใช้งาน ในพื้นที่สำคัญที่แรงงานที่มีทักษะเป็นสิ่งจำเป็นเช่นการผลิตยานยนต์ โรงเรียนเหล่านี้ได้กลายเป็นที่นิยมมากขึ้นด้วยการลงทะเบียนเพิ่มขึ้น 11% ในปี 2011 จากปีก่อนขณะที่พวกเขาตอบสนองความต้องการของครอบครัวที่ขาดแหล่งเงินทุนที่จะนำเด็กของพวกเขาผ่านการศึกษาที่สูงขึ้น แต่ให้โอกาสการจ้างงานที่เชื่อถือได้.
แม้จะมีแหวนพอใจ 20% ของ การใช้จ่ายของรัฐในการศึกษามีเพียง 1.2% ของ GDP รวมคือการใช้จ่ายจริงเกี่ยวกับการศึกษาในระดับอุดมศึกษาเมื่อเทียบกับ 2.1% ในประเทศมาเลเซีย (2007) ออกจากนี้ 1.2% เพียง 25% ที่มีให้โดยรัฐที่มีการใช้จ่ายภาคเอกชนที่ทำขึ้นส่วนที่เหลือ นี้แสดงให้เห็นว่าพื้นที่การศึกษาในระดับอุดมศึกษายังคงอยู่ในระดับต่ำในอินโดนีเซีย การปรับปรุงการเข้าถึงและคุณภาพในการศึกษาที่สูงขึ้นคือที่ประเทศเผชิญกับความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการแข่งขันไม่เพียง แต่ในแง่ของตลาดอาเซียนหนึ่ง แต่ยังอยู่ในอนาคตของแรงงานและเป้าหมายในการสร้างเศรษฐกิจฐานความรู้พื้นฐาน อินโดนีเซียระบบการศึกษาที่สูงขึ้นดังนั้นจึงเป็นเรื่องในขั้นตอนที่สำคัญในการขึ้นนำถึงปี 2015 ที่จะเห็นพนักงานการแข่งขันในระดับภูมิภาค กระทรวงการศึกษาแห่งชาติมุ่งมั่นที่จะยกระดับมาตรฐานของการศึกษาผ่านแง่กลางและระยะยาวเป้าหมายในการกำจัดของประเทศมหาวิทยาลัยถึงขนาดและให้แน่ใจว่าครูมีอย่างน้อย 3 ปีวุฒิการศึกษาปริญญาตรีหรือเทียบเท่าในปี 2015 เพื่อให้มั่นใจว่าการพัฒนาที่ประสบความสำเร็จของประเทศ มหาวิทยาลัยจะต้องสอดคล้องกับความต้องการของภาคเอกชนและผู้ให้บริการการศึกษาต่างประเทศไม่ควรพลาดกับความต้องการภายในประเทศขนาดใหญ่เพื่อการศึกษาที่มีคุณภาพสูงจากระดับประถมศึกษาถึงระดับอุดมศึกษา ที่มีการศึกษาและการขาดทรัพยากรมนุษย์ที่มีคุณภาพมักจะอ้างว่าเป็นหนึ่งในอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในการทำธุรกิจในประเทศที่ล้มเหลวในการยกระดับประเทศระดับกว้างจะมีไกลถึงผลกระทบต่อประเทศโดยรวม.
มีประโยชน์อันยิ่งใหญ่ที่จะมี พบได้ทั้งสองด้านของความสัมพันธ์ระหว่างมหาวิทยาลัยอินโดนีเซียและสถาบันการศึกษาในต่างประเทศ อินโดนีเซียต้องการที่จะดูดซับปฏิบัติที่ดีที่สุดของสถาบันการศึกษาชั้นนำของโลก แต่มีความอุดมสมบูรณ์ที่จะนำเสนอในแง่ของความหลากหลายทางวัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์และตำแหน่งทางเศรษฐกิจที่มีแนวโน้ม ประกาศโดยประธานาธิบดีโอบามาในเดือนพฤศจิกายน 2010 ของ $ 165,000,000 ในการลงทุนในช่วง 5 ปีข้างหน้าเพื่อเสริมสร้างระบบการศึกษาของประเทศอินโดนีเซียและส่งเสริมการแลกเปลี่ยนเป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งของสิ่งที่จะมีหลายความสัมพันธ์ระหว่างประเทศมากขึ้นของผลประโยชน์ร่วมกัน อินโดนีเซียได้พบคู่ค้าที่อยู่ใกล้เคียงธรรมชาติในออสเตรเลียเช่นเดียวกับประวัติศาสตร์ความสัมพันธ์ของตนกับเนเธอร์แลนด์ แต่การพิจารณาขนาดที่แท้จริงและขนาดของประเทศที่มีโอกาสที่จะขยายความสัมพันธ์ทั่วโลกมีไม่มีที่สิ้นสุด

Results (Thai) 3:

