Old English (in particular later Ol

Old English (in particular later Old English) generally uses a word order very similar to Modern English. Unlike in Old Norse, it is at least theoretically possible to split an Old English infinitive (although surviving texts don't often show much interest in adverbs); this is because the distinctive English "to " style of infinitive already existed. Old English was able to end a sentence very strikingly with a preposition

Results (Thai) 1:

(โดยเฉพาะหลังเก่าภาษาอังกฤษ) ภาษาอังกฤษโบราณใช้ใบคำคล้ายกับภาษาอังกฤษสมัยใหม่โดยทั่วไป ซึ่งแตกต่างจากในภาษานอร์สโบราณ เป็นน้อยครั้งแรกราคาแบ่งเป็น infinitive ภาษาอังกฤษเก่า (ถึงแม้ว่าข้อความรอดตายมักจะไม่แสดงมากสนใจในคำนาม); ทั้งนี้เนื่องจากภาษาอังกฤษ "การ " ลักษณะเด่นของ infinitive อยู่ ภาษาอังกฤษโบราณได้จบประโยค ด้วยคำวิเศษณ์มากกว่า

Results (Thai) 2:

ภาษาอังกฤษ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายหลังภาษาอังกฤษ) โดยทั่วไปใช้คำสั่งคล้ายกับโมเดิร์นภาษาอังกฤษ ซึ่งแตกต่างจากในโอลด์นอร์สเป็นอย่างน้อยเป็นไปได้ในทางทฤษฎีที่จะแยก infinitive เก่าอังกฤษ (แม้ว่าข้อความที่รอดตายมักจะไม่แสดงความสนใจมากในคำวิเศษณ์); นี้เป็นเพราะความโดดเด่นภาษาอังกฤษ "เพื่อ"รูปแบบของ infinitive อยู่แล้ว. ภาษาอังกฤษก็สามารถที่จะจบประโยคมากอย่างยอดเยี่ยมด้วยคำบุพบท

Results (Thai) 3:

ภาษาอังกฤษ ( โดยเฉพาะ ภาษาอังกฤษ หลังเก่า ) โดยทั่วไปใช้คำสั่งคล้ายกับภาษาอังกฤษสมัยใหม่ ซึ่งแตกต่างจากเก่านอร์สเป็นอย่างน้อยที่เป็นไปได้ในทางทฤษฎีที่จะแยกอังกฤษเก่า infinitive ( แม้ว่าการข้อความมักจะไม่ได้แสดงความสนใจมากในคำวิเศษณ์ ) ; นี้เป็นเพราะที่อังกฤษ " < รูปแบบคำกริยา " ของพวกเขามีอยู่แล้ว .ภาษาอังกฤษก็สามารถที่จะจบประโยคด้วยบุพบทอย่างมาก