While the reporting and tabulation

While the reporting and tabulation of infectious diseases has a long history, Alexander Langmuir at the then–Center for Disease Control (CDC) is generally credited with developing our current concepts of disease surveillance in the 1960s (he was also the originator of CDC’s Epidemic Intelligence Service [EIS], which remains active to this day).9,10 Langmuir suggested that surveillance could be applied to diseases as a public health tool, replacing an earlier notion of surveillance as watching individuals for signs of illness.9 He defined surveillance as ‘‘the continued watchfulness over the distribution and trends of incidence
through the systematic collection, consolidation and evaluation of morbidity and mortality reports and other relevant data.’’ 9(p182) The definition currently used by the U.S. Centers for Disease Control and Prevention and widely accepted is similar and elaborates on this concept: ‘‘Public health surveillance is the ongoing, systematic collection, analysis, interpretation, and dissemination of data regarding a health-related event for use in public health action to reduce morbidity and mortality and to improve health.’’11(p2) Continuing the interest in surveillance during that time, in 1968 the World Health Assembly (the governing body of the World Health Organization) held technical discussions on ‘‘national and global surveillance of communicable diseases,’’ although the discussions did not lead to implementation plans at that time.10,12 In general, a surveillance system traditionally requires 3 key elements: (1) a clinical facility or other suitable locale to identify and report affected or exposed individuals, (2) epidemiologic capacity to identify additional cases and determine the source and mode of transmission (and possible interventions), and (3) laboratory capacity to identify the disease agent. In relatively few places are all these elements readily found together, and at the global level the task of developing, linking, and sustaining these capacities becomes extremely challenging.

Results (Thai) 2:

ในขณะที่การรายงานและการจัดระเบียบของโรคติดเชื้อมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน, อเล็กซานเด Langmuir ที่แล้วศูนย์ควบคุมโรค (CDC) เป็นเครดิตโดยทั่วไปกับการพัฒนาแนวความคิดในปัจจุบันของเราในการเฝ้าระวังโรคในปี 1960 (เขายังเป็นผู้ริเริ่มของหน่วยสืบราชการลับระบาด CDC ของ บริการ [EIS] ซึ่งยังคงใช้มาจนถึงทุกวันนี้) .9,10 Langmuir ชี้ให้เห็นว่าการเฝ้าระวังที่อาจจะนำไปใช้กับโรคที่เป็นเครื่องมือทางสาธารณสุขที่เปลี่ยนความคิดก่อนหน้านี้ในการเฝ้าระวังการดูบุคคลที่หาสัญญาณของ illness.9 เขากำหนดเช่นการเฝ้าระวัง '' ความตื่นตัวอย่างต่อเนื่องในช่วงการจัดจำหน่ายและแนวโน้มของอุบัติการณ์
ผ่านคอลเลกชันระบบการควบรวมกิจการและการประเมินผลของการเจ็บป่วยและการตายของรายงานและข้อมูลที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ . '' 9 (P182) คำนิยามที่ใช้ในปัจจุบันโดยศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคและ ได้รับการยอมรับกันอย่างแพร่หลายเป็นที่คล้ายกันและ elaborates บนแนวคิดนี้: '' เฝ้าระวังสุขภาพของประชาชนอย่างต่อเนื่องเป็นคอลเลกชันระบบวิเคราะห์การตีความและการเผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพสำหรับใช้ในการดำเนินการในสุขภาพของประชาชนเพื่อลดการเจ็บป่วยและเสียชีวิตและเพื่อปรับปรุง สุขภาพ. '' 11 (P2) ต่อเนื่องที่น่าสนใจในการเฝ้าระวังในช่วงเวลานั้นในปี 1968 ที่ประชุมสมัชชาอนามัยโลก (การปกครองขององค์การอนามัยโลก) ได้จัดอภิปรายทางวิชาการเกี่ยวกับ '' เฝ้าระวังในระดับชาติและระดับโลกของโรคติดต่อ '' แม้ว่า การอภิปรายไม่ได้นำไปสู่แผนการดำเนินงานที่ time.10,12 ว่าโดยทั่วไปแล้วระบบการเฝ้าระวังแบบดั้งเดิมต้องมี 3 องค์ประกอบที่สำคัญคือ (1) สิ่งอำนวยความสะดวกทางคลินิกหรือสถานที่อื่น ๆ ที่เหมาะสมในการระบุและรายงานบุคคลที่ได้รับผลกระทบหรือสัมผัส (2) ทางระบาดวิทยา ความสามารถในการระบุกรณีเพิ่มเติมและตรวจสอบแหล่งที่มาและโหมดของการส่งผ่าน (และการแทรกแซงเป็นไปได้) และ (3) ความจุห้องปฏิบัติการเพื่อระบุตัวแทนโรค ในสถานที่ที่ค่อนข้างไม่กี่องค์ประกอบทั้งหมดเหล่านี้พบได้อย่างง่ายดายด้วยกันและในระดับโลกงานของการพัฒนาเชื่อมโยงและค้ำจุนความสามารถเหล่านี้จะกลายเป็นความท้าทายอย่างมาก

