- Text
- History
Charlie Hebdo and Free ExpressionTh
Charlie Hebdo and Free Expression
The lead article in the first edition of Charlie Hebdo after the massacre at its Paris offices by Islamists claiming to avenge cartoons of the Prophet Muhammad — the edition distributed as an astonishing five million copies — raised a thorny, sensitive question. After thanking all those who had shown solidarity with the magazine, its editor in chief, Gérard Biard, asked a question that, he said, “torments us”:
“Are we finally going to rid our political and intellectual vocabulary of the dirty term ‘laïcard intégriste’?”
Loosely translated, those words mean “die-hard secularist.” What Mr. Biard was challenging was the argument that committed secularists like himself and the staff of Charlie Hebdo had essentially brought this tragedy upon themselves, and that there is, by implication, a sort of moral equivalence between deeply held secularist views and the “religious totalitarianism” — his words — that he and his staff loved to skewer.
Over the years, he went on, Charlie Hebdo and other champions of la laïcité — the secularism enshrined in French politics — had been assailed as “Islamophobes, Christianophobes, provocateurs, irresponsible, throwers of oil on the fire, racists” and the like.
Even as people lamented the massacre, he wrote, some of them offered a maddening qualifier: “Yes, we condemn terrorism, but.......” “Yes, burning down a newspaper is bad, but..... We have heard it all, and our friends as well....”
Obviously there can be no “but” in condemning the murderous attack on Charlie Hebdo, or the ideology that encourages murder in the name of religion.
Irreverent magazines like Charlie Hebdo have been a fixture in Western societies for many years, and France has a strong tradition of such journalism.
The Internet, moreover, has opened the door to almost every level and form of expression.
Yet there are legitimate questions raised about freedom of expression in this tragedy.
In the wake of the terror attack, French authorities began aggressive enforcements of a law against supporting or justifying terrorism, including arrests of people who spoke admiringly about the shootings at Charlie Hebdo. Not surprisingly, their actions have raised questions of a double standard — one for cartoonists who deliberately insult religion, when their cartoons are certain to antagonize Muslims at a time when anti-Muslim feelings are already at high levels in France and across much of Europe, and another for those who react by applauding terrorists.
The difference, according to French authorities, is between the right to attack an idea and the right to attack people or incite hatred.
The distinction is recognized in the various laws against hate speech or inciting violence that exist in most Western states.
As a consequence of World War II, France and several other European countries have laws against denying the Holocaust, and with a rise in anti-Semitism in France, authorities have actively sought to curb hate speech, like the anti-Semitic routines of a comedian, Dieudonné M’bala M’bala.
Freedom of expression is broader in the United States, but there, too, there are legal limitations on speech that involves incitement, libel, obscenity or child pornography.
But drawing the line between speech that is disgusting and speech that is dangerous is inherently difficult and risky.
In Israel, mocking Muhammad can bring a prison term, as it did for Tatiana Susskind, a Russian immigrant who posted drawings of the Prophet as a pig in Hebron in 1997.
She was accused, among other things, of committing a racist act and harming religious sensitivities, and sentenced to two years in prison. Laws like those in France against “words or acts of hatred” are based on what is often a subjective judgment. And any constraints on freedom of expression invite government abuse.
Tastes, standards and situations change, and in the end it is best for editors and societies at large to judge what is fit — or safe — to print.
That the tragedy in Paris has served to raise these questions is in no way an insult to the members of the Charlie Hebdo staff who perished.
Shocking people into confronting reality was, after all, what their journal — which they proudly called a “journal irresponsable” — was all about.
The lead article in the first edition of Charlie Hebdo after the massacre at its Paris offices by Islamists claiming to avenge cartoons of the Prophet Muhammad — the edition distributed as an astonishing five million copies — raised a thorny, sensitive question. After thanking all those who had shown solidarity with the magazine, its editor in chief, Gérard Biard, asked a question that, he said, “torments us”:
“Are we finally going to rid our political and intellectual vocabulary of the dirty term ‘laïcard intégriste’?”
Loosely translated, those words mean “die-hard secularist.” What Mr. Biard was challenging was the argument that committed secularists like himself and the staff of Charlie Hebdo had essentially brought this tragedy upon themselves, and that there is, by implication, a sort of moral equivalence between deeply held secularist views and the “religious totalitarianism” — his words — that he and his staff loved to skewer.
Over the years, he went on, Charlie Hebdo and other champions of la laïcité — the secularism enshrined in French politics — had been assailed as “Islamophobes, Christianophobes, provocateurs, irresponsible, throwers of oil on the fire, racists” and the like.
