Braving the bitter cold, I travelle

Braving the bitter cold, I travelled more than seven hundred miles back to the old home I had left over twenty years before.

It was late winter. As we drew near my former home the day became overcast and a cold wind blew into the cabin of our boat, while all one could see through the chinks in our bamboo awning were a few desolate villages, void of any sign of life, scattered far and near under the sombre yellow sky. I could not help feeling depressed.

Ah! Surely this was not the old home I had remembered for the past twenty years?

The old home I remembered was nor in the least like this. My old home was much better. But if you asked me to recall its peculiar charm or describe its beauties, I had no clear impression, no words to describe it. And now it seemed this was all there was to it. Then I rationalized the matter to myself, saying: Home was always like this, and although it has not improved, still it is not so depressing as I imagine; it is only my mood that has changed, because I am coming back to the country this time with no illusions.

This time I had come with the sole object of saying goodbye. The old house our clan had lived in for so many years had already been sold to another family, and was to change hands before the end of the year. I had to hurry there before New Year's Day to say goodbye for ever to the familiar old house, and to move my family to another place where I was working, far from my old home town.

At dawn on the second day I reached the gateway of my home. Broken stems of withered grass on the roof, trembling in the wind, made very clear the reason why this old house could not avoid changing hands. Several branches of our clan had probably already moved away, so it was unusually quiet. By the time I reached the house my mother was already at the door to welcome me, and my eight-year-old nephew, Hung-erh, rushed out after her.

Though mother was delighted, she was also trying to hide a certain feeling of sadness. She told me to sit down and rest and have some tea, letting the removal wait for the time being. Hung-erh, who had never seen me before, stood watching me at a distance.

But finally we had to talk about the removal. I said that rooms had already been rented elsewhere, and I had bought a little furniture; in addition it would be necessary to sell all the furniture in the house in order to buy more things. Mother agreed, saying that the luggage was nearly all packed, and about half the furniture that could not easily be moved had already been sold. Only it was difficult to get people to pay up.

"You must rest for a day or two, and call on our relatives, and then we can go," said mother.

"Yes."

"Then there is Jun-tu. Each time he comes here he always asks after you, and wants very much to see you again. I told him the probable date of your return home, and he may be coming any time."

At this point a strange picture suddenly flashed into my mind: a golden moon suspended in a deep blue sky and beneath it the seashore, planted as far as the eye could see with jade-green watermelons, while in their midst a boy of eleven or twelve, wearing a silver necklet and grasping a steel pitchfork in his hand, was thrusting with all his might at a zha which dodged the blow and escaped between his legs.

This boy was Jun-tu. When I first met him he was just over ten—that was thirty years ago, and at that time my father was still alive and the family well off, so I was really a spoilt child. That year it was our family's turn to take charge of a big ancestral sacrifice, which came round only once in thirty years, and hence was an important one. In the first month the ancestral images were presented and offerings made, and since the sacrificial vessels were very fine and there was such a crowd of worshippers, it was necessary to guard against theft. Our family had only one part-time labourer. (In our district we divide labourers into three classes: those who work all the year for one family are called full-timers; those who are hired by the day are called dailies; and those who farm their own land and only work for one family at New Year, during festivals or when rents are being collected are called part-timers.) And since there was so much to be done, he told my father that he would send for his son Jun-tu to look after the sacrificial vessels.

When my father gave his consent I was overjoyed, because I had long since heard of Jun-tu and knew that he was about my own age, born in the intercalary month, and when his horoscope was told it was found that of the five elements that of earth was lacking, so his father called him Jun-tu (Intercalary Earth). He could set traps and catch small birds.

I looked forward every day to New Year, for New Year would bring Jun-tu. At last, when the end of the year came, one day mother told me that Jun-tu had come, and I flew to see him. He was standing in the kitchen. He had a round, crimson face and wore a small felt cap on his head and a gleaming silver necklet round his neck, showing that his father doted on him and, fearing he might die, had made a pledge with the gods and buddhas, using the necklet as a talisman. He was very shy, and I was the only person he was not afraid of. When there was no one else there, he would talk with me, so in a few hours we were fast friends.

