2.1.1 The use of long-term debt. Th

2.1.1 The use of long-term debt. The hospitality industry is capital-intensive and
normally requires heavy debt financing, particularly of long-term debt. In their study of
US lodging firms’ debt choices, Upneja and Dalbor (2001b) tested three hypotheses
(pecking order, trade-off (i.e. tax effects), and free cash flow) proposed by Barclay and
Smith (1995). They showed that growth opportunities, firm risk, and fixed assets were all
positively correlated, and depreciation tax shields negatively correlated with long-term
debt. They measured growth opportunities by the ratio of market value to book value of
the firm’s assets (MVA), firm risk by the probability of bankruptcy, and fixed assets by
the ratio of property, plant, and equipment (PP&E) to total assets. Contrary to Barclay
and Smith’s suggestion that firms with greater growth opportunities should use less
debt, Upneja and Dalbor found a tendency for lodging firms to use more debt to fund
growth. This differs from restaurant firms (Upneja and Dalbor, 2001a) and other
industries. To assess the appropriateness of using MVA as a proxy for growth
opportunities, Dalbor and Upneja (2004) reexamined US lodging firms’ long-term debt
decisions using five different growth opportunity proxies and a different sample. While
the relationships between the five growth opportunity proxies and long-term debt
decisions were mixed, the results, as claimed by the authors, supported the notion that
the lodging industry is distinct in financing its growth with long-term debt. Tang and
Jang (2007) also supported this finding. Lenders likely feel more comfortable with real
estate-type investments and with secured collaterals; furthermore, debt capital works
better for controlling possible agency problems (Dalbor and Upneja, 2004).

Results (Thai) 1:

2.1.1 การใช้หนี้ระยะยาว อุตสาหกรรมเป็น capital-intensive และปกติต้องหนักหนี้เงิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนี้ระยะยาว ในการศึกษาของเราพักตัวหนี้ของบริษัท Upneja และ Dalbor (2001b) ทดสอบสมมุติฐานที่สาม(จิกสั่ง trade-off (เช่นภาษีผล), และกระแสเงินสดฟรี) เสนอ โดยบาร์เคลย์ และSmith (1995) พวกเขาพบว่าโอกาสการเติบโต ความเสี่ยงของบริษัท และสินทรัพย์ถาวรได้ทั้งหมดบวก correlated และค่าเสื่อมราคาภาษีโล่ส่ง correlated กับระยะยาวหนี้ พวกเขาวัดโอกาสการเติบโต ด้วยอัตราส่วนของมูลค่าตามบัญชีของค่าตลาดสินทรัพย์ของบริษัท (MVA), ความเสี่ยงของบริษัท โดยน่าล้มละลาย และสินทรัพย์ถาวรอัตราส่วนของทรัพย์สิน โรงงาน และอุปกรณ์ (PP และ E) สินทรัพย์รวม ตรงกันข้ามจะคอยและข้อเสนอแนะของสมิธที่กระชับกับโอกาสการเติบโตมากขึ้นควรใช้น้อยหนี้ Upneja และ Dalbor พบแนวโน้มสำหรับพักบริษัทใช้หนี้ที่เพิ่มเติมเข้ากองทุนเจริญเติบโต ซึ่งแตกต่างจากร้านอาหารบริษัท (Upneja และ Dalbor, 2001a) และอื่น ๆอุตสาหกรรม การประเมินความใช้ MVA เป็นพร็อกซีสำหรับการเจริญเติบโตหนี้ระยะยาวของสหรัฐอเมริกาพักบริษัท reexamined โอกาส Dalbor และ Upneja (2004)การตัดสินใจโดยใช้พร็อกซีโอกาสเจริญเติบโตแตกต่างกัน 5 และตัวอย่างต่าง ๆ ในขณะที่ความสัมพันธ์ระหว่างผู้รับมอบฉันทะโอกาสเติบโตที่ห้าและหนี้ระยะยาวตัดสินใจรวบ รวม ผล ตามที่อ้าง โดยผู้เขียน สนับสนุนแนวคิดที่อุตสาหกรรมพักจะแตกต่างกันในทางการเงินของการเจริญเติบโต มีหนี้ระยะยาว ถัง และแจง (2007) ยังสนับสนุนการค้นหานี้ ผู้ให้กู้อาจรู้สึกสะดวกสบายมากขึ้น มีจริงการลงทุนประเภทอสังหาริมทรัพย์ และมีความปลอดภัย ชิ้น นอกจากนี้ การทำงานของหนี้ทุนดีสำหรับการควบคุมปัญหาได้หน่วยงาน (Dalbor และ Upneja, 2004)

