They were already looking at him as

They were already looking at him as approached in the distance, because he just
stood out. He had quite an old face, but from the way he walked, they could tell
that he was only twenty. He sat down with his old face on the bench facing them.
And then he showed them what he was carrying in his hand.

That was our kitchen clock, he said, and looked at them all, one after another,
sitting on the bench in the sun. Yes, I was able to find it. It was still there.

He held a round white kitchen plate clock out in front of himself as he dusted off
the the blue painted numbers with his finger.

It has no further value, he remarked apologetically, I know that also. And
it is also not especially pretty. It is only like a plate, with white varnish.
However, I do find that the blue numbers are quite pretty to look at. The hands
are naturally only made of tin. And now they don't work any more either. No. It's
definitely broken on the inside. But it still looks like it used to. Even if it
doesn't run anymore.

With his finger tip he made a careful circle around the edge of the clock shaped
like a plate. And he said softly: And it was still there.

The people sitting on the bench in the sun did not look at him. One man looked
at his shoes, and the woman looked into her baby buggy. Then someone said:

You've probably lost everything?

Yes, yes, he said joyfully, think about it, everything! Only this clock here, it's
left over. And he raised the clock up again, as if the others were not yet familiar
with it.

But it doesn't run anymore, said the women.

No, No, it doesn't. It is broken, I know that well. But otherwise it is just like
it always was: white and blue. And again he showed them his clock. And the best
thing, he continued excitedly, I haven't even told you yet. The best is yet to come:
Think about it, it stopped at 2:30 in the morning. Exactly at 2:30, think about it.

Then your house was surely hit at 2:30, the man said as he pushed his lower lip
forward importantly, I've often heard that. When the bomb falls, the clocks stop.
That comes from the concussion of the explosion.

He looked at his clock and shook his head pensively. No, dear sir, no, you are
wrong about that. It has nothing to do with the bombs. You should not keep talking
about the bombs. No. At 2:30 something quite different took place that you don't
know about. That's just it, that it stopped exactly at 2:30. You see, I always
came home at 2:30. At night I mean. Nearly always at 2:30. That's just it.

He looked at the others, but they had taken their eyes off of him. He didn't
find them. Then he nodded at his clock: You understand, I was naturally always
hungry then, wasn't I? And I always went straight into the kitchen. And it
was almost always two thirty. And then, then, of course, my mother always came in.
No matter how quietly I opened the door, she would always hear me. And, as I would
look for something to eat in the dark kitchen, suddenly the light would turn on.
And there she would stand in her wool jacket with a red shawl around her neck.
And barefoot. Always barefoot. And our kitchen had a tiled floor. And she would
squint her eyes, because the light was so bright. Because she had already been
asleep. It was night.

So late again, she would say then. She never said more than that. Only: So late
again. And then she would warm up my supper and would watch me eat. At the same
time she would always rub her feet against oneanother, because the tiles were so
cold. She never put her shoes on at night. And she would sit there for as long
as it took, until I was full. And then I would hear her still clearing away the
dishes after I had already turned off the light in my room. Every night it was
like that. And mostly always around two thirty. I just took for granted that at
two thirty in the morning she would prepare a meal for me. I just took it gor
granted. She would always do that. And she never said more than: So late again.
But she said that every time. And I thought it would never stop. It was so
natural to me. It had always been like that.

For a moment there was complete silence on the the bench. Then he said softly:
And now? He looked at the others. But he didn't find their eyes. Then he said
softly into the white and blue round face of the clock: Now, now I know, that it
was paradise. Real paradise.

On the bench there was complete silence. Then the women asked: And your family?

He smiled at her with an embarrassed look on his face: Oh, you mean my parents?
Yes, they are also gone with the house. Everything is gone. Everything, just
imagine. Everything is gone.

He smiled embarrassed from one to the other. But they didn't look at him.

Then, once again, he held the clock high and laughed. He laughed: Only this here.
Only it's left. And the best thing is, it stopped at exactly two thirty. Exactly
two thirty.

Then he said nothing more. But he had quite aa old looking face. And the man
sitting next to him looked at his shoes. But he did't see the shoes. He just
thought the whole time about the word paradise.

