WHEN Miss Emily Grierson died, our

WHEN Miss Emily Grierson died, our whole town went to her funeral: the
men through a sort of respectful affection for a fallen monument, the
women mostly out of curiosity to see the inside of her house, which no
one save an old man-servant--a combined gardener and cook--had seen
in at least ten years.
It was a big, squarish frame house that had once been white, decorated
with cupolas and spires and scrolled balconies in the heavily lightsome
style of the seventies, set on what had once been our most select street.
But garages and cotton gins had encroached and obliterated even the
august names of that neighborhood; only Miss Emily's house was left,
lifting its stubborn and coquettish decay above the cotton wagons and
the gasoline pumps-an eyesore among eyesores. And now Miss Emily had
gone to join the representatives of those august names where they lay in
the cedar-bemused cemetery among the ranked and anonymous graves
of Union and Confederate soldiers who fell at the battle of Jefferson.
Alive, Miss Emily had been a tradition, a duty, and a care; a sort of
hereditary obligation upon the town, dating from that day in 1894 when
Colonel Sartoris, the mayor--he who fathered the edict that no Negro
woman should appear on the streets without an apron-remitted her
taxes, the dispensation dating from the death of her father on into
perpetuity. Not that Miss Emily would have accepted charity. Colonel
Sartoris invented an involved tale to the effect that Miss Emily's father had
loaned money to the town, which the town, as a matter of business,
preferred this way of repaying. Only a man of Colonel Sartoris' generation
and thought could have invented it, and only a woman could have
believed it.
When the next generation, with its more modern ideas, became mayors
and aldermen, this arrangement created some little dissatisfaction. On
the first of the year they mailed her a tax notice. February came, and
there was no reply. They wrote her a formal letter, asking her to call at
the sheriff's office at her convenience. A week later the mayor wrote her
himself, offering to call or to send his car for her, and received in reply a
note on paper of an archaic shape, in a thin, flowing calligraphy in faded
ink, to the effect that she no longer went out at all. The tax notice was
also enclosed, without comment.
They called a special meeting of the Board of Aldermen. A deputation
waited upon her, knocked at the door through which no visitor had
passed since she ceased giving china-painting lessons eight or ten years
earlier. They were admitted by the old Negro into a dim hall from which a
stairway mounted into still more shadow. It smelled of dust and disuse--
a close, dank smell. The Negro led them into the parlor. It was furnished
in heavy, leather-covered furniture. When the Negro opened the blinds of
one window, they could see that the leather was cracked; and when they
sat down, a faint dust rose sluggishly about their thighs, spinning with
slow motes in the single sun-ray. On a tarnished gilt easel before the
fireplace stood a crayon portrait of Miss Emily's father.
They rose when she entered--a small, fat woman in black, with a thin
gold chain descending to her waist and vanishing into her belt, leaning
on an ebony cane with a tarnished gold head. Her skeleton was small and
spare; perhaps that was why what would have been merely plumpness in
another was obesity in her. She looked bloated, like a body long
submerged in motionless water, and of that pallid hue. Her eyes, lost in
the fatty ridges of her face, looked like two small pieces of coal pressed
into a lump of dough as they moved from one face to another while the
visitors stated their errand.
She did not ask them to sit. She just stood in the door and listened
quietly until the spokesman came to a stumbling halt. Then they could
hear the invisible watch ticking at the end of the gold chain.
Her voice was dry and cold. "I have no taxes in Jefferson. Colonel Sartoris
explained it to me. Perhaps one of you can gain access to the city records
and satisfy yourselves."
"But we have. We are the city authorities, Miss Emily. Didn't you get a
notice from the sheriff, signed by him?"
"I received a paper, yes," Miss Emily said. "Perhaps he considers himself
the sheriff . . . I have no taxes in Jefferson."
"But there is nothing on the books to show that, you see We must go by
the--"
"See Colonel Sartoris. I have no taxes in Jefferson."