Even as people lamented the massacre, he wrote, some of them offered a maddening qualifier: “Yes, we condemn terrorism, but.......” “Yes, burning down a newspaper is bad, but..... We have heard it all, and our friends as well....”
Obviously there can be no “but” in condemning the murderous attack on Charlie Hebdo, or the ideology that encourages murder in the name of religion.
Irreverent magazines like Charlie Hebdo have been a fixture in Western societies for many years, and France has a strong tradition of such journalism.
The Internet, moreover, has opened the door to almost every level and form of expression.
Yet there are legitimate questions raised about freedom of expression in this tragedy.
In the wake of the terror attack, French authorities began aggressive enforcements of a law against supporting or justifying terrorism, including arrests of people who spoke admiringly about the shootings at Charlie Hebdo. Not surprisingly, their actions have raised questions of a double standard — one for cartoonists who deliberately insult religion, when their cartoons are certain to antagonize Muslims at a time when anti-Muslim feelings are already at high levels in France and across much of Europe, and another for those who react by applauding terrorists.
The difference, according to French authorities, is between the right to attack an idea and the right to attack people or incite hatred.
The distinction is recognized in the various laws against hate speech or inciting violence that exist in most Western states.
As a consequence of World War II, France and several other European countries have laws against denying the Holocaust, and with a rise in anti-Semitism in France, authorities have actively sought to curb hate speech, like the anti-Semitic routines of a comedian, Dieudonné M’bala M’bala.
Freedom of expression is broader in the United States, but there, too, there are legal limitations on speech that involves incitement, libel, obscenity or child pornography.
But drawing the line between speech that is disgusting and speech that is dangerous is inherently difficult and risky.
In Israel, mocking Muhammad can bring a prison term, as it did for Tatiana Susskind, a Russian immigrant who posted drawings of the Prophet as a pig in Hebron in 1997.
She was accused, among other things, of committing a racist act and harming religious sensitivities, and sentenced to two years in prison. Laws like those in France against “words or acts of hatred” are based on what is often a subjective judgment. And any constraints on freedom of expression invite government abuse.
Tastes, standards and situations change, and in the end it is best for editors and societies at large to judge what is fit — or safe — to print.
That the tragedy in Paris has served to raise these questions is in no way an insult to the members of the Charlie Hebdo staff who perished.
Shocking people into confronting reality was, after all, what their journal — which they proudly called a “journal irresponsable” — was all about.
0/5000
