4. Parental roles in the treatment

4. Parental roles in the treatment of disruptive behavior and anxiety
The role of parenting in disruptive problems is well established: Building upon the centrality of parents and the coercive process (Granic & Patterson, 2006) in the development of disruptive problems, the goal of behavioral parent training is to reduce parent coercive or negative behavior and increase parent positive behavior (e.g., Forgatch & Patterson, 2010). The outcome of these changes in parenting is a change in the child's disruptive problems (e.g., Chorpita et al., 2011; McMahon et al., 2006).
Relative to parent behavioral training with disruptive behavior problems, parents assume varied roles in the treatment of children's anxiety. As Kendall et al. (2010) highlight, these include “consultants (e.g., provide information), collaborators (e.g., assist with the child's acquisition of coping skills), or co-clients (e.g., learn to manage their own anxiety)” (p. 51). In addition, some programs include a focus on changing parenting behaviors to lead to change in child anxiety (e.g., Rapee, Wignall, Spence, Cobham, & Lyneham, 2008). The last of these roles is similar to what occurs in behavioral parent training with disruptive behavior; however, in contrast to disruptive behavior, it is only one of multiple roles for parents in most interventions for child anxiety when parents are included. The varied roles of parents in the treatment of child anxiety led Barnish and Kendall (2005) to appropriately conclude: “Given the variability in the content of parent sessions, we recommend prudence when using terms such as …parent training or parenting sessions” (p. 578).
The varied roles of parents in interventions for anxiety relative to disruptive behavior are likely the result, at least in part, of the evolutionary process delineated earlier. Specifically changing parenting behavior was the core intervention for child disruptive behavior whereas, as we will show later, parenting has been primarily an “add on” to child-directed interventions for anxiety. Not surprisingly, various investigators have targeted different roles parents can play in these “added on” interventions for anxiety.

Results (Thai) 1:

4. หน้าที่ผู้ปกครองในการบำบัดรักษาของขวัญพฤติกรรมและความวิตกกังวลบทบาทของไปในปัญหาขวัญถูกกำหนดขึ้นดี: สร้างตามเอกภาพของผู้ปกครองและกระบวนการ coercive (Granic และ Patterson, 2006) ในการพัฒนาปัญหาขวัญ เป้าหมายของพฤติกรรมหลักการฝึกอบรมคือการ ลดหลัก coercive หรือลบพฤติกรรม และเพิ่มพฤติกรรมบวกหลัก (เช่น Forgatch และ Patterson, 2010) ผลของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในไปการเปลี่ยนแปลงของลูกขวัญปัญหา (เช่น Chorpita et al., 2011 แม็กแมเฮินและ al., 2006) สัมพันธ์การฝึกอบรมพฤติกรรมหลักมีปัญหาพฤติกรรมขวัญ พ่อแม่สมมติบทบาทแตกต่างกันในการรักษาความวิตกกังวลของเด็ก จุดเด่นเป็นเคนดัล et al. (2010) รวมถึง "ที่ปรึกษา (เช่น ให้ข้อมูล), ผู้ร่วมงาน (เช่น ช่วยซื้อของเด็กทักษะการรับมือ), หรือลูกค้าร่วม (เช่น เรียนรู้การจัดการความวิตกกังวลของตนเอง) " (p. 51) นอกจากนี้ บางโปรแกรมรวมถึงเน้นการเปลี่ยนพฤติกรรมไปเพื่อนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงความวิตกกังวลของเด็ก (เช่น Rapee, Wignall สเปนซ์ Cobham และ Lyneham, 2008) สุดท้ายบทบาทเหล่านี้จะคล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นในการฝึกอบรม มีพฤติกรรมขวัญ หลักพฤติกรรม อย่างไรก็ตาม ตรงข้ามลักษณะขวัญ ได้เพียงหนึ่งในหลายบทบาทผู้ปกครองในการแทรกแซงมากที่สุดสำหรับเด็กวิตกกังวลเมื่อผู้ปกครองรวม บทบาทแตกต่างกันของผู้ปกครองในการบำบัดรักษาเด็กวิตกกังวลนำ Barnish และเคนดัล (2005) ให้เหมาะสมสรุป: "ให้ความแปรผันที่ในเนื้อหาของหลักรอบเวลา เราแนะนำให้รอบคอบเมื่อใช้เงื่อนไขเช่น... .parent ฝึกอบรม หรือนี่เซสชัน" (p. 578) บทบาทแตกต่างกันของผู้ปกครองในการรักษาอาการวิตกกังวลสัมพันธ์กับลักษณะการทำงานขวัญมีแนวโน้มที่ผล น้อยบางส่วน การวิวัฒนาการ delineated ก่อนหน้านี้ Specifically การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมไปถูกแทรกแซงหลักสำหรับทำขวัญเด็กในขณะที่ ขณะที่เราจะแสดงในภายหลัง ไปได้รับหลักการ "เพิ่มใน" เด็กโดยตรงการรักษาอาการวิตกกังวล ไม่น่าแปลกใจ นักสืบต่าง ๆ มีเป้าหมายบทบาทแตกต่างกันที่พ่อแม่สามารถเล่นในงานวิจัยเหล่านี้ "เพิ่มใน" อาการวิตกกังวล