I don't know what we talked of then, but I remember that Jun-tu was in high spirits, saying that since he had come to town he had seen many new things.

The next day I wanted him to catch birds.

"Can't be done," he said. "It's only possible after a heavy snowfall. On our sands, after it snows, I sweep clear a patch of ground, prop up a big threshing basket with a short stick, and scatter husks of grain beneath. When the birds come there to eat, I tug a string tied to the stick, and the birds are caught in the basket. There are all kinds: wild pheasants,. woodcocks, wood-pigeons, 'blue-backs'. . . ."

Accordingly I looked forward very eagerly to snow.

"Just now it is too cold," said Jun-tu another time, "but you must come to our place in summer. In the daytime we'll go to the seashore to look for shells, there are green ones and red ones, besides 'scare-devil' shells and 'buddha's hands.' In the evening when dad and I go to see to the watermelons, you shall come too."

"Is it to look out for thieves?"

"No. If passers-by are thirsty and pick a watermelon, folk down our way don't consider it as stealing. What we have to look out for are badgers, hedgehogs and zha. When under the moonlight you hear the crunching sound made by the zha when it bites the melons, then you take your pitchfork and creep stealthily over. . . ."

I had no idea then what this thing called zha was—and I am not much clearer now for that matter—but somehow I felt it was something like a small dog, and very fierce.

"Don't they bite people?"

"You have a pitchfork. You go across, and when you see it you strike. It's a very cunning creature and will rush towards you and get away between your legs. Its fur is as slippery as oil. . . ."

I had never known that all these strange things existed: at the seashore there were shells all colours of the rainbow; watermelons were exposed to such danger, yet all I had known of them before was that they were sold in the greengrocer's.

"On our shore, when the tide comes in, there are lots of jumping fish, each with two legs like a frog. . . ."

Jun-tu's mind was a treasure-house of such strange lore, all of it outside the ken of my former friends. They were ignorant of all these things and, while Jun-tu lived by the sea, they like me could see only the four corners of the sky above the high courtyard wall.

Unfortunately, a month after New Year Jun-tu had to go home. I burst into teats and he took refuge in the kitchen, crying and refusing to come out, until finally his father carried him off. Later he sent me by his father a packet of shells and a few very beautiful feathers, and I sent him presents once or twice, but we never saw each other again.

Now that my mother mentioned him, this childhood memory sprang into life like a flash of lightning, and I seemed to see my beautiful old home. So I answered:

"Fine! And he—how is he?"

He's not at all well off either," said mother. And then, looking out of the door: "Here come those people again. They say they want to buy our furniture; but actually they just want to see what they can pick up. I must go and watch them."

Mother stood up and went out. The voices of several women could he heard outside. I called Hung-erh to me and started talking to him, asking him whether he could write, and whether he would be glad to leave.

"Shall we be going by train?"

"Yes, we shall go by train."

"And boat?"

"We shall take a boat first."

"Oh! Like this! With such a long moustache!" A strange shrill voice suddenly rang out.

I looked up with a start, and saw a woman of about fifty with prominent cheekbones and thin lips. With her hands on her hips, not wearing a skirt but with her trousered legs apart, she stood in front of me just like the compass in a box of geometrical instruments.

I was flabbergasted.

"Don't you know me? Why, I have held you in my arms!"

I felt even more flabbergasted. Fortunately my mother came in just then and said:

"He has been away so long, you must excuse him for forgetting. You should remember," she said to me, "this is Mrs. Yang from across the road. . . . She has a beancurd shop."

