How can I describe her? How can I s

How can I describe her? How can I separate this moment from all that has happened since then? In a drawing I later made of her she appears as a light, youthful figure wearing a simple white and blue striped dress and a summer hat. Her hair is light brown, almost gold, and she has eyes that are clear and blue, with a look of truth in them. They give her whole face such a charm that it is difficult to notice each individual feature: the delicate, though not perfectly straight, nose; the sweet, sensitive mouth. The life and beauty of her face lies in her eyes.
Such was my impression, but at the same time I felt there was something about her that I could not explain-something that I ought to remember, but could not. In face, I was thinking about this so much that I could hardly answer when she greeted me.
Miss Halcombe, beliving I was shy, quickly said, ‘Look at your perfect student,’ and she pointed at the sketches. ‘She has already started work before your lessons have begun. You must show them to Mr Hartright, Laura, when we go for a drive.’
Miss Fairlie laughed with bright good humour.
‘I hope he will give his true opinion of them and not just say something to please me,’ she said.
‘May I enquire why you say that?’ I asked.
‘Because I shall believe all that you tell me,’ she answered simply.
In those few words she gave me the key to her own trusting, truthful character.
Later we went for our promised drive, but I must confess that I was far more interested in Miss Fairlie’s conversation than her sketches. I soon realized I was behaving more like a guest than a drawing teacher and when I was on my own again I felt uneasy and dissatisfied with myself.
At dinner that evening these feelings soon disappeared, and when the meal was over, we went into a large sitting room with glass doors leading into the garden. Mrs Vesey fell asleep in an armchair and Miss Halcombe sat near a window to look through her mother’s letters. At my request Miss Fairlie played the piano.
How will I ever forget that peaceful picture? The flowers outside, the music of Mosart, Miss Halcombe reading the letters in the dark wall. It was an evening of sights and sounds to remember forever.
Later, When Miss Fairlie had finished playing and had wandered out into the moonlit garden, Miss Halcombe called me.
‘Mr Hartright, will you come here for a minute?
I went over and she showed me a letter.
‘It’s from my mother to her second husband twelve years ago. She mentions a lady from Hampshire called Mrs Catherick, who had come to look after her sick sister living in the village. It seems she brought her only child with her, a little girl called Anne. Who was about a year older than Laura. I was at a school in Paris at the time. My mother, who took a great interest in the village school, says the little girl was slow in learning so she gave her lessons here at the house. She also agve her some of Luara’s white dresses and white hats, saying she looked better in white than any other colour. She says that little Anne Catherick was so grateful, and loed her so much, that one day she kissed her hand and said, “I will always white as long as I live. It will help me to remember you.”’
Miss Halcombe stopped and looked at me
‘Did the woman you met that night you met that night seem young enough to be twenty-two or twenty-three?’
‘Yes, Miss Halcombe, as young as that.’
‘And was she dressed from head to foot, all in white?’
‘All in white’
From where I sat, I could see Miss Fairlie walking in the garden, and the whiteness of her dress in the moonlight suddenly made my heart beat faster.
‘Now listen to what my mother says at the end the letter,’ Miss Halcombe continued. ‘It will surprise you. She says that perhaps the real reason for her liking little Anne Catherick so much was that she looked exactly like—’
Before she could finish, I jumped up. Outside stood Miss Fairlie, a white figure alone in the moonlight. And suddenly I realized what it was that I had been unable to remember – it was the extraordinary likeness between Miss Laura Fairlie and the runaway from the asylum, the woman in white.
‘You see it!’ said Miss Halcombe. ‘Just as my mother saw the likeness between them years ago.’
‘Yes,’ I replied. ‘But very unwillingly. To connect that lonely, friendless woman, even by an accidental likeness, to Fairlie disturbs me very much. I don’t like to think of it. Please call her in from that horrible moonlight!’
‘We won’t say anything about this likeness to Laura,’ she said. ‘It will be a secret between you and me.’ Then she called Miss Fairlie in’ asking her to play the piano again; and so my first. Eventful day at Limmeridge House came to an end.
The days passed, the weeks passed, and summer changed into a golden autumn. A peaceful, happy time, but at last, I had to confess to myself my real feelings for miss Fairlie.
I loved her.
Every day I was near her in that dangerous closeness which exists between teacher and student. Often, as we bent over her sketch-book, our hands and faces almost touched. I breathed the perfume of her hair. I should have put a professional distance between myself and her, as I had always done with my students in the past. But I did not, and it was soon too late.
By the third month of my stay in Cumberland, I was lost in dreams of love and blind to the dangers ahead of me. Then the first warning finally came – from her. In the space of the night, she change towards me. There was a sudden nervous distance, and a kind of sadness, in her attitude. The pain I felt at that moment is beyond description. But I knew then that she had changed because she had suddenly discovered not only my feeling, but her own as well. This change was also reflected in Miss Halcombe, who said nothing unusual to me. This new and awful situation continued for some time until, on a Thursday, near the end of the third month, I was at last rescued by the sensible and courageous Miss Halcombe.
‘Have you got a moment for me?’ she asked after breakfast.
‘Shall we go into the garden?’
We walked to the summer-house and went inside. Miss Halcombe turned to me. ‘Mr Hartright, what I have to say to you I can say here. Now, I know that you are a good man who always acts correctly. Your story about that unhappy woman in London proves that. As your friend, I must tell you that I have discovered your feelings for my sister, Laura. Although you have done nothing wrong, except show weakness, I must tell you to leave Limmeridge House before any harm is done. And there is something else I must tell you, which will also give you pain. Will you shake hands with your friend, Marian Halcombe, first?’
She spoke with such kindness that I shook her hand.
‘You must leave because Laura Fairlie is to be married.’
The last word went like a bullet to my heart. I turned white, I felt cold. With one word all my hopes disappeared.
