Resistant starch IVType 4 resistant

Resistant starch IV
Type 4 resistant starch (RS 4) includes starch modified
chemically or physically (mainly by thermal treatment), or
with both those treatments. Acetylated starch of papilionaceous
plants is characterized by a relatively high degree of
resistance to the activity of amylolytic enzymes. Similar
properties are displayed by starch of papilionaceous plants
modified by hydroxypropylation. Resistance of the above-
-mentioned starch preparations increases with an increasing
degree of substitution [Hoover & Zhou, 2003]. Hydroxypropyl
distarch phosphate exhibits twofold lower susceptibility
to the activity of amylases compared to native starch.
Some resistance to enzymatic activity is also demonstrated
by acetylated distarch phosphate [Östergård et al., 1988].
Resistance of starch increases with an increasing number of
its chemical modifications applied simultaneously [Wolf
et al., 1999]. The properties of resistant starch are also
observed in monostarch phosphate, however in this case the
resistance degree increases along with a degree of substitution
with phosphoric acid (V) [Sitohy & Ramadan, 2001].
A product of monostarch phosphate heating with glycine is
characterised by substantially higher resistance to the activity
of amylolytic enzymes than the monostarch phosphate
itself [Mas³yk et al., 2003]. Heating of soluble starch saturated
with iron (III) ions also decreases its susceptibility to
the enzymatic activity [Leszczyñski et al., 2003]. Treatment
of soluble starch or that with the addition of glycine with
high temperatures inhibits, to a high extent, enzymatic
hydrolysis [Kroh & Schumaher, 1996].
During heating of starch at high temperatures with or
without the addition of acid acting as a catalyst, starch
undergoes dextrinisation. Degree of starch depolymerization
proceeding during this treatment and properties of
dextrins formed depend on the botanical origin of starch
and dextrinization conditions, especially acidity and temperature.
Dextrins obtained under specified conditions
demonstrate the properties of resistant starch [Ohkuma
et al., 1990]. The resistance of the resultant dextrins to the
activity of amylolytic enzymes increases with a proceeding
degree of dextrinization and elongated time of the process
[Wang et al., 2001].
The resistance of chemically-modified starches to the
activity of amylolytic enzymes results from changes in the
composition and structure of starch particle proceeding
upon modification. As a result of chemical modification,
different substituents are incorporated into starch chains
and bind to glucose residues. Their presence and the resulting
spatial changes in the chain are likely to hinder the
arrangement of the enzyme next to starch, enabling its normal
activity. The resistance of products of starch thermal
depolymerization – dextrins – to enzymatic activity results
from changes in their structure, compared to starch. Upon
heating of starch, depolymerization, transglucosidation and
repolymerization proceed in the interior of its particles.
With elongation of the dextrinization process, an increase is
observed in the number of 1,3 and 1,2 linkages between glucoside
residues of resultant dextrins [Ohkuma et al., 1990].
The free glucose formed adheres randomly to the chain,
which results in the formation of different linkages between
glucoside residues in dextrin, including these that do not
occur in normal starch. These linkages cannot be disrupted
by amylolytic enzymes occurring in the gastrointestinal tract
of humans. Only glucoamylase has been claimed to be capable
of disrupting a-1,3-glycoside linkages.
Reduced digestibility of starch may also result from its
interactions with some substances, including i.a. lipid substances
penetrating into the interior of amylose helices.
Complexes of sago starch with monoglycerides of fatty acids
in starch paste demonstrate reduced susceptibility to the
activity of amylases [Cui & Oates, 1999]. The same phenomenon
is also observed in other compounds, e.g. some fatty
acids. Together with amylose chains, they form durable complexes
which do not undergo hydrolysis with amylases. Such
complexes are also formed at a temperature of 37°C. They
are also likely to form in the small intestine of humans where
fatty acids, released from lipids under the influence of lipase,
may complex with the products of partial starch hydrolysis,
thus increasing the amount of not-digested resistant starch
passing to the large bowel [Crowe et al., 2000].