Hebdo ชาร์ลีและอิสระนำบทความในฉบับแรกของชาร์ลี Hebdo หลังจากการสังหารหมู่ที่สำนักงานของปารีสโดย Islamists อ้างแก้แค้นการ์ตูนของนบี — รุ่นแจกจ่ายเป็นน่าอัศจรรย์ห้าล้านสำเนา — ยกคำถาม thorny ละเอียดอ่อน หลังจากยังทุกคนที่ได้แสดงเอกภาพกับวารสาร การแก้ไขสูง Gérard Biard ถามคำถามที่ เขากล่าว "torments เรา": "เราก็จะกำจัดของคำศัพท์ทางการ เมืองของคำสกปรก 'laïcard intégriste'" ซึ่งแปล คำเหล่านั้นหมายถึง "ตายแข็ง secularist" สิ่งที่นาย Biard ถูกท้าทายถูกอาร์กิวเมนต์ที่กำหนด secularists เช่นตัวเอง และพนักงาน Hebdo ชาร์ลีได้เป็นนำโศกนาฏกรรมนี้เมื่อตัวเอง และ มี โดยปริยาย การเรียงลำดับของเทียบเท่าแรงระหว่างมุมมอง secularist ที่จัดขึ้นอย่างลึกซึ้งและ "totalitarianism ศาสนา" คือคำพูดของเขา — ว่า บริการของเขาและเขารักการสะเต๊ะ ปี เขาก็ ชาร์ลี Hebdo และอื่น ๆ แชมป์ลา laïcité — ฆราวาสนิยมประดิษฐานในเมืองฝรั่งเศส — ได้รับ assailed เป็น "Islamophobes, Christianophobes, provocateurs หลาย throwers น้ำมันไฟ ทั้ง" และเช่นกัน แม้เป็นคน lamented สังหารหมู่ เขาเขียน บางส่วนของพวกเขานำเสนอตัวบ่งคุณลักษณะที่น่าคลั่ง: "ใช่ เรารื้อถอนการก่อการร้าย แต่..." "ใช่ เขียนลงหนังสือพิมพ์จะไม่ดี แต่... เราได้ยินมันทั้งหมด และเพื่อนของเราเป็นอย่างดี..." แน่นอนมีได้ไม่ "แต่" ประณามการโจมตี murderous Hebdo ชาร์ลี หรืออุดมการณ์ที่ฆาตกรรมในศาสนาสนับสนุนให้ใช้นิตยสารเรื่องเช่นชาร์ลี Hebdo มีแข่งในตะวันตกสังคมหลายปี และฝรั่งเศสมีประเพณีที่แข็งแกร่งของวารสารศาสตร์ดังกล่าว อินเทอร์เน็ต นอกจาก ได้เปิดประตูเกือบทุกระดับและรูปแบบของนิพจน์ ยัง มีคำถามที่ถูกต้องตามกฎหมายยกเกี่ยวกับเสรีภาพในโศกนาฏกรรมนี้ ในการปลุกของการโจมตีก่อการร้าย เจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสเริ่มก้าวร้าว enforcements กฎหมายสนับสนุน หรือการก่อการร้าย รวมถึงการจับกุมคนที่พูด admiringly เกี่ยวกับยิงที่ชาร์ลี Hebdo justifying ไม่น่าแปลกใจ การกระทำของพวกเขาได้ยกคำถามของสองมาตรฐาน — หนึ่งใน cartoonists ที่จงใจดูถูกศาสนา เมื่อการ์ตูนของพวกเขาจะต้อง antagonize มุสลิมครั้งเมื่อความรู้สึกต่อต้านมุสลิมอยู่ในระดับสูง ในฝรั่งเศส และยุโรปมากมาย และอื่น ๆ สำหรับผู้ที่ตอบสนอง โดย applauding ผู้ก่อการร้าย ความแตกต่าง ตามหน่วยงานฝรั่งเศส อยู่ระหว่างด้านขวาเพื่อโจมตีความคิดและด้านขวาเพื่อโจมตีบุคคล หรือให้เกิดความเกลียดชังแตกมีการรับรู้ในกฎหมายพูดเกลียดหรือ inciting ความรุนแรงต่าง ๆ ที่มีอยู่ในอเมริกาตะวันตกมากที่สุด As a consequence of World War II, France and several other European countries have laws against denying the Holocaust, and with a rise in anti-Semitism in France, authorities have actively sought to curb hate speech, like the anti-Semitic routines of a comedian, Dieudonné M’bala M’bala. Freedom of expression is broader in the United States, but there, too, there are legal limitations on speech that involves incitement, libel, obscenity or child pornography.But drawing the line between speech that is disgusting and speech that is dangerous is inherently difficult and risky. In Israel, mocking Muhammad can bring a prison term, as it did for Tatiana Susskind, a Russian immigrant who posted drawings of the Prophet as a pig in Hebron in 1997. She was accused, among other things, of committing a racist act and harming religious sensitivities, and sentenced to two years in prison. Laws like those in France against “words or acts of hatred” are based on what is often a subjective judgment. And any constraints on freedom of expression invite government abuse.Tastes, standards and situations change, and in the end it is best for editors and societies at large to judge what is fit — or safe — to print. That the tragedy in Paris has served to raise these questions is in no way an insult to the members of the Charlie Hebdo staff who perished.Shocking people into confronting reality was, after all, what their journal — which they proudly called a “journal irresponsable” — was all about.
Being translated, please wait..
