It was the last day of July. The lo

It was the last day of July. The long hot summer was coming to an end, and I was feeling ill and depressed. I was also short of money, so I had little chance of escaping from the dusty London streets, and would have to spend the autumn economically between my rooms in the city and my mother’s house.
My mother and my sister, Sarah, lived in a cottage in Hampstead, in the northern suburbs, and I usually went to see them twice a week. This evening I arrived at the gate of the cottage just as it was starting to get dark. I had hardly rung the bell before the door was opened violently, and my Italian friend, Professor Pesca, rushed out to greet me.
Pesca was a language teacher who had left Italy for political reasons and had made his home in English. He was a strange, excitable little man, who was always trying to be more English than the English. I had met him from time to time when he was teaching in the same houses as I was, and then one day I met him by chance in Brighton. We agreed to go for a swim together in the sea. He was very enthusiastic and it never for a moment when he suddenly sank to the bottom, I was able to dive down and save him. From that day on he was my grateful friend, and that evening he shoed his gratitude to me in a way that changed my whole life.
‘Now, my good friends,’ he said, when we were all in my mother’s sitting-room. ‘I have some wonderful news for you. I have been asked by my employer to recommend a drawing teacher for a post with a rich family in the north of English. And who do you think I have recommended? The best drawing teacher in the world – Mr Walter Hartright!’
‘My dear Pesca! How good you are to Walter!’ exclaimed my mother. ‘How kind, how generous you are!’
As for myself, although I was certainly grateful for his kindness, I still felt strangely depressed. I thanked him warmly, however, and asked to see the conditions. The note he gave me said that a qualified drawing teacher was wanted by Mr Frederick Fairlie of Limmerridge house, Cumberland, to teach his two young nieces for a period of at least four months. The teacher was to live at the Limmeridge House as a gentleman and receive four pounds a week. Letters to show he was of good character would be required
The position was certainly an attractive one, and I could not understand why I felt so little enthusiasm for it. However, since my mother and sister thought it was a great opportunity, and I had no wish to hurt Pesca’s feelings, I agreed to apply for the job.
The next morning I sent my letters of recommendation to the Professor’s employer, and four days later I heard that Mr Fairlie accepted my services and requested me to start for Cumberland immediately. I arranged to leave the next day , and in the evening I walked to Hampstead to say goodbye to my mother and Sarah.
When I left them at midnight, a full moon was shining in a dark blue, starless sky, and the air was soft and warm. I decided to take the long route home, and walk across Hampstead Heath before joining the road into the centre of the city. After a while I came to crossroads and turned onto the London road. I was lost in my own thoughts , wondering about the two young ladies in Cumberland, when suddenly, my heart seemed to stop beating. A hand had touched my shoulder from behind.
I turned at once, my hand tightening on my walking stick.
There, as if it had dropped from the sky, stood the figure of a woman, dressed from head to foot in white clothes. I was too surprised to speak
‘it that the road into London?’ she said.
I looked at her carefully. It was then nearly one o’clock. All I could see in the moonlight was a young colourless face, large sad eyes, and light brown hair. Her manner was quiet and self-controlled. What sort of woman she was, and why she was out so late alone, I could not guess. But there was nothing evil about her – indeed, a kind of sad innocence seemed to come from her
‘Did you hear me?’ she said, quietly and rapidly
‘Yes’ I replied, ‘that’s the road. Please excuse me – I was rather surprised by your sudden appearance.’
‘You don’t suspect me of doing anything wrong, do you?’
‘No, no, seeing you so suddenly gave me a shock, that’s all.’
‘I heard you coming.’ She said, ‘and hid behind those trees to see what sort of man you were, before I risked speaking. May I trust you?’ Her eyes searched my face, anxiously.
Her loneliness and helplessness were so obvious that I felt great sympathy for her. ‘Tell me how I can help you, ‘I said, ‘and if I can, I will.’
‘Oh, thank you, thank you. You are very kind.’ Her voice trembled a little as she spoke. ‘I don’t know London at all. Can I get a cab or a carriage at this time of night? Could you show me where to get one, and will you promise not to interface
with me? I have a friend in London who will be glad to receive me. I want nothing else – will you promise?’
She looked nervously up and down the road, then back at me.
