Mangrove Forests: One of the World'

Mangrove Forests: One of the World's Threatened Major Tropical Environments
At least 35% of the area of mangrove forests has been lost in the past two decades, losses that exceed those for tropical rain forests and coral reefs, two other well-known threatened environments
Ivan Valiela, Jennifer L. Bowen and Joanna K. York
↵Ivan Valiela is a professor of biology, at the Boston University Marine Program, Marine Biological Laboratory, Woods Hole, MA 02543.

↵Jennifer L. Bowen and Joanna K. York are graduate students, at the Boston University Marine Program, Marine Biological Laboratory, Woods Hole, MA 02543.


Next Section
The mass media and scientific press have widely reported losses of tropical environments, such as felling of rain forests and bleaching of coral reefs. This well-merited attention has created a worldwide constituency that supports conservation and restoration efforts in both of these threatened ecosystems. The remarkable degree of public awareness and support has been manifested in benefit rock concerts at Carnegie Hall and in the designation of ice cream flavors after rain forest products. Mangrove forests are another important tropical environment, but these have received much less publicity. Concern about the magnitude of losses of mangrove forests has been voiced mainly in the specialized literature (Saenger et al. 1983, Spalding et al. 1997).

Mangrove trees grow ubiquitously as a relatively narrow fringe between land and sea, between latitudes 25°N and 30°S. They form forests of salt-tolerant species, with complex food webs and ecosystem dynamics (Macnae 1968, Lugo and Snedaker 1974, Tomlinson 1986).

Destruction of mangrove forests is occurring globally. Global changes such as an increased sea level may affect mangroves (Ellison 1993, Field 1995), although accretion rates in mangrove forests may be large enough to compensate for the present-day rise in sea level (Field 1995). More important, it is human alterations created by conversion of mangroves to mariculture, agriculture, and urbanization, as well as forestry uses and the effects of warfare, that have led to the remarkable recent losses of mangrove habitats (Saenger et al. 1983, Fortes 1988, Marshall 1994, Primavera 1995, Twilley 1998).

New data on the magnitude of mangrove area and changes in it have become more readily available, especially with the advent of satellite imagery and the Internet. Moreover, information about the function of mangrove swamps, their importance in the sustainability of the coastal zone, and the effects of human uses of mangrove forests is growing. Some published regional assessments have viewed anthropogenic threats to mangrove forests with alarm (Ong 1982, Fortes 1988, Ellison and Farnsworth 1996), but reviews at the global scale are dated (Linden and Jernelov 1980, Saenger et al. 1983).

We collated and revised published information to review the status of mangrove swamps worldwide. To assess the status of this major coastal environment, we compiled and examined available data to quantify the extent of mangrove forest areas in different parts of the world, the losses of mangrove forest area recorded during recent decades, and the relative contributions by various human activities to these losses.

We first assessed current mangrove forest area in tropical countries of the world. It is difficult to judge the quality of these data in the published literature, because in many cases the methods used to obtain them were insufficiently described and the associated uncertainty was not indicated. Much information based on satellite imagery is summarized in the World Mangrove Atlas (Spalding et al. 1997). We compared and supplemented data from the atlas with data from local or regional publications, where available, to update estimates of the area covered by mangrove forests for as many countries as possible.

We then estimated long-term changes in mangrove habitat areas by compiling information on time courses of areas of mangrove forests. These data too were compiled for as many countries as published sources allowed. Few papers reported multiyear data; most of our compilation consists of data for a given country, published in different years (Table 1).

View this table:
In this window In a new window
Table 1.
Mangrove areas in all the countries for which multiyear data are available

To examine linkages between human activities and losses of mangrove habitats, we compared overall economic activity by compiling data on per capita gross national product (GNP; data from the Central Intelligence Agency's World Factbook are available at Web site www.cia.gov). We also compared loss of mangrove habitat with absolute coastal population density (calculated as the length of coastline per country and estimating that 37% of the population lives within 100 km of the shore [Cohen et al. 1997]). Then, to identify the relative contribution of specific human activities responsible for losses of mangroves, we compiled published data on areas of mangrove that were lost or converted to other land covers through diverse human uses.

Previous Section
Next Section
Area of current mangrove forest

We estimate, from our compilation of the most recent data for all countries where mangroves have been reported, that there are roughly 1.7×105 km2 of mangrove habitats along the shorelines of the world (Table 2). Our estimate of total mangrove area is similar to previous calculations of total mangrove area, 1.7×105 km2 (Saenger et al. 1983), and 1.8×105 km2 (Spalding et al. 1997). These compilations are based on near-complete coverage of current mangrove areas in countries around the world, but they include data collected across widely different times (1980s to present) through different methods, and there is large uncertainty in most of the numbers (Spalding et al. 1997). Even when the methods include modern remote sensing, uncertainty in remotely sensed data is greater for mangrove forests than terrestrial forests, because the translation of imagery to area is difficult in land parcels with the elongated linear shapes of mangrove forests (Muchoney et al. 2000).