‘You must put an end to your feelings, here, where you first met her. I will hide nothing from you. She is not marrying for love, but because of a promise she made to her father just before he died. The man she is to marry arrives here next Monday.’
‘Let me go today,’ I said bitterly. ‘The sooner the better.’
‘No, not today. That would look strange. Wait till tomorrow, after the post has arrived. Say to Mr Fairlie that you have received bad news and must return to London.’
‘I will follow your advice, Miss Halcombe,’ I said sadly. ‘But may I ask who the gentleman engaged to Miss Fairlie is?’
‘A rich man from Hampshire.’
Hampshire! Again a connection with Anne Catherick!
‘And his name?’ I asked, as calmly as I could.
‘Sir Percival Glyde.’
Sir! I remembered Anne Catherick’s suspicious question about Baronets, and my voice shook a little as I asked, ‘Is he a Baronet?’
She paused for a moment, then answered, ‘Yes, a Baronet.

Results (Thai) 1:

วิธีสามารถฉันอธิบายเธอ วิธีสามารถฉันแยกขณะนี้จากทั้งหมดที่มีตั้งแต่นั้นเกิดอะไรขึ้น ในรูปวาดในภายหลังทำของ เธอปรากฏเป็นตัวเลขอ่อนเยาว์ เบาใส่ง่าย ๆ สีขาว และสีฟ้าลายชุดและหมวกฤดูร้อน ผมของเธอเป็นแสงเกือบทอง สีน้ำตาล และเธอมีตาที่ใส และสี ฟ้า มีลักษณะของความจริงใน พวกเขาทำให้ใบหน้าของเธอทั้งหมดดังกล่าวมีเสน่ห์ว่า จึงยากต่อการสังเกตแต่ละคุณลักษณะแต่ละ: ใบอ่อน แม้ไม่สมบูรณ์ตรง ซัน ปากหวาน ละเอียดอ่อน ชีวิตและความสวยงามของใบหน้าของเธออยู่ในสายตาของเธอ
เช่นมีความประทับใจของฉัน แต่ในเวลาเดียวกันที่ฉันรู้สึกว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่เธอ ว่า ฉันจะไม่อธิบายสิ่งที่ฉันควรลืม แต่ไม่ หน้า ผมคิดเรื่องนี้มากว่า ฉันจะไม่ตอบเมื่อเธอรับการต้อนรับ me.
นางสาว Halcombe, beliving ผม อาย อย่างรวดเร็วว่า 'ดูนักเรียนของคุณสมบูรณ์แบบ และเธอชี้ไปที่ร่าง ' เธอได้เริ่มงานแล้วก่อนมีเริ่มเรียนของคุณ คุณต้องแสดงให้นาย Hartright ลอร่า เมื่อไดรฟ์ไป '
นางสาว Fairlie หัวเราะกับอารมณ์ขันที่ดีสดใส
'ฉันหวังว่า เขาจะให้ความเห็นของเขาอย่างแท้จริงของพวกเขา และไม่เพียงแต่พูดให้กรุณาฉัน เธอกล่าวได้
'อาจผมถามทำไมคุณพูด ' ถาม
'เพราะฉันจะเชื่อที่คุณบอก เธอตอบแค่นั้น
ในสองสามคำที่ เธอให้ฉันคีย์ตนเองเชื่อถือ สุจริตใจอักขระ
Later เราไปสำหรับไดรฟ์ของเราตามสัญญา แต่ต้องรับสารภาพที่ ได้ความสนใจในการสนทนานางสาว Fairlie กว่าร่างของเธอ ฉันรู้เร็ว ๆ นี้ฉันได้สังเกตมากขึ้นเช่นแขกมากกว่าครูวาด และเมื่อผมด้วยตัวเอง อีกผมรู้สึกไม่สบายใจ และพอใจกับตัวเอง.
ที่เย็นที่เย็นความรู้สึกเหล่านี้ทันทีหายไป และเมื่ออาหารเป็นมากกว่า เราไปเป็นห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ มีกระจกประตูนำเป็นสวน นาง Vesey ตกหลับในเก้าอี้ และนางสาว Halcombe นั่งใกล้หน้าต่างดูจดหมายของแม่ของเธอ ขอฉัน นางสาว Fairlie เล่นเปียโน
ว่าจะฉันเคยลืมภาพที่สงบ ดอกไม้นอก เพลง Mosart นางสาว Halcombe อ่านตัวอักษรในผนังสีเข้ม มันเย็นและเสียงจำตลอดไป
หลัง Fairlie นางสาวเมื่อได้เสร็จสิ้นการเล่น และมีตัวที่เดินเข้าออกเป็นสวนน้อย นางสาว Halcombe เรียกว่า me.
' นาย Hartright จะมาที่นี่ชั่ว?