How could I refuse? Her fear and confusion were painful to see.
‘ will you promise?’ she repeated
‘yes’
We set off together to wards the centre of London. It was like a dream – walking along that familiar road, with so strange and so mysterious a companion at my side
‘Do you know any men of the rank of baronet in London?’ she asked suddenly.
There was a note of suspicion in the strange question, and when I said I knew no Baronets, she seemed relieved. I questioned her further, and she murmured that she had been cruelly used by a Baronet she would not name. She told me she came from Hampshire and asked if I lived in London. I explained that I did, But that I was leaving for Cumberland the next day.
‘Cumberland!’ she repeated softly. ‘Ah! I wish I was going there too. I was once happy in Cumberland, in Limmeridge village. I’d like to see Limmeridge House again.’
Limmeridge House! I stopped, amazed.
‘What’s wrong?’ she askes anxiously. ‘did you hear anybody calling after us?’
‘No,no. It’s just that I heard the name of limmeridge House very recently. Do you know somebody there?’
I did once, ‘she said. ‘But Mrs Fairlie is dead; and her husband is dead; and their girl may be married and gone away…’
Perhaps she would have told me more, but just at that moment we saw a cab. I stopped it, and she quickly got in.
‘Please’ I said, ‘Let me see you safely to your friend’s house.’
‘No,no,’ she cried. ‘I’m quite safe, to and you must let me go. Remember your promise! But thank you – oh! Thank you.’
She caught my hand in hers, kissed it, and pushed it away. The cab disappeared into the black shadows on the road – and the woman in white had gone.
Ten minutes later I was still on the same road, thinking uneasily about the whole adventure, when I heard wheels behind me. An open carriage with two men in it passed me, then stopped when they saw a policeman walking further down the street.
‘Officer!’ cried one of the men. ‘Have you seen a woman pass this way? A woman in white clothes?’
‘No, sir. Why? What had she done?’
‘Done! She has escaped from my asylum.’
An asylum! But the woman had not seemed mad to me. Nervous, and a little strange, perhaps, but not mad. What had I done? Had I helped a woman wrongly imprisoned to escape?
Or had I failed to protect a sick person who might come to harm? These disturbing thoughts kept me awake all night after I had got back set out for Cumberland
My travelling instructions directed me to Carlisle and then to change trains for Limmerridge. However,because of a long delay I missed my connection and did not get to Limmeridge till past ten. A servant in rather a bad temper was waiting for me at the station with a carriage and when I arrived at Limmeridge house everyone had gone to bed. I was shown to my room and when I at last put out the candle, I thought to myself, ‘What shall I see in my dreams tonight? The woman in white? Or the unknown inhabitants of this Cumberland house?’

Results (Thai) 1:

มันเป็นวันสุดท้ายของเดือนกรกฎาคม กำลังจะสิ้นสุดฤดูร้อนยาวนาน และฉันรู้สึกป่วย และเหนื่อย ผมยังขาดเงิน ดังนั้นฉันมีโอกาสหลบหนีจากลอนดอนถนนฝุ่นเล็กน้อย และจะต้องใช้จ่ายฤดูใบไม้ร่วงระหว่างห้องของฉันในเมืองและบ้านของแม่อย่าง
แม่และน้องสาวของฉัน ซาร่าห์ อาศัยอยู่ในกระท่อมในแฮมป์สเตด ในชานเมืองเหนือ และผมมักจะไปเห็นสองสัปดาห์ เย็นนี้พอไปถึงประตูของคอทเทจเหมือนมันกำลังเริ่มจะมืด ฉันมีรุ้งระฆังแทบเปิดประตูโหง และอิตาลีเพื่อน ศาสตราจารย์ Pesca วิ่งออกทักทาย me.