ชาร์ลี Hebdo
และการแสดงออกอย่างเสรีบทความนำในรุ่นแรกของชาร์ลีHebdo หลังจากการสังหารหมู่ที่สำนักงานปารีสของอิสลามโดยอ้างว่าเพื่อล้างแค้นให้กับการ์ตูนของศาสดามูฮัมหมัด - รุ่นที่กระจายเป็นที่น่าอัศจรรย์ห้าล้านเล่ม - ยกหนามคำถามที่มีความสำคัญ หลังจากขอบคุณทุกคนที่ได้แสดงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับนิตยสารบรรณาธิการในหัวหน้าGérard Biard ถามคำถามที่เขากล่าวว่า "ทรมานพวกเรา": "พวกเราในที่สุดจะกำจัดคำศัพท์ทางการเมืองและทางปัญญาของเราคำสกปรก laïcardintégriste '? "แปลหลวมคำเหล่านั้นหมายถึง" secularist ตายยาก. "สิ่งที่นาย Biard กำลังท้าทายเป็นข้อโต้แย้งว่าความมุ่งมั่นที่ secularists เหมือนตัวเองและพนักงานของชาร์ลี Hebdo ได้นำหลักโศกนาฏกรรมครั้งนี้เมื่อตัวเองและที่มี โดยปริยายการเรียงลำดับของความเท่าเทียมทางศีลธรรมระหว่างจัดขึ้นอย่างล้ำลึกมุมมอง secularist และ "เผด็จการทางศาสนาที่" - คำพูดของเขา - ว่าเขาและพนักงานของเขารักที่จะเสียบ. กว่าปีที่เขาไปในชาร์ลี Hebdo และแชมป์อื่น ๆ ของลาlaïcité - ฆราวาสที่ประดิษฐานอยู่ในการเมืองฝรั่งเศส -. ได้รับการถาโถมเข้าใส่เป็น "Islamophobes, Christianophobes, กวน, ความรับผิดชอบ, เครื่องขจัดน้ำมันบนกองไฟ racists" และชอบถึงแม้จะเป็นคนที่เสียใจสังหารหมู่เขาเขียนบางคนเสนอรอบคัดเลือกคลั่ง"ใช่เราประณามการก่อการร้าย แต่ ....... " "ใช่การเผาไหม้หนังสือพิมพ์จะไม่ดี แต่ ..... เราได้ยินมันทั้งหมดและเพื่อนของเราได้เป็นอย่างดี .... " เห็นได้ชัดว่า จะต้องไม่มี "แต่" ในการประณามการโจมตีฆาตกรรมบนชาร์ลี Hebdo หรืออุดมการณ์ที่เอื้อให้เกิดการฆาตกรรมในชื่อของศาสนา. นิตยสารเคารพเช่นชาร์ลี Hebdo ได้รับการติดตั้งในสังคมตะวันตกเป็นเวลาหลายปีและฝรั่งเศสมีประเพณีที่แข็งแกร่ง ของหนังสือพิมพ์ดังกล่าว. อินเทอร์เน็ตนอกจากนี้ยังได้เปิดประตูเกือบทุกระดับและรูปแบบของการแสดงออก. แต่มีคำถามที่ถูกต้องตามกฎหมายยกเกี่ยวกับเสรีภาพในการแสดงออกในโศกนาฏกรรมครั้งนี้. ในการปลุกของการโจมตีหวาดกลัวเจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสเริ่มบังคับใช้ในเชิงรุกของ กฎหมายต่อต้านการสนับสนุนการก่อการร้ายหรือเหตุผลอันสมควรรวมถึงการจับกุมคนที่พูดชื่นชมเกี่ยวกับการยิงที่ชาร์ลี Hebdo ไม่น่าแปลกใจการกระทำของพวกเขาได้ยกคำถามของสองมาตรฐาน - หนึ่งสำหรับนักเขียนการ์ตูนที่จงใจดูถูกศาสนาเมื่อการ์ตูนของพวกเขามีบางอย่างที่จะกลายเป็นชาวมุสลิมในช่วงเวลาที่ความรู้สึกต่อต้านมุสลิมที่มีอยู่แล้วในระดับสูงในประเทศฝรั่งเศสและทั่วยุโรป และอื่น ๆ สำหรับผู้ที่ตอบสนองโดยผู้ก่อการร้ายปรบมือ. ความแตกต่างตามที่เจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสอยู่ระหว่างสิทธิในการโจมตีความคิดและสิทธิในการโจมตีคนหรือปลุกระดมความเกลียดชัง. ความแตกต่างที่ได้รับการยอมรับในกฎหมายต่าง ๆ กับการพูดความเกลียดชังหรือความรุนแรง ที่มีอยู่มากที่สุดในรัฐเวสเทิ. เป็นผลมาจากสงครามโลกครั้งที่สอง, ฝรั่งเศสและอีกหลายประเทศในยุโรปอื่น ๆ ที่มีกฎหมายต่อต้านการปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และมีการเพิ่มขึ้นในการต่อต้านชาวยิวในฝรั่งเศสเจ้าหน้าที่ได้พยายามอย่างแข็งขันที่จะระงับความเกลียดชังเช่น