Results (Thai) 1:

พวกเขาได้แล้วมองที่เขาเป็นเวลาในระยะห่าง เนื่องจากเขาเพิ่ง
ยืนออก เขามีใบหน้าค่อนข้างเก่า แต่จากวิธีเดินเขา พวกเขาสามารถบอกได้ว่า
ว่า เป็นยี่สิบเท่านั้น เขานั่งลงกับหน้าเก่าบนม้านั่งหันหน้าไปทางนั้น
แล้ว เขาแสดงให้เห็นให้เขามีกำลังในมือของเขา

ที่มีนาฬิกาของเราครัว กล่าวว่า และมองพวกเขาทั้งหมด หนึ่ง,
นั่งบนม้านั่งในดวงอาทิตย์ ใช่ ผมสามารถหามัน ยังมีไม่

เขาจับนาฬิกาจานครัวกลมสีขาวออกหน้าเองขณะเขา dusted ออก
สีฟ้าทาสีเลข ด้วยนิ้วมือของเขา

มีค่าไม่ต่อ เขากล่าว apologetically ฉันรู้ว่ายัง และ
ไม่สวยโดยเฉพาะอย่างยิ่งการ ได้เช่นจาน กับวานิชสีขาวเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม หาตัวเลขสีน้ำเงินสวยมากไปดู มือ
ธรรมชาติเท่านั้นจะดีบุก และตอน นี้พวกเขาไม่ทำงานใด ๆ เพิ่มเติม ไม่ใช่ มี
แน่นอนเสียภายใน แต่มันยังดูเหมือนจะใช้ แม้มัน
ทำงานอีกต่อไป

ด้วยปลายนิ้วของเขา ที่เขาทำเป็นวงกลมระวังรอบขอบของนาฬิการูป
ชอบจาน และเขาพูดเบา ๆ: และยังไม่มี

คนที่นั่งอยู่บนม้านั่งในดวงอาทิตย์ไม่ได้ดูที่เขาไม่ คนหนึ่งมอง
ที่รองเท้าของเขา และผู้หญิงที่ดูเป็นเด็กรถของเธอ แล้วบางคนกล่าวว่า:

คุณคงได้สูญเสียทุกอย่าง?

ใช่ ใช่ เขากล่าวว่า joyfully คิดถึง ทุกอย่าง เท่านี้นาฬิกาที่นี่ เป็น
ซ้ายผ่าน และเขายกนาฬิกาขึ้นอีก เป็นถ้าคนอื่น ๆ ไม่ได้คุ้นเคย
กับ

แต่ก็ไม่ทำงานอีกต่อไป กล่าวว่า ผู้หญิง

มันไม่ ไม่ ไม่ มีการละเมิด ฉันรู้ว่ากัน แต่ก็เหมือน
เสมอมี: สีขาวและสีน้ำเงิน และอีกครั้ง เขาพบพวกเขานาฬิกาของเขา และดีที่สุด
สิ่ง เขาต่อขึ้ง ฉันไม่ได้บอกว่า คุณยัง ส่วนยังเป็นมา:
คิดเกี่ยวกับมัน มันหยุดที่ 2:30 ในตอนเช้า ตรงที่ 2:30 คิดถึง

แล้ว บ้านย่อมถูกตีที่ 2:30 ชายคนนั้นกล่าวว่า เป็นเขาผลักเขาลิล่าง
ส่งสำคัญ ฉันมักจะเคยได้ยินว่า เมื่อระเบิดตก นาฬิกาหยุด
ที่มาจากการสั่นสะเทือนของระเบิด

เขามองดูที่นาฬิกาของเขา และจับหัวของเขา pensively ไม่ รัก ไม่ คุณเป็น
ผิดว่า มีอะไรกับระเบิด คุณควรไม่ให้พูด
เกี่ยวกับระเบิด ไม่ใช่ ที่ 2:30 สิ่งที่แตกต่างกันค่อนข้างใช้เวลาทำให้คุณดอนที
รู้ เพียงแค่นี้ ที่มันหยุดตรงที่ 2:30 คุณเห็น ฉันเสมอ
บ้านมาที่ 2:30 คืนที่ผมหมายถึง เกือบเสมอที่ 2:30 ที่ได้เพียงนั้น

