DISCUSSIONOur study demonstrated ro

DISCUSSION

Our study demonstrated robust associations between a more severe clinical presentation and childhood adverse events in a large, thoroughly described sample of bipolar disorder patients with the use of a broad range of childhood trauma variables, including neglect (both emotional and physical) and emotional, physical, and sexual abuse. Our results show that childhood traumatic events are associated with a more severe form of bipolar disorder characterized by earlier onset of the illness, greater prevalence of a history of suicide attempt, rapid cycling, greater proneness toward depression, and more cannabis use. We found a clear dose-response effect of abuse on all of these clinical variables, in the direction of an association of increased trauma with more severe clinical expression. The current findings also include gender differences, which have not been observed before.

Across clinical characteristics, our results demonstrate that the association of childhood trauma is stronger for abuse (emotional, physical, and sexual) than neglect (emotional and physical). The effect observed for neglect seems to be driven by an underlying effect of abuse, specifically emotional abuse. This suggests that the trauma probably must reach a certain level of intensity (abuse vs neglect and at least a moderate to severe intensity) to have an effect on the phenotype. Indeed, a unidirectional relation can be observed between abuse and neglect, with the abuse increasing the relative risk for being exposed to neglect (the inverse being false). For example, we observed a relationship between neglect and higher prevalence of at least 1 suicide attempt (P = .02); however, this effect disappeared when other types of trauma were entered into a multivariate model, and only emotional and sexual abuse remained significantly associated with suicide attempt.

Regarding the effect of individual specific subtypes of abuse, we found that sexual abuse was the strongest predictor of rapid cycling, while both emotional and sexual abuse were related to lower age at onset and to suicide attempts. There are some indications that physical abuse is associated more with psychosis, and emotional abuse, with bipolar disorder, while sexual abuse might be associated more with impulsivity dyscontrol.1,5 Sexual abuse does not seem to be strongly associated with psychosis,28 but rather with suicide attempt.29 Indeed, emotional abuse is increased in patients with bipolar disorder, also after correcting for other types of abuse, compared to healthy controls.1,5 It might be that emotional abuse is specifically linked to bipolar disorder based on possible links to emotional dysregulation, which is a core symptom of bipolar disorder. We could hypothesize that emotional abuse and sexual abuse are associated with development of emotional dysregulation, which may be an underlying core link between childhood trauma and increased symptomatology in bipolar disorder patients; the link could be mediated by intermediate dimensions such as increased affective dysregulation5 or impulsivity.30 We suggest further investigation of this in future studies.

Females reported greater frequency of trauma, as well as greater associations with clinical characteristics of bipolar disorder, than males. Females with childhood trauma showed stronger associations with earlier onset of illness, rapid cycling, suicide attempts, and more depressive episodes than males with trauma. We therefore performed additional analyses controlling for gender to rule out that female patients drove the association between childhood trauma and the development of more severe clinical characteristics in bipolar disorder. The results remained the same, indicating an additive effect of gender, as well as a significant gender-nonspecific effect of childhood trauma, on clinical characteristics in bipolar disorder.

Lastly, future research should investigate the mechanisms behind associations between childhood trauma and clinical symptomatology in bipolar disorder, such as the link between childhood trauma and substance abuse. As already mentioned, childhood trauma has been related to an increased risk of substance abuse,31 and patients with bipolar disorder show a higher frequency of substance abuse compared to the general population.32 In bipolar disorder, substance abuse is associated with increased sensitization and vulnerability to recurrent episodes, thus possibly driving illness progression.33 It would therefore be of interest to investigate if substance abuse is moderating the effect of childhood trauma on clinical characteristics in bipolar disorder. Moreover, we know that bipolar disorder is highly heritable; to further investigate how genetic variants may moderate the effect of childhood trauma on clinical expressions of bipolar disorder would be of great interest. Bipolar disorder is determined by both genetic and environmental risk factors, with interactions between factors remaining to be clarified.34 Some attempts have been made to explore such an issue in bipolar disorder with, for example, interactions between BDNF gene variants and early life stress on bipolar course.35 Future studies will focus on identifying how some genetic susceptibility factors are likely to moderate the effects of childhood trauma on the clinical expression of the disorder.