ตั้งแต่ 1980 , ระบบการศึกษาของอินโดนีเซียได้รับการมองว่าเป็นลดลงเมื่อเปรียบเทียบกับประเทศเพื่อนบ้าน เช่น มาเลเซีย และสิงคโปร์ ที่ได้เห็นการปรับปรุงอย่างรวดเร็ว แม้ได้รับการยอมรับทั่วโลกระบบการศึกษาของอินโดนีเซีย ได้นำหลักสูตรที่แตกต่างกันมากในการพัฒนาของประเทศเพื่อนบ้าน เนื่องจากเงื่อนไขเฉพาะที่ใบหน้าในแง่ของขนาดของประชากร และความแตกต่างในระดับภูมิภาคของ 33 จังหวัด วันนี้ โอกาสและความท้าทายถูกวางโดยระบบการศึกษาสะท้อนให้เห็นถึงธรรมชาติที่ไม่สม่ำเสมอของการพัฒนาประเทศ รัฐบาลผ่านกระทรวงการศึกษาแห่งชาติต้องสมดุลเป้าหมายของการประกันสิทธิฟรี ระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษาตอนต้น เพื่อประชาชนทุกคน รวมทั้ง การเพิ่มคุณภาพของมหาวิทยาลัยที่จะแข่งขันในเวทีโลก
ผ่าน 2007 กฎหมายโดยสภาผู้แทนราษฎรรับประกัน 20 % ของงบประมาณของรัฐที่มีต่อการศึกษาในปี 2010 นี้บรรจุประมาณ $ 25 พันล้านเหรียญสหรัฐ อย่างไรก็ตาม ในทางปฏิบัติการระดมทุนนี้จะกระจายให้ครอบคลุมค่าใช้จ่ายของการศึกษาขั้นพื้นฐาน ครูเงินเดือนรวมทั้งทุนวิจัย . วิธีการระดมทุนดังกล่าวมีการกระจายยังเป็นเรื่องยากที่จะตรวจสอบภายใต้ระบบการกระจายอํานาจ มันถูกควบคุมโดยหน่วยงานท้องถิ่น ในระดับพื้นฐานโปรแกรมความช่วยเหลือระหว่างประเทศได้รับการรับผิดชอบสำหรับการสร้างและรันหลายโรงเรียนทั่วประเทศ เช่น หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐานกับรัฐบาลออสเตรเลียให้ $ 500 ล้านบาทในการช่วยเหลือและสร้าง 2000 โรงเรียน ( เหมือน 2010 )การศึกษาที่มีมากมายอย่างไม่ต้องสงสัย เห็นการปรับปรุงในทศวรรษที่ผ่านมาที่มีอัตราการรู้หนังสือ ร้อยละ 92 และผู้เรียน / นักศึกษาโรงเรียนระดับเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ มั่นใจเข้าถึงตนยังคงมีความท้าทายอย่างต่อเนื่องและหนึ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้โดยการศึกษาใช้คนเดียวการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานของประเทศผ่านทางถนนและการขนส่งในภูมิภาคที่ห่างไกลมากจะให้แน่ใจว่าโรงเรียนที่ถูกสร้างขึ้นจะให้บริการทั้งหมดที่พวกเขามีวัตถุประสงค์เพื่อ . . . . . .
ปรับปรุงการเข้าถึงและศึกษาเพิ่มเติมให้แน่ใจว่าโอกาสที่เท่าเทียมกันมหาวิทยาลัยชั้นนำในกว่าครึ่งหนึ่งของสถานที่ทั้งหมดในด้านวิชาการ gifted ม.ปลายจากทั่วประเทศ ครูในบางภูมิภาคที่ห่างไกลที่สุดจะขอให้ระบุนักเรียนที่มีผลการเรียนสูงมีแนวโน้มเข้าเรียนมหาวิทยาลัยโปรแกรมทุนการศึกษายังถูกใช้โดยรัฐบาลเพื่อให้นักเรียนที่มีแนวโน้มมากที่สุดจากครอบครัวที่มีรายได้ต่ำมีโอกาสที่จะให้มากที่สุดของความสามารถของพวกเขาโดยการให้ทุนสำหรับระดับอุดมศึกษา โปรแกรมที่เรียกว่า ' bidi มิโซะ’ ภายใต้การศึกษาแห่งชาติกระทรวง ให้ 200 ล้าน RP ในทุนการศึกษาทุน 20 , 000 คน ในปี 2553โปรแกรมอื่น ทำให้โอกาสชนะโอลิมปิกนานาชาติ จัดขึ้นทุกปี เพื่อศึกษาต่อ ณมหาวิทยาลัยชั้นนําของโลกอย่างเต็มที่ ได้รับการสนับสนุนจากรัฐ ประสิทธิผลของโปรแกรมเหล่านี้มาภายใต้การพิจารณาใส่ลงในมุมมองทุนเหล่านี้ผลกระทบส่วนที่น้อยมากของเยาวชนของชาติพิจารณาว่า 27% ของทั้งหมด 250 ล้านประชากรที่มีอายุน้อยกว่า 15 ปี นอกจากนี้เด็กที่ด้อยโอกาสมากที่สุดของประเทศ มักจะไม่สามารถให้กับขั้นตอนของการศึกษาที่จะได้รับทุนการศึกษาเนื่องจากแรงกดดันทางการเงิน .