ยิ้มมากกว่า และเธอพบจดหมาย. ฉัน
' จะจากแม่สามีสองสิบสองปีที่ผ่านมา เธอกล่าวถึงสุภาพสตรีจากแฮมเชียร์เรียกว่านาง Catherick ที่มาเอาใจน้องสาวเธอป่วยที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ดูเหมือนเธอนำลูกของเธอเท่ากับเธอ เรียกแอนน์สาวน้อย ที่กำลังปีเก่ากว่าลอร่า ผมเรียนในปารีสเวลา แม่ของฉัน ผู้สนใจที่ดีในโรงเรียนหมู่บ้าน กล่าวว่า ลูกสาวถูกช้าในการเรียนรู้เพื่อให้เธอให้เธอเรียนต่อที่บ้าน เธอยัง agve ของเธอบางส่วนของ Luara ชุดสีขาวและสีขาวหมวก ว่า เธอดูดีกว่าสีขาวมากกว่าสีอื่น ๆ เธอบอกว่า น้อย Anne Catherick ถูกขอบคุณมาก และเธอมาก วันหนึ่งเธอรั้งเธอ loed มือ และกล่าว ว่า "ฉันจะเสมอขาวตราบใดที่ฉันอยู่ มันจะช่วยให้ฉันจำคุณ " '
นางสาว Halcombe หยุด และมองฉัน
'ไม่ได้ผู้หญิงที่คุณพบคุณพบคืนคืนดูเหมือนหนุ่มพอยี่สิบสอง หรือยี่สิบสาม'
'ใช่ นางสาว Halcombe เป็นหนุ่มเป็นที่'
'และถูกเธอแต่งตัวตั้งแต่หัวถึงเท้า ในสีขาวหรือไม่'
'ในขาว'
จากที่ผมนั่ง ฉันได้เห็นนางสาว Fairlie เดินในสวน และขาวของเครื่องแต่งกายของเธอในแสงจันทร์ก็ทำให้หัวใจเต้นเร็วขึ้น
นางสาว Halcombe 'ตอนนี้ฟังอะไรแม่กล่าวในตอนท้ายจดหมาย อย่างต่อเนื่อง ' มันจะแปลกใจคุณ เธอกล่าวว่า บางทีสาเหตุที่แท้จริงสำหรับเธอโดนใจ Anne Catherick น้อยมากคือ ว่า เธอมองว่าเช่น —'
ก่อนเธอทำเสร็จแล้ว ไปค่า นอกยืนนางสาว Fairlie ตัวเลขสีขาวที่อยู่คนเดียวในแสงจันทร์ และทันใดนั้นฉันรู้สิ่งที่มันเป็นว่า ผมเคยไม่จำ – ก็คล้ายพิเศษระหว่างนางสาวลอร่า Fairlie และรันอเวย์จากภัย ผู้หญิงในขาว
'คุณดูมัน ' กล่าวว่า นางสาว Halcombe 'แม่ก็เห็นคล้ายระหว่างปีที่ผ่านมา'
'ใช่ ผมตอบ ' แต่ unwillingly มากขึ้น เชื่อมต่อผู้หญิงที่โดดเดี่ยว friendless โดยที่คล้ายไม่ตั้งใจ การ Fairlie ม่นมาก ผมไม่อยากคิดว่า มัน กรุณาโทรเธอจากนั้นแสงจันทร์น่ากลัว!'
'เราจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับนี้คล้ายกับลอร่า เธอกล่าว 'มันจะเป็นความลับระหว่างคุณกับฉัน' แล้วเธอชื่อนางสาว Fairlie ใน ' ขอให้เธอเล่นเปียโนอีกครั้ง และครั้งแรกของฉัน วันสำคัญที่บ้าน Limmeridge มายุติ
วันที่ผ่าน ผ่านสัปดาห์ และฤดูร้อนเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ร่วงทอง เวลาสงบสุข ความสุข แต่ในที่สุด ผมต้องรับสารภาพกับตัวเองความรู้สึกของฉันจริงสำหรับนางสาว Fairlie.
ฉันรัก her.
ทุกวันที่ฉันได้ใกล้เธอในความใกล้เคียงที่เป็นอันตรายที่เกิดขึ้นระหว่างครูและนักเรียน มักจะ เป็นเราเงี้ยวของเธอร่างหนังสือ มือและใบหน้าของเราเกือบจะสัมผัส ฉันหายใจหอมผมของเธอ ฉันควรใส่การพักมืออาชีพระหว่างฉันและเธอ เป็นฉันจะทำกับนักเรียนของผมในอดีต แต่ฉันไม่ และก็เร็ว ๆ นี้สายเกินไป.
โดยสามเดือนในคัมเบอร์แลนด์ ที่หายไปในความฝันของความรักและคนตาบอดจะอันตรายอยู่ข้างหน้าของฉัน แล้ว คำเตือนแรกสุดมา – จากเธอ ในพื้นที่ของกลางคืน เธอเปลี่ยนไปฉัน มีระยะทางประสาทฉับพลัน และชนิดของความโศกเศร้า ในทัศนคติของเธอ ความเจ็บปวดที่ผมรู้สึกในช่วงเวลาที่จะอยู่นอกเหนือคำอธิบาย แต่ผมรู้แล้วว่า เธอได้เปลี่ยนแปลงเนื่องจากเธอก็พบไม่เพียงแต่ ฉันรู้สึก แต่ตนเองเป็นอย่างดี การเปลี่ยนแปลงนี้ถูกยังสะท้อนอยู่ในนางสาว Halcombe ที่กล่าวว่า ไม่มีอะไรผิดปกติกับฉัน สถานการณ์นี้ใหม่ น่าอยุ่ต่อเวลาจน ในวันพฤหัสบดี ใกล้สิ้นเดือนสาม ฉันถูกที่สุดช่วยตามเหมาะสม และกล้าหาญนางสาว Halcombe.
'คุณมีช่วงเวลาสำหรับฉัน "เธอถามหลังจากอาหารเช้า
'จะไปลงในสวนได้อย่างไร'
เราเดินไปบ้านร้อน และเข้าไปภายใน นางสาว Halcombe เปิดให้ฉัน ' นาย Hartright สิ่งที่ฉันได้พูดกับคุณฉันสามารถพูดต่อได้ ตอนนี้ ฉันรู้ว่า คุณเป็นคนดีที่จะทำหน้าที่อย่างถูกต้อง เรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไม่มีความสุขในลอนดอนพิสูจน์ที่ เป็นเพื่อน ฉันต้องบอกว่า ฉันได้พบความรู้สึกสำหรับน้องสาวของฉัน ลอรา แม้ว่าคุณได้ทำอะไรผิด ยกเว้นแสดงจุดอ่อน ฉันต้องบอกไป Limmeridge House ก่อนที่จะทำอันตรายใด ๆ และมีอย่างอื่นต้องแจ้งคุณ ซึ่งจะแสดงอาการปวด จะคุณจับมือกับเพื่อนของคุณ มาเรียน Halcombe ก่อน? "
เธอพูด ด้วยเมตตาดังกล่าวว่า ฉันจับมือเธอ.