Results (Thai) 3:

2.1.1 การใช้ตราสารหนี้ระยะยาว ต้อนรับขับสู้อุตสาหกรรมทุนเข้มข้นและ
ปกติจะต้องหนัก การเงินหนี้ โดยเฉพาะหนี้ระยะยาว ในการศึกษาของพวกเขา
เราพักหนี้ของบริษัทและเลือก upneja dalbor ( 2001b ) การทดสอบสมมติฐาน 3
( จิกเพื่อแลกเปลี่ยน ( เช่น ภาษีผล ) และกระแสเงินสดอิสระ ) ที่เสนอโดยบาร์เคลย์และ
สมิธ ( 1995 ) พวกเขาพบว่า การเจริญเติบโตของโอกาสบริษัท ความเสี่ยง และสินทรัพย์ทั้งหมด
มีความสัมพันธ์ และภาษีค่าเสื่อมราคาโล่มีความสัมพันธ์กับตราสารหนี้ระยะยาว

พวกเขาได้โอกาสในการเติบโต โดยอัตราส่วนของมูลค่าตลาดต่อมูลค่าสินทรัพย์ของบริษัท
( MVA ) , บริษัท ความเสี่ยง โดยความน่าจะเป็นของการล้มละลาย และสินทรัพย์ถาวร โดยพืช
อัตราส่วน ทรัพย์สิน และอุปกรณ์ ( PP & E ) ต่อสินทรัพย์รวม ตรงข้ามกับบาร์เคลย์
และสมิธเป็นคำแนะนำว่าบริษัทที่มีโอกาสเติบโตมากขึ้นควรใช้หนี้น้อยลง
upneja dalbor และพบแนวโน้มที่บริษัทจะใช้หนี้มากกว่าทุน
การเจริญเติบโต ซึ่งแตกต่างจาก บริษัท ภัตตาคาร ( upneja dalbor 2001a และ , และอุตสาหกรรมอื่น ๆ

เพื่อประเมินความเหมาะสมของการใช้ MVA เป็นพร็อกซี่สำหรับโอกาสเติบโต
,และ dalbor upneja ( 2004 ) ตรวจสอบใหม่ของบริษัทเราที่พักระยะยาว การตัดสินใจใช้ผู้รับมอบฉันทะโอกาสการเจริญเติบโต
5 แตกต่างกันและจำนวนที่แตกต่างกัน ในขณะที่
ความสัมพันธ์ระหว่างการมอบฉันทะและระยะยาวโอกาสนี้ตัดสินใจหนี้
ถูกผสม , ผล , อ้างโดยผู้เขียนได้รับการสนับสนุนความคิดที่ว่า
ที่แตกต่างกันในอุตสาหกรรมการเงินการเจริญเติบโตของตราสารหนี้ระยะยาว ถังและ
จาง ( 2007 ) ยังสนับสนุนการค้นหานี้ ตลอดจนอาจรู้สึกสะดวกสบายมากขึ้นกับการลงทุนประเภทอสังหาริมทรัพย์
และธนาคารแห่งประเทศไทย ( ธปท. ) มีความปลอดภัย นอกจากนี้ หนี้สิน งาน
ดีกว่าการควบคุมปัญหาหน่วยงานที่เป็นไปได้ ( dalbor และ upneja , 2004 )