เขามองคนอื่น ๆ แต่พวกเขามีนำตาของพวกเขาออกจากเขา เขาไม่ได้
พบพวกเขา แล้วเขาพยักหน้าที่นาฬิกาของเขา: คุณเข้าใจ ผมธรรมชาติเสมอ
หิวแล้ว ไม่ได้ฉันหรือไม่ และฉันก็จะตรงเข้าห้องครัว และ
ได้เกือบตลอดเวลาสามสิบสอง แล้ว แล้ว แน่นอน แม่ของฉันเสมอมาค่ะ
ไม่ว่าเงียบ ๆ เปิดประตู เธอจะเคยได้ยินฉัน และ ฉัน
หาอะไรกินในครัวมืด ทันใดนั้นแสงจะเปิด
กมีเธอยืนในเสื้อผ้าขนสัตว์ของเธอกับสไบสีแดงรอบคอของเธอ
กแบร์ฟุต แบร์ฟุตเสมอ และห้องครัวของเรามีพื้นกระเบื้อง และเธอจะ
squint ตาของเธอ เพราะแสงสว่างดังนั้นการ เพราะเธอมาแล้ว
หลับ ได้คืน

ดังนั้นปลายอีกครั้ง เธอพูดแล้วกัน เธอไม่เคยบอกว่า ยิ่งกว่าที่ เฉพาะ: เพื่อให้สาย
อีก แล้วเธอจะอุ่นซุปเปอร์ของฉัน และจะชมฉันกิน ที่เดียว
เวลาเธอเสมอจะถูเท้าของเธอกับ oneanother เนื่องจากกระเบื้องมีนั้น
เย็น เธอไม่เคยใส่รองเท้าของเธอในยามค่ำคืน และเธอจะนั่งมีเป็นนาน
ใช้ จนผมเต็ม แล้ว ฉันจะได้ยินเธอยังล้างเก็บ
อาหารหลังจากได้แล้วปิดไฟในห้องของฉัน ทุกคืนมัน
เช่นนั้น และส่วนใหญ่จะประมาณสามสิบสอง ฉันเพียงแค่ใช้สำหรับรับที่
สามสิบสองในตอนเช้าเธอจะทำอาหารให้ฉัน ผมเพียงเอาก.
ให้ เธอจะมักจะทำที่ และเธอไม่เคยว่า มากกว่า: ดังนั้นปลายอีกครั้ง
แต่เธอกล่าวว่า ทุกครั้ง และฉันคิดว่า มันจะไม่หยุด มันเป็นเช่น
ธรรมชาติกับฉัน มันได้เสมอเช่นเดียวกับที่

ช่วง มีเงียบสมบูรณ์บนม้านั่ง แล้วเขาพูดเบา ๆ:
ตอนนี้ เขาดูที่อื่น แต่ก็ไม่พบตา แล้วเขากล่าวว่า
เบา ๆ สีขาวและสีฟ้าปัดหน้าของนาฬิกา: ขณะนี้ ตอนนี้ฉันรู้
ถูกสวรรค์ สวรรค์จริง

บนม้านั่ง มีความเงียบที่สมบูรณ์ แล้วผู้หญิงถาม: และครอบครัว?

ยิ้มที่เธอ มีมีลักษณะอายหน้า: โอ้ คุณหมายถึง พ่อหรือไม่
ใช่ พวกเขาจะยังไปกับบ้าน ทุกอย่างจะหายไป ทุกอย่าง เพียง
คิด ทุกอย่างจะหายไป

ยิ้มอายจากหนึ่งไปยังอีก แต่พวกเขาไม่ได้มองที่เขาด้วย

แล้ว อีกครั้ง เขาจัดนาฬิกาสูง และหัวเราะ เขาหัวเราะ: เท่านี้นี่
เท่านั้น ที่เหลือ และสิ่งดีที่สุด คือ มันหยุดที่ว่าสามสิบสอง แน่นอน
สามสิบสอง

แล้วเขากล่าวว่า ไม่มีอะไรเพิ่มเติม แต่เขาเก่ามอง หน้าเอเอมาก และผู้ชาย
เขานั่งถัดมองที่รองเท้าของเขา แต่เขา did't ดูรองเท้า เขาเพียง
คิดตลอดเวลาเกี่ยวกับสวรรค์คำ