Then, to be sure, I remembered. When I was a child there was a Mrs. Yang who used to sit nearly all day long in the beancurd shop across the road, and everybody used to call her Beancurd Beauty. She used to powder herself, and her cheekbones were not so prominent then nor her lips so thin; moreover she remained seated all the time, so that I had never noticed this resemblance to a compass. In those days people said that, thanks to her, that beancurd shop did very good business. But, probably on account of my age, sh

Results (Thai) 2:

braving เย็นขมผมเดินทางกว่าเจ็ดร้อยไมล์กลับไปที่บ้านเก่าที่ผมได้ออกมานานกว่ายี่สิบปีก่อน. มันเป็นช่วงปลายฤดูหนาว ในขณะที่เราเข้ามาใกล้บ้านเก่าของฉันกลายเป็นวันที่มืดครึ้มและลมหนาวพัดเข้ามาในห้องโดยสารของเรือของเราในขณะที่หนึ่งทุกคนสามารถดูผ่าน Chinks ในกันสาดไม้ไผ่ของเราเป็นหมู่บ้านรกร้างไม่กี่โมฆะของการเข้าสู่ระบบของชีวิตใด ๆ กระจายอยู่ห่างไกล และอยู่ใกล้กับภายใต้ท้องฟ้าสีเหลืองมืด ฉันไม่สามารถช่วยให้ความรู้สึกหดหู่. Ah! แน่นอนนี่ไม่ใช่บ้านเก่าผมเคยจำได้ว่าที่ผ่านมายี่สิบปี? บ้านเก่าที่ผมจำได้ก็ไม่อยู่ในอย่างน้อยเช่นนี้ บ้านหลังเก่าของฉันเป็นที่ดีมาก แต่ถ้าคุณถามฉันจะจำเสน่ห์ที่แปลกประหลาดหรืออธิบายความงามของผมไม่มีการแสดงผลที่ชัดเจนไม่มีคำที่จะอธิบายมัน และตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้เป็นมีกับมัน จากนั้นฉันก็ไม่ว่าเหตุผลกับตัวเองว่า: บ้านอยู่เสมอเช่นนี้และแม้ว่ามันจะไม่ได้ดีขึ้นยังจะไม่ให้ตกต่ำเป็นฉันคิด; มันเป็นเพียงอารมณ์ของฉันที่มีการเปลี่ยนแปลงเพราะผมกำลังกลับมาที่ประเทศเวลานี้มีภาพไม่. เวลานี้ผมได้มากับวัตถุเพียงอย่างเดียวของบอกลา บ้านเก่าตระกูลของเราได้อาศัยอยู่ในเวลาหลายปีเพื่อได้รับแล้วขายให้กับครอบครัวอื่นและการเปลี่ยนแปลงมือก่อนสิ้นปี ผมต้องรีบก่อนที่จะมีวันปีใหม่ที่จะบอกลาที่เคยไปที่บ้านเก่าที่คุ้นเคยและจะย้ายครอบครัวของฉันไปที่อื่นที่ผมทำงานไกลจากบ้านเก่าของฉัน. รุ่งอรุณของวันที่วันที่สองฉันถึงประตู ของที่บ้านของฉัน