Sessions 2 and 3 focused on searchi

Sessions 2 and 3 focused on searching for hope and were based on the experiential process of hope. Researchers have identified that hope is tested and born in suffering and loss (Farran et al., 1995) and that suffering and grieving must be acknowledged and recognized as normal. Morse and Penrod (1999) linked hope with the concepts of enduring, uncertainty, and suffering. Serious illness, such as recurrent cancer, can severely test hope and may lead to hopelessness. Paul (1994) found that the process of rebuilding hope after the diagnosis of recurrent cancer begins with disengaging (withdrawing from others and life), reeling (feeling overwhelmed, trouble seeing clearly, a sense of losing one’s bearings), and appraising (gathering information and taking inventory of hopeful and ominous signs) the situation. Studies suggest that both hope and hopelessness may coexist (dialectic relationship) in a disease or difficulty and that both provide an opportunity for personal growth (Ersek, 1992; Paul; Wright, 1983).

Results (Thai) 1:

ช่วง 2 และ 3 มุ่งเน้นค้นหาความหวัง และจากการประสบการณ์ของความหวัง นักวิจัยระบุว่า ความหวังที่ทดสอบ และเกิดความทุกข์ทรมานและสูญเสีย (Farran et al. 1995) และว่า ความทุกข์ทรมาน และเสียใจต้องยอมรับ และเป็นปกติ มอร์สและ Penrod (1999) เชื่อมโยงความหวังกับแนวคิดของ ยืนยง ความไม่แน่นอน และทุกข์ทรมาน ป่วย เช่นโรคมะเร็งกำเริบ สามารถทดสอบความหวังอย่างรุนแรง และอาจนำไปสู่ความสิ้นหวัง พอล (1994) พบว่ากระบวนการของการฟื้นฟูความหวังหลังจากการวินิจฉัยโรคมะเร็งกำเริบเริ่ม มีหลุด (ถอนจากผู้อื่น และชีวิต), reeling (รู้สึกจม ปัญหาในการมองเห็นได้ชัดเจน ความรู้สึกของการสูญเสียของแบริ่ง), และ appraising (กำลังรวบรวมข้อมูลและการคลังของสัญญาณที่เป็นลางไม่ดี และความหวัง) สถานการณ์ ศึกษาแสดงให้เห็นว่า ความหวังและความสิ้นหวังอาจอยู่ร่วมกัน (ความสัมพันธ์แห่ง) ในโรคหรือความยากลำบาก และให้ทั้งสองมีโอกาสเจริญเติบโตส่วนบุคคล (Ersek, 1992 ปอล ไรท์ 1983)

Results (Thai) 2:

การประชุมที่ 2 และ 3 มุ่งเน้นไปที่การค้นหาความหวังและอยู่บนพื้นฐานของกระบวนการประสบการณ์แห่งความหวัง นักวิจัยได้พบว่ามีการทดสอบความหวังและเกิดในความทุกข์ทรมานและการสูญเสีย (Farran et al., 1995) และความทุกข์ทรมานและเสียใจจะต้องได้รับการยอมรับและเป็นที่ยอมรับได้ตามปกติ มอร์สและ Penrod (1999) ที่เชื่อมโยงความหวังกับแนวความคิดของการที่ยั่งยืน, ความไม่แน่นอนและความทุกข์ทรมาน โรคร้ายแรงเช่นมะเร็งกำเริบอย่างรุนแรงสามารถทดสอบความหวังและอาจนำไปสู่ความสิ้นหวัง พอล (1994) พบว่ากระบวนการของการสร้างความหวังหลังการวินิจฉัยของโรคมะเร็งกำเริบเริ่มต้นด้วยการปล่อย (ถอนตัวจากคนอื่น ๆ และชีวิต) หน้ามืด (รู้สึกจม, ปัญหาในการมองเห็นได้อย่างชัดเจน, ความรู้สึกของการสูญเสียแบริ่งหนึ่งของ) และการประเมิน (การรวบรวมข้อมูล และการใช้สินค้าคงคลังของสัญญาณมีความหวังและเป็นลางไม่ดี) สถานการณ์ การศึกษาชี้ให้เห็นว่าทั้งความหวังและความสิ้นหวังอาจอยู่ร่วมกัน (ความสัมพันธ์ตรรกวิทยา) ในโรคหรือความยากลำบากและว่าทั้งเปิดโอกาสให้เจริญเติบโตส่วนบุคคล (เออร์เซก 1992; Paul; ไรท์ 1983)

Results (Thai) 3:

วาระที่ 2 และ 3 ที่เน้นการค้นหาความหวังและขึ้นอยู่กับกระบวนการประสบการณ์แห่งความหวัง นักวิจัยได้ระบุว่า หวังว่า ทดสอบ และเกิดความทุกข์และความสูญเสีย ( farran et al . , 1995 ) และทุกข์และเศร้าโศกจะต้องรับทราบและยอมรับว่าเป็นปกติ มอร์ส และ penrod ( 1999 ) เชื่อมโยงหวังกับแนวคิดของจีรัง ความไม่แน่นอน และความทรมาน โรคร้ายแรง เช่น มะเร็งกำเริบอย่างรุนแรงสามารถทดสอบ , ความหวัง และอาจนำไปสู่ความสิ้นหวัง . พอล ( 1994 ) พบว่า กระบวนการของการสร้างความหวังหลังจากการวินิจฉัยโรคมะเร็งกำเริบขึ้นด้วยกำลังปล่อยยาน ( ถอนตัวจากผู้อื่นและชีวิต ) , กระย่องกระแย่ง ( รู้สึกอย่างแน่นอน ปัญหาที่เห็นชัดเจน ความรู้สึกของการสูญเสียของแบริ่ง ) และการประเมิน ( การรวบรวมข้อมูลและการพัสดุของความหวังและลางร้ายป้าย ) สถานการณ์ การศึกษาแสดงให้เห็นว่าทั้งความหวังและความสิ้นหวังอาจอยู่ร่วมกัน ( ความสัมพันธ์ตรรกวิทยา ) ในโรคหรือความยากและที่ให้โอกาสสำหรับการเจริญเติบโตส่วนบุคคล ( รู้จัก , 1992 ; พอล ; ไรท์ , 1983 )