To gain a notion of the uncertainty in estimates of mangrove area, for each country we compared two estimates from Spalding and colleagues (1997), who include both their estimate from vegetation maps and remote sensing and a recent estimate drawn from the literature. From these presumably independent estimates, we calculated that the mean difference between independent estimates of mangrove area per country was 36%; estimates of area are therefore relatively uncertain when considered for each country. We also calculated that, for the entire data set, the mean differences had an associated coefficient of variation of only 2.5%. This low value suggested that aggregating the data would yield more reliable results. For this calculation, we aggregated the country data on the basis of continents.

By far the largest proportions of mangroves occur in Asia and the Americas (Table 2). Countries with the largest area of mangroves are Indonesia (4.25×104 km2; Spalding et al. 1997), followed by Brazil (1.34×104 km2; Spalding et al. 1997), Nigeria (1.05×104 km2; Saenger and Bellan 1995), and Australia (1.00×104 km2; Robertson and Duke 1990).

View this table:
In this window In a new window
Table 2.
Current area of mangrove forests, total known losses, and percentage loss compared with initial value of acreage for Asia, Africa, Australia, and the Americas, as well as totals for the world

Previous Section
Next Section
Rates of mangrove forest loss

Mangrove acreage decreased during recent decades in most countries for which we found multiyear data in the literature (Figure 1). The rates of decline differ from country to country (Table 1), but the striking feature in Figure 1 is the dominant pattern of reduced acreage for nearly all countries, particularly those with large mangrove forest areas.

Figure 1.
View larger version:
In this page In a new window
Download as PowerPoint Slide
Figure 1.
Change in area of mangrove forest for countries in Africa, Asia, and the Americas (data sources are listed in Table 1). Data from Angola, Cambodia, Dominican Republic, Fiji, French Guyana, Gabon, Indonesia, Iran, Nicaragua, and Papua New Guinea were not used because there were unrealistic changes in mangrove area across only a few years. Such large changes in short time periods must result from different mapping techniques rather than from real areal changes. Data from Guinea Bissau (4760 km2 in 1953), Madagascar (4000 km2 in 1921), Philippines (5000 km2 in 1920), and Vietnam (4000 km2 in 1945) extend to the left of the y-axis. Unlabeled countries have less than 500 km2, and include Benin in Africa, Brunei, Singapore, and Yemen in Asia, and Anguilla, Antigua-Barbuda, Cayman Islands, El Salvador, Grenada, Guadaloupe, Guatemala, Honduras, Jamaica, Peru, St. Kitts, St. Lucia, St. Vincent, and Turks and Caicos in the Americas. All other countries with mangroves had insufficient data to calculate a time course

To evaluate losses of mangrove acreage within each continent, we pooled the country data from those countries with plausible multiyear records (Figure 1) and calculated losses per continent. We excluded data from some countries, however, because reported changes in area could reflect actual changes in area stemming from the combined effects of destruction, restoration efforts, and natural expansion of mangrove forests, as well as apparent increases derived from the improved quality of surveys. In practice, rates of increase from restoration and natural re-growth are slow (Roth 1992, Sherman et al. 2000), so that significant short-term (a few years) increases were most likely due to survey improvements. We did include data from Belize, Brunei, Cuba, Jamaica, Sierra Leone, and Yemen, where there were modest multiyear increases in area of mangroves (Table 1, Figure 1). In Cuba, for instance, there

Results (Thai) 1:

ป่าชายเลน: หนึ่งในโลกถูกคุกคามสภาพแวดล้อมเขตร้อนวิชาน้อย 35% ของพื้นที่ของป่าชายเลนได้ถูกหายไปในสองทศวรรษ ขาดทุนที่มากกว่าในป่าฝนเขตร้อนและแนวปะการัง สองอื่น ๆ รู้จักคามสภาพแวดล้อมIvan Valiela เจนนิเฟอร์ L. เวน และ Joanna คุณยอร์ค↵Ivan Valiela เป็นศาสตราจารย์ของชีววิทยา ใน โปรแกรมทางทะเลของมหาวิทยาลัยบอสตัน ห้อง ปฏิบัติการทางชีวภาพทางทะเล ป่าหลุม MA 02543↵Jennifer นิวยอร์กคุณ L. Bowen และ Joanna เป็นนักศึกษา ใน โปรแกรมทางทะเลของมหาวิทยาลัยบอสตัน ห้อง ปฏิบัติการทางชีวภาพทางทะเล ป่าหลุม MA 02543 ส่วนถัดไปสื่อมวลชนและข่าววิทยาศาสตร์ได้อย่างกว้างขวางรายงานขาดทุนของเขตร้อนชื้น ตระเตรียมของป่าฝน และฟอกสีของปะการัง สนใจ merited แห่งนี้ได้สร้างขึ้นซึ่งตนทั่วโลกที่สนับสนุนความพยายามอนุรักษ์และฟื้นฟูทั้งระบบนิเวศคามเหล่านี้ มีการประจักษ์โดดเด่นระดับจิตสำนึกสาธารณะและสนับสนุนประโยชน์ของคอนเสิร์ตร็อคที่คาร์เนกีฮอลล์ และออกแบบไอศกรีมรสชาติหลังจากผลิตภัณฑ์ป่าฝน ป่าชายเลนมีสภาพแวดล้อมเขตร้อนสำคัญอื่น แต่เหล่านี้ได้รับการประชาสัมพันธ์น้อยมาก กังวลเกี่ยวกับขนาดของความสูญเสียของป่าชายเลนได้รับเสียงส่วนใหญ่ในวรรณคดีเฉพาะ (Saenger et al. 1983, Spalding et al. 1997)ต้นไม้ป่าชายเลนเติบโต ubiquitously เป็นสวัสดิการที่ค่อนข้างแคบระหว่างดินและในทะเล ระหว่าง latitudes 25 ° N 30 ° s ได้ พวกเขาฟอร์มป่าพันธุ์ทนกับเกลือ เว็บอาหารซับซ้อนและระบบนิเวศ dynamics (Macnae 1968, Lugo และ Snedaker 1974, Tomlinson 1986)การทำลายป่าชายเลนเกิดขึ้นทั่วโลก เปลี่ยนแปลงโลกเช่นระดับน้ำทะเลเพิ่มขึ้นอาจมีผลต่อโกรฟส์ (เอลลิสัน 1993, 1995 ฟิลด์), ถึงแม้ว่าราคา accretion ในป่าชายเลนอาจใหญ่พอที่จะชดเชยการเหตุการณ์ในระดับน้ำทะเล (ฟิลด์ 1995) สำคัญ มันจะเปลี่ยนแปลงมนุษย์ที่สร้างขึ้น โดยการแปลงโกรฟส์ mariculture เกษตรกรรม และเป็น รวมทั้งการใช้ป่าไม้และผลกระทบของสงคราม ที่มีขาดทุนล่าสุดโดดเด่นของป่าชายเลนอยู่อาศัย (Saenger et al. 1983, Fortes 1988 มาร์แชลล์ 1994 พรีม่าวีร่า 1995, Twilley 1998)ขนาดของพื้นที่ป่าชายเลนและการเปลี่ยนแปลงในข้อมูลใหม่ได้กลายเป็นว่างมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับภาพถ่ายดาวเทียมและอินเทอร์เน็ตถือกำเนิด นอกจากนี้ ข้อมูลเกี่ยวกับการทำงานของป่าชายเลนหนองน้ำ ความสำคัญของความยั่งยืนของเขตชายฝั่งทะเล และผลกระทบของป่าชายเลนใช้มนุษย์จะเติบโต ประเมินบางภูมิภาคเผยแพร่ได้ดูป่าชายเลนกับปลุก (อ๋อง 1982, Fortes 1988 เอลลิสัน และฟาร์นสเวิร์ธ 1996) ภัยคุกคามมาของมนุษย์ แต่รีวิวในระดับสากลเป็นวันที่ล่วงหน้า (ลินเดนและ Jernelov 1980, Saenger et al. 1983)เรารวบรวม และทบทวนข้อมูลเผยแพร่เพื่อทบทวนสถานะของป่าชายเลนหนองน้ำทั่วโลก การประเมินสถานะของสภาพแวดล้อมชายฝั่งที่สำคัญนี้ เรารวบรวม และตรวจสอบข้อมูลที่มีขอบเขตของพื้นที่ป่าชายเลนในส่วนต่าง ๆ ของโลก การสูญเสียป่าชายเลนที่บันทึกในช่วงทศวรรษล่าสุด การจัดสรรแบบสัมพัทธ์ โดยกิจกรรมต่าง ๆ บุคคลเหล่านี้ขาดทุนการวัดปริมาณเราต้องประเมินพื้นที่ป่าชายเลนในประเทศเขตร้อนของโลก เป็นการยากที่จะตัดสินคุณภาพของข้อมูลนี้ในวรรณคดี เผยแพร่เนื่องจากในหลาย ๆ กรณี วิธีการใช้จะได้รับพวกเขาได้ insufficiently อธิบาย และไม่มีระบุความไม่แน่นอนเกี่ยวข้อง มีสรุปข้อมูลมากตามภาพถ่ายดาวเทียมใน Atlas ป่าชายเลนของโลก (Spalding et al. 1997) เราเปรียบเทียบ และเสริมข้อมูลจากแอตลาสที่ มีข้อมูลจากสิ่งพิมพ์ท้องถิ่น หรือภูมิภาค ว่าง การปรับปรุงการประเมินพื้นที่ครอบคลุม