With regard to study limitations, first, data on childhood trauma were, as in most clinical studies of this phenomenon, obtained retrospectively, with the inherent weakness of retrospective reporting designs. However, the retrospective collection of childhood trauma data in patients with severe mental disorders has been found a valid and reliable source of information in previous studies.2 Our study fulfills the quality criteria of Fisher and Hosang,16 with the limitation that in the Norwegian sample no standardized assessment, but rather clinical judgment, was used to decide whether patients were in a suitable mood to reliably fill in the CTQ form; all patients from the French sample were systematically evaluated and defined as euthymic at time of assessment. Another limitation of using the CTQ is that it does not identify all types of traumas, such as childhood traumas due to early parental loss, divorce, natural disasters, house fires, and so on. As a result, these kinds of childhood traumas are left out of the multivariate analysis, yet may explain some of the dependent variables. Also, not assessing for these traumas may lead to misclassification of cases and noncases, with some who may have had 1 or more of these other traumas still being classified as not having an early trauma using the CTQ form. However, although the CTQ has its limitations, it is a well-used questionnaire in the literature, which improves the possibility of comparing findings across studies. We cannot rule out, though, that some patients may have experienced other types of traumas not assessed here.

Moreover, we have previously reported that in bipolar disorder, substance abuse is associated with increased sensitization and vulnerability to recurrent episodes, thus possibly driving illness progression.33 Substance abuse has also been linked to a possibly worse course of illness (increased risk of suicide, lower age at onset, rapid cycling).36–38 We also know that there is a high correlation between childhood trauma and substance use,39,40 and although we performed additional multivariate analyses controlling for lifetime cannabis and alcohol abuse, the association between substance abuse, childhood trauma, and bipolar symptomatology should be further investigated. It may also be that disorders comorbid with bipolar disorder, such as anxiety disorders, are driving some of the effects we see; for example, anxiety disorders have been associated with suicidality.41 Unfortunately, we do not have complete data on comorbid diagnoses and have therefore not included them as possible confounders in our analyses. Finally, clinical variables were assessed using the SCID-I or the DIGS. Reliability analysis comparing DIGS and DSM criteria has shown excellent reliability scores for bipolar disorders,19 indicating that use of the DIGS did not bias our results.

The main strength of this study is the large sample size, which provided the power to investigate gender differences, as well as made it possible to perform multilevel analyses, in studying individual associations of trauma with clinical characteristics. Lastly, our large study also included measures of neglect and emotional abuse as well as the more frequently investigated sexual and physical abuse, which was an advantage of our study compared to studies in the literature.15 Our findings have multiple important implications: first, improving the understanding of the clinical heterogeneity of bipolar disorder presentation, and second, identifying those at risk of a more severe clinical picture.

To conclude, the strong associations between reports of childhood trauma and increased symptom levels in bipolar disorder patients observed in this large study support a role of childhood trauma in the development of more severe clinical characteristics in bipolar disorder. The findings further highlight the importance of assessing childhood trauma in bipolar disorder research, which should be systematically included in the clinical assessment of the patients.42

Results (Thai) 1:

สนทนาศึกษาของเราแสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างงานนำเสนอทางคลินิกที่รุนแรงมากขึ้นและเด็กเหตุการณ์ร้ายในตัวใหญ่ อธิบายอย่างละเอียดอย่างของผู้ป่วยโรค bipolar มีการใช้ตัวแปรบาดเจ็บเด็ก รวมทั้งละเลย (ทั้งอารมณ์ และร่างกาย) ที่หลากหลาย และการละเมิดทางอารมณ์ ร่างกาย และทางเพศ เหตุการณ์เจ็บปวดเด็กเกี่ยวข้องกับโรค bipolar โดยก่อนหน้านี้เริ่มมีอาการของการเจ็บป่วย ชุกมากกว่าประวัติการพยายามฆ่าตัวตาย ขี่จักรยานอย่างรวดเร็ว proneness มากขึ้นต่อภาวะซึมเศร้า และใช้กัญชาเพิ่มเติมรูปแบบรุนแรงมากขึ้นในการแสดงผลของเรา เราพบผลตอบสนองต่อยาที่ชัดเจนของการละเมิดสิทธิในทางคลินิกตัวแปรเหล่านี้ ในทิศทางของความสัมพันธ์ของการบาดเจ็บเพิ่มขึ้นกับนิพจน์ทางคลินิกที่รุนแรงมากขึ้นทั้งหมด ผลการวิจัยปัจจุบันรวมความแตกต่างของเพศ ซึ่งไม่ได้พบก่อนด้วยในลักษณะทางคลินิก ผลลัพธ์ของเราแสดงให้เห็นว่าสมาคมเด็กบาดเจ็บแรงกว่าการละเมิด (อารมณ์ กาย และทางเพศ) ละเลย (อารมณ์ และร่างกาย) ผลการสังเกตการละเลยเหมือนถูกผลักดัน ด้วยลักษณะพิเศษต้นแบบของละเมิด การละเมิดสิทธิทางอารมณ์โดยเฉพาะ แนะนำว่า การบาดเจ็บอาจต้องถึงระดับของความเข้ม (ผิดกับละเลยและน้อยปานกลางถึงรุนแรงความเข้ม) มี phenotype ผลการ แน่นอน สามารถสังเกตระหว่างละเมิดและละเลย ความสัมพันธ์ทิศทางเดียวกับละเมิดที่เพิ่มความเสี่ยงสัมพัทธ์สำหรับการสัมผัสการละเลย (ผกผันการเท็จ) ตัวอย่าง เราสังเกตความสัมพันธ์ระหว่างละเลยและชุกสูงฆ่าตัวตายน้อย 1 พยายาม (P =. 02); อย่างไรก็ตาม นี้ผลหายบาดเจ็บชนิดอื่นถูกป้อนเข้าไปในรูปแบบตัวแปรพหุ และถูกล่วงละเมิดทางเพศ และอารมณ์เท่านั้นที่ยังคงเกี่ยวข้องอย่างมากกับความพยายามฆ่าตัวตาย เกี่ยวกับผลของการละ subtypes เฉพาะของละเมิด เราพบว่า ถูกล่วงละเมิดทางเพศคือ จำนวนประตูที่แข็งแกร่งของอย่างรวดเร็วจักรยาน ในขณะที่ถูกล่วงละเมิดทางเพศ และอารมณ์เกี่ยวข้องล่างอายุที่เริ่มมีอาการ และพยายามฆ่าตัวตาย มีบางอย่างบ่งชี้ว่าผิดจริงเกี่ยวข้องมากขึ้นกับหมอ และการละเมิดทางอารมณ์ มีโรค bipolar ในขณะที่ถูกล่วงละเมิดทางเพศอาจจะเกี่ยวข้องมากขึ้น กับ impulsivity dyscontrol.1,5 ล่วงละเมิดทางเพศดูเหมือน จะสัมพันธ์อย่างยิ่งกับหมอ 28 แต่ค่อนข้างกับ Indeed attempt.29 ฆ่าตัวตาย ละเมิดทางอารมณ์ขึ้นในผู้ป่วยที่มีโรค bipolar นอกจากนี้หลังจากแก้ไขการละเมิดชนิดอื่น ๆเมื่อเทียบกับ controls.1,5 สุขภาพก็อาจจะว่า ละเมิดทางอารมณ์โดยเชื่อมโยงกับโรค bipolar ตามอารมณ์ dysregulation ซึ่งเป็นอาการหลักของโรค bipolar สามารถเชื่อมโยง เราสามารถ hypothesize ที่ละเมิดทางอารมณ์ และการล่วงละเมิดทางเพศเกี่ยวข้องกับการพัฒนาทางอารมณ์ dysregulation ซึ่งอาจเป็นการเชื่อมโยงหลักพื้นฐานระหว่างบาดเจ็บเด็ก symptomatology เพิ่มขึ้นในผู้ป่วยโรค bipolar สามารถ mediated ลิงค์ตามขนาดกลางเช่นเพิ่มผล dysregulation5 หรือ impulsivity.30 เราขอแนะนำเพิ่มเติมการตรวจสอบนี้ในอนาคตศึกษาหญิงรายงานค่าความถี่ของการบาดเจ็บ เป็นมากกว่าความสัมพันธ์กับลักษณะทางคลินิกของโรค bipolar กว่าชาย หญิงที่ มีเด็กบาดเจ็บพบว่าความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่ง ด้วยก่อนหน้านี้เริ่มมีอาการเจ็บป่วย การขี่จักรยานอย่างรวดเร็ว ความพยายามฆ่าตัวตาย และตอน depressive เพิ่มเติมกว่าชายกับบาดเจ็บ เราจึงทำการวิเคราะห์เพิ่มเติมการควบคุมสำหรับเพศกฎออกที่ผู้ป่วยหญิงขับรถความสัมพันธ์ระหว่างเด็กบาดเจ็บและการพัฒนาลักษณะทางคลินิกที่รุนแรงมากขึ้นในโรค bipolar ผลยังคงเหมือนกัน แสดงผลความสามารถของเพศ และสำคัญเพศ nonspecific ผลของวัยเด็กบาดเจ็บ ลักษณะทางคลินิกในโรค bipolarสุดท้ายนี้ วิจัยในอนาคตควรตรวจสอบกลไกเบื้องหลังความสัมพันธ์ระหว่างเด็กบาดเจ็บและ symptomatology ทางคลินิกในโรค bipolar เช่นเชื่อมโยงระหว่างเด็กบาดเจ็บและละเมิดสิทธิสาร ดังที่ได้กล่าวแล้ว เด็กบาดเจ็บมีความเกี่ยวข้องละเมิดสิทธิสาร 31 และผู้ป่วยโรค bipolar แสดงความถี่สูงขึ้นเมื่อเทียบกับ population.32 ทั่วไปในโรค bipolar สารละเมิดละเมิดสารจะเกี่ยวข้องกับช่องโหว่ในการเกิดซ้ำตอน ดังนั้นจึง อาจขับรถ progression.33 เจ็บป่วยมันจึงจะน่าสนใจเพื่อตรวจสอบถ้าละเมิดสิทธิสารเป็นดูแลผลของการบาดเจ็บของเด็กกับลักษณะทางคลินิกในโรค bipolar และ sensitization เพิ่มขึ้นการเสี่ยง นอกจากนี้ เรารู้โรค bipolar ที่มี heritable สูง การตรวจสอบเพิ่มเติม ตัวแปรลักษณะทางพันธุกรรมอาจปานกลางผลของวัยเด็กบาดเจ็บนิพจน์ทางคลินิกของโรค bipolar จะน่าสนใจมาก