Results (Thai) 2:

4. บทบาทของผู้ปกครองในการรักษาพฤติกรรมก่อกวนและความวิตกกังวล
ในบทบาทของการอบรมเลี้ยงดูในปัญหาก่อกวนจะดีขึ้น: อาคารเมื่อศูนย์กลางของพ่อแม่และขั้นตอนการบีบบังคับ (Granic & แพตเตอร์สัน, 2006) ในการพัฒนาของปัญหาก่อกวนเป้าหมายของ การฝึกอบรมผู้ปกครองพฤติกรรมคือการลดแม่บีบบังคับหรือพฤติกรรมเชิงลบและเพิ่มพฤติกรรมผู้ปกครองบวก (เช่น Forgatch & แพตเตอร์สัน, 2010) ผลของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในการอบรมเลี้ยงดูที่มีการเปลี่ยนแปลงในเด็กปัญหาก่อกวน (เช่น Chorpita et al, 2011;.. ฮอน et al, 2006).
เมื่อเทียบกับผู้ปกครองการฝึกอบรมพฤติกรรมที่มีปัญหาพฤติกรรมก่อกวนพ่อแม่สมมติบทบาทที่แตกต่างกันในการรักษา ของความวิตกกังวลของเด็ก ขณะที่เคนดอลและคณะ (2010) ไฮไลท์เหล่านี้รวมถึง "ที่ปรึกษา (เช่นให้ข้อมูล) ทำงานร่วมกัน (เช่นความช่วยเหลือด้วยการซื้อกิจการของเด็กของทักษะ) หรือร่วมกับลูกค้า (เช่นเรียนรู้ที่จะจัดการกับความวิตกกังวลของตัวเอง)" (พี. 51) . นอกจากนี้บางโปรแกรมรวมถึงการมุ่งเน้นไปที่การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการเลี้ยงดูจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในความวิตกกังวลของเด็ก (เช่นรพี, Wignall, สเปน, คอบและลินแฮม 2008) สุดท้ายของบทบาทเหล่านี้คล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นในการฝึกอบรมผู้ปกครองพฤติกรรมที่มีพฤติกรรมก่อกวน; แต่ในทางตรงกันข้ามกับพฤติกรรมก่อกวนก็เป็นเพียงหนึ่งในหลายบทบาทสำหรับพ่อแม่ในการแทรกแซงมากที่สุดสำหรับความวิตกกังวลเมื่อพ่อแม่ของเด็กที่จะถูกรวม บทบาทที่แตกต่างกันของพ่อแม่ในการรักษาความวิตกกังวลของเด็กนำ Barnish และเคนดอล (2005) ที่จะสรุปได้อย่างเหมาะสม: "ให้ความแปรปรวนในเนื้อหาของการประชุมผู้ปกครองเราขอแนะนำให้ระมัดระวังเมื่อใช้คำเช่น ... การฝึกอบรมพ่อแม่หรือผู้เลี้ยงดูการประชุม" (พี . 578).
บทบาทที่แตกต่างกันของพ่อแม่ในการแทรกแซงสำหรับญาติวิตกกังวลกับพฤติกรรมก่อกวนมีแนวโน้มผลอย่างน้อยในส่วนของกระบวนการวิวัฒนาการคดีก่อนหน้านี้ ที่ระบุไว้เองโดยการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการเลี้ยงดูเป็นแทรกแซงหลักสำหรับเด็กพฤติกรรมก่อกวนในขณะที่เราจะแสดงต่อมาได้รับการเลี้ยงดูเป็นหลัก "เพิ่ม" เพื่อการแทรกแซงเด็กกำกับสำหรับความวิตกกังวล ไม่น่าแปลกใจนักวิจัยต่างๆได้กำหนดเป้าหมายที่พ่อแม่มีบทบาทที่แตกต่างกันสามารถเล่นในเหล่านี้ "เข้ามาเมื่อ" การแทรกแซงสำหรับความวิตกกังวล