โดยป่าชายเลนของประเทศมากที่สุดเราแล้วประเมินการเปลี่ยนแปลงระยะยาวในพื้นที่อยู่อาศัยป่าชายเลน โดยการรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับหลักสูตรเวลาของพื้นที่ป่าชายเลน ข้อมูลเหล่านี้เกินไปถูกคอมไพล์ในประเทศเป็นจำนวนมากเป็นแหล่งเผยแพร่ที่ได้รับอนุญาต บางเอกสารรายงานข้อมูล multiyear ส่วนใหญ่การคอมไพล์ของเราประกอบด้วยข้อมูลสำหรับประเทศกำหนด ตีพิมพ์ในปีต่าง ๆ (ตารางที่ 1)ดูตารางนี้:ในหน้าต่างนี้ในหน้าต่างใหม่ตารางที่ 1พื้นที่ป่าชายเลนในประเทศทั้งหมด multiyear ข้อมูลจะพร้อมใช้งานการตรวจสอบการเชื่อมโยงระหว่างมนุษย์และผู้อยู่อาศัยในป่าชายเลน เราเปรียบเทียบโดยรวมกิจกรรมทางเศรษฐกิจ โดยการรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์แห่งชาติรวมต่อหัว (GNP ข้อมูลจาก Factbook ของสำนักข่าวกรองที่เซ็นทรัลเวิลด์ได้ที่เว็บไซต์ www.cia.gov) เรายังเทียบสูญเสียถิ่นที่อยู่ป่าชายเลน มีความหนาแน่นประชากรชายแน่นอน (คำนวณเป็นความยาวของชายฝั่งต่อประเทศและประเมินว่า 37% ของประชากรที่อยู่ภายใน 100 กิโลเมตรของชายฝั่ง [โคเฮน et al. 1997]) แล้ว ระบุสัดส่วนสัมพัทธ์ของกิจกรรมมนุษย์เฉพาะรับผิดชอบสำหรับการขาดทุนของโกรฟส์ เรารวบรวมเผยแพร่ข้อมูลในพื้นที่ของป่าชายเลนที่หายไป หรือแปลงครอบคลุมที่ดินอื่น ๆ โดยใช้บุคคลที่มีความหลากหลายส่วนก่อนหน้านี้ส่วนถัดไปพื้นที่ป่าชายเลนปัจจุบันWe estimate, from our compilation of the most recent data for all countries where mangroves have been reported, that there are roughly 1.7×105 km2 of mangrove habitats along the shorelines of the world (Table 2). Our estimate of total mangrove area is similar to previous calculations of total mangrove area, 1.7×105 km2 (Saenger et al. 1983), and 1.8×105 km2 (Spalding et al. 1997). These compilations are based on near-complete coverage of current mangrove areas in countries around the world, but they include data collected across widely different times (1980s to present) through different methods, and there is large uncertainty in most of the numbers (Spalding et al. 1997). Even when the methods include modern remote sensing, uncertainty in remotely sensed data is greater for mangrove forests than terrestrial forests, because the translation of imagery to area is difficult in land parcels with the elongated linear shapes of mangrove forests (Muchoney et al. 2000).To gain a notion of the uncertainty in estimates of mangrove area, for each country we compared two estimates from Spalding and colleagues (1997), who include both their estimate from vegetation maps and remote sensing and a recent estimate drawn from the literature. From these presumably independent estimates, we calculated that the mean difference between independent estimates of mangrove area per country was 36%; estimates of area are therefore relatively uncertain when considered for each country. We also calculated that, for the entire data set, the mean differences had an associated coefficient of variation of only 2.5%. This low value suggested that aggregating the data would yield more reliable results. For this calculation, we aggregated the country data on the basis of continents.By far the largest