Results (Thai) 2:

แป้งทน IV
4 ประเภทแป้งทน (อาร์เอส 4)
รวมถึงแป้งดัดแปรทางเคมีหรือทางกายภาพ(ส่วนใหญ่โดยการรักษาความร้อน)
หรือที่มีทั้งการรักษาผู้ แป้ง acetylated papilionaceous ของพืชเป็นลักษณะในระดับที่ค่อนข้างสูงของความต้านทานต่อการทำงานของเอนไซม์เอนไซม์ ที่คล้ายกันคุณสมบัติจะแสดงโดยแป้งของพืช papilionaceous แก้ไขโดย hydroxypropylation ความต้านทานของข้างต้นการเตรียมแป้ง -mentioned เพิ่มขึ้นด้วยการเพิ่มขึ้นระดับการแทนที่[ฮูเวอร์และโจว 2003] ไฮดรอกซีจัดแสดงนิทรรศการฟอสเฟต distarch สองเท่าความไวต่ำกับกิจกรรมของamylases เมื่อเทียบกับแป้ง. ความต้านทานต่อเอนไซม์บางอย่างยังแสดงให้เห็นโดยฟอสเฟต distarch acetylated [Östergård et al., 1988]. ความต้านทานการเพิ่มขึ้นของแป้งที่มีจำนวนที่เพิ่มขึ้นของการปรับเปลี่ยนทางเคมีของมันนำมาใช้พร้อมกัน [หมาป่าet al., 1999] คุณสมบัติของแป้งทนนอกจากนี้ยังตั้งข้อสังเกตในฟอสเฟต monostarch แต่ในกรณีนี้การเพิ่มขึ้นของระดับความต้านทานพร้อมกับระดับการแทนที่ด้วยกรดฟอสฟ(V) [Sitohy และเดือนรอมฎอนปี 2001]. ผลิตภัณฑ์ของ monostarch ร้อนฟอสเฟตกับ glycine จะโดดเด่นโดยต้านทานสูงขึ้นอย่างมากในการทำกิจกรรมของเอนไซม์เอนไซม์กว่าฟอสเฟต monostarch ตัวเอง [Mas³yk et al., 2003] ความร้อนของแป้งที่ละลายน้ำอิ่มตัวที่มีธาตุเหล็ก (III) ไอออนยังลดความไวในการกิจกรรมเอนไซม์[Leszczynski et al., 2003] การรักษาของแป้งที่ละลายน้ำได้หรือว่ามีการเพิ่มของ glycine ที่มีอุณหภูมิสูงยับยั้งในระดับสูงของเอนไซม์ย่อยสลาย[เคราะห์และ Schumaher 1996]. ในช่วงร้อนของแป้งที่อุณหภูมิสูงมีหรือโดยไม่ได้นอกเหนือจากการแสดงของกรดเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่แป้งผ่าน dextrinisation ปริญญาแป้ง depolymerization การดำเนินการในระหว่างการรักษานี้และคุณสมบัติของdextrins ที่เกิดขึ้นขึ้นอยู่กับแหล่งกำเนิดทางพฤกษศาสตร์ของแป้งและเงื่อนไขdextrinization ความเป็นกรดและอุณหภูมิโดยเฉพาะอย่างยิ่ง. dextrins ที่ได้รับภายใต้เงื่อนไขที่กำหนดไว้แสดงให้เห็นถึงคุณสมบัติของแป้งทน[Ohkuma et al., 1990] ความต้านทานของ dextrins ผลกับการทำงานของเอนไซม์เอนไซม์เพิ่มขึ้นกับการดำเนินการระดับของdextrinization และเวลายาวของกระบวนการ[วัง et al., 2001]. ความต้านทานของแป้งเคมีที่ปรับเปลี่ยนไปยังกิจกรรมผลเอนไซม์เอนไซม์จากการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบและโครงสร้างของการดำเนินการของอนุภาคแป้งเมื่อการปรับเปลี่ยน อันเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงทางเคมี, substituents ที่แตกต่างกันจะรวมอยู่ในกลุ่มแป้งและผูกกับสารตกค้างกลูโคส สถานะของพวกเขาและส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงพื้นที่ในห่วงโซ่มีแนวโน้มที่จะเป็นอุปสรรคต่อการจัดเรียงของเอนไซม์ที่อยู่ติดกับแป้งที่ช่วยให้ปกติกิจกรรม ความต้านทานของผลิตภัณฑ์ของแป้งความร้อนdepolymerization - dextrins - เพื่อผลเอนไซม์จากการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของพวกเขาเมื่อเทียบกับแป้ง เมื่อความร้อนของแป้ง depolymerization, transglucosidation และ repolymerization ดำเนินการในการตกแต่งภายในของอนุภาคของ. ด้วยการยืดตัวของกระบวนการ dextrinization เพิ่มขึ้นเป็นที่สังเกตได้ในจำนวน1,3 และ 1,2 เชื่อมโยงระหว่าง glucoside ตกค้างของ dextrins ผล [Ohkuma et al., 1990]. กลูโคสฟรีที่เกิดขึ้นยึดสุ่มให้ห่วงโซ่ซึ่งจะส่งผลในการสร้างความเชื่อมโยงที่แตกต่างกันระหว่างตกค้างglucoside ในเดกซ์ทรินรวมทั้งเหล่านี้ที่ไม่ได้เกิดขึ้นในแป้งปกติ ความเชื่อมโยงเหล่านี้ไม่สามารถจะหยุดชะงักโดยเอนไซม์เอนไซม์ที่เกิดขึ้นในระบบทางเดินอาหารของมนุษย์ glucoamylase เฉพาะได้รับการอ้างว่าจะมีความสามารถในการเชื่อมโยงกระทบA-1,3-glycoside. การย่อยแป้งลดลงนอกจากนี้ยังอาจเกิดจากการที่การสื่อสารกับสารบางชนิดรวมทั้งสารไขมันไอโอวาเจาะเข้าไปในการตกแต่งภายในของเอนริเก้อะไมโลสได้. คอมเพล็กซ์ของแป้งสาคู monoglycerides ของกรดไขมันในแป้งวางแสดงให้เห็นถึงความไวต่อการลดลงกิจกรรมของamylases [Cui & ทส์, 1999] ปรากฏการณ์เดียวกันเป็นที่สังเกตยังอยู่ในสารอื่น ๆ เช่นบางไขมันกรด ร่วมกับเครือข่ายอะไมโลสที่พวกเขาในรูปแบบคอมเพล็กซ์คงทนที่ไม่ได้รับการย่อยสลายด้วย amylases ดังกล่าวคอมเพล็กซ์จะเกิดขึ้นนอกจากนี้ยังมีที่อุณหภูมิ 37 องศาเซลเซียส พวกเขายังมีแนวโน้มที่จะก่อตัวในลำไส้เล็กของมนุษย์ที่มีกรดไขมันที่ปล่อยออกมาจากไขมันภายใต้อิทธิพลของเอนไซม์ไลเปสที่อาจจะซับซ้อนกับผลิตภัณฑ์ของการย่อยสลายแป้งบางส่วนจะเป็นการเพิ่มจำนวนไม่ย่อยแป้งทนผ่านไปที่ลำไส้ใหญ่[โครว์ et al., 2000]