Pesca เป็นครูภาษาที่มาจากอิตาลีด้วยเหตุผลทางการเมือง และมีบ้านในอังกฤษ เขาแปลก ตื่นเต้นเล็กน้อยคน เสมอพยายามจะเพิ่มเติมภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาอังกฤษ ผมได้เจอเวลาเมื่อเขาถูกสอนในบ้านเดียวกันได้ แล้ว วันหนึ่งฉันได้พบเขาโดยบังเอิญไบรท์ตัน เราตกลงไปในทะเลด้วยกัน เขามากและไม่อึดเมื่อเขาก็จมไปด้านล่าง ผมสามารถดำลง และจะบัน ทึกเขา จากวันที่บน เขาถูกเพื่อนขอบคุณ และที่ตอนเย็นเขา shoed กตัญญูผมในลักษณะที่การเปลี่ยนแปลงของฉันทั้งชีวิต
'ตอนนี้ เพื่อนดี เขากล่าวว่า เมื่อเราอยู่ในห้องนั่งเล่นของเด็ก ๆ ' ฉันมีบางข่าวที่ยอดเยี่ยมสำหรับคุณ มีการถาม โดยฉันจะแนะนำครูวาดสำหรับโพสต์กับครอบครัวรวยในภาคเหนือของอังกฤษ และที่คุณคิดว่า ผมแนะนำ ครูวาดดีที่สุดในโลก – นาย Walter Hartright !'
' Pesca รักของฉัน วิธีที่ดีที่คุณมีกับ Walter !' แม่ทางหลุดรอด ' ไรดี ใจกว้างว่าคุณจะ!'
เป็นตัวเอง ถึงแม้ว่าผมแน่นอนขอบคุณในเมตตาของเขา ฉันยังรู้สึกว่าแพงกว่าตก ผมขอบคุณเขาอย่างอบอุ่น อย่างไรก็ตาม และขอให้ดูเงื่อนไข หมายเหตุที่เขาให้ฉันกล่าวว่า ครูวาดรูปที่มีคุณภาพถูกอยาก โดย Fairlie เฟรเดอริกนาย Limmerridge บ้าน คัมเบอร์แลนด์ สอน nieces หนุ่มของเขาทั้งสองเป็นระยะเวลาอย่างน้อย 4 เดือน ครูอยู่ที่บ้าน Limmeridge เป็นสุภาพบุรุษ และรับสี่ปอนด์ต่อสัปดาห์ ตัวอักษรเพื่อแสดงว่าเขามีนิสัยใจคอจะต้อง
ตำแหน่งแน่นอนหนึ่งน่าสนใจ และฉันไม่สามารถเข้าใจทำไมผมรู้สึกกระตือรือร้นน้อยมากสำหรับมัน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแม่และน้องสาวของฉันคิดว่า มันเป็นโอกาสที่ดี และผมไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของ Pesca ฉันตกลงที่จะใช้สำหรับงาน
ตอนเช้าถัดไปฉันส่งจดหมายของฉันแนะนำให้นายจ้างของอาจารย์ และสี่วันต่อมาผมได้ยินว่า นาย Fairlie ยอมรับบริการของฉัน และฉันเริ่มในคัมเบอร์แลนด์ทันทีที่ร้องขอ ผมจัดไปในวันถัดไป และในตอนเย็น ฉันเดินแฮมป์สเตดกราบลาแม่และซาร่าห์
เมื่อผมไปเที่ยง จันทร์เต็มดวงส่องแสงในท้องฟ้าสีฟ้า starless เข้ม และอากาศอบอุ่น และนุ่มขึ้น ฉันตัดสินใจที่จะใช้เส้นทางยาวที่บ้าน และเดินข้ามฮีธแฮมป์สเตดก่อนเข้าร่วมอยู่ในศูนย์กลางของเมือง หลังฉันมาครอ และเปิดอยู่ลอนดอน ฉันก็หายไปในความคิดของตัวเอง สงสัยเกี่ยวกับสตรีสองในคัมเบอร์แลนด์ เมื่อจู่ ๆ หัวใจของฉันดูเหมือนจะ หยุดตี มือได้สัมผัสไหล่ของฉันจากด้านหลัง
ฉันเปิดครั้ง มือขันบนไม้เท้าของฉัน.