หักลำต้นของหญ้าเหี่ยวแห้งอยู่บนหลังคาสั่นลมทำให้เห็นได้ชัดมากเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมที่บ้านเก่าที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมือการเปลี่ยนแปลง หลายสาขาของตระกูลของเราอาจจะได้ย้ายออกไปแล้วดังนั้นมันจึงเป็นที่เงียบสงบผิดปกติ โดยทุกครั้งที่ผมมาถึงบ้านแม่ของฉันอยู่แล้วที่ประตูที่จะต้อนรับฉันและหลานชายแปดปีของฉัน Hung-เอ๋วิ่งออกมาหลังจากที่เธอ. แม้ว่าแม่มีความยินดีที่เธอก็ยังพยายามที่จะซ่อนความรู้สึกบางอย่าง ของความโศกเศร้า เธอบอกผมที่จะนั่งลงและการพักผ่อนและมีชาให้การรอคอยกำจัดขณะนี้ Hung-เอ๋อที่ไม่เคยเห็นฉันก่อนที่จะยืนดูผมที่ระยะทาง. แต่ในที่สุดเราก็จะพูดคุยเกี่ยวกับการกำจัด ผมบอกว่าห้องพักได้รับการให้เช่าที่อื่นและผมได้ซื้อเฟอร์นิเจอร์เล็ก ๆ น้อย ๆ ; นอกจากนี้ก็จะมีความจำเป็นที่จะต้องขายเฟอร์นิเจอร์ในบ้านเพื่อซื้อสิ่งที่มากขึ้น แม่เห็นด้วยที่บอกว่ากระเป๋าเดินทางที่เต็มไปเกือบทั้งหมดและประมาณครึ่งหนึ่งของเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้อย่างง่ายดายได้รับแล้วขาย เพียง แต่มันเป็นเรื่องยากที่จะได้รับคนที่จะจ่ายเงิน. "คุณต้องพักผ่อนสำหรับวันหรือสองวันและเรียกร้องให้ญาติของเราแล้วเราสามารถไปกล่าวว่า" แม่. "ใช่." "จากนั้นก็มีจุนอ. แต่ละคน เวลาที่เขามาที่นี่เขามักจะถามว่าหลังจากที่คุณและต้องการอย่างมากที่จะเห็นคุณอีกครั้ง. ผมบอกเขาว่าน่าจะเป็นวันของการกลับบ้านของคุณและเขาอาจจะมาเวลาใด ๆ . " ณ จุดนี้เป็นภาพที่แปลกก็ประกายในใจของฉัน : ดวงจันทร์สีทองลอยอยู่ในท้องฟ้าสีฟ้าลึกและอยู่ภายใต้ทะเลปลูกเท่าที่ตาสามารถมองเห็นได้ด้วยแตงโมหยกสีเขียวในขณะที่ในท่ามกลางของพวกเขาเป็นเด็กสิบเอ็ดหรือสิบสองสวมสร้อยคอเงินและโลภโกยเหล็ก ในมือของเขาก็ยื่นที่มีทั้งหมดของเขาที่อาจ Zha ซึ่งหลบระเบิดและหลบหนีระหว่างขาของเขา. เด็กคนนี้เป็นจุนเฉิงตู ครั้งแรกที่ผมได้พบกับเขาเขาเป็นเพียงกว่าสิบที่อายุสามสิบปีที่ผ่านมาและในเวลาที่พ่อของฉันยังมีชีวิตอยู่และครอบครัวดีออกดังนั้นผมจริงๆเป็นเด็กใจแตก ปีนั้นได้มีการเปิดในครอบครัวของเราที่จะใช้ค่าใช้จ่ายของการเสียสละของบรรพบุรุษใหญ่ซึ่งมารอบเพียงครั้งเดียวในสามสิบปีและด้วยเหตุนี้เป็นหนึ่งที่สำคัญ ในเดือนแรกภาพของบรรพบุรุษที่มีการนำเสนอและการให้บริการทำและตั้งแต่เรือเสียสละได้ดีมากและมีฝูงชนเช่นนมัสการมันเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อป้องกันการโจรกรรม ครอบครัวของเรามีเพียงแรงงาน part-time (ในเขตพื้นที่ของเราที่เราแบ่งคนงานออกเป็นสามชั้นเรียน: ผู้ที่ทำงานตลอดทั้งปีสำหรับครอบครัวหนึ่งจะเรียกว่านับเต็มผู้ที่ได้รับการว่าจ้างโดยวันที่จะเรียกว่าหนังสือพิมพ์รายวันและผู้ที่ฟาร์มที่ดินของตัวเองและมีเพียงทำงานให้กับครอบครัวหนึ่ง ในปีใหม่ในช่วงเทศกาลหรือเมื่อค่าเช่าที่มีการเก็บรวบรวมจะถูกเรียกว่าเป็นส่วนหนึ่งนับ.) และเนื่องจากมีมากที่จะทำเขาบอกว่าพ่อของฉันว่าเขาจะส่งลูกชายของเขาจุนเฉิงตูเพื่อดูแลเรือเสียสละตอนที่พ่อของฉันให้ความยินยอมของเขาผมมีความสุขเพราะผมเคยได้ยินมานานตั้งแต่ มิ.ย. เฉิงตูและรู้ว่าเขาเป็นเกี่ยวกับอายุของตัวเองที่เกิดในเดือนอธิกวารและเมื่อดวงชะตาของเขาก็บอกว่ามันก็พบว่าในห้าองค์ประกอบ ของแผ่นดินที่ขาดดังนั้นพ่อของเขาเรียกเขาว่าจุนเฉิงตู (อธิกวารโลก) เขาจะวางกับดักและจับนกขนาดเล็ก. ผมมองไปข้างหน้าทุกวันเพื่อให้ปีใหม่ปีใหม่ที่จะนำ มิ.ย. เฉิงตู ที่ผ่านมาเมื่อปลายปีมาวันหนึ่งแม่บอกว่าจุนเฉิงตูได้มาและผมบินที่จะเห็นเขา เขาเป็นคนที่ยืนอยู่ในครัว เขามีรอบใบหน้าสีแดงเข้มและสวมหมวกรู้สึกเล็ก ๆ บนหัวของเขาและสร้อยคอเงินแพรวรอบคอของเขาแสดงให้เห็นว่าพ่อของเขาทุ่มเทกับเขาและกลัวว่าเขาอาจจะตายได้ทำจำนำกับพระเจ้าและพระพุทธรูปโดยใช้ สร้อยคอเป็นยันต์ เขาเป็นคนขี้อายมากและผมเป็นคนเดียวที่เขาไม่ได้กลัว เมื่อไม่มีใครอยู่ที่นั่นเขาจะพูดคุยกับฉันดังนั้นในไม่กี่ชั่วโมงเราได้เพื่อนสนิท. ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เราได้พูดคุยกันแล้ว แต่ผมจำได้ว่าจุนเฉิงตูอยู่ในสุราสูงบอกว่าตั้งแต่ เขาได้มาถึงเมืองที่เขาได้เห็นสิ่งใหม่ ๆ . ในวันถัดไปผมอยากให้เขาจับนก. "ไม่สามารถทำได้" เขากล่าว "มันเป็นไปได้เฉพาะหลังจากหิมะตกหนัก. บนหาดทรายของเราหลังจากที่หิมะผมกวาดล้างแพทช์ของพื้นดิน, ประคับประคองกระด้งขนาดใหญ่ที่มีติดสั้นและเปลือกกระจายของเมล็ดใต้. เมื่อนกมามีการกิน