Results (Thai) 3:

ป้องกันแป้ง 4
4 ชนิดป้องกันแป้ง ( Rs 4 ) รวมถึงแป้งดัดแปรทางเคมีหรือทางกายภาพ
( ส่วนใหญ่โดยการใช้ความร้อน ) หรือ
กับทั้งผู้รักษา ยาวแป้งของพืช papilionaceous
เป็นลักษณะโดยระดับที่ค่อนข้างสูงของ
ต่อต้านกิจกรรมของไมโลไลติกเอนไซม์ คุณสมบัติที่คล้ายกัน
แสดงโดยแป้งของพืช papilionaceous
แก้ไขโดย hydroxypropylation . ความต้านทานของด้านบน -
- กล่าวถึงการเตรียมแป้งเพิ่มขึ้นด้วยการเพิ่มระดับของการ&
[ Hoover โจว , 2003 )

ไวโปร distarch ฟอสเฟตประมาณสองเท่าลดลงกิจกรรมของกลุ่ม พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยเมื่อเทียบกับแป้ง .
บางต้านทานเอนไซม์คือแสดงโดยยาว
distarch ฟอสเฟต [ Ö sterg ปี RD et al .1988 ] .
ต้านทานเพิ่มแป้งด้วยการเพิ่มจำนวนของการประยุกต์ทางเคมีของมันพร้อมกัน

[ หมาป่า et al . , 1999 ) คุณสมบัติของแป้งทนยัง
สังเกตใน monostarch ฟอสเฟต อย่างไรก็ตามในกรณีนี้
ต้านทานปริญญาเพิ่มตามระดับการทดแทน
กับกรดฟอสฟอริก ( V ) [ sitohy &รอมฎอน , 2544 ] .
ผลิตภัณฑ์ของ monostarch ฟอสเฟตความร้อนที่มียังเป็นลักษณะโดยความต้านทานสูงขึ้นอย่างมาก