'ออก เพราะ Fairlie ลอร่าจะแต่งงาน'
คำสุดท้ายไปเช่นกระสุนหัวใจ ฉันเปิดสีขาว ฉันรู้สึกเย็น ด้วยคำทั้งหมดที่ความหวังของฉันหาย
' คุณต้องใส่การทำลายความรู้สึกของคุณ ที่นี่ ที่คุณต้องพบเธอ ฉันจะซ่อนอะไรจากคุณ เธอจะแต่งรัก แต่เนื่องจากสัญญาที่ เธอทำกับพ่อของเธอก่อนเขาตาย คนที่เธอจะแต่งงานกับมาถึงที่นี่วันจันทร์ถัดไป.'
'ผมไปวันนี้ ผมพูดพิรี้พิไร 'ยิ่งเร็วยิ่งดี"
' ไม่มี วันนี้ไม่ ที่จะดูแปลก รอจนถึงวันพรุ่งนี้ หลังจากลงมาถึง พูดกับนาย Fairlie ที่ คุณได้รับข่าวร้าย และต้องกลับไปลอนดอน '
'ฉันจะทำตามคำแนะนำ นางสาว Halcombe ผมพูดเศร้า ' แต่ฉันอาจขอที่สุภาพบุรุษหมั้นนางสาว Fairlie เป็น?'
'เป็นเศรษฐีจากแฮมเชียร์ '
แฮมเชียร์ อีกการเชื่อมต่อกับ Anne Catherick !
' และชื่อของเขาหรือไม่? " ถาม เปลี่ยนเป็นสามารถ
'รัก Percival Glyde '
รัก ฉันจำ Anne Catherick คำถามสงสัยเกี่ยวกับ Baronets และเสียงของฉันจับน้อยเป็นถาม 'คือเลียนบารอนเนท'
เธอหยุดชั่วครู่ แล้ว ตอบ, ' ใช่ เลียนบารอนเนท

Results (Thai) 2:

ฉันสามารถอธิบายของเธอได้อย่างไร ฉันจะแยกช่วงเวลาจากสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่นั้นมานี้ ในการวาดต่อมาผมทำของเธอที่เธอจะปรากฏเป็นแสงร่างอ่อนเยาว์สวมใส่ชุดสีขาวและสีฟ้าลายที่เรียบง่ายและหมวกฤดูร้อน ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลอ่อนเกือบทองและเธอมีดวงตาที่มีความชัดเจนและสีฟ้าที่มีรูปลักษณ์ของความเป็นจริงในพวกเขา พวกเขาให้ใบหน้าของเธอเช่นเสน่ห์ว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะสังเกตเห็นแต่ละคุณลักษณะบุคคล: ที่ละเอียดอ่อนแม้ว่าจะไม่ตรงอย่างสมบูรณ์แบบจมูก; หวานปากไว ชีวิตและความงามของใบหน้าของเธออยู่ในดวงตาของเธอ
ดังกล่าวเป็นความประทับใจของฉัน แต่ในเวลาเดียวกันผมก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเธอที่ฉันไม่สามารถอธิบายได้ว่าบางสิ่งบางอย่างที่ฉันควรจะจำได้ แต่ไม่สามารถทำได้ ในการเผชิญกับฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากว่าฉันแทบจะไม่สามารถตอบเมื่อเธอทักทายผม
นางสาว Halcombe, Beliving ผมเป็นคนขี้อายอย่างรวดเร็วกล่าวว่า 'ดูนักเรียนสมบูรณ์แบบของคุณ' และเธอก็ชี้ไปที่ภาพวาด 'เธอได้เริ่มต้นแล้วการทำงานก่อนที่จะบทเรียนของคุณได้เริ่ม คุณต้องแสดงให้นาย Hartright ลอร่าเมื่อเราไปสำหรับไดรฟ์.
นางสาว Fairlie หัวเราะด้วยอารมณ์ขันที่ดีสดใส
'ฉันหวังว่าเขาจะให้ความเห็นที่แท้จริงของเขาของพวกเขาและไม่เพียงแค่พูดในสิ่งที่จะโปรดฉัน "เธอกล่าวว่า
'ฉันถามว่าทำไมคุณบอกว่า? ฉันถาม
'เพราะฉันจะเชื่อทุกอย่างที่คุณบอกฉัน "เธอตอบเพียง
คำไม่กี่คำที่เธอให้ฉันที่สำคัญในการไว้วางใจของเธอเองตัวจริง
หลังจากที่เราไปสำหรับไดรฟ์สัญญาของเรา แต่ผมต้องยอมรับว่าผมว่า ก็ยังห่างไกลที่สนใจมากขึ้นในการสนทนานางสาว Fairlie กว่าภาพวาดของเธอ ผมรู้ทันทีว่าผมทำตัวเหมือนแขกกว่าครูวาดภาพและเมื่อฉันเป็นของตัวเองอีกครั้งผมก็รู้สึกไม่สบายใจและไม่พอใจกับตัวเอง
ในตอนเย็นตอนเย็นความรู้สึกเหล่านี้หายไปในไม่ช้าว่าและเมื่ออาหารถูกกว่าเราเดินเข้าไปใน ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่มีประตูกระจกที่นำเข้าไปในสวน นาง Vesey ผล็อยหลับไปในเก้าอี้และนางสาว Halcombe นั่งใกล้หน้าต่างมองผ่านตัวอักษรของแม่ของเธอ ตามคำร้องขอของฉันนางสาว Fairlie เล่นเปียโน
ฉันจะลืมภาพความสงบสุขที่? ดอกไม้นอกเพลงของ Mosart มิส Halcombe อ่านตัวอักษรในผนังที่มืด มันเป็นตอนเย็นของสถานที่ท่องเที่ยวและเสียงที่จะจำไปตลอดกาล
ต่อมาเมื่อนางสาว Fairlie มีการเล่นเสร็จสิ้นแล้วและได้เดินออกไปในสวนเดือนหงายมิส Halcombe เรียกฉันว่า
นาย Hartright คุณจะมาที่นี่เพื่อนาที?