, เหมือนกับว่ามันได้ลดลงจากฟากฟ้า ยืนรูปร่างของผู้หญิง การแต่งตัวจากหัวไปเท้าในผ้าขาว ผมประหลาดใจเกินไปที่จะพูด
' มันที่อยู่ในลอนดอน?' ก็
ฉันมองเธออย่างระมัดระวัง ถูกแล้วเกือบหนึ่งโมง ไม่เห็นในแสงจันทร์ถูกหนุ่มใบหน้าสีใส ตาเศร้าขนาดใหญ่ และผมสีน้ำตาลอ่อน กิริยาของเธอเงียบสงบ และควบคุมตนเอง เรียงลำดับสิ่งของหญิงเธอ และทำไมเธอก็ออกมาคนเดียวดังนั้นสาย ฉันสามารถเดาไม่ แต่ไม่มีอะไรชั่วร้าย เกี่ยวกับเธอ – แน่นอน ชนิดของบริสุทธิ์เศร้าที่ดูเหมือนจะ มาจากเธอ
'คุณได้ยินฉันไหม' เธอกล่าวว่า อย่างรวดเร็ว และอย่างเงียบ ๆ
'ใช่' ผมตอบ, ' ที่มีอยู่ นะ-ผมค่อนข้างประหลาดลักษณะของคุณอย่างฉับพลัน '
' คุณไม่สงสัยว่าฉันทำอะไรผิด คุณ'
'ไม่ ไม่ เห็นดังนั้นก็ให้ฉันช๊อค ที่ทั้งหมด '
'ฉันได้ยินคุณมา ' เธอบอกว่า, ' และซ่อนอยู่หลังต้นไม้เหล่านั้นเพื่อดูการจัดเรียงสิ่งของมนุษย์คุณมี ก่อนที่ฉัน risked พูด ฉันอาจเชื่อถือคุณได้อย่างไร ' ตาของเธอค้นหาใบหน้าของฉัน กังวลใจ
helplessness และความเหงาของเธอก็ดังชัดเจนว่า ฉันรู้สึกเห็นใจมากสำหรับเธอ ' บอกฉันว่าฉันสามารถช่วยคุณ, ' ผมพูด "และถ้าผมสามารถ ฉันจะ"
' โอ้ ขอบคุณ ขอบคุณ จะดี ' เสียงของเธอ trembled น้อยเธอพูด ' อย่าลอนดอนทั้งหมด ได้ห้องหรือรถนี้เวลากลางคืน สามารถคุณแสดงตำแหน่งที่จะได้รับหนึ่ง และจะคุณสัญญาว่า จะไม่อินเทอร์เฟซ
กับฉัน เพื่อนในลอนดอนที่ยินดีที่จะรับฉันแล้ว อยากอะไร – คุณจะสัญญา?'
เธอมองคน ขึ้นอยู่ แล้ว ที่ me.
วิธีสามารถหรอกหรือ ความกลัวและความสับสนของเธอมีเจ็บปวดเพื่อดู
' คุณจะสัญญา?' เธอซ้ำ
'ใช่'
เราชดเชยกันกับเขตการปกครองของลอนดอน มันเป็นเหมือนความฝัน – เดินไปตามถนนที่คุ้นเคย มีให้แปลก และลึกลับดังนั้นเพื่อนของฉันด้าน
' คุณรู้ตำแหน่งเลียนบารอนเนทในลอนดอนคนใด' เธอถามก็
มีหมายเหตุของความสงสัยในคำถามแปลก และเมื่อฉันกล่าวว่า ฉันรู้ไม่ Baronets เธอดูเหมือนปลดปล่อย ผมสอบสวนเธอเพิ่มเติม และเธอ murmured ว่า เธอมี cruelly ใช้เลียนบารอนเนทที่เธอจะไม่ตั้งชื่อ เธอบอกฉันว่า เธอมาจากแฮมเชียร์ และถามถ้า ผมอยู่ในลอนดอน ผมอธิบายว่า ฉันไม่ได้ แต่ว่าผมถูกปล่อยในคัมเบอร์แลนด์ถัดไปวันนั้น
' คัมเบอร์แลนด์' เธอซ้ำเบา ๆ ' Ah ต้องฉันจะมีมากเกินไป ผมเคยมีความสุขในคัมเบอร์แลนด์ ในหมู่บ้าน Limmeridge อยากดูบ้าน Limmeridge อีก '
บ้าน Limmeridge ฉันหยุด ประหลาดใจ.