proportions of mangroves occur in Asia and the Americas (Table 2). Countries with the largest area of mangroves are Indonesia (4.25×104 km2; Spalding et al. 1997), followed by Brazil (1.34×104 km2; Spalding et al. 1997), Nigeria (1.05×104 km2; Saenger and Bellan 1995), and Australia (1.00×104 km2; Robertson and Duke 1990).View this table:In this window In a new windowTable 2.Current area of mangrove forests, total known losses, and percentage loss compared with initial value of acreage for Asia, Africa, Australia, and the Americas, as well as totals for the worldPrevious SectionNext SectionRates of mangrove forest lossMangrove acreage decreased during recent decades in most countries for which we found multiyear data in the literature (Figure 1). The rates of decline differ from country to country (Table 1), but the striking feature in Figure 1 is the dominant pattern of reduced acreage for nearly all countries, particularly those with large mangrove forest areas.Figure 1.View larger version:In this page In a new windowDownload as PowerPoint SlideFigure 1.Change in area of mangrove forest for countries in Africa, Asia, and the Americas (data sources are listed in Table 1). Data from Angola, Cambodia, Dominican Republic, Fiji, French Guyana, Gabon, Indonesia, Iran, Nicaragua, and Papua New Guinea were not used because there were unrealistic changes in mangrove area across only a few years. Such large changes in short time periods must result from different mapping techniques rather than from real areal changes. Data from Guinea Bissau (4760 km2 in 1953), Madagascar (4000 km2 in 1921), Philippines (5000 km2 in 1920), and Vietnam (4000 km2 in 1945) extend to the left of the y-axis. Unlabeled countries have less than 500 km2, and include Benin in Africa, Brunei, Singapore, and Yemen in Asia, and Anguilla, Antigua-Barbuda, Cayman Islands, El Salvador, Grenada, Guadaloupe, Guatemala, Honduras, Jamaica, Peru, St. Kitts, St. Lucia, St. Vincent, and Turks and Caicos in the Americas. All other countries with mangroves had insufficient data to calculate a time courseTo evaluate losses of mangrove acreage within each continent, we pooled the country data from those countries with plausible multiyear records (Figure 1) and calculated losses per continent. We excluded data from some countries, however, because reported changes in area could reflect actual changes in area stemming from the combined effects of destruction, restoration efforts, and natural expansion of mangrove forests, as well as apparent increases derived from the improved quality of surveys. In practice, rates of increase from restoration and natural re-growth are slow (Roth 1992, Sherman et al. 2000), so that significant short-term (a few years) increases were most likely due to survey improvements. We did include data from Belize, Brunei, Cuba, Jamaica, Sierra Leone, and Yemen, where there were modest multiyear increases in area of mangroves (Table 1, Figure 1). In Cuba, for instance, there

