My earliest memory of my grandfathe

My earliest memory of my grandfather was on the back of his bicycle. At that time, I was only ten, and my grandfather had picked me up from my morning calligraphy lesson. It was a daily routine I had when I stayed in Shanghai over the holidays, and my grandfather was responsible for picking me up after lesson. My grandfather, oblivious to the cold winter winds, was shouting over the cacophony to ask me what I wanted to have for lunch. It was a treat for me after the morning lesson everyday as he would always brought me to an eatery which served piping hot dumplings. Moreover, that day's journey was unique, ice pellets began falling from the sky as my grandfather peddled furiously to get me to the nearby eatery while I held on tight to his waist behind his black, old bicycle.

The long-standing eatery was filled with people during the lunchtime hours. Queuing up for food or being polite was not the way of life in Shanghai, people were pushing and shoving at each other to get a seat or order their food. My grandfather, with his big built, stood between the crowd and me as he did not want me to be knocked off my feet. Finally, we found seats and our food came a short while later. I gingerly took a pair of chopsticks and began filling my plate and started eating. Unaware I was the only person eating, I looked up and saw my grandfather gazing at me. He asked me whether it was enough or he could order more food for me. I shook my head, and asked him to eat too. He smiled at me, showing off the silver tooth in his mouth, he told me to tuck in as he picked up another dumpling and placed it onto my plate. I did not think much about it, and continued my afternoon feast.

The lunch at the neighborhood eatery was a secret my grandfather and I shared. We kept it from my mum and grandmother as they found it too unhygienic and unsafe for a young kid like me to eat at. We would not explain why we came home late for lunch,

Results (Thai) 1:

ความทรงจำแรกสุดที่ตาของฉันที่ด้านหลังของจักรยานของเขาได้ ในขณะนั้น ผมสิบเท่านั้น และปู่ของฉันได้รับผมจากบทเรียนประดิษฐ์ของฉันเช้า มันเป็นกิจวัตรประจำวันได้เมื่อน้ำในเซี่ยงไฮ้ในช่วงวันหยุด และปู่ของฉันก็ชอบรับฉันหลังจากบทเรียน ฉันตา ลบเลือนไปลมหนาวเย็น ตะโกนผ่านเสียงขรมถามฉันสิ่งที่ฉันต้องการสำหรับอาหารกลางวัน มันเป็นสำหรับฉันหลังจากที่เรียนเช้าทุกวัน ตามที่เขาต้องการเสมอที่นำฉันไปขอที่เสิร์ฟเกี๊ยวน้ำร้อนท่อ วันที่เดินทางได้เฉพาะนอก น้ำแข็งเกล็ดเริ่มตกจากท้องฟ้าเป็นปู่ของฉัน peddled อย่างดุเดือดเพื่อไปฉันขอใกล้เคียงในขณะที่ฉันจับบนแน่นไปเอวหลังจักรยานของเขาดำ เก่าThe long-standing eatery was filled with people during the lunchtime hours. Queuing up for food or being polite was not the way of life in Shanghai, people were pushing and shoving at each other to get a seat or order their food. My grandfather, with his big built, stood between the crowd and me as he did not want me to be knocked off my feet. Finally, we found seats and our food came a short while later. I gingerly took a pair of chopsticks and began filling my plate and started eating. Unaware I was the only person eating, I looked up and saw my grandfather gazing at me. He asked me whether it was enough or he could order more food for me. I shook my head, and asked him to eat too. He smiled at me, showing off the silver tooth in his mouth, he told me to tuck in as he picked up another dumpling and placed it onto my plate. I did not think much about it, and continued my afternoon feast.The lunch at the neighborhood eatery was a secret my grandfather and I shared. We kept it from my mum and grandmother as they found it too unhygienic and unsafe for a young kid like me to eat at. We would not explain why we came home late for lunch,

Results (Thai) 2:

หน่วยความจำที่เก่าแก่ที่สุดของคุณปู่ของฉันเป็นที่ด้านหลังของจักรยานของเขา ในเวลานั้นฉันเป็นเพียงสิบและปู่ของฉันได้มารับฉันขึ้นมาจากบทเรียนการประดิษฐ์ตัวอักษรเช้าของฉัน มันเป็นกิจวัตรประจำวันของผมเมื่อตอนที่ผมอยู่ในเซี่ยงไฮ้ในช่วงวันหยุดและคุณปู่ของฉันเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการเลือกฉันขึ้นหลังจากบทเรียน คุณปู่ของฉัน, ลบเลือนไปลมหนาวก็ตะโกนกว่าเสียงขรมจะถามฉันสิ่งที่ฉันต้องการที่จะมีอาหารกลางวัน มันเป็นรักษาสำหรับฉันหลังจากบทเรียนตอนเช้าทุกวันในขณะที่เขามักจะนำฉันไปที่ภัตตาคารซึ่งทำหน้าที่ท่อเกี๊ยวร้อน นอกจากนี้การเดินทางของวันที่ไม่ซ้ำกันเม็ดน้ำแข็งเริ่มตกลงมาจากท้องฟ้าเป็นคุณปู่ของฉันเร่ขายคึกที่จะได้รับฉันไปภัตตาคารที่ใกล้เคียงในขณะที่ผมจัดขึ้นเมื่อวันแน่นเอวของเขาหลังสีดำ, จักรยานเก่าของเขาภัตตาคารยาวนานก็เต็มไปด้วย ผู้คนในช่วงเวลากลางวัน การจัดคิวขึ้นสำหรับอาหารหรือเป็นสุภาพไม่ได้วิถีชีวิตในเซี่ยงไฮ้คนถูกผลักดันและผลักกันเพื่อให้ได้ที่นั่งหรือสั่งอาหารของพวกเขา คุณปู่ของฉันที่มีขนาดใหญ่ของเขาสร้างขึ้นยืนอยู่ระหว่างฝูงชนและฉันในขณะที่เขาไม่อยากให้ฉันที่จะเคาะเท้าของฉัน สุดท้ายเราพบที่นั่งและอาหารของเรามาในขณะที่ระยะสั้นในภายหลัง ผมระมัดระวังเอาคู่ของตะเกียบและเริ่มเติมจานของฉันและเริ่มกิน ไม่รู้ผมกินคนเดียวที่ผมมองขึ้นและเห็นคุณปู่ของฉันจ้องมองมาที่ฉัน เขาถามฉันว่ามันก็มากพอหรือเขาอาจจะสั่งซื้ออาหารมากขึ้นสำหรับฉัน ผมสั่นหัวของฉันและขอให้เขากินเกินไป เขายิ้มที่ผมแสดงปิดฟันเงินในปากของเขาเขาบอกให้ฉันเหน็บในขณะที่เขาหยิบขึ้นมาเกี๊ยวอื่นและวางมันลงบนจานของฉัน ผมไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้และยังคงฉลองช่วงบ่ายของฉันอาหารกลางวันที่ภัตตาคารใกล้เคียงเป็นความลับที่คุณปู่ของฉันและฉันใช้ร่วมกัน เราเก็บมาจากแม่และยายของฉันที่พวกเขาพบว่ามันไม่ถูกสุขลักษณะเกินไปและไม่ปลอดภัยสำหรับเด็กหนุ่มอย่างผมกินที่ เราจะไม่อธิบายว่าทำไมเรามาสายเพื่อรับประทานอาหารกลางวันที่บ้าน

Results (Thai) 3:

หน่วยความจำแรกของฉันของปู่อยู่ด้านหลังของจักรยานของเขา ตอนนั้น ผมอายุ 10 ขวบ และปู่ก็ฉุดฉันขึ้นมาจากตอนเช้าของฉันตัวอักษรในบทเรียน มันคือกิจวัตรที่ฉันได้เมื่อฉันอยู่ในเซี่ยงไฮ้ในช่วงวันหยุด และคุณปู่ของฉันเป็นผู้รับผิดชอบมารับฉันหลังบทเรียน ปู่ลืมลมฤดูหนาวตะโกนผ่านผันแปรไปถามฉันสิ่งที่ฉันต้องการสำหรับมื้อกลางวัน มันคือการรักษาสำหรับผมหลังจากที่ได้เรียนเช้าทุกวัน เขาจะพาฉันไปร้านอาหารที่เสิร์ฟร้อนด้วย นอกจากนี้ การเดินทางในวันนั้นไม่เหมือนใครเกล็ดน้ำแข็งเริ่มตกลงมาจากท้องฟ้าเป็นคุณปู่ของฉัน peddled คึกรับฉันไปโรงอาหารใกล้เคียงในขณะที่ผมกอดเอวของเขาไว้แน่น เบื้องหลังของเขาดำ , จักรยานเก่า

ร้านยืนยาวเต็มไปด้วยคนช่วงกลางวันชั่วโมง เข้าคิว อาหารหรือสุภาพ ไม่ใช่ทางของชีวิตในเซี่ยงไฮ้คนถูกผลักและดันที่แต่ละอื่น ๆที่จะได้รับที่นั่งหรือสั่งอาหารของตน ปู่ของฉันกับของเขาใหญ่มายืนอยู่ระหว่างฝูงชนและฉันเป็นเขาไม่ได้ต้องการให้ผมล้มลงแทบเท้าฉัน เราก็พบที่นั่งและอาหารของเรากลับมา ในขณะที่ระยะสั้นในภายหลัง ฉันระมัดระวังเอาตะเกียบคู่และเริ่มบรรจุจานของฉันและเริ่มกิน ไม่รู้ผมเป็นคนเดียวที่กินผมมองขึ้นและเห็นคุณปู่ของฉันจ้องมองที่ฉัน เขาถามฉันว่ามันพอหรือเขาสามารถสั่งอาหารมากขึ้นสำหรับฉัน ฉันสั่นหัวของฉันและถามเขาไปกินด้วย เขายิ้มให้ฉัน อวดฟันเงินในปากของเขา เขาบอกผมว่า จะ เก็บ ใน ขณะที่เขาหยิบเกี๊ยวอื่นและวางไว้บนจานของฉัน ผมไม่ได้คิดว่ามากเกี่ยวกับมันต่อไป และในช่วงบ่ายของฉัน

ฉลองทานอาหารกลางวันที่ร้านแถวบ้านมันเป็นความลับของฉันกับปู่แบ่งปัน เราเก็บมันจากแม่และย่า ตามที่พวกเขาพบมันไม่สะอาดและไม่ปลอดภัยสำหรับเด็กอย่างฉันกินที่ เราจะไม่อธิบายว่าทำไมเรากลับมาทานมื้อเที่ยงสาย