Although the traditional Thai perfo

Although the traditional Thai performing arts are not as vibrant as they once were, suffering inroads from Western entertainment and generally changing tastes, Thai dance drama is not extinct. What survives displays the elegance of an art form refined over centuries and supported by regal patronage.
Aside from folk and regional dances (southern Thailand's Indian-influenced manohra dance, for example), the two major forms of Thai classical dance drama are khon and lakon nai. In the beginning both were exclusively court entertainments and it was not until much later that a popular style of dance theater, likay, evolved as a diversion for the common folk who had no access to royal performances

Results (Thai) 1:

ถึงแม้ว่าศิลปะไทยดั้งเดิมไม่ได้อันนั้นเมื่อกำลัง ทุกข์แผ่จากตะวันตกบันเทิงและโดยทั่วไปการเปลี่ยนรสนิยม ละครรำไทยไม่สูญพันธุ์ สิ่งมีชีวิตอยู่แสดงความสง่างามแบบศิลปะกลั่นช่วงศตวรรษ และโดยพระราชอุปถัมภ์นอกเหนือจากพื้นบ้าน และในภูมิภาคเต้นรำ (ภาครับอิทธิพลอินเดียมโนห์รารำ ตัวอย่าง), แบบหลักสองของละครรำไทยขอนแก่นและ lakon นาย ในตอนต้น ทั้งเฉพาะศาลบันเทิง และก็ไม่ได้จนในภายหลังว่า แบบนิยมของละครรำ likay พัฒนาเป็นผันสำหรับชาวบ้านทั่วไปที่ไม่สามารถเข้าถึงการแสดงที่รอยัล

Results (Thai) 2:

แม้ว่าดั้งเดิมศิลปะการแสดงของไทยไม่ได้เป็นที่สดใสเป็นพวกเขาเคยมีความทุกข์จากการรุกล้ำความบันเทิงตะวันตกและโดยทั่วไปการเปลี่ยนแปลงรสนิยมละครรำไทยไม่สูญพันธุ์ สิ่งมีชีวิตแสดงความสง่างามของรูปแบบศิลปะการกลั่นในช่วงศตวรรษและได้รับการสนับสนุนโดยการอุปถัมภ์ของกษัตริย์ได้.
นอกเหนือจากพื้นบ้านและการเต้นรำระดับภูมิภาค (การเต้นรำมโนราห์อินเดียอิทธิพลภาคใต้ของไทยเช่น) ทั้งสองรูปแบบหลักของละครรำไทยโขนและละคร นาย ในการเริ่มต้นทั้งสองได้เฉพาะศาลบันเทิงและมันก็ไม่ได้จนกว่ามากในภายหลังว่ารูปแบบที่นิยมของโรงละครฟ้อนรำลิเก, การพัฒนาเป็นผันสำหรับชาวบ้านทั่วไปที่มีการเข้าถึงการแสดงพระราชไม่มี

Results (Thai) 3:

แม้ว่าดั้งเดิม ศิลปะการแสดงไทยไม่ได้เป็นสดใสเช่นที่พวกเขาเคยเป็น ทรมานสัตว์จากตะวันตกบันเทิงและการเปลี่ยนแปลงโดยทั่วไปรสชาติ นาฏศิลป์ไทยละครจะไม่สูญพันธุ์ สิ่งที่มีชีวิตอยู่แสดงความสง่างามของศิลปะที่ประณีตกว่าหลายศตวรรษและได้รับการสนับสนุนจากพระราชคุณูปการนอกเหนือจากการเต้นพื้นบ้านในภูมิภาค ( ภาคใต้อินเดียได้รับอิทธิพลมโนราห์ เต้น , ตัวอย่างเช่น ) , สองรูปแบบหลักของละครนาฏศิลป์ไทยโขนและละครไน ในตอนแรกทั้งสองความบันเทิงโดยเฉพาะศาล และมันไม่จนมากภายหลังว่าเป็นสไตล์ยอดนิยมของโรงละคร เต้นลิเก วิวัฒนาการมาเป็นทางเบี่ยงสำหรับชาวทั่วไปที่ไม่มีการเข้าถึงการแสดงพระราชทาน