Employment and Economic TraditionsT

Employment and Economic Traditions
Traditionally, the Inuit economy revolved around the changing seasons and the animals that could be successfully hunted during these periods. The Inuit world was so closely linked to its subsistence economy that many of the calendar months were named after game prey. For example, March was the moon for hanging up seal and caribou skins to bleach them; April was the moon for the onset of whaling; and October was the moon of rutting caribou. Whaling season began in the spring with the first break up of the ice. At this time bowhead whales, some weighing as much as 60 tons, passed by northern Alaska to feeding grounds offshore, which were rich in plankton. Harpooners would strike deep into the huge mammal, and heavy sealskin floats would help keep the animal immobilized as lances were sunk into it. Hauling the whale ashore, a section of blubber would be immediately cut off and boiled as a thanksgiving. Meat, blubber, bone, and baleen were all taken from the animal by parties of hunters under the head of an umialik, or boss. Such meat would help support families for months.
Caribou, another highly prized food source, was hunted in the summer and fall. In addition to the meat, the Inuit used the caribou's skin and antlers. Even the sinew was saved and used for thread. Baleen nets were also used for fishing at the mouths of rivers and streams. Walrus and seal were other staples of the traditional Inuit subsistence economy.
These practices changed with the arrival of the Europeans. As noted earlier, many attempts were made to replace diminished natural resources, including the importation of reindeer and the trapping of foxes for fur. These were unsuccessful, and modern Inuit blend a wage economy with hunting and fishing. A major employer is the state and federal government. The Red Dog Mine, as well as the oil industry on the North Slope, also provide employment opportunities. Smaller urban centers such as Barrow and Kotzebue offer a wider variety of employment opportunities, as does the Chukchi Sea Trading Company, a Point Hope arts and crafts cooperative that sells native arts online. Others must rely on assistance programs, and for most there continues to be a dependence on both wage and subsistence economies. In order to facilitate subsistence economy, fishing and hunting rights were restored to the Inuit in 1980.
In general, living costs are greater in the rural areas of the north than in the rest of Alaska. For example, as David Maas pointed out in Native North American Almanac, a family living in Kotzebue could pay 62 percent more per week for food than a family in Anchorage, and 165 percent more for electricity. The incidence of poverty is also higher among Alaskan Natives than for others in the state, with some 3,000 families receiving food stamps and 18,000 families relying on low-income energy subsidies. Over 25 percent of the Native population of the state live below the poverty line, while in some areas of Alaska, Native unemployment rates top 50 percent.

Results (Thai) 1:

ประเพณีเศรษฐกิจและการจ้างงานประเพณี เศรษฐกิจ Inuit revolved รอบฤดูกาลเปลี่ยนแปลงและสัตว์ที่สามารถจะสำเร็จล่าสัตว์หรือค้าช่วงเหล่านี้ โลก Inuit ดังนั้นเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดของเศรษฐกิจชีพว่า หลายเดือนปฏิทินถูกตั้งชื่อหลังจากเหยื่อเกมได้ ตัวอย่าง มีนาคมมีมูนแขวนค่าประทับตราและ caribou สกินให้ขาวนั้น เมษายนมีมูนสำหรับของ whaling และตุลาคมเป็นดวงจันทร์ของ rutting caribou ฤดูกาล whaling เริ่มในฤดูใบไม้ผลิมีการหยุดพักครั้งแรกค่าของน้ำแข็ง ที่นี้เวลา bowhead ปลาวาฬ บางน้ำหนัก ถึง 60 ตัน ส่งเหนืออลาสก้าอาหารจากทะเล ซึ่งอุดมไปด้วยแพลงก์ตอน Harpooners จะตีลึกเข้าไปในเท้าใหญ่ และ sealskin หนักลอยจะช่วยให้สัตว์หาเป็น lances ถูกจมลงไป Hauling วาฬตาย ส่วนของ blubber จะทันทีตัด และต้มเป็นวันขอบคุณพระเจ้า เนื้อ blubber กระดูก และ baleen ได้ทั้งหมดมาจากสัตว์ โดยคณะนักล่าใต้หัวของ umialik หรือเจ้านาย เนื้อดังกล่าวจะช่วยสนับสนุนครอบครัวเดือนCaribou แหล่งอาหาร prized สูงอื่น มีการล่าสัตว์หรือค้าในฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วง นอกจากเนื้อ Inuit ที่ใช้ผิวของ caribou และแอนท์เลอร์ แม้ sinew บันทึก และใช้สำหรับเธรด Baleen มุ้งยังใช้สำหรับการตกปลาที่ปากแม่น้ำและลำธาร ช้างและตรามีลวดเย็บกระดาษดั้งเดิม Inuit ชีพเศรษฐกิจอื่น ๆปฏิบัติเหล่านี้เปลี่ยนแปลง ด้วยการมาถึงของชาวยุโรป ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ ความพยายามมากมายได้ทำให้ทรัพยากรธรรมชาติลดลงแทน รวมทั้งการนำกวางขนาดใหญ่และดักของละมั่งสุนัขจิ้งจอกสำหรับขนสัตว์ เหล่านี้ประสบความสำเร็จ และ Inuit ทันสมัยผสมผสานเศรษฐกิจค่าจ้าง ด้วยการล่าสัตว์และตกปลา นายจ้างที่สำคัญคือ รัฐและรัฐบาลกลาง สีแดงสุนัขเหมือง ตลอดจนอุตสาหกรรมน้ำมันทางลาดเหนือ ยังให้โอกาสการจ้างงาน ศูนย์เมืองขนาดเล็กเช่นบาร์โรและ Kotzebue มีหลากหลายโอกาสการจ้างงาน กับชุกชีทะเลค้า บริษัท สหกรณ์หัตถกรรมหวังจุดที่ขายศิลปะพื้นเมืองออนไลน์ คนอื่นต้องพึ่งโปรแกรมช่วยเหลือ และในที่สุด มียังคงต้อง พึ่งค่าจ้างและชีพเศรษฐกิจ เพื่อชีพเศรษฐกิจ ตกปลา และล่าสัตว์สิทธิถูกเรียกคืนไป Inuit ที่ใน 1980ทั่วไป ค่าครองชีพได้มากขึ้นในชนบทของภาคเหนือกว่าในส่วนเหลือของอะแลสกา ตัวอย่าง เป็น David Maas ชี้ออกในพื้นเมืองแถบอเมริกาเหนือ Almanac ครอบครัวอาศัยอยู่ใน Kotzebue สามารถจ่ายมากกว่าต่อสัปดาห์สำหรับอาหารครอบครัวในแองเคอเรจ 62 เปอร์เซ็นต์ และ 165 เปอร์เซ็นต์เพิ่มเติมไฟฟ้า อุบัติการณ์ของความยากจนก็สูงในหมู่ชาวพื้นเมืองของอะแลสกากว่าผู้อื่นในสถานะ ครอบครัวบาง 3000 รับแสตมป์อาหารและครอบครัวที่พึ่งพาเงินอุดหนุนพลังงานแนซ์ 18000 กว่าร้อยละ 25 ของประชากรพื้นเมืองของรัฐอาศัยอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจน ในบางพื้นที่ของรัฐอะแลสกา ว่างงานเป็นราคาสูงสุด 50 เปอร์เซ็นต์

Results (Thai) 2:

การจ้างงานและประเพณีเศรษฐกิจตามเนื้อผ้าเศรษฐกิจเอสกิโมโคจรรอบฤดูกาลและการเปลี่ยนแปลงสัตว์ที่อาจจะตามล่าประสบความสำเร็จในช่วงนี้
โลกเอสกิโมที่เชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับเศรษฐกิจของการดำรงชีวิตของตนว่าหลายเดือนปฏิทินถูกตั้งชื่อตามเหยื่อเกม ยกตัวอย่างเช่นเดือนมีนาคมดวงจันทร์สำหรับแขวนสกินตราประทับและกวางคาริบูฟอกพวกเขา; เดือนเมษายนดวงจันทร์สำหรับการโจมตีของปลาวาฬ; และตุลาคมเป็นดวงจันทร์ของกวางคาริบูร่อง ฤดูการล่าปลาวาฬเริ่มในฤดูใบไม้ผลิที่มีการสลายตัวแรกของน้ำแข็ง ที่วาฬ bowhead เวลานี้บางคนที่มีน้ำหนักมากที่สุดเท่าที่ 60 ตันผ่านไปได้โดยทางตอนเหนือของอลาสก้าให้อาหารบริเวณต่างประเทศซึ่งเป็นที่อุดมไปด้วยแพลงก์ตอน Harpooners จะตีลึกเข้าไปเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่และหนักลอยขนแมวน้ำจะช่วยให้สัตว์เป็นหอกตรึงกำลังจมลงไป ลากขึ้นฝั่งปลาวาฬส่วนของการร้องไห้สะอึกสะอื้นจะถูกตัดออกทันทีและต้มเป็นวันขอบคุณพระเจ้า เนื้อร้องไห้สะอึกสะอื้นกระดูกและพบปะถูกนำมาจากสัตว์โดยบุคคลของนักล่าภายใต้หัวของ umialik ที่หรือเจ้านาย เนื้อสัตว์ดังกล่าวจะช่วยให้ครอบครัวสนับสนุนสำหรับเดือน.
Caribou, แหล่งอาหารอื่นให้ผลตอบแทนสูงถูกตามล่าในฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วง นอกเหนือไปจากเนื้อเอสกิโมที่ใช้ผิวกวางคาริบูและกวาง แม้กล้ามเนื้อได้รับการบันทึกไว้และใช้สำหรับกระทู้ มุ้งพบปะยังถูกนำมาใช้สำหรับการตกปลาที่ปากของแม่น้ำและลำธาร วอลรัสและประทับตรามีลวดเย็บกระดาษอื่น ๆ ของเอสกิโมดำรงชีวิตเศรษฐกิจแบบดั้งเดิม.
วิธีการเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงกับการมาถึงของชาวยุโรป ดังที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้หลายครั้งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อแทนที่ทรัพยากรธรรมชาติลดลงรวมทั้งการนำเข้าและกวางเรนเดียดักของสุนัขจิ้งจอกขนที่ เหล่านี้ไม่ประสบความสำเร็จและเอสกิโมที่ทันสมัยผสมผสานเศรษฐกิจค่าจ้างที่มีการล่าสัตว์และการประมง นายจ้างที่สำคัญคือรัฐบาลรัฐและรัฐบาลกลาง สีแดงสุนัขเหมืองเช่นเดียวกับอุตสาหกรรมน้ำมันบนเนินเหนือยังให้โอกาสการจ้างงาน ที่มีขนาดเล็กเมืองเช่นสาลี่และ Kotzebue มีความหลากหลายมากขึ้นของโอกาสการจ้างงานเช่นเดียวกับชีซีเทรดดิ้ง, ศิลปะหวังจุดและงานฝีมือสหกรณ์ที่ขายศิลปะพื้นเมืองออนไลน์ อื่น ๆ ต้องพึ่งพาโครงการความช่วยเหลือและส่วนใหญ่ยังคงมีการพึ่งพาเศรษฐกิจทั้งค่าจ้างและการดำรงชีวิต เพื่อความสะดวกในการดำรงชีวิตเศรษฐกิจสิทธิการประมงและการล่าสัตว์ที่ถูกเรียกคืนไปยังเอสกิโมในปี 1980
โดยทั่วไปค่าครองชีพที่สูงในพื้นที่ชนบทของภาคเหนือกว่าในส่วนที่เหลือของอลาสก้า ยกตัวอย่างเช่นขณะที่เดวิด Maas ชี้ให้เห็นในพื้นเมืองในทวีปอเมริกาเหนือปูมเป็นครอบครัวที่อาศัยอยู่ใน Kotzebue สามารถจ่ายมากขึ้นร้อยละ 62 ต่อสัปดาห์สำหรับอาหารกว่าครอบครัวในแองเคและร้อยละ 165 สำหรับการผลิตไฟฟ้ามากขึ้น อุบัติการณ์ของความยากจนยังสูงในหมู่ชาวพื้นเมืองอลาสก้ากว่าสำหรับคนอื่น ๆ ในรัฐที่มีบางส่วน 3,000 ครอบครัวได้รับแสตมป์อาหารและ 18,000 ครอบครัวอาศัยมีรายได้ต่ำอุดหนุนพลังงาน กว่าร้อยละ 25 ของประชากรพื้นเมืองของรัฐที่อยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจนในขณะที่ในบางพื้นที่ของอลาสก้าพื้นเมืองอัตราการว่างงานร้อยละ 50 ด้านบนสุด

Results (Thai) 3:

ทางเศรษฐกิจและการจ้างงานประเพณี
ประเพณีเอสกิโมเศรษฐกิจโคจรรอบการเปลี่ยนแปลงฤดูกาลและสัตว์ที่สามารถล่าในระหว่างช่วงเวลาเหล่านี้ โลกชาวเอสกิโมจึงเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดเพื่อยังชีพของเศรษฐกิจที่หลายปฏิทินเดือนถูกตั้งชื่อหลังจากที่เกมล่าเหยื่อ ตัวอย่างเช่น ระหว่างดวงจันทร์และแขวนขึ้นแน่น คาริบู สกินบลีชเลยเมษายนคือดวงจันทร์สำหรับการโจมตีของปลาวาฬ และตุลาคม ดวงจันทร์ของคาริบู ทิ้งร่องรอยไว้ . ฤดูล่าเริ่มขึ้นในฤดูใบไม้ผลิที่มีก่อนเลิกกันของน้ำแข็ง ในเวลานี้ bowhead ปลาวาฬ บางเครื่องชั่ง ตันมากที่สุดเท่าที่ 60 , ผ่านตอนเหนือของอลาสก้าเพื่อให้อาหารบริเวณนอกชายฝั่ง ซึ่งอุดมไปด้วยแพลงก์ตอน harpooners จะโจมตีลึกเข้าไปในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่และลอยหนังแมวน้ำหนักจะช่วยให้สัตว์ที่ถูกตรึงเป็นทวนถูกจมลงไปกับมัน ลากปลาวาฬมา ส่วนเขาจะรีบตัดออก และต้มเป็นวันขอบคุณพระเจ้า เนื้อเขา กระดูก และบาลีนถูกพรากไปจากสัตว์ โดยฝ่ายของนักล่าภายใต้หัวของ umialik หรือเจ้านาย เนื้อดังกล่าวจะช่วยสนับสนุนครอบครัวเดือน กวางน้อย
,อีกหนึ่งพลังสูง แหล่งอาหารถูกล่าในฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วง นอกจากเนื้อ ชาวเอสกิโมใช้ผิวของคาริบู และกวาง . แม้แต่เส้นเอ็นถูกบันทึกไว้และใช้ด้าย บาลีน มุ้งถูกใช้สำหรับตกปลาที่ปากของแม่น้ำและลำธาร วอลรัสและประทับตราเป็นลวดเย็บกระดาษอื่น ๆ ของชาวอินูอิต เศรษฐกิจแบบยังชีพ .
แนวทางปฏิบัติเหล่านี้เปลี่ยนกับการมาถึงของชาวยุโรป ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้มีความพยายามมากเพื่อแทนที่ลดลง ทรัพยากรธรรมชาติ รวมถึงการนํากวางเรนเดียร์และดักของสุนัขจิ้งจอกสำหรับขน เหล่านี้ไม่สําเร็จ และผสมผสานบทกวีสมัยใหม่ค่าจ้างเศรษฐกิจด้วยการล่าสัตว์และตกปลา นายจ้างที่สำคัญ คือ รัฐบาลของรัฐและรัฐบาลกลาง เหมืองหมาแดงเช่นเดียวกับอุตสาหกรรมน้ำมันในลาดเหนือ , ยังให้ โอกาสการจ้างงาน ศูนย์ในเมืองที่มีขนาดเล็กเช่น Barrow โคตส์บิวเอเสนอและความหลากหลายของโอกาสการจ้างงาน ไม่ทะเลชุกชี บริษัท การค้าจุดความหวังศิลปะและงานฝีมือแบบที่ขายออนไลน์ศิลปะพื้นเมือง คนอื่นต้องพึ่งพาโปรแกรมช่วยเหลือและส่วนใหญ่ก็ยังคงเป็น การพึ่งพาทางเศรษฐกิจทั้งค่าจ้างและยังชีพ เพื่อความสะดวกในความเป็นอยู่ เศรษฐกิจ ตกปลาและสิทธิการล่าสัตว์กลับคืนมาเพื่อชาวเอสกิโมใน 1980 .
โดยทั่วไปค่าใช้จ่ายมากกว่าในเขตชนบท เหนือกว่าในส่วนที่เหลือของอลาสก้า ตัวอย่างเช่นเมื่อดาวิดมาสชี้ให้เห็นในปูมนอร์ทอเมริกันพื้นเมืองครอบครัวอาศัยอยู่ในโคตส์บิวเอสามารถจ่าย 62 เปอร์เซ็นต์ต่อสัปดาห์สำหรับอาหารมากกว่าครอบครัวในแองเคอเรจ และ 165 เปอร์เซ็นต์สำหรับการผลิตไฟฟ้า อุบัติการณ์ของความยากจนยังสูงกว่าในกลุ่มชาวพื้นเมืองอลาสก้ากว่าคนอื่น ๆในรัฐ กับ 3 , 000 ครอบครัวได้รับแสตมป์อาหารและ 18000 ครอบครัวอาศัยอุดหนุนพลังงานต้นทุนต่ำกว่าร้อยละ 25 ของประชากรพื้นเมืองของรัฐอาศัยอยู่ใต้เส้นความยากจน ในขณะที่ในบางพื้นที่ของอลาสก้า อัตราการว่างงานสูงสุดร้อยละ 50
พื้นเมือง .