โรค bipolar จะถูกกำหนด โดยพันธุกรรม และสิ่งแวดล้อมปัจจัยเสี่ยง มีการโต้ตอบระหว่างปัจจัยที่เหลือเป็น บางครั้งได้ทำการสำรวจปัญหาดังกล่าวในโรค bipolar กับ เช่น clarified.34 โต้ตอบระหว่างตัวแปรยีน BDNF และช่วงชีวิตเครียดบน course.35 ไฟที่ไบโพลาร์อนาคตศึกษาจะเน้นการระบุว่าปัจจัยบางตัวที่อ่อนแอทางพันธุกรรมมักจะบรรเทาผลกระทบของการบาดเจ็บในเด็กในนิพจน์ทางคลินิกของโรคที่With regard to study limitations, first, data on childhood trauma were, as in most clinical studies of this phenomenon, obtained retrospectively, with the inherent weakness of retrospective reporting designs. However, the retrospective collection of childhood trauma data in patients with severe mental disorders has been found a valid and reliable source of information in previous studies.2 Our study fulfills the quality criteria of Fisher and Hosang,16 with the limitation that in the Norwegian sample no standardized assessment, but rather clinical judgment, was used to decide whether patients were in a suitable mood to reliably fill in the CTQ form; all patients from the French sample were systematically evaluated and defined as euthymic at time of assessment. Another limitation of using the CTQ is that it does not identify all types of traumas, such as childhood traumas due to early parental loss, divorce, natural disasters, house fires, and so on. As a result, these kinds of childhood traumas are left out of the multivariate analysis, yet may explain some of the dependent variables. Also, not assessing for these traumas may lead to misclassification of cases and noncases, with some who may have had 1 or more of these other traumas still being classified as not having an early trauma using the CTQ form. However, although the CTQ has its limitations, it is a well-used questionnaire in the literature, which improves the possibility of comparing findings across studies. We cannot rule out, though, that some patients may have experienced other types of traumas not assessed here. นอกจากนี้ เราได้เคยรายงานว่า ในโรค bipolar ละเมิดสิทธิสารเชื่อมโยงกับ sensitization เพิ่ม และช่องโหว่ในการเกิดซ้ำตอน จึง ขับรถเจ็บป่วย progression.33 สารละเมิดอาจจะยังมีการเชื่อมโยงหลักสูตรแย่อาจจะเจ็บป่วย (เสี่ยงฆ่าตัวตาย ต่ำกว่าอายุที่เริ่มมีอาการ ขี่จักรยานอย่างรวดเร็ว) ใช้.36-38 เรายังรู้ว่า มีความสัมพันธ์สูงระหว่างวัยเด็กบาดเจ็บและสาร, 39,40 และถึงแม้ ว่าเราดำเนินการเพิ่มเติมวิเคราะห์ตัวแปรพหุการควบคุมสำหรับกัญชาอายุการใช้งาน และการละเมิดแอลกอฮอล์ ความสัมพันธ์ระหว่างละเมิดสิทธิสาร บาดเจ็บเด็ก และไฟที่ไบโพลาร์ symptomatology ควรถูกเพิ่มเติมตรวจสอบ มันอาจจะที่โรค comorbid กับโรค bipolar เช่นโรควิตกกังวล ขับของผลที่เราเห็น ตัวอย่าง โรควิตกกังวลมีการเชื่อมโยงกับ suicidality.41 อับ เราไม่มีข้อมูลที่สมบูรณ์ในการวิเคราะห์ comorbid และมีไม่รวมพวกเขาเป็น confounders เป็นไปได้ในการวิเคราะห์ของเรา สุดท้าย ตัวแปรทางคลินิกได้ประเมินการใช้วทคร-ฉันหรือ DIGS วิเคราะห์ความน่าเชื่อถือเปรียบเทียบ DIGS และ DSM เงื่อนไขได้แสดงคะแนนความน่าเชื่อถือที่ดีเยี่ยมสำหรับโรค bipolar, 19 ที่ใช้ DIGS ระบุไม่ได้ bias ผลของเรากำลังหลักของการศึกษานี้มีขนาดใหญ่อย่าง ซึ่งมีอำนาจในการตรวจสอบความแตกต่างเพศ ตลอดจนทำการวิเคราะห์หลายระดับ ศึกษาความสัมพันธ์ของแต่ละของบาดเจ็บ มีลักษณะทางคลินิก สุดท้าย การศึกษาขนาดใหญ่ของเรายังรวมวัดละเลย และละเมิดทางอารมณ์ดียิ่งบ่อยสอบสวนทางเพศ และการละเมิดทางกายภาพ ซึ่งข้อดีของเราเมื่อเทียบกับ literature.15 การศึกษาของเราพบได้หลายนัยสำคัญ: ครั้งแรก ปรับปรุงความเข้าใจของ heterogeneity ทางคลินิกของโรค bipolar นำเสนอ และสอง ระบุผู้ที่มีความเสี่ยงของรูปทางคลินิกที่รุนแรงมากขึ้นเพื่อสรุป การเชื่อมโยงที่แข็งแกร่งระหว่างรายงานของวัยเด็ก บาดเจ็บและระดับอาการที่เพิ่มขึ้นในผู้ป่วยโรค bipolar สังเกตในการสนับสนุนการศึกษาขนาดใหญ่นี้บทบาทของวัยเด็กการบาดเจ็บในการพัฒนาลักษณะทางคลินิกที่รุนแรงมากขึ้นในโรค bipolar ค้นพบเพิ่มเติมเน้นความสำคัญของการประเมินเด็กบาดเจ็บในการวิจัยโรค bipolar ซึ่งควรเป็นระบบรวมในการประเมินทางคลินิกของการ patients.42