ฉันเดินไปและ เธอแสดงให้ฉันเห็นจดหมาย
'มันจากแม่ของฉันไปสามีคนที่สองของเธอสิบสองปีที่ผ่านมา เธอกล่าวถึงผู้หญิงจาก Hampshire เรียกว่านาง Catherick ใครจะมาดูแลน้องสาวป่วยของเธอที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ดูเหมือนว่าเธอพาเธอคนเดียวกับเธอสาวน้อยที่เรียกว่าแอนน์ ที่เกี่ยวกับปีเก่ากว่าลอร่า ผมอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในกรุงปารีสในเวลา แม่ของฉันที่เข้ามามีความสนใจในโรงเรียนหมู่บ้านกล่าวว่าสาวน้อยได้ช้าในการเรียนรู้เพื่อให้เธอให้บทเรียนของเธอที่นี่ที่บ้าน นอกจากนี้เธอยัง agve ของเธอบางส่วนของ Luara ของชุดสีขาวและหมวกสีขาวบอกว่าเธอดูดีในสีขาวกว่าสีอื่น ๆ เธอบอกว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ แอนน์ Catherick รู้สึกขอบคุณมากและ LOED ของเธอมากว่าวันหนึ่งเธอจูบมือของเธอและพูดว่า "ฉันจะเสมอสีขาวตราบเท่าที่ฉันมีชีวิตอยู่ มันจะช่วยให้ผมที่จะจำคุณ ". '
นางสาว Halcombe หยุดและมองมาที่ฉัน
'ต้อนรับผู้หญิงคนที่คุณพบในคืนที่คุณพบในคืนนั้นที่ดูเหมือนหนุ่มพอที่จะเป็นยี่สิบสองหรือยี่สิบสาม?'
'ใช่นางสาว Halcombe เป็น สาวเป็นว่า '.
'และก็เธอแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าในสีขาว'
'ทั้งหมดในสีขาว
จากที่ฉันนั่งฉันจะได้เห็นนางสาว Fairlie เดินในสวนและความขาวของชุดของเธอในแสงจันทร์ก็ ทำให้หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้น
ตอนนี้ฟังสิ่งที่แม่ของฉันบอกว่าในตอนท้ายจดหมาย 'นางสาว Halcombe อย่างต่อเนื่อง 'มันจะทำให้คุณประหลาดใจ เธอบอกว่าอาจจะเป็นเหตุผลที่แท้จริงที่ชื่นชอบของเล็ก ๆ น้อย ๆ แอนน์ Catherick มากของเธอคือการที่เธอมองว่า like- '
ก่อนที่เธอจะพูดจบผมกระโดดขึ้น นอกยืนนางสาว Fairlie, รูปสีขาวอยู่คนเดียวในแสงจันทร์ และทันใดนั้นฉันรู้ว่ามันคืออะไรที่ฉันได้รับไม่สามารถที่จะจำ - มันเป็นภาพที่ไม่ธรรมดาระหว่างนางสาวลอร่า Fairlie และหลบหนีลี้ภัยจากผู้หญิงคนหนึ่งในสีขาว
'คุณเห็นมัน! กล่าวว่านางสาว Halcombe 'เช่นเดียวกับแม่ของฉันเห็นความคล้ายคลึงกันระหว่างพวกเขาปีที่ผ่านมา.
'ใช่' ผมตอบ แต่มากไม่เต็มใจ ในการเชื่อมต่อที่เหงาไม่มีเพื่อนผู้หญิงแม้โดยภาพอุบัติเหตุที่จะ Fairlie รบกวนผมมาก ฉันไม่ชอบที่จะคิดว่ามัน กรุณาโทรของเธอในจากแสงจันทร์ที่น่ากลัว! '
'เราจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับความคล้ายคลึงกันนี้ไปยังลอร่า "เธอกล่าวว่า 'มันจะเป็นความลับระหว่างคุณและฉัน. จากนั้นเธอก็เรียกว่านางสาว Fairlie ใน 'ขอให้เธอเล่นเปียโนอีก และอื่น ๆ ครั้งแรกของฉัน วันสำคัญที่ Limmeridge บ้านก็สิ้นสุด
วันผ่านไปสัปดาห์ที่ผ่านไปและฤดูร้อนเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ร่วงสีทอง สงบเวลามีความสุข แต่ที่ผ่านมาผมต้องสารภาพกับตัวเองความรู้สึกที่แท้จริงของฉันสำหรับพลาด Fairlie
ฉันรักเธอ
ทุกวันที่ฉันอยู่ใกล้เธอในความใกล้ชิดที่เป็นอันตรายซึ่งอยู่ระหว่างครูและนักเรียน บ่อยครั้งที่เราก้มลงร่างหนังสือมือของเราและใบหน้าของเธอสัมผัสเกือบ ฉันสูดลมหายใจหอมของผมของเธอ ฉันควรจะวางระยะห่างระหว่างมืออาชีพตัวเองและของเธอที่ฉันเคยทำมาเสมอกับนักเรียนของฉันในอดีตที่ผ่านมา แต่ฉันไม่ได้และมันก็เร็ว ๆ นี้สายเกินไป
โดยเดือนที่สามในการเข้าพักของฉันในคัมเบอร์แลนด์ผมก็หายไปในความฝันของความรักและคนตาบอดถึงอันตรายข้างหน้าผม แล้วเตือนครั้งแรกในที่สุดก็มา - จากเธอ ในพื้นที่ของคืนที่เธอเปลี่ยนมาหาผม มีระยะทางประสาทฉับพลันและชนิดของความโศกเศร้าเป็นในทัศนคติของเธอ ความเจ็บปวดที่ผมรู้สึกในขณะนั้นอยู่นอกเหนือคำอธิบาย แต่ผมรู้แล้วว่าเธอมีการเปลี่ยนแปลงเพราะเธอได้ค้นพบไม่เพียง แต่ความรู้สึกของฉันก็ แต่เธอเองเช่นกัน การเปลี่ยนแปลงนี้ยังสะท้อนให้เห็นในมิส Halcombe ใครบอกว่าไม่มีอะไรที่ผิดปกติกับฉัน นี้สถานการณ์ใหม่และน่ากลัวอย่างต่อเนื่องสำหรับบางเวลาจนกระทั่งในวันพฤหัสบดีที่ใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของเดือนที่สามผมอยู่ที่การช่วยเหลือจากเหตุผลและความกล้าหาญนางสาว Halcombe ล่าสุด
'คุณมีช่วงเวลาสำหรับผมที่? เธอถามหลังอาหารเช้า
'เราจะไปเข้าไปในสวน?