Results (Thai) 2:

ป่าชายเลน:
หนึ่งในโลกถูกคุกคามสภาพแวดล้อมที่สำคัญทรอปิคอลอย่างน้อย35%
ของพื้นที่ของป่าชายเลนที่ได้รับการสูญเสียในอดีตสองทศวรรษที่ผ่านมาความสูญเสียที่เกินเหล่านั้นสำหรับป่าฝนเขตร้อนและแนวปะการังอีกสองคนที่รู้จักกันดีในสภาพแวดล้อมที่ถูกคุกคามอีวานValiela
เจนนิเฟอร์แอลเวนและโจแอนนาเคนิวยอร์ก↵Ivan Valiela เป็นศาสตราจารย์ของชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยบอสตันทะเลโปรแกรมชีววิทยาทางทะเลในห้องปฏิบัติการ, วูดส์โฮ, MA 02543. ↵Jenniferลิตรเวนและโจแอนนาเคอร์คเป็นนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา ที่มหาวิทยาลัยบอสตันทะเลโปรแกรมชีววิทยาทางทะเลในห้องปฏิบัติการ, วูดส์โฮ, MA 02543. ถัดไปมาตราสื่อมวลชนและกดทางวิทยาศาสตร์ได้รายงานความสูญเสียของสภาพแวดล้อมในเขตร้อนเช่นการตัดโค่นป่าฝนและฟอกขาวของปะการัง นี้ความสนใจที่ดีสมควรได้สร้างเขตเลือกตั้งทั่วโลกที่ให้การสนับสนุนความพยายามในการอนุรักษ์และฟื้นฟูทั้งในระบบนิเวศที่ถูกคุกคามเหล่านี้ การศึกษาระดับปริญญาที่โดดเด่นของความตระหนักของประชาชนและการสนับสนุนที่ได้รับการประจักษ์ในผลประโยชน์คอนเสิร์ตร็อคคาร์เนกีฮอลล์และในการแต่งตั้งของรสชาติไอศครีมหลังจากผลิตภัณฑ์จากป่าฝน ป่าชายเลนเป็นอีกสภาพแวดล้อมเขตร้อนที่สำคัญ แต่เหล่านี้ได้รับการประชาสัมพันธ์น้อยมาก ความกังวลเกี่ยวกับความสำคัญของการสูญเสียของป่าชายเลนที่ได้รับการเปล่งเสียงส่วนใหญ่ในวรรณคดีเฉพาะ (Saenger et al. 1983 Spalding et al. 1997). ต้นโกงกางเติบโต ubiquitously เป็นขอบค่อนข้างแคบ ๆ ระหว่างบกและทางทะเลระหว่างเส้นรุ้งที่ 25 องศา และ 30 ° S พวกเขาฟอร์มป่าสายพันธุ์ที่ทนต่อเกลือที่มีใยอาหารที่ซับซ้อนและการเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศ (Macnae 1968, Lugo และ Snedaker ปี 1974 ทอมลินสัน 1986). การทำลายป่าชายเลนทั่วโลกที่เกิดขึ้น การเปลี่ยนแปลงของโลกเช่นระดับน้ำทะเลที่เพิ่มขึ้นอาจมีผลต่อป่าชายเลน (เอลลิสัน 1993 สนาม 1995) ถึงแม้ว่าอัตราการเพิ่มในป่าชายเลนอาจมีขนาดใหญ่เพียงพอที่จะชดเชยสำหรับการเพิ่มขึ้นในปัจจุบันในระดับน้ำทะเล (สนาม 1995) ที่สำคัญกว่านั้นก็คือการเปลี่ยนแปลงของมนุษย์ที่สร้างขึ้นโดยการเปลี่ยนแปลงของป่าโกงกางที่จะเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ, การเกษตรและการขยายตัวของเมืองเช่นเดียวกับการใช้ประโยชน์ป่าไม้และผลกระทบของสงครามที่ได้นำไปสู่การสูญเสียที่ผ่านมาโดดเด่นของที่อยู่อาศัยป่าชายเลน (Saenger et al. 1983 Fortes 1988 มาร์แชลปี 1994 Primavera 1995 Twilley 1998). ข้อมูลใหม่ขนาดของพื้นที่ป่าชายเลนและการเปลี่ยนแปลงในนั้นได้กลายเป็นที่พร้อมใช้งานมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการถือกำเนิดของภาพถ่ายดาวเทียมและอินเตอร์เน็ต นอกจากนี้ยังมีข้อมูลเกี่ยวกับการทำงานของป่าชายเลนที่สำคัญของพวกเขาในการพัฒนาอย่างยั่งยืนของเขตชายฝั่งทะเลและผลกระทบของการใช้งานของมนุษย์ในป่าโกงกางที่มีการเติบโต บางคนตีพิมพ์การประเมินในระดับภูมิภาคได้ดูการคุกคามของมนุษย์ที่จะป่าชายเลนที่มีสัญญาณเตือน (องค์ 1982 Fortes ปี 1988, เอลลิสันและเทน 1996) แต่ความคิดเห็นในระดับโลกที่มีการลงวันที่ (ลินเด็นและ Jernelov 1980 Saenger et al. 1983). เรารวบรวมและ แก้ไขข้อมูลที่เผยแพร่ในการตรวจสอบสถานะของโกงกางทั่วโลก