Results (Thai) 3:

การศึกษาของเราแสดงให้เห็นถึงการอภิปราย

สมาคมที่แข็งแกร่งระหว่างรุนแรงมากขึ้นทางคลินิกและเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ที่นำเสนอในวัยเด็กในขนาดใหญ่อย่างทั่วถึงอธิบายตัวอย่างของโรค Bipolar ผู้ป่วยใช้ช่วงกว้างของตัวแปร trauma วัยเด็กรวมทั้งละเลย ( ทั้งทางอารมณ์และทางกายภาพ ) และอารมณ์ทางกายภาพและการละเมิดทางเพศผลของเราแสดงให้เห็นว่าในวัยเด็กที่มีกิจกรรมเกี่ยวข้องกับรูปแบบที่รุนแรงมากขึ้นของโรค Bipolar characterized โดยก่อนหน้านี้เกิดการเจ็บป่วยมากขึ้น ความชุกของประวัติพยายามฆ่าตัวตายอย่างรวดเร็วจักรยานมากขึ้นคุณลักษณะในคนที่มักก่อต่อภาวะซึมเศร้า และเพิ่มเติมการใช้กัญชา เราพบชัดเจนความคิดเห็นผลของการละเมิดทั้งหมดของตัวแปรทางคลินิกเหล่านี้ในทิศทางของความสัมพันธ์ของบาดแผลกับการแสดงออกทางคลินิกรุนแรงเพิ่มมากขึ้น ผลการวิจัยในปัจจุบันยังมีความแตกต่างระหว่างเพศ ซึ่งไม่ได้ถูกตรวจสอบก่อน