เราเดินไปในช่วงฤดูร้อนบ้านและเข้าไปข้างใน นางสาว Halcombe หันมาทางผม 'นาย Hartright สิ่งที่ฉันต้องพูดกับคุณฉันสามารถพูดที่นี่ ตอนนี้ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดีที่มักจะทำหน้าที่ได้อย่างถูกต้อง เรื่องราวของคุณเกี่ยวกับว่าผู้หญิงที่ไม่มีความสุขในลอนดอนพิสูจน์ให้เห็นว่า ในฐานะที่เป็นเพื่อนของคุณฉันต้องบอกคุณว่าฉันได้ค้นพบความรู้สึกของคุณน้องสาวลอร่าของฉัน แม้ว่าคุณจะไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ถูกต้องยกเว้นการแสดงความอ่อนแอฉันต้องบอกคุณที่จะออกจากบ้านก่อนที่จะ Limmeridge อันตรายใด ๆ จะทำ และมีความเป็นอย่างอื่นผมต้องบอกคุณซึ่งจะทำให้คุณเจ็บปวด คุณจะจับมือกับเพื่อนของคุณแม Halcombe แรก?
เธอพูดด้วยความเมตตาเช่นที่ผมจับมือของเธอ
'คุณต้องออกเพราะลอร่า Fairlie จะแต่งงาน.
คำพูดสุดท้ายก็เหมือนกระสุนที่หัวใจของฉัน ผมเปลี่ยนเป็นสีขาวผมรู้สึกเย็น มีคำหนึ่งความหวังของฉันทั้งหมดหายไป
'คุณต้องหมดสิ้นไปความรู้สึกของคุณที่นี่ที่คุณได้พบกับเธอเป็นครั้งแรก เราจะซ่อนอะไรจากคุณ เธอจะไม่แต่งงานกับความรัก แต่เป็นเพราะสัญญาที่เธอทำกับพ่อของเธอก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เป็นคนที่เธอจะแต่งงานกับมาถึงที่นี่ในวันจันทร์หน้า.
'ให้ฉันไปในวันนี้' ผมพูดอย่างขมขื่น 'เร็วได้ยิ่งดี.
'ไม่ได้วันนี้ ที่จะมีลักษณะแปลก รอจนถึงวันพรุ่งนี้หลังจากที่โพสต์ได้มาถึง พูดกับนาย Fairlie ว่าคุณได้รับข่าวร้ายและต้องกลับไป London. '
'ผมจะทำตามคำแนะนำมิส Halcombe ของคุณ' ผมบอกว่าเศร้า 'แต่ผมอาจจะขอให้ที่สุภาพบุรุษหมั้นกับนางสาว Fairlie คืออะไร?'
'คนรวยจาก Hampshire.
นิวแฮมป์เชียร์! อีกครั้งการเชื่อมต่อกับแอนน์ Catherick!
'และชื่อของเขา? ผมถามที่สงบเท่าที่จะทำได้
'เซอร์เพอซิวาล Glyde.
เซอร์! ผมจำได้คำถามที่น่าสงสัยแอนน์ Catherick เกี่ยวกับ Baronets และเสียงของฉันสั่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมถามว่า 'เขาเป็นบารอน'
เธอหยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ 'ใช่บารอน

Results (Thai) 3:

ฉันจะอธิบายเธอ ? ฉันสามารถแยกช่วงเวลานี้ จากทั้งหมดที่ได้เกิดขึ้นตั้งแต่นั้นมา ? ในการวาดผม ต่อมาทำให้เธอเธอปรากฏเป็นแสง , รูปสาวใส่ง่ายสีขาวและสีฟ้าลายเสื้อและหมวกฤดูร้อน . ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลอ่อน เกือบทอง เธอมีตาที่เป็นสีฟ้าใส กับลักษณะของความจริงในพวกเขาพวกเขาให้ใบหน้าของเธอทั้งเรื่องเสน่ห์ที่ยากจะสังเกตเห็นคุณลักษณะแต่ละบุคคล : ละเอียดอ่อน แม้ว่าจะไม่สมบูรณ์ตรงจมูก ; ปากไวหวาน . ชีวิตและความงามของใบหน้าของเธออยู่ในสายตาของเธอ
ดังกล่าวเป็นความประทับใจของผม แต่ในเวลาเดียวกันฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับเธอ ที่ฉันไม่สามารถอธิบายบางอย่างที่ผมควรจะจำได้ แต่ทำไม่ได้ ในหน้าฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก จนฉันแทบจะตอบเมื่อเธอทักฉัน .