'คืออะไรผิด ' เขา askes กังวลใจ "คุณได้ยินใครเรียกหลังจากเรา"
' ไม่ ไม่ ก็เพียงแค่ว่า ผมได้ยินชื่อของ limmeridge บ้านมากล่าสุด คุณรู้หรือใครมีอย่างไร '
ฉันไม่ครั้งเดียว ' ก็ ' แต่นาง Fairlie ตาย และสามีของเธอจะตาย และผู้หญิงของพวกเขาอาจแต่งงาน และไปเก็บ...'
บางทีเธอจะบอกเพิ่มเติม แต่เพียงในช่วงเวลาที่ เราเห็นห้อง ฉันหยุด และเธอได้อย่างรวดเร็วค่ะ
'กรุณา' ฉันกล่าวว่า "ผมเห็นคุณอย่างปลอดภัยของเพื่อนบ้าน '
'ไม่ ไม่ เธอร้อง ' ฉันค่อนข้างปลอดภัย และคุณต้องให้ฉันไป จำคำสัญญาของคุณ แต่ขอบคุณ – โอ้ ขอขอบคุณคุณ '
เธอติดมือเธอ ขาวมัน แล้วผลักออกไป แท็กซี่หายไปเป็นเงาดำบนท้องถนน และผู้หญิงสีขาวหายไปไหน
สิบนาทีต่อมาผมยังอยู่บนถนนเดียวกัน ความคิด uneasily ผจญภัยทั้งหมด เมื่อฉันได้ยินล้อข้างหลัง รถเปิดกับสองคนนั้นผ่านฉัน แล้ว หยุดเมื่อเห็นตำรวจเดินต่อไปลงถนน.
'เจ้าหน้าที่ ' ร้องคนหนึ่ง ' คุณได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งผ่านวิธีนี้ ผู้หญิงในเสื้อผ้าสีขาวหรือไม่ '
' ไม่มี ที่รัก ทำไม มีเธอทำอะไร? "
' ทำ เธอได้หลบหนีออกจากลี้ภัยของฉัน.'
การลี้ภัย แต่ผู้หญิงไม่ได้ประจักษ์บ้าฉัน ประสาท และ แปลกเล็กน้อย อาจจะ แต่ไม่บ้า ฉันได้ทำอะไร ฉันช่วยผู้หญิงผิดจำคุกเป็นเวลาหนี?
หรือมีฉันล้มเหลวในการรักษาผู้ป่วยที่อาจเป็นอันตรายต่อหรือไม่ รบกวนความคิดเหล่านี้เก็บไว้ฉันตื่นทั้งคืนหลังจากที่ฉันได้ได้กลับกำหนดในคัมเบอร์แลนด์
คำสั่งเดินทางของฉันส่งฉันไปคาร์ไลล์และเปลี่ยนรถไฟสำหรับ Limmerridge อย่างไรก็ตามเนื่องจากการหน่วง ผมพลาดเชื่อมต่อของฉัน และไม่ได้รับการ Limmeridge จนผ่านมาสิบ ข้าราชการค่อนข้างเสียถูกรอฉันที่สถานีมีการขนส่ง และเมื่อฉันมาถึงบ้าน Limmeridge ทุกคนก็หายไปนอน ฉันได้แสดงห้องของฉัน และ เมื่อฉันในที่สุดดับเทียน คิดไปเอง, ' อะไรจะเห็นในความฝันของฉันคืนนี้ หญิงสีขาว หรือคนรู้จักของคัมเบอร์แลนด์?'

Results (Thai) 3:

มันเป็นวันสุดท้ายของเดือนกรกฎาคม ฤดูร้อนที่ยาวนานก็จะจบลง และฉันก็รู้สึกไม่ดี และเครียด ผมยังไม่มีเงิน ก็เลยได้โอกาสหนีจากถนนลอนดอน ฝุ่นน้อย และอาจจะต้องใช้เวลาฤดูใบไม้ร่วงทางเศรษฐกิจระหว่างห้องของผมในเมือง และบ้านแม่ของฉัน .
แม่และน้องสาว ซาร่า อาศัยอยู่ในกระท่อมใน Hampstead , ในเขตภาคเหนือและฉันมักจะไปดูอาทิตย์ละสองครั้ง เย็นนี้ฉันมาถึงที่ประตูกระท่อม เหมือนมันเริ่มจะมืด ผมแทบกดกริ่งหน้าประตูถูกเปิดอย่างรุนแรง และอิตาลี เพื่อนอาจารย์เพลินก็ออกมาทักทายฉัน .