โรงเรียนอาชีวศึกษาถูกสร้างขึ้นจากปี 1970 โดยรัฐบาลอินโดนีเซียเป็นส่วนหนึ่งของความพยายามที่จะลดการว่างงาน และการสร้างศักยภาพของทรัพยากรมนุษย์ในอนาคต . โรงเรียนเหล่านี้มีเพิ่มขึ้นในคุณภาพตั้งแต่ ' อาชีวศึกษา ' เพิ่มโครงการจากธนาคารโลกและธนาคารพัฒนาเอเชีย ริเริ่มขึ้นในปี 2549 วันนี้มี 8399 อาชีวศึกษาทั่วประเทศไว้ 3.9 ล้านนักเรียนที่จะไปต่อใช้งานในพื้นที่ที่สำคัญที่แรงงานมีฝีมือเป็นที่ต้องการ เช่น การผลิตยานยนต์ โรงเรียนเหล่านี้ได้กลายเป็นที่นิยมมากขึ้นกับการลงทะเบียน โดยร้อยละ 11 ในปี 2011 จากปีก่อนหน้าเช่นที่พวกเขาตอบสนองความต้องการของครอบครัวที่ขาดการการเงินให้เด็กของพวกเขาผ่านการศึกษาสูง แต่ให้โอกาสการจ้างงานที่น่าเชื่อถือ
แม้จะมีแหวนที่มี 20% ของการใช้จ่ายของรัฐในการศึกษาเพียงร้อยละ 1.2 ของ GDP รวม จริง ใช้เวลาในการศึกษาในระดับอุดมศึกษาเมื่อเทียบกับ 2.1% ในมาเลเซีย ( 2007 ) ออกจากนี้ 1.2 %เพียง 25% โดยรัฐกับการใช้จ่ายภาคเอกชนที่ทำส่วนที่เหลือ นี้แสดงให้เห็นว่า การศึกษาระดับอุดมศึกษาครอบคลุมยังคงต่ำในอินโดนีเซีย ปรับปรุงการเข้าถึงและคุณภาพในระดับอุดมศึกษา คือ การที่ประเทศใบหน้าบางส่วนของความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของไม่เพียง แต่แข่งขันในแง่ของอาเซียนเป็นตลาดแต่ในอนาคตของพนักงานและเป้าหมายการสร้างเศรษฐกิจบนพื้นฐานของความรู้ . ของอินโดนีเซียในระบบอุดมศึกษาจึงเป็นขั้นตอนสำคัญในตะกั่วได้ถึงปี 2015 ซึ่งจะเห็นแรงงานแข่งขันในระดับภูมิภาคกระทรวงการศึกษาแห่งชาติ มุ่งมั่นยกระดับมาตรฐานการศึกษาผ่านกลางและระยะยาวเป้าหมายเพื่อทำลายประเทศของมหาวิทยาลัย มาตรฐาน และมั่นใจได้ว่า ครูมี อย่างน้อย 3 ปี วุฒิ ปริญญาตรี หรือเทียบเท่า โดยปี เพื่อให้แน่ใจว่าการพัฒนาความสำเร็จของประเทศมหาวิทยาลัยต้องสอดคล้องกับความต้องการของภาคเอกชน และผู้ให้บริการการศึกษาต่างประเทศไม่ควรพลาดในขนาดใหญ่ในประเทศ ความต้องการสูง คุณภาพการศึกษา จากหลักในระดับตติยภูมิ กับการศึกษาและการขาดทรัพยากรมนุษย์มักจะอ้างเป็นหนึ่งในอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่จะทำธุรกิจในประเทศที่เหมาะสมความล้มเหลวที่จะยกบาร์ในระดับกว้าง ประเทศจะได้ไกลถึงผลกระทบต่อประเทศชาติโดยรวม
มีประโยชน์เวิ้งว้าง จะพบว่าทั้งสองด้านของความสัมพันธ์ระหว่างมหาวิทยาลัยอินโดนีเซีย และสถาบันระหว่างประเทศอินโดนีเซียต้องการซึมซับวิธีปฏิบัติที่ดีที่สุดของโลกสถาบันชั้นนําแต่ มีการเสนอในแง่ของความหลากหลายทางวัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์และตำแหน่งทางเศรษฐกิจที่มีแนวโน้มประกาศโดยประธานาธิบดีโอบามาในเดือนพฤศจิกายน 2010 ของ $ 165 ล้านบาทในการลงทุนมากกว่า 5 ปีถัดไปที่จะเสริมสร้างระบบการศึกษาของอินโดนีเซีย และส่งเสริมให้มีการแลกเปลี่ยนเป็นเพียงหนึ่งตัวอย่างของสิ่งที่จะเพิ่มเติมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศหลายของผลประโยชน์ร่วมกันอินโดนีเซียได้พบคู่ธรรมชาติในประเทศเพื่อนบ้านของออสเตรเลีย รวมทั้งประวัติศาสตร์ความสัมพันธ์กับเนเธอร์แลนด์แต่อิดขนาดและมาตราส่วนของประเทศ โอกาสที่จะขยายความสัมพันธ์ทั่วโลก
ไม่มีที่สิ้นสุด