"But, Miss Emily--"
"See Colonel Sartoris." (Colonel Sartoris had been dead almost ten years.)
"I have no taxes in Jefferson. Tobe!" The Negro appeared. "Show these
gentlemen out.

Results (Thai) 1:

เมื่อรับเชิญ Miss Emily ตาย เมืองทั้งหมดของเราไปงานศพของเธอ:
ผู้ชายผ่านเรียงความเคารพรักต่อในสมรภูมิที่ลดลง การ
ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่อยากเห็นภายในของบ้าน เลขที่
หนึ่งบันทึกเฒ่าข้าราชการ - การรวมเห็นสวนและอาหาร-
ในน้อยสิบปี
ก็ใหญ่ squarish เฟรมบ้านที่เมื่อได้สีขาวตกแต่ง
cupolas สไปรส์ และเลื่อนระเบียง lightsome มาก
สไตล์ความ ตั้งบนอะไรกันได้เราเลือกสุดถนน.
แต่อู่ gins ฝ้ายมี encroached และ obliterated แม้การ
ชื่อสิงหาคมของย่านนั้น นางสาว Emily ซาถูกซ้าย,
ยกผุความปากแข็ง และตุ้งติ้งด้านบนเกวียนฝ้าย และ
น้ำมันปั๊มอันบาดนี่ eyesores และตอนนี้ มีมิสเอมิลี่
หายไปรวมตัวแทนของชื่อที่สิงหาคมที่เขาวางใน
สุสาน bemused ซีดาร์ในหลุมฝังศพจัดอันดับ และไม่ระบุชื่อ
ทหารสหภาพและ Confederate ที่ล้มลงในการต่อสู้ของเจฟเฟอร์สัน
อยู่ นางสาว Emily ได้ประเพณี หน้าที่ และ ดูแล การเรียงลำดับของ
รัชทายาทแห่งข้อผูกมัดตามเมือง นัดจากวันที่ใน 1894 เมื่อ
พัน Sartoris นายกเทศมนตรี - เขาที่ fathered ในพระบรมราชโองการที่ Negro ไม่
ผู้หญิงควรปรากฏขึ้นบนท้องถนนโดยไม่มีเรือชำระเธอ
ภาษี dispensation เดทจากการตายของพ่อของเธอบนเป็น
perpetuity Emily นางสาวไม่ว่าจะได้รับกุศล พัน
Sartoris คิดค้นเรื่องการเกี่ยวข้องกับผลกระทบที่บิดาของนางเอมิลี่
ยืมเงินเมือง การเมือง เป็นเรื่องของธุรกิจ,
ต้องการวิธีนี้ของ repaying เฉพาะคนของพันเอก Sartoris รุ่น
คิดได้ได้คิดค้นมัน และอาจมีเฉพาะผู้หญิง
เชื่อมัน
เมื่อรุ่นต่อไป มีความคิดทันสมัยมากขึ้น กลายเป็น น่าเมเยอร์ส
aldermen และจัดนี้สร้างความไม่พอใจเล็กน้อยบาง ใน
ครั้งแรกของปีจะส่งเธอแจ้งภาษี กุมภาพันธ์มา และ
มีตอบไม่ พวกเขาเขียนจดหมายอย่างเป็นทางการ ขอให้เธอเพื่อเธอ
สำนักงานของนายอำเภอที่มาใช้บริการของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนเธอ
เอง โทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอ และได้รับตอบกลับเป็น
สีจางลงบนกระดาษเป็นรูปร่างพวก ในการเขียนตัวอักษรบาง การไหลใน
หมึก ลักษณะพิเศษที่เธอไม่ออกไปเลย ประกาศภาษีถูก
ยัง อยู่ ไม่ มีข้อคิดเห็น