เพื่อกิจกรรมของไมโลไลติกเอนไซม์กว่า monostarch ฟอสเฟต
เอง [ Mas ³ YK et al . , 2003 ) ความร้อนของแป้งละลายอิ่มตัว
กับไอออนเหล็ก ( III ) ยังลดการเกิดกิจกรรมเอนไซม์
[ leszczy เมืองสกี et al . , 2003 ) การรักษา
ของปริมาณแป้งหรือด้วยนอกจากไกลซีนกับ
อุณหภูมิสูง ยับยั้ง ในขอบเขตสูง เอนไซม์ย่อยสลายเคราะห์& schumaher
[ 1996 ] .
ระหว่างความร้อนของแป้งที่อุณหภูมิสูงด้วยหรือ
ไม่มีการเติมกรดเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา , แป้ง
ทนี้ dextrinisation . ระดับของการดำเนินการ depolymerization
แป้งระหว่างการรักษาและคุณสมบัติของ
เด็กซ์ตรินเกิดขึ้นขึ้นอยู่กับที่มาของแป้ง
dextrinization พฤกษศาสตร์และเงื่อนไข โดยเฉพาะกรดด่าง และอุณหภูมิ เด็กซ์ตรินได้ภายใต้เงื่อนไขที่กำหนด

แสดงให้เห็นถึงคุณสมบัติของ [ แป้งทน ohkuma
et al . , 1990 ) ความต้านทานของเด็กซ์ตริน resultant กับ
กิจกรรมของเอนไซม์เพิ่มขึ้นกับการดำเนินการ
ไมโลไลติกและระดับของ dextrinization ทำให้เวลาของกระบวนการ
[ Wang et al . , 2544 ] .
ความต้านทานของแป้งดัดแปรทางเคมีเพื่อกิจกรรมของไมโลไลติกเอนไซม์

ผลจากการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบและโครงสร้างของแป้งอนุภาค
เมื่อการปรับเปลี่ยน ผลของการเปลี่ยนแปลงทางเคมี หมู่ต่าง ๆ รวมอยู่ในแป้ง

และผูกโซ่ตกค้างกลูโคสการแสดงตนของพวกเขาและทำให้การเปลี่ยนแปลงในห่วงโซ่
พื้นที่มีแนวโน้มที่จะขัดขวาง
จัดเอนไซม์ข้างๆแป้ง ช่วยให้กิจกรรมปกติ

ความต้านทานของผลิตภัณฑ์แป้งและเด็กซ์ตรินและ depolymerization ความร้อน

กิจกรรมเอนไซม์ ผลจากการเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างของพวกเขาเมื่อเทียบกับแป้ง เมื่อความร้อนของแป้ง

transglucosidation กุญแจกล , , และrepolymerization ดำเนินการภายในของอนุภาคของ ด้วยการยืดตัวของกระบวนการ dextrinization
,
) เพิ่มขึ้นเป็นจำนวน 1 , 3 และ ความเชื่อมโยงระหว่าง 2 (
[ ohkuma เด็กซ์ทรินพบผล et al . , 1990 ] .
ฟรีกลูโคสรูปแบบยึดแบบสุ่มเพื่อโซ่
ซึ่งผลในการก่อตัวของ ความเชื่อมโยงกันระหว่าง
และตกค้างในเดกทรินรวมทั้งพวกที่ไม่ได้
เกิดขึ้นในแป้งปกติ การเชื่อมโยงเหล่านี้ไม่สามารถถูกทำลายโดยไมโลไลติกเอนไซม์ที่เกิดขึ้นใน

ในระบบทางเดินอาหารของมนุษย์ เพียงทำงานได้อ้างว่าสามารถทำลายความเชื่อมโยงของ a-1,3-glycoside
.
ลดการย่อยแป้งยังอาจเป็นผลจากการปฏิสัมพันธ์ของ
กับสารบางอย่าง รวมทั้งไขมันสาร
I.A .เจาะเข้าไปในภายในของอะไมโลส helices .
เชิงซ้อนของแป้งสาคูด้วย
monoglycerides ของกรดไขมันในวางแป้งให้ลดลงเกิด
กิจกรรมของกลุ่ม พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย [ ชเว&ทส์ , 1999 ]
ปรากฏการณ์เดียวกันยังพบในสารประกอบอื่น เช่น บางคนอ้วน
กรด พร้อมกับโลสโซ่พวกเขารูปแบบทนทานเชิงซ้อน
ซึ่งไม่ได้รับการย่อย กับ กลุ่ม พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย .เช่น
คอมเพล็กซ์ยังเกิดขึ้นที่อุณหภูมิ 37 องศา พวกเขา
ยังมีแนวโน้มที่จะฟอร์มในลำไส้เล็กของมนุษย์ ที่ปล่อยออกมาจาก
กรดไขมันไขมันภายใต้อิทธิพลของไลเปส
อาจซับซ้อนกับผลิตภัณฑ์ของการย่อยแป้งบางส่วน
จึงเพิ่มปริมาณไม่ย่อยแป้ง
ทนผ่านไปลําไส้ใหญ่ [ โครว์ et al . , 2000 )