Results (Thai) 3:

4 . บทบาทของผู้ปกครองในการรักษาพฤติกรรมก้าวร้าวและความวิตกกังวล
บทบาทของพ่อแม่ในปัญหาก่อกวนดีก่อตั้ง : อาคารเมื่อความสำคัญของผู้ปกครอง และขั้นตอนการบังคับ ( granic & แพตเตอร์สัน , 2006 ) ในการพัฒนาปัญหาทำลายเป้าหมายของการฝึกอบรมผู้ปกครองพ่อแม่บังคับพฤติกรรมเพื่อลดและเพิ่มหรือลบพฤติกรรม พฤติกรรมหลัก ( เช่น forgatch & แพตเตอร์สัน , 2010 ) ผลของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในครอบครัวคือ การเปลี่ยนแปลงในเด็กปัญหาก่อกวน ( เช่น chorpita et al . , 2011 ; McMahon et al . , 2006 ) .
เมื่อเทียบกับผู้ปกครองฝึกพฤติกรรมที่มีปัญหาพฤติกรรมทำลายพ่อแม่สมมติบทบาทที่แตกต่างกันในการรักษาความวิตกกังวลของเด็ก ที่ Kendall et al . ( 2010 ) เน้น เหล่านี้รวมถึง " ที่ปรึกษา ( เช่นข้อมูล ) , คน ( เช่น ความช่วยเหลือของเด็กการเข้าซื้อกิจการของทักษะ coping ) หรือลูกค้า CO ( เช่น เรียนรู้ที่จะจัดการกับความกังวลของพวกเขาเอง ) " ( หน้า 51 ) นอกจากนี้บางโปรแกรมรวมถึงการมุ่งเน้นการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมไปสู่การเปลี่ยนแปลงในความเลี้ยงดูเด็ก ( e.g . , รพี wignall สเปนซ์ โคบแ , & lyneham , 2551 ) สุดท้ายของบทบาทเหล่านี้จะคล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นในการฝึกอบรมผู้ปกครองพฤติกรรมมีพฤติกรรมก่อกวน อย่างไรก็ตาม ในทางตรงกันข้ามกับพฤติกรรมทำลายมันเป็นเพียงหนึ่งในหลายบทบาทผู้ปกครองในการแทรกแซงส่วนใหญ่วิตกเด็กเมื่อพ่อแม่รวม บทบาทของพ่อแม่ในการรักษาที่หลากหลายของเด็กและนำความวิตกกังวล barnish เคนดอล ( 2005 ) สรุป : " ให้เหมาะสม ความแปรปรวนในเนื้อหาของการประชุมผู้ปกครอง เราแนะนำให้ระมัดระวังเมื่อใช้เงื่อนไข เช่น พ่อแม่ หรือพ่อแม่ . . . . . . . การฝึกเซสชัน " ( หน้ามัน )
การเปลี่ยนแปลงบทบาทของพ่อแม่ในการแทรกแซงจากความกังวลที่สัมพันธ์กับพฤติกรรมก้าวร้าวมักผล , อย่างน้อยในส่วนหนึ่งของกระบวนการวิวัฒนาการ ซึ่งก่อนหน้านี้ กาจึงเปลี่ยนพฤติกรรมการแทรกแซง CALLY เลี้ยงดูเด็กก่อกวน พฤติกรรมหลัก ส่วนที่เราจะแสดง ต่อมาบิดามารดาได้หลักในการ " เพิ่ม " เด็กกำกับการแทรกแซงจากความกังวลไม่น่าแปลกใจที่นักวิจัยต่างๆ ได้กำหนดบทบาทของพ่อแม่ที่แตกต่างกันสามารถเล่นเหล่านี้ " เพิ่มใน " การแทรกแซงจากความวิตกกังวล .