My Memorable TripI clung to the arm

My Memorable Trip

I clung to the armrests of the airplane seat as it gained enough speed and finally lifted off. This was not a trip I wanted to take, but I had to. I owed it to her. I slid back until I found a comfortable position and drifted off. I stared into space and I found myself lost deep inside my complex web of thoughts. There were no words to be spoken and there were none that could possibly comfort me. My stomach growled, it had been three days since my last decent meal. I didn't pay any attention to it for my hunger wasn't my main concern at the time. Finally overpowered by exhaustion, I fell into a deep, profound sleep.

The next morning I was awoken by a stewardess announcing it was time for breakfast. The thought of food turned my stomach. It was still dark outside when the plane landed. My watch read 5:30 a.m. Once done with the endless paperwork, I walked into a room full of eager faces. I searched through the strange faces until I recognized a familiar smile, one that I hadn't seen for two years. I dashed up to my cousin and greeted him with a proper hug. He hadn't changed a bit.

This was not my first trip to New York, but it was certainly one I would never forget. The city seemed different as we drove to the upper east side of Manhattan, I remember thinking we had landed in a strange city by mistake. Everything seemed distinctly odd. There was something different in the air and I seemed to be the only person who could perceive it. We turned on the corner of 63rd street and I recognized the old red brick apartment building. I was filled with warm memories of the holidays and the hot summer days I had spent in that apartment. It was once I was inside her apartment that it hit me like a ton of bricks. She was gone and there was no turning back. It was unbelievable, but true, I would never see her again. Panic rushed through my veins as I realized that it was real, she was dead and there was no coming back.

Results (Thai) 1:

ภัตตาคารของฉัน

ฉันพืชจะมีการนั่งเครื่องบิน ตามที่ได้รับความเร็วเพียงพอ และยกสุดท้าย ออก นี่ไม่ใช่การเดินทางอยากจะทำ แต่ผมจะ ผมเป็นหนี้มันกับเธอ ผมฝ่อกลับจนฉันพบตำแหน่งที่สะดวกสบาย และลอยออก ฉันจ้องไปในพื้นที่ และพบตัวเองหายไปลึกของฉันเว็บที่ซับซ้อนของความคิด มีไม่มีคำที่จะพูด และมีไม่มีที่ไม่อาจสบายฉัน ท้องของฉัน growled ได้สามวันตั้งแต่อาหารดีของฉันสุดท้าย ฉันไม่สนใจใด ๆ ไปสำหรับความหิวของฉันไม่ได้กังวลหลักของฉันในเวลา กำสุดท้าย ตามมา ฉันตกลงไปในความลึก ลึกซึ้งป

ตอนเช้าถัดไปฉันมี awoken โดยดาวที่ประกาศเป็นเวลาอาหารเช้า ความคิดของอาหารเปิดท้องของดิฉัน ก็ยังคงมืดอยู่เมื่อเครื่องบินร่อน นาฬิกาอ่าน 5:30 น. เมื่อทำกับเอกสารโคตร ฉันเดินเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยใบหน้ากระตือรือร้น ฉันค้นหาผ่านหน้าแปลกจนผมรู้จักยิ้มคุ้นเคย ที่ผมไม่ได้เห็นในปีที่สอง เส้นประถึงลูกพี่ลูกน้องของฉัน และรับการต้อนรับเขา ด้วยฮักที่เหมาะสม เขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงบิต

นี่ไม่ใช่เดินแรกสู่นิวยอร์ก แต่มันก็แน่นอนหนึ่งฉันจะไม่ลืม เมืองดูเหมือนแตกต่างกัน ตามที่เราขับรถไปอัปเปอร์อีสท์ไซด์ของแมนฮัตตัน ผมจำได้ว่า ความคิดเรามีที่ดินในเมืองผิดปกติโดยไม่ได้ตั้งใจ ทุกอย่างดูเหมือนแปลกอย่างเห็นได้ชัด มีสิ่งต่าง ๆ ในอากาศ และฉันดูเหมือนจะเป็นผู้เดียวที่สามารถสังเกตได้ เราเปิดมุมของถนน 63rd และฉันรู้จักอาคารอิฐแดงเก่า ฉันก็เต็มไป ด้วยความทรงจำความอบอุ่นของวันหยุด และร้อนร้อนวันที่ผมใช้ในอพาร์ทเม้นท์ที่ เมื่อฉันถูกในอพาร์ทเมนท์ของเธอว่า มันตีฉันเช่นตันของอิฐได้ เธอหายไป และไม่หันหลังกลับไม่มี มันไม่น่าเชื่อ แต่จริง ฉันจะไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง ตกใจวิ่งผ่านเส้นเลือดของฉันเป็นฉันรู้ว่า มันเป็นจริง เธอตาย และมีการไม่กลับมา

Results (Thai) 2:

การเดินทางที่น่าจดจำของฉันฉันยังยึดติดกับที่พักแขนของที่นั่งเครื่องบินที่ได้รับความเร็วมากพอและในที่สุดก็ยกออก นี่ไม่ใช่การเดินทางที่ผมอยากจะใช้เวลา แต่ผมต้อง ผมเป็นหนี้มันให้กับเธอ ผมเลื่อนกลับจนกว่าฉันจะพบตำแหน่งที่สะดวกสบายและลอยออก ผมจ้องไปในอวกาศและฉันพบว่าตัวเองหายไปในส่วนลึกของเว็บที่ซับซ้อนของความคิดของฉัน ไม่มีคำที่จะพูดได้และไม่มีใครที่อาจจะปลอบใจฉันได้ ท้องของฉันคำรามจะได้รับสามวันนับตั้งแต่การรับประทานอาหารที่ดีสุดท้ายของฉัน ผมไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับมันสำหรับความหิวของฉันไม่ได้เป็นความกังวลหลักของฉันในเวลา สู้ในที่สุดโดยอ่อนเพลียผมก้มลงลึกการนอนหลับที่ลึกซึ้งเช้าวันรุ่งขึ้นฉันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยพนักงานเสิร์ฟประกาศมันเป็นเวลาสำหรับอาหารเช้า ความคิดของอาหารหันท้องของฉัน มันก็ยังอยู่ข้างนอกมืดเมื่อเครื่องบินลงจอด นาฬิกาของฉันอ่าน 05:30 เมื่อทำกับเอกสารที่ไม่มีที่สิ้นสุดฉันเดินเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยใบหน้ากระตือรือร้น ฉันค้นหาผ่านใบหน้าแปลกจนกว่าฉันจะได้รับการยอมรับรอยยิ้มที่คุ้นเคยหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็นมาเป็นเวลาสองปี ผมประถึงลูกพี่ลูกน้องของฉันและได้รับการต้อนรับเขาด้วยอ้อมกอดที่เหมาะสม เขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี่ไม่ใช่การเดินทางครั้งแรกของฉันไปนิวยอร์ก แต่มันก็แน่นอนหนึ่งที่ผมจะไม่มีวันลืม เมืองที่ดูเหมือนแตกต่างกันในขณะที่เราขับรถไปทางด้านตะวันออกตอนบนของแมนฮัตตัน, ผมจำได้คิดว่าเรามีที่ดินในเมืองแปลกโดยไม่ได้ตั้งใจ ทุกอย่างดูเหมือนแปลกอย่างเห็นได้ชัด มีอะไรบางอย่างที่แตกต่างกันไปในอากาศและฉันดูเหมือนจะเป็นเพียงคนเดียวที่จะได้รับรู้ว่า เราเปิดมุมของถนน 63 และผมได้รับการยอมรับอาคารอพาร์ตเมนต์อิฐสีแดงเก่า ฉันก็เต็มไปด้วยความทรงจำที่อบอุ่นของวันหยุดและวันฤดูร้อนที่ฉันได้ใช้เวลาอยู่ในอพาร์ทเม้นที่ มันเป็นครั้งเดียวที่ผมอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของเธอว่ามันตีฉันชอบตันของอิฐ เธอก็หายไปและไม่มีการหันหลังกลับ มันก็ไม่น่าเชื่อ แต่ความจริงผมจะไม่เคยเห็นเธออีกครั้ง ความตื่นตระหนกวิ่งผ่านทางหลอดเลือดดำของฉันเป็นฉันรู้ว่ามันเป็นจริงเธอเป็นที่ตายแล้วและไม่มีกลับมา