ขั้นตอนการต่อต้านยิวของนักแสดงตลก, Dieudonné M'bala M'bala. เสรีภาพในการแสดงออกเป็นที่กว้างขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกา แต่มีมากเกินไปมีข้อ จำกัด ทางกฎหมายในการพูดที่เกี่ยวข้องกับการยั่วยุ, หมิ่นประมาทลามกอนาจารหรือภาพลามกอนาจารของเด็ก. แต่การวาดภาพ เส้นแบ่งระหว่างคำพูดที่เป็นที่น่าขยะแขยงและคำพูดที่เป็นอันตรายเป็นอย่างโดยเนื้อแท้ยากและมีความเสี่ยง. ในอิสราเอลเยาะเย้ยมูฮัมหมัดที่สามารถนำมาติดคุกในขณะที่มันสำหรับ Tatiana สัสคายน์เป็นผู้ลี้ภัยชาวรัสเซียที่โพสต์ภาพวาดของท่านศาสดาเป็นหมูในเฮบบรอน ในปี 1997 เธอได้รับการกล่าวหาว่าเหนือสิ่งอื่นใดกระทำการกระทำที่ทำร้ายชนชั้นและความเปราะบางทางศาสนาและถูกตัดสินจำคุกสองปีในคุก กฎหมายเช่นผู้ที่อยู่ในฝรั่งเศสกับ "คำหรือการกระทำของความเกลียดชัง" จะขึ้นอยู่กับสิ่งที่มักจะเป็นตัดสินอัตนัย และข้อ จำกัด ใด ๆ เกี่ยวกับเสรีภาพในการแสดงออกขอเชิญชวนให้ทำผิดกฎของรัฐบาล. รสชาติมาตรฐานและเปลี่ยนสถานการณ์และในท้ายที่สุดก็จะดีที่สุดสำหรับการแก้ไขและสังคมที่มีขนาดใหญ่ในการตัดสินสิ่งที่เหมาะสม - หรือความปลอดภัย. - การพิมพ์ที่โศกนาฏกรรมในกรุงปารีสได้ทำหน้าที่ที่จะยกคำถามเหล่านี้เป็นในทางดูถูกสมาชิกของชาร์ลี Hebdo พนักงานที่เสียชีวิตได้. คนที่น่าตกใจเข้าไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเป็นหลังจากที่ทุกสิ่งที่วารสารของพวกเขา - ที่พวกเขาภาคภูมิใจที่เรียกว่า "วารสาร irresponsable" - คือทั้งหมดที่เกี่ยว
และการแสดงออกอย่างเสรีบทความนำในรุ่นแรกของชาร์ลีHebdo หลังจากการสังหารหมู่ที่สำนักงานปารีสของอิสลามโดยอ้างว่าเพื่อล้างแค้นให้กับการ์ตูนของศาสดามูฮัมหมัด - รุ่นที่กระจายเป็นที่น่าอัศจรรย์ห้าล้านเล่ม - ยกหนามคำถามที่มีความสำคัญ หลังจากขอบคุณทุกคนที่ได้แสดงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับนิตยสารบรรณาธิการในหัวหน้าGérard Biard ถามคำถามที่เขากล่าวว่า "ทรมานพวกเรา": "พวกเราในที่สุดจะกำจัดคำศัพท์ทางการเมืองและทางปัญญาของเราคำสกปรก laïcardintégriste '? "แปลหลวมคำเหล่านั้นหมายถึง" secularist ตายยาก. "สิ่งที่นาย Biard กำลังท้าทายเป็นข้อโต้แย้งว่าความมุ่งมั่นที่ secularists เหมือนตัวเองและพนักงานของชาร์ลี Hebdo ได้นำหลักโศกนาฏกรรมครั้งนี้เมื่อตัวเองและที่มี โดยปริยายการเรียงลำดับของความเท่าเทียมทางศีลธรรมระหว่างจัดขึ้นอย่างล้ำลึกมุมมอง secularist และ "เผด็จการทางศาสนาที่" - คำพูดของเขา - ว่าเขาและพนักงานของเขารักที่จะเสียบ. กว่าปีที่เขาไปในชาร์ลี Hebdo และแชมป์อื่น ๆ ของลาlaïcité - ฆราวาสที่ประดิษฐานอยู่ในการเมืองฝรั่งเศส -. ได้รับการถาโถมเข้าใส่เป็น "Islamophobes, Christianophobes, กวน, ความรับผิดชอบ, เครื่องขจัดน้ำมันบนกองไฟ racists" และชอบถึงแม้จะเป็นคนที่เสียใจสังหารหมู่เขาเขียนบางคนเสนอรอบคัดเลือกคลั่ง"ใช่เราประณามการก่อการร้าย แต่ ....... " "ใช่การเผาไหม้หนังสือพิมพ์จะไม่ดี แต่ ..... เราได้ยินมันทั้งหมดและเพื่อนของเราได้เป็นอย่างดี .... " เห็นได้ชัดว่า จะต้องไม่มี "แต่" ในการประณามการโจมตีฆาตกรรมบนชาร์ลี