พวกเขาเรียกว่าการประชุมพิเศษของบอร์ด Aldermen เป็น deputation
รอเมื่อเธอ โบว์ลิ่งที่ประตูซึ่งผู้เยี่ยมชมไม่มี
ตั้งแต่เธอได้หยุดให้จิตรกรรมจีนเรียนแปดหรือสิบปี
ก่อนหน้านี้ พวกเขาได้รับเข้า โดย Negro เก่าเป็นห้องมืดที่มี
บันไดที่ติดตั้งไปยังเงามากขึ้น มันกลิ่นฝุ่นและ disuse-
ปิด dank กลิ่น Negro ที่นำพวกเขาไปร้าน มันถูกตกแต่ง
เฟอร์นิเจอร์หนัก หนังครอบคลุม เมื่อ Negro ที่เปิดผ้าม่านของ
หน้าต่างเดียว พวกเขาเห็นว่า หนังที่แตก และเมื่อพวกเขา
นั่งลง ฝุ่นลมกุหลาบข้อเกี่ยวกับต้นขาของพวกเขา ปั่นกับ
ช้า motes ในแสงแดดที่เดียวกัน บนขาตั้งนในการมัวหมองก่อน
ผิงยืนภาพดินสอของบิดาของนางสาว Emily
พวกกุหลาบเมื่อเธอป้อน - หญิงเล็ก อ้วนดำ กับความบาง
โซ่ทองน้อยกับเอวของเธอ และหายสาบสูญเป็นเข็มขัดของเธอ พิง
บนเท้าเป็นไม้มะเกลือมีหัวทองมัวหมอง โครงกระดูกของเธอเล็ก และ
อะไหล่ บางทีคำว่าทำไมอะไรจะได้รับเพียง plumpness ใน
อีกถูกโรคอ้วนเธอ เธอมองบวม เช่นร่างกายยาว
จมอยู่ในน้ำนิ่ง และที่เว้สคลา ตาของเธอ หลงทางใน
เคลื่อนไขมันของใบหน้า ดูชอบสองชิ้นเล็กของถ่านหินที่กด
เป็นก้อนของแป้ง ตามที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปอีกขณะ
ชมระบุภาระของพวกเขา.
เธอได้ขอให้นั่ง เธอเพียงแค่ยืนในประตู และฟัง
อย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งโฆษกมาหยุด stumbling แล้วพวกเขาได้
ฟังดูมองไม่เห็น ticking ท้ายของทองโซ่
ของเธอเสียงแห้ง และเย็น "แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน พัน Sartoris
อธิบายให้ฉัน บางทีหนึ่งของคุณเพื่อเข้าถึงข้อมูลเมือง
และตอบสนองเองได้ "
"แต่เรามี เรามีเจ้าหน้าที่เมือง นางสาว Emily คุณไม่ได้รับการ
แจ้งจากนายอำเภอ ลงนาม โดยเขา? "
"ฉันได้รับกระดาษ ใช่ Miss Emily กล่าว "บางทีเขาพิจารณาเอง
นายอำเภอ... แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน"
" แต่ไม่มีอะไรในหนังสือจะแสดงว่า คุณดูเราต้องไป
-"
"ดู Sartoris พัน แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน"
"แต่ มิสเอมิลี่-"
"เห็น Sartoris พัน" (พันเอก Sartoris ได้ตายเกือบสิบปี)
"แล้วไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน Tobe " Negro ที่ปรากฏ "แสดงเหล่านี้
ท่านออก

Results (Thai) 2:

เมื่อนางสาวเอมิลี่กรีตายทั้งเมืองของเราไปงานศพของเธอ:
คนที่ผ่านการจัดเรียงของความรักความเคารพสำหรับอนุสาวรีย์ลดลง,