เพลินเป็นครูสอนภาษาที่มีซ้ายอิตาลี ด้วยเหตุผลทางการเมือง และได้สร้างบ้านของเขาในอังกฤษ เขาแปลกไปตื่นเต้น คนส่วนน้อย ที่มักจะพยายามที่จะเป็นภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาอังกฤษ ฉันเจอเขาทุกครั้งเมื่อเขาสอนอยู่ในบ้านเดียวกับผม แล้ววันนึงฉันเจอเขาโดยบังเอิญในไบรตัน เราตกลงกันว่าจะไปว่ายน้ำกันในทะเล เขากระตือรือร้นมาก และไม่เคยสักครู่ เมื่อจู่ๆ เขาก็จมไปด้านล่าง ผมก็สามารถที่จะกระโดดลงไปช่วยเขาจากวันที่เขาเป็นเพื่อน ขอบคุณผม และเย็นวันนั้นเขาชูความกตัญญูต่อฉันในทางที่เปลี่ยนชีวิตของฉัน .
ตอนนี้ เพื่อนที่ดีของฉัน " เขากล่าวว่า เมื่อเราอยู่ในแม่ของฉันนั่งอยู่ในห้อง ' ฉันมีบางข่าวที่ยอดเยี่ยมสำหรับคุณ ฉันได้รับการถามโดยนายจ้างของฉันแนะนำการวาดภาพอาจารย์โพสต์กับครอบครัวที่ร่ำรวยในภาคเหนือของภาษาอังกฤษแล้วนายคิดว่าฉันมี ที่แนะนำ ภาพวาดครูที่ดีที่สุดในโลก โดยนายวอลเตอร์ hartright ! '
' ของฉันที่รักเพลิน ! วิธีที่ดีที่คุณให้วอลเตอร์ ' แม่ของฉัน ว่า ใจดี มีน้ำใจ คุณ ! '
สำหรับตัวผมแน่นอน ขอบคุณสำหรับความใจดีของเขา ฉันก็รู้สึกว่าแปลก ๆ เศร้า ผมขอบคุณเขาอย่างอบอุ่น อย่างไรก็ตาม ขอให้ดูเงื่อนไขหมายเหตุ เขาให้ฉันบอกว่าวุฒิครูอยากวาดโดยนายเฟรเดอริก แฟร์ลี บ้าน limmerridge Cumberland , สอนสองหลานสาวของเขาเป็นระยะเวลาอย่างน้อย 4 เดือน ครูก็อยู่ที่ limmeridge บ้านเป็นสุภาพบุรุษและรับสี่ปอนด์ต่อสัปดาห์ ตัวอักษรที่จะแสดงเขามีบุคคลิกที่ดีจะต้อง
ตำแหน่งแน่นอนที่น่าสนใจหนึ่งและฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมรู้สึกกระตือรือร้นเล็กน้อยสำหรับมัน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากแม่และน้องสาวก็คิดว่ามันเป็นโอกาสที่ดี และฉันก็ไม่อยากจะทำร้ายความรู้สึกเพลิน ผมตกลงที่จะสมัครงาน
เช้าวันถัดไปฉันส่งฉันจดหมายแนะนำให้นายจ้างของศาสตราจารย์และสี่วันต่อมาผมได้ยินมาว่านาย Fairlie ยอมรับบริการของฉันและขอฉันเริ่มต้นสำหรับ Cumberland ทันที ฉันเตรียมที่จะออกในวันถัดไป และในตอนเย็น ผมเดินไป Hampstead บอกลาแม่และซาร่าห์ .