Hebdo หรืออุดมการณ์ที่เอื้อให้เกิดการฆาตกรรมในชื่อของศาสนา. นิตยสารเคารพเช่นชาร์ลี Hebdo ได้รับการติดตั้งในสังคมตะวันตกเป็นเวลาหลายปีและฝรั่งเศสมีประเพณีที่แข็งแกร่ง ของหนังสือพิมพ์ดังกล่าว. อินเทอร์เน็ตนอกจากนี้ยังได้เปิดประตูเกือบทุกระดับและรูปแบบของการแสดงออก. แต่มีคำถามที่ถูกต้องตามกฎหมายยกเกี่ยวกับเสรีภาพในการแสดงออกในโศกนาฏกรรมครั้งนี้. ในการปลุกของการโจมตีหวาดกลัวเจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสเริ่มบังคับใช้ในเชิงรุกของ กฎหมายต่อต้านการสนับสนุนการก่อการร้ายหรือเหตุผลอันสมควรรวมถึงการจับกุมคนที่พูดชื่นชมเกี่ยวกับการยิงที่ชาร์ลี Hebdo ไม่น่าแปลกใจการกระทำของพวกเขาได้ยกคำถามของสองมาตรฐาน - หนึ่งสำหรับนักเขียนการ์ตูนที่จงใจดูถูกศาสนาเมื่อการ์ตูนของพวกเขามีบางอย่างที่จะกลายเป็นชาวมุสลิมในช่วงเวลาที่ความรู้สึกต่อต้านมุสลิมที่มีอยู่แล้วในระดับสูงในประเทศฝรั่งเศสและทั่วยุโรป และอื่น ๆ สำหรับผู้ที่ตอบสนองโดยผู้ก่อการร้ายปรบมือ. ความแตกต่างตามที่เจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสอยู่ระหว่างสิทธิในการโจมตีความคิดและสิทธิในการโจมตีคนหรือปลุกระดมความเกลียดชัง. ความแตกต่างที่ได้รับการยอมรับในกฎหมายต่าง ๆ กับการพูดความเกลียดชังหรือความรุนแรง ที่มีอยู่มากที่สุดในรัฐเวสเทิ. เป็นผลมาจากสงครามโลกครั้งที่สอง, ฝรั่งเศสและอีกหลายประเทศในยุโรปอื่น ๆ ที่มีกฎหมายต่อต้านการปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์และมีการเพิ่มขึ้นในการต่อต้านชาวยิวในฝรั่งเศสเจ้าหน้าที่ได้พยายามอย่างแข็งขันที่จะระงับความเกลียดชังเช่น ขั้นตอนการต่อต้านยิวของนักแสดงตลก, Dieudonné M'bala M'bala. เสรีภาพในการแสดงออกเป็นที่กว้างขึ้นในประเทศสหรัฐอเมริกา แต่มีมากเกินไปมีข้อ จำกัด ทางกฎหมายในการพูดที่เกี่ยวข้องกับการยั่วยุ, หมิ่นประมาทลามกอนาจารหรือภาพลามกอนาจารของเด็ก. แต่การวาดภาพ เส้นแบ่งระหว่างคำพูดที่เป็นที่น่าขยะแขยงและคำพูดที่เป็นอันตรายเป็นอย่างโดยเนื้อแท้ยากและมีความเสี่ยง. ในอิสราเอลเยาะเย้ยมูฮัมหมัดที่สามารถนำมาติดคุกในขณะที่มันสำหรับ Tatiana สัสคายน์เป็นผู้ลี้ภัยชาวรัสเซียที่โพสต์ภาพวาดของท่านศาสดาเป็นหมูในเฮบบรอน ในปี 1997 เธอได้รับการกล่าวหาว่าเหนือสิ่งอื่นใดกระทำการกระทำที่ทำร้ายชนชั้นและความเปราะบางทางศาสนาและถูกตัดสินจำคุกสองปีในคุก กฎหมายเช่นผู้ที่อยู่ในฝรั่งเศสกับ "คำหรือการกระทำของความเกลียดชัง" จะขึ้นอยู่กับสิ่งที่มักจะเป็นตัดสินอัตนัย และข้อ จำกัด ใด ๆ เกี่ยวกับเสรีภาพในการแสดงออกขอเชิญชวนให้ทำผิดกฎของรัฐบาล. รสชาติมาตรฐานและเปลี่ยนสถานการณ์และในท้ายที่สุดก็จะดีที่สุดสำหรับการแก้ไขและสังคมที่มีขนาดใหญ่ในการตัดสินสิ่งที่เหมาะสม - หรือความปลอดภัย. - การพิมพ์ที่โศกนาฏกรรมในกรุงปารีสได้ทำหน้าที่ที่จะยกคำถามเหล่านี้เป็นในทางดูถูกสมาชิกของชาร์ลี Hebdo พนักงานที่เสียชีวิตได้. คนที่น่าตกใจเข้าไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเป็นหลังจากที่ทุกสิ่งที่วารสารของพวกเขา - ที่พวกเขาภาคภูมิใจที่เรียกว่า "วารสาร irresponsable" - คือทั้งหมดที่เกี่ยว
Being translated, please wait..