ผมดึงสตริงผูกติดอยู่กับกิ่งไม้และนกจะถูกจับในตะกร้ามีทุกชนิดคือ. ไก่ฟ้าป่า ,. Woodcocks ไม้นกพิราบ 'หลังสีฟ้า ".... ดังนั้นผมมองไปข้างหน้ามากกระหาย หิมะ. "เพียงแค่ตอนนี้มันจะเย็นเกินไป" กล่าวว่าจุนเฉิงตูอีกครั้ง "แต่คุณต้องมาถึงสถานที่ของเราในช่วงฤดูร้อน. ในตอนกลางวันเราจะไปที่ชายทะเลที่จะมองหาเปลือกหอยมีคนสีเขียวและ คนสีแดงนอกจากนี้ 'ตกใจปีศาจ' เปลือกหอยและ 'มือของพระพุทธรูป. ในตอนเย็นเมื่อพ่อและฉันไปดูไปแตงโมที่คุณจะมามากเกินไป. " "มันจะมองออกไปสำหรับขโมย?" "ไม่ได้หากคนโดยจะกระหายน้ำและเลือกแตงโมพื้นบ้านลงวิธีการของเราสวม ' เสื้อพิจารณาเป็นขโมย. สิ่งที่เราจะต้องมองออกไปสำหรับแบดเจอร์เม่นและ Zha. เมื่อภายใต้แสงจันทร์ที่คุณได้ยินเสียงกระทืบทำโดย Zha เมื่อมันกัดแตงโมแล้วคุณใช้เวลาของคุณและโกยคืบลอบมากกว่า. .. " ฉันมีความคิดแล้วสิ่งที่เรียกว่าสิ่งนี้คือ Zha และผมไม่ได้ชัดเจนมากในขณะนี้สำหรับเรื่อง แต่อย่างใดที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ชอบสุนัขขนาดเล็กและรุนแรงมาก. "ไม่พวกเขากัดคน? " "คุณได้โกย. คุณไปทั่วและเมื่อคุณเห็นมันคุณตี. มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ฉลาดแกมโกงมากและจะวิ่งต่อคุณและได้รับไประหว่างขาของคุณ. ขนของมันคือเป็นลื่นเป็นน้ำมัน...." ฉันมี ไม่เคยรู้จักว่าทุกสิ่งที่แปลกประหลาดเหล่านี้อยู่: ชายทะเลที่มีเปลือกหอยทุกสีรุ้ง; แตงโมได้สัมผัสกับอันตรายดังกล่าว แต่ทั้งหมดที่ฉันเคยรู้จักของพวกเขาก่อนที่พวกเขาก็ถูกขายใน. ของผัก"ในฝั่งของเราเมื่อน้ำมามีจำนวนมากของปลากระโดดแต่ละคนมีสองขาเหมือนกบ ... " ใจ มิ.ย. เฉิงตูเป็นสมบัติบ้านของตำนานเช่นแปลกทั้งหมดของมันนอกเคนของเพื่อนเก่าของฉัน พวกเขาไม่รู้สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดและในขณะที่จุนเฉิงตูอาศัยอยู่ริมทะเลที่พวกเขาชอบฉันจะได้เห็นเพียงมุมทั้งสี่ของท้องฟ้าเหนือกำแพงสนามสูง. แต่น่าเสียดายที่เดือนหลังปีใหม่ มิ.