เมื่อฉันจากไปในเวลาเที่ยงคืน พระจันทร์เต็มดวงกำลังส่องแสงในที่มืดฟ้ามืด ฟ้า และอากาศก็นุ่มนวลและอบอุ่น ผมตัดสินใจกลับบ้านเส้นทางยาวและเดินข้าม Hampstead Heath ก่อนเข้าร่วมถนนเข้าสู่ศูนย์กลางของเมือง หลังจากที่ในขณะที่ฉันมาถึงทางแยก และหันเข้าสู่ถนนลอนดอน ฉันหลงทางในความคิดของผมเอง สงสัยเกี่ยวกับสองหญิงสาวในคัมเบอร์แลนด์ เมื่อจู่ๆ หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น มือมาแตะไหล่ฉันจากด้านหลัง ฉันหันไป
ทันที มือของผมกระชับบนไม้เท้าของฉัน
มีถ้ามันหล่นลงมาจากท้องฟ้า ยืนอยู่ในรูปของผู้หญิง , การแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า ในชุดสีขาว ฉันประหลาดใจที่จะพูด
มันว่าถนนในลอนดอน ' เธอกล่าว .
ผมมองเธอด้วยความระมัดระวัง มันก็เกือบหนึ่งทุ่ม ทั้งหมดที่ฉันสามารถมองเห็นในแสงจันทร์ เป็นหนุ่มที่ไม่มีสี หน้า ตาเศร้ามากและผมสีน้ำตาลอ่อน ลักษณะของเธออยู่เงียบและตนเองควบคุมผู้หญิงแบบไหนที่เธอเป็น และเหตุผลที่เธอมาสายคนเดียว ฉันก็ไม่อาจเดาได้ แต่ก็ไม่มีอะไรร้ายเกี่ยวกับ–เธอแน่นอน , ชนิดของความเศร้าที่ดูเหมือนจะมาจากเธอ
'did คุณได้ยินฉันไหม ? ' เธอพูดอย่างเงียบ ๆและรวดเร็ว
' ใช่ ' ผมตอบ ' ที่ถนน รบกวนด้วยนะครับ ( ผมค่อนข้างประหลาดใจกับการปรากฏตัวอย่างฉับพลันของคุณ . '
" อย่าสงสัยว่าฉันทำอะไรผิดเหรอ ?'
' , ไม่ เห็นอยู่ๆ ก็มาทำให้ฉันตกใจน่ะ '
" ได้ยินมา " เธอกล่าว " และซ่อนอยู่หลังต้นไม้พวกนั้น เพื่อดูสิ่งที่ประเภทของคนที่คุณ ก่อนที่ผมจะเสี่ยงพูด ผมจะเชื่อใจคุณได้ ? ดวงตาของหล่อนหาใบหน้าของฉันอย่างใจจดใจจ่อ .
ความเหงาและหมดหนทางจึงชัดเจนว่า ผมรู้สึกเห็นใจดีต่อเธอ บอกฉันว่าฉันสามารถช่วยให้คุณ , ' ฉันกล่าวว่า ' ถ้าฉันทำได้ฉันจะทำ '
.โอ้ ขอบคุณ ขอบคุณ คุณเป็นคนใจดีมาก เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอพูด ' ฉันไม่รู้ว่าลอนดอนทั้งหมด ฉันเรียกแท็กซี่หรือรถในเวลากลางคืนแบบนี้ คุณสามารถแสดงให้ฉันที่จะได้รับหนึ่งและคุณจะสัญญาว่าจะไม่ติดต่อ
กับฉัน ? ผมมีเพื่อนอยู่ที่ลอนดอน ที่ยินดีที่จะรับฉัน ฉันต้องการอะไรที่คาดว่าจะสัญญาได้มั้ย '
เธอดูหงุดหงิดขึ้นและลงถนน แล้วกลับมาที่ฉัน .
ผมจะปฏิเสธได้ไง ? ความกลัวและสับสน เธอเจ็บปวดที่เห็น .