ชาร์ลี เ โดและ
การแสดงออกฟรีนำบทความในรุ่นแรกของ ชาร์ลี เ ดูหลังจากการสังหารหมู่ที่สำนักงานปารีสโดย Islamists อ้างว่า เพื่อแก้แค้นให้กับการ์ตูนของศาสดามูฮัมหมัด - รุ่นแจกเป็นน่าพิศวงห้าล้านเล่ม - ยกที่แหลมคม มีคำถาม หลังจากขอบคุณทุกคนที่ได้แสดงความสมัครสมานกับนิตยสาร , บรรณาธิการในหัวหน้าG é rard biard , ถามคำถามนั้น เขากล่าวว่า " ทรมาน " :
" ในที่สุดเราก็ต้องกำจัดของเราทางการเมืองและศัพท์ทางปัญญาของคำว่าสกปรก ' int é la ไต บัตร griste ' "
หลวมแปลคำนี้หมายถึง " ตายยากเซคคิวลาริสต์ " สิ่งที่คุณbiard กำลังท้าทายคืออาร์กิวเมนต์ที่มุ่งมั่น secularists เหมือนตัวเองและพนักงานของ ชาร์ลี เ ดูได้เป็นหลักนำโศกนาฏกรรมนี้ขึ้นเอง และมี โดยปริยาย การจัดเรียงของศีลธรรมสมมูลระหว่างลึกจัดเซคคิวลาริสต์ความคิดเห็นและ " เผด็จการทางศาสนา " - คำพูด - ที่เขาและลูกน้องชอบเสียบ
ปี เขาไปบนชาร์ลี เ โด และแชมป์อื่น ๆของไต Cit é la la - ฆราวาสประดิษฐานอยู่ในการเมือง - ฝรั่งเศสได้รับ assailed เป็น " christianophobes islamophobes , , provocateurs ไม่มีความรับผิดชอบ โยนน้ำมันบนไฟ racists " และชอบ
แม้เป็นคนไม่มีการสังหารหมู่ เขาเขียน บางส่วนของพวกเขาเสนอคลั่งรอบคัดเลือก : " ใช่ เราประณามการก่อการร้าย แต่ . . . . . . . " " ครับเขียนลงหนังสือพิมพ์ก็ไม่ดี แต่ . . . . . พวกเราได้ยินมันทั้งหมด และเพื่อนของเราได้เป็นอย่างดี . . . . . . . "
แน่นอนไม่มี " แต่ " ประณามฆาตกรโจมตีชาร์ลี เ โด หรืออุดมการณ์ที่ส่งเสริมการฆาตกรรมในชื่อของศาสนา
เคารพนิตยสารชาร์ลี เ โดได้ถูกติดตั้งในสังคมตะวันตกเป็นเวลาหลายปี , และฝรั่งเศส มีประเพณีที่แข็งแกร่งของวารสารดังกล่าว
การแสดงออกฟรีนำบทความในรุ่นแรกของ ชาร์ลี เ ดูหลังจากการสังหารหมู่ที่สำนักงานปารีสโดย Islamists อ้างว่า เพื่อแก้แค้นให้กับการ์ตูนของศาสดามูฮัมหมัด - รุ่นแจกเป็นน่าพิศวงห้าล้านเล่ม - ยกที่แหลมคม มีคำถาม หลังจากขอบคุณทุกคนที่ได้แสดงความสมัครสมานกับนิตยสาร , บรรณาธิการในหัวหน้าG é rard biard , ถามคำถามนั้น เขากล่าวว่า " ทรมาน " :
" ในที่สุดเราก็ต้องกำจัดของเราทางการเมืองและศัพท์ทางปัญญาของคำว่าสกปรก ' int é la ไต บัตร griste ' "
หลวมแปลคำนี้หมายถึง " ตายยากเซคคิวลาริสต์ " สิ่งที่คุณbiard กำลังท้าทายคืออาร์กิวเมนต์ที่มุ่งมั่น secularists เหมือนตัวเองและพนักงานของ ชาร์ลี เ ดูได้เป็นหลักนำโศกนาฏกรรมนี้ขึ้นเอง และมี โดยปริยาย การจัดเรียงของศีลธรรมสมมูลระหว่างลึกจัดเซคคิวลาริสต์ความคิดเห็นและ " เผด็จการทางศาสนา " - คำพูด - ที่เขาและลูกน้องชอบเสียบ
ปี เขาไปบนชาร์ลี เ โด และแชมป์อื่น ๆของไต Cit é la la - ฆราวาสประดิษฐานอยู่ในการเมือง - ฝรั่งเศสได้รับ assailed เป็น " christianophobes islamophobes , , provocateurs ไม่มีความรับผิดชอบ โยนน้ำมันบนไฟ racists " และชอบ