Results (Thai) 3:

พวกเขากำลังมองเขาก็อยู่ไกล เพราะเขาเพิ่ง
ยืนออก เขามีใบหน้าที่ค่อนข้างเก่า แต่ทางที่เขาเดิน เขาอาจบอก
ว่าเขาแค่ยี่สิบ เขานั่งลงหน้าเก่าของเขาบนม้านั่งที่เผชิญหน้ากับพวกเขา
แล้วเขาก็พบสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือ

นั่นเป็นนาฬิกาห้องครัวของเรา เขากล่าวว่า และมองพวกเขาหนึ่งหลังจากที่อื่น
นั่งอยู่บนม้านั่งในดวงอาทิตย์ ใช่ ฉันเจอมัน มันยังคงอยู่ที่นั่น

เขาจัดจานในครัวกลมสีขาวนาฬิกาออกในด้านหน้าของตน เขาปัดฝุ่นออกจาก
สีฟ้าทาสีตัวเลขด้วยนิ้วมือของเขา

มันไม่มีคุณค่า เขากล่าวขอโทษ ผมรู้ว่ายัง และ
มันไม่ยิ่งสวย มันเป็นเหมือนแค่จาน กับเคลือบเงาสีขาว
อย่างไรก็ตามผมพบว่า ตัวเลขสีฟ้าสวยดู มือ
เป็นธรรมชาติเท่านั้นที่ทำด้วยดีบุก และตอนนี้พวกเขาไม่ได้ทำงานใด ๆเพิ่มเติมด้วย ไม่ มัน
แน่นอนเสียในภายใน แต่มันก็เหมือนที่เคยเป็น ถ้ามัน
ไม่หนีอีกแล้ว

ด้วยปลายนิ้วเขาทำวงกลมระวังรอบขอบของนาฬิการูป
เหมือนจาน เขาพูดเบาๆ :และมันก็ยังอยู่

คนนั่งอยู่บนม้านั่งในดวงอาทิตย์ไม่ได้มองเขา คนหนึ่งมอง
ที่รองเท้าของเขาและผู้หญิงที่ดูเป็นเด็กรถ . แล้วใครบอกว่า :

คุณอาจจะสูญเสียทุกอย่าง

ใช่ค่ะ เขาพูดอย่างร่าเริง คิดเกี่ยวกับมัน ทุกอย่าง แต่นาฬิกานี่มัน
เหลือ และเขายกนาฬิกาขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าเป็นคนอื่นไม่คุ้นเคย

กับมัน
แต่มันไม่ได้วิ่งอีกแล้ว บอกว่า ผู้หญิง

ไม่ ไม่ ไม่ มันแตก ผมรู้ดีครับ แต่อย่างอื่นมันก็เหมือนกับ
มันก็เป็นสีขาว และ สีฟ้า และอีกครั้งเขาพบพวกเขานาฬิกาของเขา และดีที่สุด
สิ่งที่เขากล่าวอย่างตื่นเต้น ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลย สิ่งที่ดีที่สุดยังมาไม่ถึง :
คิดถึงมัน มันก็หยุด ตอนตีสองครึ่ง เหมือนตอนตีสองครึ่ง คิดเกี่ยวกับมัน

แล้วบ้านก็ต้องกดปุ่มที่ 2 : 30 คน บอกว่า เขาผลักริมฝีปากล่าง
ไปข้างหน้า คือ ผมมักจะได้ยิน เมื่อระเบิดตก , นาฬิกาหยุด
ที่มาจากการสั่นสะเทือนของระเบิด

เค้ามองนาฬิกาของเขาและส่ายหัว pensively . ไม่ ที่รัก ไม่ คุณ
ผิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น มันไม่เกี่ยวกับระเบิด คุณไม่ควรพูด
เกี่ยวกับระเบิด ไม่ที่ 2 : 30 สิ่งที่แตกต่างกันมากที่เอาสถานที่ที่คุณไม่
รู้เกี่ยวกับ นั่นมัน นั่นมันหยุดตรงที่ 2 : 30 . คุณเห็นฉันเสมอ
มาถึงบ้านตอนตีสองครึ่ง . ตอนกลางคืน ฉันหมายถึง เกือบตลอดเวลา 2 . มันก็แค่