ย. เฉิงตูต้องกลับบ้าน . ผมออกมาเป็นจุกนมและเขาเข้าไปหลบในห้องครัว, ร้องไห้และปฏิเสธที่จะออกมาจนในที่สุดพ่อของเขาพาเขาออก หลังจากที่เขาส่งมาให้ผมโดยพ่อของเขาแพ็คเก็ตของเปลือกหอยและไม่กี่ขนที่สวยงามมากและผมส่งเขานำเสนอครั้งหรือสองครั้ง แต่เราไม่เคยเห็นกันอีกครั้ง. ตอนนี้แม่ของฉันเขากล่าวถึงความทรงจำในวัยเด็กนี้ผุดเข้ามาในชีวิตเช่น แฟลชจากฟ้าผ่าและฉันดูเหมือนจะเห็นบ้านของฉันที่สวยงามเก่า ดังนั้นผมจึงตอบ: "!? วิจิตรและวิธีการที่เขาเป็นเขา" เขาไม่ได้ที่ทุกคนดีออกทั้ง "แม่บอกแล้วมองออกไปนอกประตู:." มาที่นี่คนเหล่านั้นอีกครั้ง พวกเขากล่าวว่าพวกเขาต้องการที่จะซื้อเฟอร์นิเจอร์ของเรา; แต่ที่จริงแล้วพวกเขาก็ต้องการที่จะเห็นสิ่งที่พวกเขาสามารถหยิบขึ้นมา จะต้องไปชมพวกเขา. " แม่ลุกขึ้นยืนและเดินออกไป. เสียงของผู้หญิงหลายคนอาจจะออกไปข้างนอกเขาได้ยิน. ผมเรียกว่า Hung-เอ๋อกับผมและเริ่มพูดคุยกับเขาขอให้เขาว่าเขาสามารถเขียนและไม่ว่าเขาจะเป็น ดีใจที่ได้ออกจาก. "เราควรจะเป็นไปได้โดยรถไฟ?" "ใช่เราก็จะเดินทางโดยรถไฟ". "และเรือ" "เราต้องนั่งเรือแรก". "โอ้! เช่นนี้! ด้วยเช่นหนวดนาน! "เสียงโหยหวนแปลกก็ดังออกมา. ผมมองขึ้นกับการเริ่มต้นและเห็นผู้หญิงประมาณห้าสิบที่มีโหนกแก้มที่โดดเด่นและริมฝีปากบาง. ด้วยมือของเธอที่สะโพกของเธอไม่ได้สวมใส่กระโปรง แต่กับเธอ trousered ขาออกจากกันเธอยืนอยู่ที่ด้านหน้าของฉันเหมือนเข็มทิศในกล่องของเครื่องมือเรขาคณิต. ผมก็งุนงงไปหมด. "ไม่คุณรู้ว่าฉัน? ทำไมผมได้อุ้มคุณไว้ในอ้อมแขนของฉัน! " ผมรู้สึกงุนงงมากขึ้นโชคดีที่แม่ของฉันมาในเวลาเพียงแล้วและกล่าวว่า. "เขาได้รับออกไปนานแล้วคุณต้องแก้ตัวให้เขาลืม คุณควรจำไว้ "เธอบอกกับผมว่า" นี่คือนางหยางจากฝั่งตรงข้ามถนน . . . เธอมีร้าน beancurd. " จากนั้นเพื่อให้แน่ใจว่าผมจำได้. เมื่อฉันเป็นเด็กมีนางยางที่ใช้ในการนั่งเกือบตลอดทั้งวันในร้าน beancurd ข้ามถนนและทุกคนใช้ในการเรียก Beancurd เธอ . ความงามเธอใช้ผงตัวเองและโหนกแก้มของเธอไม่ได้ประสบความสำเร็จเป็นอย่างนั้นหรือริมฝีปากของเธอเพื่อให้บาง. นอกจากนี้เธอยังคงนั่งอยู่ตลอดเวลาเพื่อที่ฉันไม่เคยสังเกตเห็นความคล้ายคลึงกับเข็มทิศนี้ในวันนั้นคนที่บอกว่าขอบคุณ กับเธอที่ร้าน beancurd ทำธุรกิจที่ดีมาก. แต่อาจจะเป็นในบัญชีของอายุของฉันดวลจุดโทษ