ในลักษณะทางคลินิก ผลของเราแสดงให้เห็นว่าสมาคม trauma วัยเด็กแข็งแกร่งสำหรับการละเมิด ( อารมณ์ทางกายภาพและทางเพศ ) กว่าละเลย ( ทางอารมณ์และทางกายภาพ )ผลว่าละเลยดูเหมือนจะขับเคลื่อนโดยอ้างอิงผลของการละเมิด โดยเฉพาะอารมณ์ในทางที่ผิด นี้แสดงให้เห็นว่าอุบัติเหตุอาจจะต้องถึงระดับหนึ่งของความเข้ม ( ละเมิดและละเลย vs อย่างน้อยปานกลางถึงความเข้มรุนแรง ) จะมีผลต่อการ . แน่นอน ความสัมพันธ์ในทิศทางเดียวสามารถสังเกตได้ระหว่างที่ถูกทำร้ายและทอดทิ้งกับการเพิ่มความเสี่ยงสัมพัทธ์โดนละเลย ( ผกผันเป็นเท็จ ) ตัวอย่างเช่น เราสังเกตความสัมพันธ์ระหว่างละเลยและความชุกของการพยายามฆ่าตัวตายอย่างน้อย 1 ( p = . 01 ) อย่างไรก็ตาม ผลกระทบนี้จะหายไปเมื่อประเภทอื่น ๆของการบาดเจ็บถูกป้อนเข้าไปในรูปแบบหลายตัวแปร ,และมีเพียงอารมณ์และทารุณกรรมทางเพศยังคงความสัมพันธ์กับการพยายามฆ่าตัวตาย

เรื่องผลของบุคคลเฉพาะชนิดย่อยของการละเมิดทางเพศ เราพบว่า เป็นตัวที่แข็งแกร่งอย่างรวดเร็วของจักรยาน ในขณะที่ทั้งอารมณ์และทารุณกรรมทางเพศมีความสัมพันธ์กับอายุที่เริ่มลดลง และพยายามฆ่าตัวตายมีข้อบ่งชี้บางอย่างที่ถูกทารุณกรรมทางกายเกี่ยวข้องกับโรคจิตทางอารมณ์และใช้กับโรคไบโพลาร์ ในขณะที่การละเมิดทางเพศอาจจะเกี่ยวข้องกับหุนหันพลันแล่น dyscontrol . 1.5 ทารุณกรรมทางเพศไม่ได้ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องอย่างมากกับโรคจิต 28 แต่กับการฆ่าตัวตาย attempt.29 จริง , การล่วงละเมิดทางอารมณ์ในผู้ป่วยที่มีโรคสองขั้ว คือ เพิ่มขึ้น ,นอกจากนี้ หลังจากการแก้ไขสำหรับประเภทอื่น ๆของการเปรียบเทียบกับการควบคุมสุขภาพ . 1.5 อาจจะผิดโดยเฉพาะอารมณ์ที่เชื่อมโยงกับโรคสองขั้ว ตามลิงค์ไปได้ dysregulation ทางอารมณ์ ซึ่งเป็นอาการหลักของโรค Bipolar . เราอาจพบว่า การล่วงละเมิดทางอารมณ์และการทารุณกรรมทางเพศที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาของ dysregulation อารมณ์ซึ่งอาจจะเป็นพื้นฐานหลักที่เชื่อมโยงระหว่าง trauma วัยเด็กและเพิ่มอาการวิทยาในผู้ป่วย bipolar disorder ; การเชื่อมโยงอาจเป็นคนกลาง โดยขนาดกลาง เช่น เพิ่มอารมณ์ dysregulation5 หรือ impulsivity.30 เราแนะนำการสอบสวนเพิ่มเติมในการศึกษาในอนาคต

หญิงรายงานถี่มากขึ้นแผลเช่นเดียวกับมหานครสมาคมที่มีลักษณะทางคลินิกของโรคอารมณ์สองขั้ว มากกว่าผู้ชาย ผู้หญิงกับ trauma วัยเด็กให้สมาคมที่แข็งแกร่งกับก่อนหน้านี้มีอาการเจ็บป่วยอย่างรวดเร็ว , จักรยาน , พยายามฆ่าตัวตาย และตอนซึมเศร้ามากกว่าเพศชาย ที่บาดเจ็บ