ผู้หญิงส่วนใหญ่จากความอยากรู้ที่จะเห็นภายในของบ้านของเธอซึ่งไม่มี
ใครบันทึกทาสเก่า - สวนรวมกันและปรุงอาหาร - ได้เห็น
อย่างน้อยสิบปี
มันเป็นขนาดใหญ่ที่บ้านกรอบสี่เหลี่ยมที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาวตกแต่ง
ด้วยทั้งหลายและยอดแหลมและระเบียงเลื่อนในเบิกบานอย่างมาก
รูปแบบของยุคที่ตั้งอยู่บน สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นถนนที่เลือกมากที่สุดของเรา
แต่โรงรถและบรั่นดีฝ้ายได้ล้ำและหายไปแม้แต่
ชื่อสิงหาคมในละแวกใกล้เคียงนั้น เพียง แต่บ้านนางสาวเอมิลี่ถูกทิ้ง,
ยกสลายปากแข็งและตุ้งติ้งของรถดังกล่าวข้างต้นฝ้ายและ
ปั๊มน้ำมันเบนซินขัดลูกตาในหมู่ eyesores และตอนนี้นางสาวเอมิลี่ได้
หายไปในการเข้าร่วมเป็นตัวแทนของชื่อสิงหาคมเหล่านั้นที่พวกเขานอนอยู่ใน
สุสานซีดาร์ตะลึงในการจัดอันดับที่ไม่ระบุชื่อและหลุมฝังศพ
ของยูเนี่ยนและทหารที่ตกอยู่ในสมรภูมิรบของเจฟเฟอร์สัน
ยังมีชีวิตอยู่มิสเอมิลี่ได้รับการประเพณี หน้าที่และการดูแล; การจัดเรียงของ
ภาระหน้าที่ทางพันธุกรรมกับเมืองที่สืบมาจากวันนั้นใน 1,894 เมื่อ
พันเอก Sartoris นายกเทศมนตรี - เขาที่พระสันตะปาปาประกาศว่าไม่มีนิโกร
ผู้หญิงควรจะปรากฏบนท้องถนนโดยไม่ต้องนำส่งผ้ากันเปื้อนของเธอ
ภาษีการยกเว้นจากการออกเดท การตายของพ่อของเธอที่เป็น
อมตะ ไม่ว่านางสาวเอมิลี่จะได้รับการยอมรับการกุศล พันเอก
Sartoris คิดค้นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผลกระทบที่พ่อของนางสาวเอมิลี่ได้
ยืมเงินไปยังเมืองซึ่งเมืองที่เป็นเรื่องของธุรกิจ
ที่ต้องการวิธีการจ่ายคืนนี้ เพียงชายคนหนึ่งของพันเอกรุ่น Sartoris '
และคิดว่าจะได้คิดค้นมันและมีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่จะได้
เชื่อว่า
เมื่อคนรุ่นต่อไปด้วยความคิดที่ทันสมัยมากขึ้นกลายเป็นนายกเทศมนตรี
และเทศมนตรี, ข้อตกลงนี้สร้างความไม่พอใจบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ใน
ครั้งแรกของปีที่พวกเขาส่งเธอแจ้งให้ทราบล่วงหน้าภาษี กุมภาพันธ์มาและ
ไม่มีการตอบกลับ พวกเขาเขียนจดหมายของเธออย่างเป็นทางการขอให้เธอโทร
สำนักงานนายอำเภอที่ความสะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนของเธอ
เองเสนอที่จะโทรหรือส่งรถของเขาสำหรับเธอและได้รับในการตอบ
บันทึกลงบนกระดาษรูปทรงโบราณในบางไหลในการประดิษฐ์ตัวอักษรจาง
หมึกเพื่อผลที่เธอไม่ เดินออกไปเลย แจ้งให้ทราบล่วงหน้าภาษีก็