แม้เป็นคนไม่มีการสังหารหมู่ เขาเขียน บางส่วนของพวกเขาเสนอคลั่งรอบคัดเลือก : " ใช่ เราประณามการก่อการร้าย แต่ . . . . . . . " " ครับเขียนลงหนังสือพิมพ์ก็ไม่ดี แต่ . . . . . พวกเราได้ยินมันทั้งหมด และเพื่อนของเราได้เป็นอย่างดี . . . . . . . "
แน่นอนไม่มี " แต่ " ประณามฆาตกรโจมตีชาร์ลี เ โด หรืออุดมการณ์ที่ส่งเสริมการฆาตกรรมในชื่อของศาสนา
เคารพนิตยสารชาร์ลี เ โดได้ถูกติดตั้งในสังคมตะวันตกเป็นเวลาหลายปี , และฝรั่งเศส มีประเพณีที่แข็งแกร่งของวารสารดังกล่าว
Being translated, please wait..
Other languages
The translation tool support: Afrikaans, Albanian, Amharic, Arabic, Armenian, Azerbaijani, Basque, Belarusian, Bengali, Bosnian, Bulgarian, Catalan, Cebuano, Chichewa, Chinese, Chinese Traditional, Corsican, Croatian, Czech, Danish, Detect language, Dutch, English, Esperanto, Estonian, Filipino, Finnish, French, Frisian, Galician, Georgian, German, Greek, Gujarati, Haitian Creole, Hausa, Hawaiian, Hebrew, Hindi, Hmong, Hungarian, Icelandic, Igbo, Indonesian, Irish, Italian, Japanese, Javanese, Kannada, Kazakh, Khmer, Kinyarwanda, Klingon, Korean, Kurdish (Kurmanji), Kyrgyz, Lao, Latin, Latvian, Lithuanian, Luxembourgish, Macedonian, Malagasy, Malay, Malayalam, Maltese, Maori, Marathi, Mongolian, Myanmar (Burmese), Nepali, Norwegian, Odia (Oriya), Pashto, Persian, Polish, Portuguese, Punjabi, Romanian, Russian, Samoan, Scots Gaelic, Serbian, Sesotho, Shona, Sindhi, Sinhala, Slovak, Slovenian, Somali, Spanish, Sundanese, Swahili, Swedish, Tajik, Tamil, Tatar, Telugu, Thai, Turkish, Turkmen, Ukrainian, Urdu, Uyghur, Uzbek, Vietnamese, Welsh, Xhosa, Yiddish, Yoruba, Zulu, Language translation.
- หลอดลม
- I want to hear your voiceAnd tell you ho
- หลอดลม
- I want to hear your voiceAnd tell you ho
- The crowd must part for her to reach her
- Sometimes that there isn't enough time t
- อุปกรณ์ดับไฟ
- i will preffer eat u thought all your bo
- شاهد
- nguyên tắc
- บางครั้งที่ไม่มีเวลาพอที่จะทำให้ทุกความต
- Ездием по другим городам Норвегии
- perceptions
- 当我回到美国，请与我沟通
- ดังนั้นจำเป็นต้องกำหนดค่าความสำคัญของงาน
- Assess your strength of character. Those
- Sometimes that there isn't enough time t
- Assess your strength of character. Those
- ổn định
- Mary please go up the hill
- Results.Chance health locus of control s
- ทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ทางด้านเคมีวิเครา
- Sometimes that there isn't enough time t
- i will preffer eat u
