In typography, italic type is a cur

In typography, italic type is a cursive typeface based on a stylized form of calligraphic handwriting. Owing to the influence from calligraphy, such typefaces often slant slightly to the right. Different glyph shapes from roman type are also usually used—another influence from calligraphy. True italics are therefore distinct from oblique type, in which the font is merely distorted into a slanted orientation. However, uppercase letters are often oblique type or swash capitals rather than true italics.
This style is called "italic" for historical reasons. Calligraphic typefaces started to be designed in Italy, for chancery purposes. Ludovico Arrighi and Aldus Manutius (both between the 15th and 16th centuries) were the main type designers involved in this process at the time.
"Italics are the print equivalent of underlining"[1] and typewriter users underlined words that would normally appear as italics in professionally printed works

Results (Thai) 1:

ในพิมพ์ ชนิดเอียงเป็นแบบตัวพิมพ์เขียนตามลายมือ calligraphic รูปแบบสุกใส เพราะอิทธิพลจากประดิษฐ์ typefaces ดังกล่าวมักจะเอียงเล็กน้อยทางด้านขวา นอกจากนี้ยังมักจะใช้รูปสัญลักษณ์แตกต่างจากชนิดของโรมัน — อิทธิพลอื่นจากประดิษฐ์ ดังนั้นจะเอียงจริงแตกต่างจากชนิด oblique เพียงผิดเพี้ยนแบบอักษรที่เป็นแนว slanted อย่างไรก็ตาม ตัวพิมพ์ใหญ่มักเมืองหลวงชนิดหรือ swash oblique มากกว่าเอียงจริง.
ลักษณะนี้เรียกว่า "ตัวเอียง" ด้วยเหตุผลทางประวัติศาสตร์ Calligraphic typefaces เริ่มออกแบบในอิตาลี ประสงค์แชนเซอรี Ludovico Arrighi และ Aldus Manutius (ทั้งระหว่างศตวรรษ 15 และ 16) ถูกออกแบบชนิดหลักที่เกี่ยวข้องในกระบวนการนี้ที่เวลา
"เอียงมีค่าเท่ากับพิมพ์ขีดเส้นใต้" [1] และพิมพ์ดีดผู้ขีดเส้นใต้คำที่โดยปกติจะปรากฏเป็นตัวเอียงในงานพิมพ์อย่างมืออาชีพ

Results (Thai) 3:

ในตัวอักษรตัวเอียงเป็นชนิดแบบอักษรเล่นหางขึ้นอยู่กับสุกใสรูปแบบโบราณเขียนด้วยลายมือ เนื่องจากอิทธิพลจากลายมือ เช่นชนิดมักจะเอียงเล็กน้อยไปทางขวา ภาพที่แตกต่างกันรูปร่างจากประเภทของโรมันก็มักจะใช้อิทธิพลอื่นจากการคัดลายมือ จริง ตัวเอียง จึงแตกต่างจากเฉียงชนิดซึ่งเป็นเพียงตัวอักษรเพี้ยนเป็นแนวเอียงๆ อย่างไรก็ตาม ตัวอักษรตัวพิมพ์ใหญ่มักจะเฉียงประเภทหรือเมืองหลวงซัดมากกว่าจริงตัวเอียง .
ลักษณะนี้เรียกว่า " ตัวเอียงสำหรับเหตุผลทางประวัติศาสตร์ โบราณชนิดเริ่มได้รับการออกแบบในอิตาลี เพื่อวัตถุประสงค์ที่ศาลฎีกา .ลุโดวิโค โอวานนี ร์ริกิ และลดัส มานูเทียส ( ทั้งระหว่าง 15 และ 16 ศตวรรษ ) เป็นหลักประเภทของนักออกแบบที่เกี่ยวข้องในกระบวนการนี้ในเวลา .
" ตัวเอียงขีดเส้นใต้พิมพ์เทียบเท่าของ " [ 1 ] และเครื่องพิมพ์ดีดผู้ใช้คำขีดเส้นใต้ ที่โดยปกติจะปรากฏเป็นตัวเอียงในพิมพ์งานอย่างมืออาชีพ