Notable features Type of writing sy

Notable features

Type of writing system: syllabic alphabet consisting of 44 basic consonants, each with an inherent vowel: [o] in medial position and [a] in final position. The [a] is usually found in words of Sanskrit, Pali or Khmer origin while the [o] is found native Thai words. The 18 other vowels and 6 diphthongs are indicated using diacritics which appear in front of, above, below of after the consonants they modify.
Direction of writing: left to right in horizontal lines.
8 of the letters are used only for writing words of Pali and Sanskrit origin.
For some consonants there are multiple letters. Originally they represented separate sounds, but over the years the distinction between those sounds was lost and the letters were used instead to indicate tones.
Thai is a tonal language with 5 tones. The tone of a syllable is determined by a combination of the class of consonant, the type of syllable (open or closed), the tone marker and the length of the vowel. More details.
There are no spaces between words, instead spaces in a Thai text indicate the end of a clause or sentence.

Results (Thai) 1:

คุณลักษณะที่โดดเด่น ชนิดของการเขียนระบบ: ประกอบด้วย 44 พื้นฐานพยัญชนะ สระมีโดยธรรมชาติแต่ละอักษร syllabic: [o] ในตำแหน่งด้านใกล้กลางและตำแหน่งสุดท้ายใน [a] [A] เป็นมักจะพบในคำสันสกฤต บาลี หรือเขมรขณะ [o] พบคำภาษาไทย 18 อื่น ๆ สระและควบกล้ำกับ 6 จะแสดงโดยใช้อักขระที่แสดงในหน้าของ ข้าง ด้านล่างของหลังพยัญชนะจะปรับเปลี่ยน ทิศทางการเขียน: จากซ้ายไปขวาในเส้นแนวนอน 8 ของตัวอักษรที่ใช้สำหรับการเขียนคำของภาษาบาลีและสันสกฤตเท่านั้น พยัญชนะบาง มีหลายตัว เดิม แสดงเสียงแยกต่างหาก แต่ปี ความแตกต่างระหว่างเสียงเหล่านั้นได้หายไป และตัวอักษรใช้แทนเสียงบ่งชี้ ไทยเป็นภาษาใช้ มี 5 โทนสี เสียงของพยางค์ถูกกำหนด โดยที่ชั้นของพยัญชนะ ชนิดของพยางค์ (เปิด หรือปิด), เครื่องหมายเสียง และความยาวของสระ รายละเอียดเพิ่มเติม ไม่มีช่องว่างระหว่างคำ แทน ช่องว่างในข้อความภาษาไทยระบุจุดสิ้นสุดของอนุประโยคหรือประโยค

Results (Thai) 2:

คุณสมบัติเด่นประเภทของการเขียนของระบบ: อักษรพยางค์ที่ประกอบด้วย 44 พยัญชนะพื้นฐานแต่ละคนมีสระธรรมชาติ: [o] ในตำแหน่งตรงกลางและ [] ในตำแหน่งสุดท้าย [] มักจะพบในคำพูดของภาษาสันสกฤตภาษาบาลีหรือแหล่งกำเนิดเขมรขณะที่ [o] จะพบคำไทยพื้นเมือง 18 สระอื่น ๆ และคำควบกล้ำที่ 6 จะมีการแสดงที่ใช้กำกับที่ปรากฏในหน้าของด้านบนด้านล่างของพยัญชนะหลังจากที่พวกเขาปรับเปลี่ยน. ทิศทางการเขียน: จากซ้ายไปขวาในเส้นแนวนอน. 8 ของตัวอักษรที่จะใช้เฉพาะสำหรับการเขียนคำภาษาบาลี และต้นกำเนิดภาษาสันสกฤต. สำหรับบางพยัญชนะที่มีตัวอักษรหลาย แต่เดิมพวกเขาเป็นตัวแทนของเสียงที่แยกจากกัน แต่ในช่วงปีที่ผ่านมาความแตกต่างระหว่างเสียงเหล่านั้นก็หายไปและตัวอักษรที่ถูกนำมาใช้แทนเพื่อแสดงเสียง. ไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์ 5 เสียง เสียงของพยางค์ถูกกำหนดโดยการรวมกันของชั้นเรียนของพยัญชนะประเภทของพยางค์ (เปิดหรือปิด) เครื่องหมายเสียงและความยาวของสระ รายละเอียดเพิ่มเติม. มีช่องว่างระหว่างคำที่แทนช่องว่างในข้อความภาษาไทยแสดงให้เห็นในตอนท้ายของประโยคหรือประโยค

Results (Thai) 3:

คุณสมบัติเด่น

ชนิดของการเขียนระบบอักษรพยางค์ประกอบด้วยพยัญชนะพื้นฐาน , แต่ละคนมีสระที่แท้จริง : [ O ] ในตำแหน่งและแนว [ ] ในตำแหน่งสุดท้าย [ ] มักพบในคำภาษาสันสกฤต บาลี เขมรหรือประเทศในขณะที่ [ O ] พบคำไทยพื้นเมือง 18 อื่น ๆ 2 สระและ 6 จะระบุโดยใช้อักขระที่ปรากฏในหน้า , ข้างต้นด้านล่างของหลังพยัญชนะที่ปรับเปลี่ยน .
ทิศทางการเขียนจากซ้ายไปขวาในเส้นแนวนอน .
8 ของตัวอักษรจะถูกใช้เพียงสำหรับการเขียนคำภาษาบาลีและสันสกฤตกำเนิด .
บางพยัญชนะมีตัวอักษรหลาย เดิมทีพวกเขาเป็นตัวแทนเสียงแยกต่างหาก แต่กว่าปี ความแตกต่างระหว่างเสียงเหล่านั้นได้หายไป และตัวอักษรที่ใช้แสดงแทน
โทนภาษาไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์มี 5 เสียง เสียงของพยางค์ที่กำหนดโดยการรวมกันของชั้นของพยัญชนะ ชนิดของพยางค์ ( เปิดหรือปิด ) เสียง เครื่องหมาย และความยาวของส่วนสระ รายละเอียดเพิ่มเติม
มีไม่มีช่องว่างระหว่างคำแทนช่องว่างในข้อความภาษาไทยระบุจุดสิ้นสุดของอนุประโยคหรือประโยค