เขามองดูคนอื่นๆ แต่พวกเขามีสายตาของพวกเขาออกจากเขา เขาไม่ได้
หาพวกเขา แล้วเขาก็พยักหน้าที่นาฬิกาของเขา เธอเข้าใจฉันเป็นธรรมชาติเสมอ
หิวแล้วใช่มั้ย ?และฉันก็เดินตรงเข้าไปในครัว และมันเป็นเกือบเสมอ
2 30 แล้ว แล้ว แน่นอน แม่ฉันก็เข้ามา
ไม่ว่าอย่างเงียบๆ ฉันเปิดประตู เธอจะได้ยินฉัน และ ผม จะหาอะไรกิน
ในครัวมืด จู่ๆ ไฟก็เปิด
แล้วเธอจะยืนในเสื้อขนสัตว์ของเธอกับผ้าพันคอสีแดงรอบคอของเธอ
และเท้าเปล่าชอบเท้าเปล่า และห้องครัวของเรามีกระเบื้องพื้น และเธอจะ
เหล่ตาเพราะแสงมันสว่างมาก เพราะว่าเธอได้
หลับ กลางคืนมัน

มาช้าอีกแล้ว เธอจะพูดแล้ว เธอเคยบอกว่ามากกว่านั้น เท่านั้น : ดึก
อีกครั้ง แล้วเธอจะอุ่นอาหารของฉันและจะดูฉันกิน ในเวลาเดียวกัน
เธอจะนวดเท้ากับ oneanother ของเธอ ,เพราะไพ่มัน
เย็น เธอไม่ใส่รองเท้าเลยตอนกลางคืน แล้วเธอจะนั่งอยู่ตรงนั้นนาน
เมื่อมันมา จนเต็ม แล้วฉันจะได้ยินเสียงของเธอยังล้างออกไป
จานหลังจากฉันได้ปิดไฟในห้องของฉัน ทุกคืนมัน
แบบนั้น และส่วนใหญ่มักจะรอบสอง 30 ผมสมมตว่า
สอง 30 ตอนเช้า เธอจะเตรียมอาหารให้ฉัน ฉันแค่เอากอ
มอบให้ เธอจะทำอย่างนั้นเสมอ และเธอไม่เคยบอกมากกว่า : มาช้าอีกแล้ว
แต่เธอบอกว่า ทุกครั้ง และฉันคิดว่า มันไม่เคยหยุด มันจึง
ธรรมชาติเพื่อผม มันก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ

สักพัก มีแต่ความเงียบที่สมบูรณ์บนม้านั่ง เขาพูดเบาๆ :
และตอนนี้ ? เค้ามองไปที่คนอื่นแต่เขาก็ไม่พบสายตาของพวกเขา แล้วเขาบอกว่า
เบาๆเข้าสู่รอบสีขาวและสีฟ้าใบหน้าของนาฬิกา : ตอนนี้ฉันรู้ว่ามัน
คือสวรรค์ ที่แท้สวรรค์

บนม้านั่งมีความเงียบสมบูรณ์ แล้วผู้หญิงถามว่า ครอบครัวของคุณ

เขายิ้มให้กับเธอดูอายบนใบหน้า : โอ้ คุณหมายถึง พ่อแม่ของฉัน
ใช่ พวกเขายังได้ไปกับบ้าน ทุกอย่างจะหายไป ทุกอย่างแค่
จินตนาการ ทุกอย่างจะหายไป

เขายิ้มอายจากหนึ่งไปยังอีก แต่พวกเขาไม่ได้มองเขา . .

จากนั้นอีกครั้งเขาจับนาฬิกาสูงและหัวเราะ เขาหัวเราะ แต่ที่นี่
เท่านั้นยังเหลืออยู่ และสิ่งดีที่สุดคือ มันหยุดที่ตรงสอง 30 ตรง
2 30

แล้วเขาบอกว่า ไม่มีอะไรมากกว่านั้น แต่เขาค่อนข้าง AA เก่าหน้าดู . และผู้ชาย
นั่งอยู่ข้างๆ มองรองเท้าตัวเอง แต่เขาไม่ได้ดูรองเท้า เขาแค่
คิดตลอดเวลาเกี่ยวกับคำสวรรค์