Noon had just struck. The school do

Noon had just struck. The school door opened and the youngsters darted out, jostling each other in their haste to get out quickly. But instead of promptly dispersing and going home to dinner as usual, they stopped a few paces off, broke up into knots, and began whispering.

The fact was that, that morning, Simon, the son of La Blanchotte, had, for the first time, attended school.

They had all of them in their families heard talk of La Blanchotte; and, although in public she was welcome enough, the mothers among themselves treated her with a somewhat disdainful compassion, which the children had imitated without in the least knowing why.

As for Simon himself, they did not know him, for he never went out, and did not run about with them in the streets of the village, or along the banks of the river. And they did not care for him; so it was with a certain delight, mingled with considerable astonishment, that they met and repeated to each other what had been said by a lad of fourteen or fifteen who appeared to know all about it, so sagaciously did he wink. "You know--Simon--well, he has no papa.

Results (Thai) 2:

เที่ยงได้หลงเพียง ประตูเปิดโรงเรียนและเยาวชนพุ่งออกกระแทกกันในความเร่งรีบของพวกเขาที่จะได้รับออกไปอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่จะทันทีกระจายและจะกลับบ้านไปรับประทานอาหารค่ำตามปกติพวกเขาหยุดไม่กี่ก้าวออกยากจนขึ้นเป็นปมและเริ่มกระซิบ. ความจริงก็คือว่าในเช้าวันนั้นซีโมนบุตรชายลา Blanchotte ที่ได้เป็นครั้งแรก เวลาเข้าเรียนที่โรงเรียน. พวกเขามีทั้งหมดของพวกเขาในครอบครัวของพวกเขาได้ยินเสียงพูดคุยของ La Blanchotte; และถึงแม้ว่าในที่สาธารณะที่เธอได้รับการต้อนรับพอแม่ในตัวเองได้รับการรักษาของเธอกับความเห็นอกเห็นใจค่อนข้างหยิ่งซึ่งเด็ก ๆ ได้ลอกเลียนแบบโดยไม่ต้องอยู่ในอย่างน้อยรู้ว่าทำไม. สำหรับไซมอนตัวเองพวกเขาไม่ได้รู้จักเขาเพราะเขาไม่เคยออกไปข้างนอก และไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับพวกเขาในถนนของหมู่บ้านหรือตามริมฝั่งแม่น้ำ และพวกเขาไม่ได้ดูแลเขา; ดังนั้นมันจึงเป็นที่มีความสุขบางอย่างที่ผสมกับความประหลาดใจมากที่พวกเขาได้พบและทำซ้ำกับแต่ละอื่น ๆ สิ่งที่ได้รับการกล่าวโดยเด็กหนุ่มสิบหรือสิบห้าที่ดูเหมือนจะรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างเฉลียวฉลาดเพื่อให้เขาไม่กระพริบ "คุณรู้ - ไซมอน - ดีเขามีพ่อไม่มี

Results (Thai) 3:

นุ่นมีแค่หลง ประตูโรงเรียนเปิด และเยาวชนที่เคลื่อนไหวออกไป กระแทกกันของพวกเขารีบเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่จะทันทีและกลับบ้านเย็นกระจายเช่นเคย พวกเขาหยุดไม่กี่ก้าวออก เลิกเป็นกันแล้ว และเริ่มกระซิบกัน

ความจริงคือว่า เช้าวันนั้น ซีโมน บุตรของลา blanchotte ได้ ครั้งแรกที่โรงเรียน

พวกเขามีทั้งหมดของพวกเขาในครอบครัวได้ยินการพูดคุยของลา blanchotte ; และถึงแม้ว่าในที่สาธารณะเธอต้อนรับเพียงพอ มารดาของตนเอง รักษาเธอด้วยเมตตา ค่อนข้างดูถูกเหยียดหยาม ซึ่งเด็กได้เลียนแบบโดยไม่ในอย่างน้อยรู้ว่าทำไม

สำหรับ Simon เองก็ไม่ได้รู้จักเขา เพราะเขาไม่เคย ออกไป และไม่วิ่ง เกี่ยวกับพวกเขาในถนนของหมู่บ้านหรือพร้อมธนาคารของแม่น้ำ และพวกเขาไม่ได้ดูแลเขา ดังนั้นมันอยู่กับความสุขบางอย่างปนประหลาดใจมากที่พวกเขาเจอและซ้ำกับแต่ละอื่น ๆสิ่งที่ได้รับการกล่าวโดยเด็กสิบสี่หรือสิบห้าที่ดูเหมือนจะรู้เกี่ยวกับมัน ดังนั้นอย่างฉลาดเขาเลย " คุณรู้ . . . ไซม่อน คือ เขาไม่มีพ่อ