ยังล้อมรอบโดยไม่ต้องแสดงความคิดเห็น
พวกเขาเรียกประชุมนัดพิเศษของคณะเทศมนตรี คณะผู้แทน
รอให้เธอเคาะที่ประตูผ่านที่ผู้เข้าชมไม่ได้
ผ่านมาตั้งแต่เธอหยุดให้เรียนภาพวาดจีนแปดหรือสิบปี
ก่อนหน้านี้ พวกเขาได้เข้ารับการรักษาโดยเก่านิโกรเป็นห้องโถงสลัวจากที่
ติดตั้งบันไดเป็นเงายังคงมากขึ้น มันกลิ่นของฝุ่นละอองและเลิก -
ปิดกลิ่นหมาด ๆ นิโกรนำพวกเขาเข้ามาในห้องนั่งเล่น มันได้รับการตกแต่ง
ในหนักเฟอร์นิเจอร์เครื่องหนังที่ปกคลุมด้วย เมื่อนิโกรเปิดผ้าม่านของ
หน้าต่างเดียวที่พวกเขาจะได้เห็นว่าหนังแตก; และเมื่อพวกเขา
นั่งลงฝุ่นลมเพิ่มขึ้นอืดเกี่ยวกับต้นขาของพวกเขาปั่นด้วย
motes ช้าในดวงอาทิตย์เดียวเรย์ บนขาตั้งทองหมองก่อน
เตาผิงยืนแนวดินสอสีของพ่อของนางสาวเอมิลี่
พวกเขาเพิ่มขึ้นเมื่อเธอเดินเข้า - ขนาดเล็กผู้หญิงไขมันในสีดำที่มีบาง
โซ่ทองลงมาถึงเอวของเธอและหายเข้าไปในเข็มขัดของเธอพิง
บน อ้อยไม้มะเกลือกับหัวทองหมอง โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็กและ
อะไหล่; บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไมสิ่งที่จะได้รับเพียงความอวบใน
อีกเป็นโรคอ้วนในตัวเธอ เธอมองป่องเหมือนร่างกายยาว
จมอยู่ในน้ำนิ่งและจากการที่สีซีด ดวงตาของเธอหายไปใน
แนวของไขมันที่ใบหน้าของเธอเหมือนสองชิ้นเล็ก ๆ ของถ่านหินกด
ลงไปในก้อนของแป้งที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปยังอีกในขณะที่
ผู้เข้าชมกล่าวไปทำธุระของพวกเขา
เธอไม่ได้ขอให้พวกเขาที่จะนั่ง เธอก็ยืนอยู่ที่ประตูและฟัง
อย่างเงียบ ๆ จนโฆษกมาสะดุดหยุดชะงัก จากนั้นพวกเขาสามารถ
ได้ยินฟ้องนาฬิกาที่มองไม่เห็นที่สิ้นสุดของห่วงโซ่ทอง
เสียงของเธอแห้งและเย็น "ผมมีไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน. พันเอก Sartoris
อธิบายให้ฉัน. บางทีหนึ่งของคุณสามารถเข้าถึงบันทึกเมือง
และตอบสนองตัวเอง. "
"แต่เรามี. เรามีเจ้าหน้าที่ที่เมืองมิสเอมิลี่. ไม่ได้คุณจะได้รับ
แจ้งจากนายอำเภอลงนามโดยเขา "
"ผมได้รับกระดาษใช่" มิสเอมิลี่กล่าวว่า "บางทีเขาอาจจะคิดว่าตัวเอง
. นายอำเภอ ... ฉันไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน "
"แต่ไม่มีอะไรในหนังสือที่จะแสดงให้เห็นว่าคุณจะเห็นเราต้องไปโดย
- "
. "ดูพันเอก Sartoris ฉันไม่มีภาษี เจฟเฟอร์สัน ".
"แต่นางสาวเอมิลี่ -"
"ดูพันเอก Sartoris". (พันเอก Sartoris ได้รับการตายเกือบสิบปี.)
"ผมมีไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน. Tobe!" นิโกรปรากฏ "แสดงเหล่านี้
สุภาพบุรุษออก

Results (Thai) 3:

เมื่อคุณเอมิลี่เกรียสันตายทั้งเมืองของเราไปงานศพ :
ผู้ชายผ่านการจัดเรียงของความรักเคารพสำหรับลดลงอนุสาวรีย์
ผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ ด้วยความอยากรู้เข้าไปดูบ้านของเธอซึ่งไม่
หนึ่งบันทึกบ่าวเฒ่า . . . คนสวนรวมและปรุงอาหาร -- ได้เห็น
ใน อย่างน้อยสิบปี .
มันใหญ่ ตัวเมืองของสี่เหลี่ยมกรอบบ้านที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสีขาว ตกแต่ง
ด้วยหลังคาทรงโดมยอดแหลม และเลื่อนและระเบียงในรูปแบบปล่อยแสง
อย่างหนักของยุค ตั้งค่าในสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นถนนส่วนใหญ่ของเราเลือก .
แต่โรงรถและฝ้าย gins มีการบุกรุกทำลายและแม้แต่
สิงหาคมชื่อละแวกนั้น คิดถึงแต่บ้านเอมิลี่ถูกทิ้ง ,
ยกดื้อและสลายตัวของคอลเกต ด้านบน ฝ้ายเกวียนและ
ปั๊มขัดลูกตาของ eyesores น้ำมันเท่านั้นและตอนนี้คุณเอมิลี่
ไปเข้าร่วมตัวแทนของเดือนสิงหาคมที่พวกเขาวางในชื่อสุสานซีดาร์
ตะลึงในการจัดอันดับและหลุมฝังศพของทหารนิรนาม
สหภาพและสหพันธ์ที่ลดลงในการต่อสู้ของ เจฟเฟอร์สัน
มีชีวิตอยู่ มิสเอมิลี่เป็นประเพณี หน้าที่ และการดูแล การจัดเรียงของ
จากภาระหน้าที่บนเมือง กับในวันนั้นที่ 1894 เมื่อผู้พัน sartoris
,นายกเทศมนตรี . . . ซึ่งเป็น บิดาของ พรบ. ที่ไม่มีคนผิวดำ
ผู้หญิงควรจะปรากฏบนถนนโดยไม่มีผ้ากันเปื้อนส่งภาษีของเธอ
ประทานเดทจากการตายของพ่อของเธอใน
ตลอดไป ไม่ที่คุณเอมิลี่จะยอมรับการกุศล พันเอก
sartoris คิดค้นเข้ามาพัวพันกับเรื่องผลที่พ่อของคุณเอมิลี่
ยืมเงินเมือง ซึ่งเมืองนี้เป็นเรื่องของธุรกิจ ,
วิธีนี้จะพิจารณาเป็นพิเศษ แค่ผู้ชายของผู้พัน sartoris
รุ่น ' และคิดจะสร้างมันขึ้นมา และมีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่จะได้

เชื่อ เมื่อคนรุ่นใหม่ ด้วยแนวคิดที่ทันสมัยมากขึ้นและกลายเป็นนายกเทศมนตรี
aldermen , จัดสร้าง บางน้อย ความไม่พอใจ บน
ครั้งแรกของปี พวกเขาส่งเธอประกาศภาษี . กุมภาพันธ์มาและ
ไม่มีตอบกลับพวกเขาเขียนจดหมายของเธออย่างเป็นทางการ บอกให้เธอโทร
สำนักงานนายอำเภอในความสะดวกสบายของเธอ สัปดาห์ต่อมานายกเทศมนตรีเขียนให้เธอ
ตัวเองให้โทร หรือ ส่งรถของเขาเธอและได้รับตอบ A