คุณ halcombe beliving , ฉันอาย รีบบอกว่า มองนักศึกษาที่สมบูรณ์แบบของคุณ ' และเธอชี้ที่ภาพที่วาด ' เธอได้เริ่มทำงานก่อนบทเรียนของคุณได้เริ่มขึ้นแล้ว คุณต้องแสดงให้พวกเขา คุณ hartright ลอร่า เมื่อเราขับรถไป ' นางสาว Fairlie หัวเราะสดใสดี

ความตลกขบขัน" ผมหวังว่า เขาจะให้ความเห็นที่แท้จริงของพวกเขาและไม่เพียง แต่พูดเพื่อเอาใจ เธอกล่าวว่า '
' ขอฉันขอถามว่า ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้น ? ' ผมถาม .
" ผมจะเชื่อทุกอย่างที่คุณบอกมา ' เธอตอบเพียง .
ในคำพูดสองสามคำที่เธอให้กุญแจเธอเองเชื่อใจตัวละครจริง .
ต่อมาเราไปเราสัญญาไว้ขับแต่ฉันต้องสารภาพว่าผมสนใจในการสนทนาคุณ Fairlie กว่าร่างของเธอ ฉันก็รู้ว่า ฉันก็ทำตัวเหมือนแขกกว่าวาดครูและเมื่อฉันอยู่ด้วยตัวเองอีกครั้ง ผมรู้สึกไม่สบายใจและไม่พอใจกับตัวเอง .
ที่เย็นตอนเย็นความรู้สึกเหล่านี้แล้วหายไป และเมื่อรับประทานอาหารเสร็จเราเข้าไปนั่งในห้องที่มีประตูกระจกขนาดใหญ่ชั้นนำในสวน นางเวซีย์หลับไปในเก้าอี้และคุณ halcombe นั่งใกล้หน้าต่าง เพื่อดูจดหมายของแม่เธอ ที่ผมขอคุณ Fairlie เล่นเปียโน
แล้วฉันจะลืมว่า สันติภาพ ดอกไม้นอก เพลงของโมสาร์ท คุณ halcombe อ่านตัวอักษรในกำแพงมืดมันเป็นเย็นของสถานที่ท่องเที่ยวและเสียงที่จะจำตลอดไป
ต่อมาเมื่อคุณได้เสร็จสิ้นการเล่นแฟร์ลีและเดินออกไปยังสวนแสงจันทร์ คุณ halcombe โทรมา hartright
คุณ , คุณจะมาที่นี่สักครู่ได้มั้ย
ฉันไปเธอให้ฉันดูจดหมาย .
' มันมาจากแม่ของเธอที่สองสามีสิบสองปีที่ผ่านมา เธอกล่าวถึงสุภาพสตรีจาก Hampshire catherick เรียกนาง ,ที่ได้มาดูแลแม่ป่วย น้องสาวที่อาศัยอยู่ในบ้าน ดูเหมือนว่า เธอพาลูกของเธอกับเธอ สาวน้อยชื่อ แอนน์ ใครแก่กว่าลอร่า ประมาณ 1 ปี ฉันอยู่ที่โรงเรียนในปารีสในเวลา แม่ของฉัน ที่ได้รับความสนใจอย่างมากในโรงเรียนของหมู่บ้าน ว่าสาวน้อยช้าในการเรียนรู้ดังนั้นเธอให้บทเรียนเธอมาที่บ้านเธอยัง agve ของเธอบาง luara สีขาวชุดและหมวกสีขาว บอกว่า เธอดูดีในชุดสีขาวมากกว่าสีอื่น ๆ . เธอบอกว่า น้อย แอน catherick ดีใจมาก และ loed ของเธอมาก วันหนึ่งเธอจูบมือเธอแล้วบอกว่า " ผมจะขาว ตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่ มันจะช่วยให้ผมจำคุณได้ คุณ halcombe " '

หยุดและมองฉัน' แล้วผู้หญิงที่คุณเจอในคืนที่เธอเจอคืนนั้นดูยังหนุ่มพอที่จะเป็น 22 หรือ 23 ? '
" คุณ halcombe เป็นเด็กที่ '
และเธอแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าในสีขาว ' '

ทั้งหมดขาว จากที่ผมนั่ง ผมเห็นคุณแฟร์ลี่เดินในสวน และความขาวของแต่งตัวของเธอในแสงจันทร์ก็ทำให้หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นด้วย
.' ตอนนี้ ฟังสิ่งที่แม่ของฉันพูดตอนท้ายจดหมาย มิส halcombe อย่างต่อเนื่อง ' จะทำให้คุณประหลาดใจ เธอบอกว่าบางทีเหตุผลที่แท้จริงที่เธอชื่นชอบน้อย แอน catherick มากว่าเธอหน้าตาเหมือน -
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ฉันก็กระโดดขึ้น ข้างนอก ยืนคิดถึง Fairlie , สีขาวรูปอยู่คนเดียวในแสงจันทร์และก็รู้ว่ามันคืออะไรที่ฉันได้รับไม่สามารถจำ–มันเป็นฉายาพิเศษระหว่างนางสาว Laura Fairlie และหนีออกจากโรงพยาบาล ผู้หญิงในสีขาว .