' สัญญานะ ? ' '

" เธอซ้ำ เราจะออกเดินทางกันแผนกศูนย์ลอนดอน มันเหมือนความฝัน และเดินไปตามถนนที่คุ้นเคย ด้วยความแปลกและลึกลับเป็นสหายที่ข้างๆ
' คุณรู้จักคนตำแหน่งบารอนเน็ตที่ในลอนดอน ?' เธอถามทันที
มีโน้ตของความสงสัยในคำถามที่แปลก และเมื่อผมบอกว่าผมรู้ว่าไม่มี Baronets ดูเหมือนเธอสบายใจขึ้น ผมถามเธอต่อ เธอบ่นว่าเธอถูกทารุณโดยบารอนเนตคงไม่ใช้ชื่อ เธอบอกฉันว่าเธอมาจาก Hampshire และถามว่าผมอยู่ในลอนดอน ฉันอธิบายว่าฉันทำ แต่ฉันก็จะไป Cumberland ในวันถัดไป 'cumberland
!" เธอทวนคำเบาๆ ' อ๊ะ ! ฉันหวังว่าจะอยู่ที่นั่นด้วย ผมเคยมีความสุขในคัมเบอร์แลนด์ ใน limmeridge หมู่บ้าน อยากเห็นบ้าน limmeridge อีก '
บ้าน limmeridge ! ฉันหยุดด้วยความประหลาดใจ .
'what อะไร ? ' เธอ askes อย่างกระวนกระวาย ' คุณได้ยินเสียงใครเรียก หลังจากเรา '
' , ไม่ มันก็แค่ว่าฉันได้ยินชื่อของ limmeridge บ้านเมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณรู้จักใครที่นั่น '
ฉันสักครั้ง' เธอพูด แต่คุณนายแฟร์ลี่คือ ตาย และสามีของเธอ คือ ตาย และผู้หญิงอาจจะแต่งงานไปแล้ว . . . . . . . '
บางทีเธอน่าจะบอกฉันเพิ่มเติม เพียงแต่ตอนนั้นเราเห็นแท็กซี่ ฉันหยุดแล้วเธอรีบเข้าไป 'please .
' ฉันกล่าวว่า ' ผมเห็นเจ้าปลอดภัยในบ้านเพื่อนของคุณ '
' , ' เธอร้อง ' ผมค่อนข้างปลอดภัย และท่านต้องปล่อยข้าไป จำสัญญาของคุณแต่ขอบคุณ–โอ้ ! ขอบคุณคุณ '
เธอจับมือฉันในของเธอ , จูบมันและผลักมันออกไป แท็กซี่หายไปในเงาดำบนถนน ) และผู้หญิงในชุดขาวหายไป .
อีกสิบนาทีต่อมา ผมยังอยู่บนถนนสายเดียวกัน คิดอย่างไม่สบายใจเกี่ยวกับการผจญภัยทั้งหมด เมื่อฉันได้ยินล้อข้างหลัง เป็นตู้เปิดกับสองหนุ่มมันผ่านฉันแล้วหยุดเมื่อเห็นตำรวจเดินต่อไปลงที่ถนน .
'officer ! ' หนึ่งในผู้ชาย คุณเคยเห็นผู้หญิงที่ผ่านทางนี้ ผู้หญิงในชุดขาว '
' ครับ ทำไม ? สิ่งที่เธอทำ '
'done ! เธอได้หนีออกมาจากที่หลบภัยของฉัน . '
ลี้ภัย ! แต่ผู้หญิงไม่ได้ดูโกรธฉัน ตื่นเต้น และแปลก บางที แต่ไม่บ้า สิ่งที่ฉันทำได้ช่วยเหลือผู้หญิงผิดถูกคุมขังหลบหนีเหรอ
หรือฉันล้มเหลวในการปกป้องคนไม่สบายที่อาจจะมาทำร้าย ? ความคิดรบกวนเหล่านี้ทำให้ฉันตื่นทั้งคืน หลังจากผมกลับมาตั้งค่าออกสำหรับ Cumberland
ของฉันเดินทางคำแนะนำกำกับให้คาร์ไลส์แล้ว เปลี่ยนรถให้ limmerridge . อย่างไรก็ตามเพราะยาวล่าช้าผมพลาดการเชื่อมต่อของฉันและไม่ได้รับ limmeridge จนผ่านมา 10 คนรับใช้ในค่อนข้างอารมณ์ร้ายที่กำลังรอฉันอยู่ที่สถานีรถ และเมื่อฉันมาถึงบ้าน limmeridge ทุกคนไปที่เตียง ฉันเป็นห้องฉัน และเมื่อฉันสุดท้ายดับเทียน ฉันคิดกับตัวเองในสิ่งที่ผมเห็นในความฝันของฉันคืนนี้ ผู้หญิงในสีขาวหรือที่ชาวบ้านคัมเบอร์แลนด์ ? '