Results (Thai) 3:

braving เย็นขม ผมเดินทางกว่าเจ็ดร้อยไมล์กลับไปที่บ้านเก่าผมมีแล้วกว่ายี่สิบปีก่อน

มันเป็นปลายฤดูหนาว เมื่อเราเข้าไปใกล้บ้านหลังเก่าของฉันในวันเริ่มมืดครึ้มและสายลมหนาวพัดเข้าไปในห้องโดยสารของเรือของเรา ในขณะที่หนึ่งสามารถดูผ่านจีนในกันสาดไม้ไผ่ของเราเป็นหมู่บ้านร้างน้อย ไร้ร่องรอยแห่งชีวิตกระจายไกลและใกล้ ภายใต้ท้องฟ้าสีเหลือง sombre . ฉันไม่สามารถช่วยให้ความรู้สึกหดหู่

อ๊ะ ! แน่นอนนี้ไม่ได้เก่าที่บ้านผมจำได้สำหรับที่ผ่านมายี่สิบปี

เก่าที่บ้านผมจำได้ถูกหรือน้อยแบบนี้ บ้านเก่าของฉันดีขึ้นมาก แต่ถ้าคุณถามฉันเพื่อเรียกเสน่ห์ประหลาดของมันหรืออธิบายความงาม ฉันมีความประทับใจที่ชัดเจน ไม่มีคำที่จะอธิบายมันและตอนนี้ดูเหมือนว่า ทั้งหมดนี้มีเพื่อมัน ฉันเป็นเหตุผลสำคัญตัวเองว่า บ้านเป็นอย่างนี้เสมอ และแม้ว่ามันไม่ได้ดีขึ้น ก็จะไม่เศร้านะ เท่าที่ผมคิด มันเป็นเพียงอารมณ์ของผมที่เปลี่ยนไป เพราะผมจะกลับประเทศครั้งนี้ ไม่มีภาพลวงตา

คราวนี้ฉันมาด้วยแต่เพียงผู้เดียวของวัตถุ ลาก่อนที่บ้านเก่าของตระกูลเราได้อาศัยอยู่เป็นเวลาหลายปีเพื่อได้ถูกขายให้กับครอบครัวอื่น และถูกเปลี่ยนมือก่อนสิ้นปี ฉันต้องรีบไปที่นั่นก่อนวันปีใหม่เพื่อบอกลาเป็นนิตย์ไปที่บ้านเก่าที่คุ้นเคย และย้ายครอบครัวไปอยู่ที่อื่น ที่ผมทำงานอยู่ ไกลจากบ้านเกิดของผมเก่า

ตอนเช้าวันที่สองที่ผมมาถึงประตูของบ้านแตกลำต้นเหี่ยวหญ้าบนหลังคา สั่นตามแรงลม ทำให้ชัดเจนมากเหตุผลที่บ้านหลังเก่านี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการเปลี่ยนแปลงมือ . หลายสาขาของตระกูลเราก็อาจจะได้ย้ายไป มันเงียบผิดปกติ โดยเวลาที่ฉันมาถึงบ้านแม่ผมอยู่ที่ประตูเพื่อต้อนรับฉันและแปดปีหลานชายเก่าแขวน ERH , วิ่งออกตามเธอ

แม้ว่า แม่ปลื้มมาก เธอพยายามที่จะซ่อนความรู้สึกบางอย่างของความเศร้า เธอบอกให้ผมนั่งพักดื่มชาให้เอาออก รอสักพัก แขวนหมายถึง คนที่ไม่เคยเห็นกันมาก่อน ยืนดูอยู่ห่างๆ

แต่ในที่สุดเราได้พูดคุยเกี่ยวกับการกำจัด ฉันว่าห้องถูกเช่าไปแล้วไป และฉันได้ซื้อเฟอร์นิเจอร์น้อยนอกจากนี้จำเป็นต้องขายเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดในบ้าน เพื่อซื้อสิ่งที่เพิ่มเติม แม่เห็นด้วยว่า ที่เก็บได้เกือบทุกบริการ และประมาณครึ่งหนึ่งของเฟอร์นิเจอร์ที่สามารถได้อย่างง่ายดายสามารถย้ายได้ถูกขายไปแล้ว แต่มันก็ยากที่จะรับคนที่จะจ่าย

" คุณต้องพักผ่อนซักวันหรือสองวัน และเรียกญาติของเรา แล้วเราสามารถไป " แม่

" ค่ะ "

" แล้วมี jun-tu. ทุกครั้งที่เขามาที่นี่ เขามักจะถามถึงคุณ และต้องการมากที่จะเห็นคุณอีกครั้ง ฉันบอกเขาว่า วันที่น่าจะเป็นคุณกลับไปที่บ้าน และเขาอาจจะมาถึงเวลาใด ๆ . " ณจุดนี้

แปลกภาพก็แว้บเข้าไว้ : พระจันทร์สีทองลอยบนท้องฟ้าสีฟ้าเข้มและภายใต้มันชายทะเล ปลูกเท่าที่ตาเห็น ด้วยหยกเขียวแตงโม