เพื่อประเมินสถานะของสภาพแวดล้อมชายฝั่งทะเลที่สำคัญนี้เรารวบรวมและตรวจสอบข้อมูลที่มีปริมาณขอบเขตของพื้นที่ป่าชายเลนในส่วนต่างๆของโลก, การสูญเสียพื้นที่ป่าโกงกางที่บันทึกไว้ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาและผลงานญาติจากกิจกรรมของมนุษย์ที่แตกต่างกัน การสูญเสียเหล่านี้. ก่อนอื่นเราประเมินพื้นที่ป่าชายเลนในปัจจุบันในประเทศเขตร้อนของโลก มันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินคุณภาพของข้อมูลเหล่านี้ในเอกสารตีพิมพ์เพราะในหลายกรณีวิธีการที่ใช้ในการได้รับพวกเขาอธิบายไม่เพียงพอและความไม่แน่นอนที่เกี่ยวข้องที่ไม่ได้ระบุไว้ ข้อมูลมากขึ้นอยู่กับภาพถ่ายดาวเทียมสรุปในโลกป่าชายเลน Atlas (สปัลดิง et al. 1997) เราเมื่อเทียบกับและเสริมข้อมูลจากแผนที่ที่มีข้อมูลจากสื่อสิ่งพิมพ์ท้องถิ่นหรือภูมิภาคที่มีอยู่ในการปรับปรุงประมาณการของพื้นที่ปกคลุมด้วยป่าโกงกางในหลายประเทศที่เป็นไปได้. จากนั้นเราคาดการเปลี่ยนแปลงในระยะยาวในพื้นที่ที่อยู่อาศัยป่าชายเลนโดยการรวบรวมข้อมูล ในหลักสูตรของพื้นที่ของป่าชายเลน ข้อมูลเหล่านี้ก็ถูกรวบรวมในหลายประเทศในฐานะเป็นแหล่งตีพิมพ์ได้รับอนุญาต เอกสารไม่กี่รายงานข้อมูล multiyear; ส่วนใหญ่ของเราประกอบด้วยการรวบรวมข้อมูลสำหรับประเทศที่ได้รับการตีพิมพ์ในปีที่แตกต่างกัน (ตารางที่ 1). ดูตารางนี้: ในหน้าต่างนี้ในหน้าต่างใหม่ตารางที่ 1 พื้นที่ป่าชายเลนในทุกประเทศที่ multiyear ข้อมูลที่มีอยู่เพื่อตรวจสอบความเชื่อมโยงระหว่างกิจกรรมของมนุษย์และการสูญเสียที่อยู่อาศัยป่าชายเลนเราเมื่อเทียบกับกิจกรรมทางเศรษฐกิจโดยรวมโดยการรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการต่อหัวของผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติ (GNP; ข้อมูลจากสำนักข่าวกรองกลางของโลก Factbook สามารถดูได้ที่เว็บไซต์ www.cia.gov) นอกจากนี้เรายังเปรียบเทียบการสูญเสียที่อยู่อาศัยป่าชายเลนที่มีความหนาแน่นของประชากรชายฝั่งแน่นอน (คำนวณความยาวของชายฝั่งต่อประเทศและการประมาณการว่า 37% ของประชากรที่อาศัยอยู่ภายใน 100 กิโลเมตรจากชายฝั่ง [โคเฮน et al. 1997]) จากนั้นในการระบุการมีส่วนร่วมของญาติของกิจกรรมของมนุษย์โดยเฉพาะผู้รับผิดชอบในการสูญเสียป่าชายเลนเรารวบรวมเผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่ของป่าชายเลนที่ได้รับการสูญเสียหรือแปลงที่ดินอื่น ๆ ที่ครอบคลุมผ่านการใช้งานของมนุษย์ที่มีความหลากหลาย. ก่อนหน้ามาตราถัดไปมาตราพื้นที่ป่าชายเลนในปัจจุบันเราคาดจากการรวบรวมข้อมูลของเราล่าสุดสำหรับทุกประเทศที่ป่าชายเลนที่ได้รับรายงานว่ามีประมาณ 1.7 × 105 กิโลเมตร 2 ของแหล่งที่อยู่อาศัยตามแนวชายฝั่งทะเลป่าชายเลนของโลก (ตารางที่ 2) ประมาณการของพื้นที่ป่าชายเลนรวมของเราก็คล้าย ๆ กับการคำนวณก่อนหน้าของพื้นที่ป่าชายเลนรวม 1.7 × 105 กิโลเมตร 2 (Saenger et al. 1983) และ 1.8 × 105 กิโลเมตร 2 (สปัลดิง et al. 1997) รวบรวมเหล่านี้จะขึ้นอยู่กับความคุ้มครองที่ใกล้เสร็จสมบูรณ์ของพื้นที่ป่าชายเลนในปัจจุบันในประเทศต่างๆทั่วโลก แต่พวกเขามีข้อมูลที่เก็บรวบรวมข้ามเวลาที่แตกต่างกันอย่างแพร่หลาย (ปี 1980 ถึงปัจจุบัน) ด้วยวิธีการที่แตกต่างกันและมีความไม่แน่นอนที่มีขนาดใหญ่ในส่วนของตัวเลข (สปัลดิงเอต al. 1997) แม้ในขณะที่วิธีการรวมถึงการสำรวจระยะไกลที่ทันสมัย, ความไม่แน่นอนในข้อมูลรู้สึกจากระยะไกลเป็นมากขึ้นสำหรับป่าชายเลนกว่าป่าบกเพราะแปลของภาพไปยังพื้นที่ที่เป็นเรื่องยากในที่ดินแปลงที่มีรูปทรงเชิงเส้นยาวของป่าชายเลน (Muchoney et al. 2000) . เพื่อให้ได้รับความคิดของความไม่แน่นอนในการประมาณการของพื้นที่ป่าชายเลนสำหรับแต่ละประเทศเราเมื่อเทียบกับสองประมาณการจากปอลดิ้งและเพื่อนร่วมงาน (1997) ซึ่งมีทั้งประมาณการของพวกเขาจากพืชและแผนที่การสำรวจระยะไกลและการประเมินที่ผ่านมาจากวรรณคดี จากที่ประมาณไว้อิสระสมมุติเราคำนวณว่าความแตกต่างระหว่างค่าเฉลี่ยประมาณการอิสระจากพื้นที่ป่าชายเลนในแต่ละประเทศเป็น 36%; ประมาณการของพื้นที่จึงค่อนข้างมีความไม่แน่นอนเมื่อพิจารณาในแต่ละประเทศ นอกจากนี้เรายังคำนวณว่าสำหรับชุดข้อมูลทั้งหมดที่แตกต่างเฉลี่ยมีค่าสัมประสิทธิ์ความสัมพันธ์ของการเปลี่ยนแปลงเพียง 2.5% ค่าต่ำนี้ชี้ให้เห็นว่าการรวมข้อมูลที่จะให้ผลลัพธ์ที่น่าเชื่อถือมากขึ้น สำหรับการคำนวณนี้เรารวบรวมข้อมูลประเทศบนพื้นฐานของทวีป. โดยไกลสัดส่วนที่ใหญ่ที่สุดของป่าโกงกางที่เกิดขึ้นในเอเชียและอเมริกา (ตารางที่ 2) ประเทศที่มีพื้นที่ใหญ่ที่สุดของป่าชายเลนอินโดนีเซีย (4.25 × 104 กิโลเมตร 2; Spalding et al, 1997.) ตามด้วยบราซิล (1.34 × 104 กิโลเมตร 2. สปัลดิง et al, 1997) ไนจีเรีย (1.05 × 104 กิโลเมตร 2; Saenger และ Bellan 1995) . และออสเตรเลีย (1.00 × 104 กิโลเมตร 2; โรเบิร์ตและดยุค 1990) ดูตารางนี้: ในหน้าต่างนี้ในหน้าต่างใหม่ตารางที่ 2 พื้นที่ปัจจุบันป่าชายเลนสูญเสียที่รู้จักกันทั้งหมดและการสูญเสียร้อยละเมื่อเทียบกับค่าเริ่มต้นของพื้นที่เพาะปลูกในเอเชีย , แอฟริกา, ออสเตรเลียและอเมริกาเช่นเดียวกับผลรวมสำหรับโลกก่อนหน้ามาตราถัดไปมาตราอัตราการสูญเสียป่าชายเลนพื้นที่เพาะปลูกป่าชายเลนลดลงในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาในประเทศส่วนใหญ่ที่เราพบข้อมูลmultiyear ในวรรณคดี (รูปที่ 1) อัตราการลดลงแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ (ตารางที่ 1) แต่คุณสมบัติโดดเด่นในรูปที่ 1 เป็นรูปแบบที่โดดเด่นของพื้นที่เพาะปลูกลดลงเกือบทุกประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีพื้นที่ป่าชายเลนที่มีขนาดใหญ่. รูปที่ 1 ดูรุ่นใหญ่: ในเรื่องนี้ หน้าในหน้าต่างใหม่ดาวน์โหลดเป็นภาพนิ่งPowerPoint รูปที่ 1 การเปลี่ยนแปลงในพื้นที่ของป่าชายเลนสำหรับประเทศในทวีปแอฟริกาเอเชียและอเมริกา (แหล่งข้อมูลที่ระบุไว้ในตารางที่ 1) ข้อมูลจากแองโกลา, กัมพูชา, สาธารณรัฐโดมินิกัน, ฟิจิ, ฝรั่งเศสกายอานา, กาบอง, อินโดนีเซีย, อิหร่าน, นิคารากัวและปาปัวนิวกินีไม่ได้ใช้เพราะมีการเปลี่ยนแปลงที่ไม่สมจริงในพื้นที่ป่าชายเลนทั่วเพียงไม่กี่ปี การเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ดังกล่าวในช่วงเวลาสั้น ๆ จะต้องเป็นผลมาจากเทคนิคการทำแผนที่ที่แตกต่างกันมากกว่าที่จะขนหัวลุกจากการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริง ข้อมูลจากกินีบิสเซา (4,760 กิโลเมตร 2 ในปี 1953) มาดากัสการ์ (4,000 กิโลเมตร 2 ในปี 1921) ฟิลิปปินส์ (5000 กิโลเมตร 2 ในปี 1920) และเวียดนาม (4,000 กิโลเมตร 2 ในปี 1945) ขยายไปทางซ้ายของแกน y ประเทศที่ไม่มีป้ายกำกับมีน้อยกว่า 500 กิโลเมตร 2 และรวมถึงประเทศเบนินในทวีปแอฟริกา, บรูไน, สิงคโปร์, และเยเมนในเอเชียและแองกวิลลา, แอนติกาและบาร์บูดา, เกาะเคย์แมน, เอลซัลวาดอร์, เกรเนดา Guadaloupe กัวเตมาลาฮอนดูรัสจาเมกาเปรูเซนต์ คิตส์, เซนต์ลูเซียเซนต์วินเซนต์และเติกส์และหมู่เกาะเคคอสในทวีปอเมริกา ทุกประเทศอื่น ๆ ที่มีป่าชายเ%