Results (Thai) 3:

ในขณะที่การรายงานและการจัดระเบียบของโรคติดเชื้อ มีประวัติยาวนาน อเล็กซานเดอร์ แลงมัวร์ที่แล้วศูนย์ควบคุมโรค ( CDC ) ซึ่งโดยทั่วไปจะให้เครดิตกับการพัฒนาในปัจจุบันของเราแนวคิดการเฝ้าระวังโรคในทศวรรษที่ 1960 ( เขายังเป็นผู้ก่อตั้งและเป็นหน่วยโรคระบาด [ ของ ] ซึ่งยังคงใช้งานวันนี้ ) 910 ตัวอย่างพบว่าสามารถนำไปใช้ในการเฝ้าระวังโรค เช่น เครื่องมือ สาธารณสุข แทนความคิดก่อนหน้านี้ของการเฝ้าระวัง เช่นดูบุคคลสำหรับสัญญาณของการเจ็บป่วย เขานิยามการเป็น ' ' ยังคงดูมากกว่าการกระจายและแนวโน้มของอุบัติการณ์
ผ่านคอลเลกชันระบบรวมข้อมูลและการประเมินผลรายงานการเจ็บป่วยและการตายและข้อมูลที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ . ' ' 9 ( p182 ) นิยามที่ใช้ในปัจจุบันโดยสหรัฐศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค และการยอมรับอย่างกว้างขวางคล้ายคลึงและ elaborates ในแนวคิดนี้ : ' 'public สุขภาพการเฝ้าระวังเป็นอย่างต่อเนื่องเป็นระบบ รวบรวม วิเคราะห์ ตีความและเผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ เพื่อใช้ในการดำเนินการด้านสาธารณสุขเพื่อลดการเจ็บป่วยและการตาย และปรับปรุงสุขภาพ ' ' 11 ( P2 ) ยังคงสนใจในการเฝ้าระวังในช่วงเวลานั้น ใน 1968 สมัชชาอนามัยโลก ( ปกครองขององค์การอนามัยโลก ) มีการอภิปรายทางวิชาการในการเฝ้าระวังและ 'national ) โรคติดต่อ' ' แม้ว่าการอภิปรายไม่ได้นำแผนการดำเนินงานนั้น 10,12 ทั่วไป ระบบเฝ้าระวังตามธรรมเนียมต้องมี 3 องค์ประกอบหลัก ได้แก่ ( 1 ) คลินิกสถานที่หรือสถานที่อื่นที่เหมาะสม เพื่อระบุและรายงานผลกระทบ หรือเปิดเผยบุคคล ( 2 ) ทดลองความสามารถในการระบุคดีเพิ่มเติมและตรวจสอบแหล่งที่มา และโหมดของการส่ง ( ของที่สุด )และ ( 3 ) ทดลองความสามารถในการระบุโรคแทน ในสถานที่ไม่กี่ค่อนข้างมีองค์ประกอบทั้งหมดเหล่านี้พร้อมพบด้วยกัน และในระดับสากล งานพัฒนา เชื่อมโยง และสนับสนุนความสามารถเหล่านี้จะกลายเป็นแสนท้าทาย