หมายเหตุของรูปร่างโบราณกระดาษในบางไหลคัดลายมือในเรื่อ
หมึก ให้ผลที่เธอไม่ได้ออกไปเลย ใบแจ้งภาษีก็ยังไม่มี

ปิด , ความคิดเห็นเขาเรียกประชุมพิเศษของคณะกรรมการ aldermen . เป็นผู้แทน
รอเมื่อเธอเคาะประตูที่ไม่มีผู้เข้าชมมี
ตั้งแต่เธอหยุดให้บทเรียนจิตรกรรมจีนแปดหรือสิบปี
ก่อนหน้านี้ พวกเขาได้รับการรักษาโดยนิโกรเก่าเป็นโถงสลัวที่
บันไดเมาท์เข้าอีก เงา มันมีกลิ่นของฝุ่น และไม่ใช้ --
ปิด ๆมีกลิ่นนิโกรนำพวกเขาเข้าไปในร้าน . มันถูกตกแต่ง
ในหนัก หนังหุ้มเฟอร์นิเจอร์ เมื่อนิโกรเปิดผ้าม่าน
หน้าต่างหนึ่ง พวกเขาสามารถดูว่าหนังก็แตก และเมื่อพวกเขา
นั่งลง ฝุ่นลมกุหลาบเฉื่อยๆเกี่ยวกับต้นขาของเขา ปั่นกับ
ช้าโมตส์ในเรย์ อาทิตย์เดียว เมื่อมัวหมองปิดทองขาตั้งก่อน
เตาผิงยืนอยู่ดินสอภาพเหมือนพ่อของคุณเอมิลี่
เขาลุกขึ้นเมื่อเธอเข้ามา . . . เล็ก , อ้วน , ดำโซ่ทองกับบาง
ลงเอวของเธอและหายเข้าไปในเข็มขัดของเธอพาด
ในอ้อยไม้มะเกลือกับมัวหมอง หัวทอง . โครงกระดูกของเธอมีขนาดเล็กและ
อะไหล่ บางทีนั่นคือเหตุผลที่สิ่งที่จะได้รับเพียงความอวบอ้วนใน
อีกอย่างคือโรคอ้วนในเธอ เธอดูบวมๆ เหมือนศพจมอยู่ในน้ำนาน
นิ่ง ,และที่ซีดเว้ . ตาของเธอหายไปใน
สันเขาไขมันของใบหน้าของเธอเหมือนสองชิ้นเล็ก ๆของถ่านหินอัดก้อนแป้ง
เป็นเช่นที่พวกเขาย้ายจากหน้าหนึ่งไปยังอีก ในขณะที่ผู้เข้าชมกล่าวธุระของตน
.
เธอไม่ได้ถามพวกเขาที่จะนั่ง เธอยืนมองประตูและเงี่ยหูฟังอย่างเงียบๆ จนโฆษก
มาสะดุดหยุดลง แล้วพวกเขาก็สามารถ
ได้ยินเสียงนาฬิกาเดินล่องหนที่ส่วนท้ายของห่วงโซ่ทอง .
เสียงของเธอ " แห้งและเย็น ผมไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน พันเอก sartoris
อธิบายให้ฉันฟัง บางทีหนึ่งที่คุณสามารถได้รับการเข้าถึงระเบียนเมือง
และตอบสนองตัวเอง . "
" แต่เรามี เราเป็นเจ้าหน้าที่เมือง มิสเอมิลี่ คุณไม่ได้รับ
แจ้งจากนายอำเภอ ลงนามโดยเขา ? "
" ฉันได้รับกระดาษ ครับ " คุณเอมิลี่กล่าว" บางทีเขาอาจจะพิจารณาตัวเอง
นายอำเภอ . . . . . . . ผมไม่มีภาษีใน เจฟเฟอร์สัน "
" แต่ไม่มีอะไรในหนังสือแสดงให้เห็นว่า คุณเห็นเราต้องไป . . . "

" เห็นผู้พัน sartoris . ผมไม่มีภาษีใน เจฟเฟอร์สัน "
" แต่คุณเอม . . . "
" เห็นผู้พัน sartoris " ( ผู้พัน sartoris ได้รับปี เกือบสิบตาย )
" ผมไม่มีภาษีในเจฟเฟอร์สัน โทเบะ ! นิโกรปรากฏ . " แสดงสุภาพบุรุษ
.