คุณเห็นมัน ' คุณ halcombe . ' อย่างที่แม่เห็นความเหมือนกันระหว่างพวกเขาปีที่ผ่านมา . '
' ใช่ ' ผมตอบ ' แต่มากอย่างแกนๆ เชื่อมต่อที่เหงา ไม่มีเพื่อนผู้หญิงแม้โดยอุปมาอุบัติเหตุไป Fairlie กวนใจฉันมาก ผมไม่อยากจะคิดเลย กรุณาเรียกเธอจากแสงจันทร์ที่น่ากลัว ! '
เราจะไม่พูดเรื่องฉายานี้ลอร่า ' นางพูด ' มันจะเป็นความลับระหว่างผมกับคุณ . ' แล้วเธอโทรหาคุณ Fairlie ' ชวนเธอเล่นเปียโนอีกครั้ง และครั้งแรกของฉัน วันที่เหตุการณ์ที่บ้าน limmeridge
มาถึงจุดจบวันคืนผ่านไป หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ฤดูร้อน เปลี่ยน เป็น ฤดูใบไม้ร่วงสีทอง เงียบสงบและมีความสุข แต่สุดท้ายผมก็สารภาพกับตัวเองของฉัน ความรู้สึกจริงๆสำหรับคุณ Fairlie .

ฉันรักเธอ ทุกๆ วันฉันใกล้เธอที่เป็นอันตรายซึ่งมีความใกล้ชิดระหว่างครูและนักเรียน บ่อยครั้งที่เราก้มลงสมุดร่างของเธอ มือของเรา และใบหน้าที่เกือบจะสัมผัส ฉันหายใจเอากลิ่นของเส้นผมเธอฉันควรจะวางระยะห่างระหว่างตัวเองและอาชีพของเธอเป็นฉันได้ทำเสมอกับนักเรียนของผมในอดีต แต่ผมไม่ และในไม่ช้ามันก็สายเกินไป
โดย 3 เดือนแล้วที่ฉันอยู่ในคัมเบอร์แลนด์ ฉันหลงอยู่ในความฝันของความรักตาบอดอันตรายล่วงหน้า จากนั้นก็มาเตือนก่อน และจากเธอ ในพื้นที่ของคืน เธอเปลี่ยนกับฉันมันกระทันหันกลัวระยะทาง และชนิดของความเศร้า ในท่าทีของเธอ ความเจ็บปวดที่ผมรู้สึกในตอนนั้นมันเกินคำบรรยาย แต่ฉันรู้แล้วว่าเธอต้องเปลี่ยนไป เพราะเธอเพิ่งค้นพบไม่เพียง แต่ความรู้สึกของผม แต่ของเธอเองเช่นกัน การเปลี่ยนแปลงนี้ยังสะท้อนให้เห็นในคุณ halcombe , ผู้ที่กล่าวว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับผม ใหม่นี้น่ากลัวและสถานการณ์อย่างต่อเนื่องสำหรับบางเวลาจนกว่าในวันพฤหัสบดี ใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของเดือนที่สาม ฉันสุดท้ายได้เหมาะสม และกล้าหาญ นางสาว halcombe .
'have คุณมีเวลาสักครู่มั้ย ? ' เธอถามหลังจากอาหารเช้า .
'shall เราเข้าสวน '
เราเดินไปบ้านฤดูร้อนและเข้าไปข้างใน นางสาว halcombe กลับมาหาผม ' นาย hartright อะไรที่ฉันต้องพูดกับคุณ ผมจะพูดที่นี่ ตอนนี้ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดีที่ทำตัวได้ถูกต้อง เรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไม่มีความสุขในลอนดอนพิสูจน์ที่ ในฐานะเพื่อน ฉันต้องบอกคุณว่าฉันได้ค้นพบความรู้สึกของคุณน้องสาว ลอร่า แม้ว่าคุณจะทำอะไรผิด ยกเว้นการแสดงความอ่อนแอ ฉันต้องบอกคุณ ออกไปจากบ้าน limmeridge ก่อนที่อันตรายใด ๆเสร็จ และมีบางอย่างที่ฉันต้องบอกคุณซึ่งจะทำให้คุณเจ็บปวด จะจับมือกับเพื่อนมาเรียน halcombe ก่อน ? '
เธอพูดกับความเมตตาที่ผมเขย่ามือของเธอ .
คุณต้องทิ้งเพราะ Laura Fairlie คือแต่งงาน '
คำสุดท้ายก็เหมือนกระสุนเพื่อหัวใจของฉัน ผมเปลี่ยนเป็นสีขาว ผมรู้สึกหนาว มีคำหนึ่งความหวังทั้งหมดของฉันหายไป .
คุณต้องหยุดความรู้สึกของคุณ ที่คุณพบเธอครั้งแรกผมจะซ่อนอะไรจากคุณ เธอจะไม่แต่งงานเพื่อความรัก แต่เพราะสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อก่อนที่เขาจะตาย ผู้ชายที่เธอจะแต่งงานมาถึงวันจันทร์ถัดไป '
'let ฉันวันนี้เถอะ ' ผมพูดอย่างขมขื่น ' เร็วที่สุด '
' , ไม่ใช่วันนี้ มันดูแปลกๆ รอพรุ่งนี้ หลังมาถึงแล้วพูดกับคุณแฟร์ลี ที่คุณมี ได้รับข่าวร้าย และต้องกลับลอนดอน '
" จะทำตามคำแนะนำของคุณ คุณ halcombe ' ผมพูดอย่างเศร้าๆ แต่ผมขอถามคนที่สุภาพบุรุษหมั้นกับนางสาว แฟร์ลี่ ? '
' ผู้ชายรวยจาก Hampshire Hampshire '
! อีกครั้งการเชื่อมต่อกับแอน catherick !
และชื่อของเขา ' ผมถามอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ 'sir เพอร์ซิวาล glyde
'
!ผมจำได้ว่าเป็นแอน catherick สงสัยคำถามเกี่ยวกับ Baronets และเสียงของฉันสั่นเล็กน้อย ฉันถามว่า ' เขาเป็นบารอนเนต ? '
เธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า ' ใช่แล้ว บารอนเน็ตที่ .