Results (Thai) 3:

ฉันจดจำทริป

ผมยึดติดกับที่พักแขนของที่นั่งเครื่องบินเนื่องจากได้รับความเร็วพอ และในที่สุดก็ยกออก นี่ไม่ใช่การเดินทางที่ฉันต้องการ แต่ฉันต้องทำ ฉันเป็นหนี้เธอ ผมกระชากกลับมาจนผมพบว่าตำแหน่งที่สะดวกสบาย และลอยออก ฉันจ้องมองเข้าไปในพื้นที่ และฉันพบว่าตัวเองหลงทางลึกภายในเว็บที่ซับซ้อนของความคิดไม่มีคำจะพูดและไม่มีใครที่อาจจะปลอบใจฉัน ท้องฉันร้องได้ 3 วัน เพราะอาหารดีๆครั้งสุดท้ายของฉัน ผมไม่ได้สนใจมันหิวไม่ใช่ปัญหาหลักของฉันในเวลา สุดท้ายสู้ความอ่อนล้า ฉันล้มลงลึกลึกซึ้ง นอน

เช้าวันรุ่งขึ้นผมถูกปลุกให้ตื่นโดยแอร์โฮสเตสประกาศมันเป็นช่วงเวลาสำหรับอาหารเช้าความคิดของอาหารทำให้ท้องของฉัน มันยังมืดอยู่ เครื่องบินลงจอดเมื่อ ผมอ่านดู ตี 5 ครึ่ง หลังจากเสร็จงานที่ไม่มีที่สิ้นสุด ผมเดินเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยใบหน้ากระตือรือร้น ฉันค้นหาผ่านใบหน้าแปลกจนผมจำรอยยิ้มที่คุ้นเคยที่ฉันไม่ได้เห็นมา 2 ปี ผมพรวดพราดถึงญาติของฉัน และทักทายเขาด้วยการกอด ที่เหมาะสม เขาไม่ได้เปลี่ยนซักนิด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไปนิวยอร์ค แต่มันเป็นมั่นเหมาะหนึ่งที่ผมจะไม่มีวันลืม เมืองที่เหมือนจะแตกต่างจากที่เราขับรถไปยังฝั่งตะวันออกของแมนฮัตตัน ผมจำได้ว่าเราได้ลงจอดในเมืองแปลก ๆโดยไม่ได้ตั้งใจ ทุกอย่างดูว่าแปลก มีบางอย่างที่แตกต่างกัน ในอากาศ และดูเหมือนฉันเป็นคนเดียวเท่านั้นที่สามารถรับรู้ได้เราเปิดมุม 63 ถนนและผมจำเก่าสีแดงอิฐ อพาร์ทเม้นท์ อาคาร ผมก็เต็มไปด้วยความทรงจำอันอบอุ่นของวันหยุดและฤดูร้อนที่ร้อนวัน ผมได้ใช้เวลาในบ้าน มันคือเมื่อฉันอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ของเธอ มันต่อยผมชอบตันของอิฐ เธอออกไปและไม่หันหลังกลับ มันไม่น่าเชื่อแต่เป็นจริง ฉันจะไม่มีวันได้เห็นเธออีกแล้วตกใจวิ่งผ่านทางหลอดเลือดดำของฉันเป็นฉันรู้ว่ามันเป็นความจริง เธอตายแล้ว และก็ไม่ได้กลับมาอีก