Originally, and still today, survei

Originally, and still today, surveillance was disease specific and generally based on identification of the responsible pathogen in the laboratory or on clinical case definitions, usually with subsequent laboratory confirmation of at least some of the cases.13,14 In this traditional schema, most surveillance systems are passive, requiring someone (usually the proverbial ‘‘astute clinician’’) to notice a possible disease
of interest and to act appropriately by reporting to appropriate authorities and by providing access to the patients and suitable specimens. Surveillance is labor intensive and relatively expensive, but often only limited resources are available. Active surveillance systems, in which interested agencies (such as health departments) make intensive outreach efforts, are particularly resource and labor intensive and therefore less common. Some active systems are short term, when a particular disease condition is of immediate concern, such as during an outbreak.
In all countries, most surveillance systems in use today are still disease-specific systems requiring the identification of specific pathogens or groups of pathogens. In the United States, examples include surveillance for methicillinresistant Staphylococcus aureus (MRSA); a number of foodborne infections; waterborne infections, in a surveillance system managed jointly by CDC and the Environmental Protection Agency (EPA); HIV; influenza; poliovirus; and many others.13,14 Internationally, surveillance includes influenza, polio, HIV, and a number of others. At each level, priority will often appropriately be given to diseases of particular concern in that locality, country, or region, or to infections that are targeted by special programs, such as smallpox during the smallpox eradication program or polio today. When appropriately implemented, such systems can
be very effective for surveillance of the pathogens of interest, but they require appropriate laboratory capacity and capabilities for specimen collection and transport. At each level, whether local, municipal, state, national, or international, priorities and effectiveness of surveillance for a particular disease will vary with the interests and capacity of those carrying out the surveillance and with the perceived importance of the disease. The problem of comparing and tabulating surveillance data is further complicated by differences in the habits of data sharing among reporting jurisdictions and a lack of standardization in data formats. Finally, these systems are generally not designed to identify diseases or pathogens outside the scope of the system, which can also result in the loss of critical information.

Results (Thai) 2:

แต่เดิมและวันนี้ยังคงเฝ้าระวังเป็นโรคที่เฉพาะเจาะจงและขึ้นอยู่ทั่วไปในบัตรประจำตัวของเชื้อโรคที่รับผิดชอบในห้องปฏิบัติการหรือในกรณีที่คำจำกัดความทางคลินิกมักจะมีการยืนยันทางห้องปฏิบัติการที่ตามมาอย่างน้อยบางส่วนของ cases.13,14 ในสคีดั้งเดิมนี้ส่วนใหญ่ ระบบการเฝ้าระวังเป็น passive ต้องมีใครบางคน (โดยปกติจะเป็นที่เลื่องลือ '' แพทย์ชาญฉลาด '') ที่จะแจ้งให้ทราบเป็นโรคที่เป็นไปได้
ที่น่าสนใจและจะทำหน้าที่อย่างเหมาะสมด้วยการรายงานไปยังหน่วยงานที่เหมาะสมและโดยการให้การเข้าถึงผู้ป่วยและตัวอย่างที่เหมาะสม การเฝ้าระวังเป็นแรงงานเข้มข้นและมีราคาแพงค่อนข้าง แต่มักจะ จำกัด อยู่เพียงทรัพยากรที่มีอยู่ ระบบเฝ้าระวังที่ใช้งานหน่วยงานที่อยู่ในความสนใจ (เช่นหน่วยงานสาธารณสุข) ทำให้ความพยายามที่แผ่ออกไปอย่างเข้มข้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งทรัพยากรและแรงงานเข้มข้นและดังนั้นจึงพบได้น้อยกว่า บางระบบที่ใช้งานเป็นระยะเวลาสั้นเมื่อสภาพโรคโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นกังวลทันทีเช่นในช่วงการระบาดของโรค.
ในทุกประเทศส่วนใหญ่ระบบการเฝ้าระวังในการใช้งานในวันนี้ยังคงมีระบบเฉพาะโรคที่ต้องใช้บัตรประจำตัวของเชื้อโรคที่เฉพาะเจาะจงหรือกลุ่มของเชื้อโรค ในประเทศสหรัฐอเมริกา, ตัวอย่างรวมถึงการเฝ้าระวังเชื้อ Staphylococcus aureus methicillinresistant (MRSA); จำนวนผู้ติดเชื้อที่เกิดจากอาหาร; การติดเชื้อในน้ำในระบบการเฝ้าระวังการจัดการร่วมกันโดย CDC และหน่วยงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อม (EPA); เอชไอวี ไข้หวัดใหญ่; โปลิโอ; และ others.13,14 หลายนานาชาติรวมถึงการเฝ้าระวังโรคไข้หวัดใหญ่โรคโปลิโอโรคเอชไอวีและจำนวนของผู้อื่น ในแต่ละระดับความสำคัญมักจะเหมาะสมที่จะได้รับไปสู่โรคของความกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบริเวณใกล้เคียงที่ประเทศหรือภูมิภาคหรือการติดเชื้อที่มีการกำหนดเป้าหมายโดยโปรแกรมพิเศษเช่นไข้ทรพิษระหว่างโปรแกรมกำจัดไข้ทรพิษหรือโรคโปลิโอในวันนี้ เมื่อนำมาใช้อย่างเหมาะสมระบบดังกล่าวสามารถ
มีประสิทธิภาพมากสำหรับการเฝ้าระวังของเชื้อโรคที่น่าสนใจ แต่พวกเขาจำเป็นต้องใช้กำลังการผลิตในห้องปฏิบัติการที่เหมาะสมและความสามารถในการเก็บตัวอย่างและการขนส่ง ในแต่ละระดับไม่ว่าจะเป็นท้องถิ่นในเขตเทศบาลเมืองรัฐประเทศหรือต่างประเทศจัดลำดับความสำคัญและประสิทธิผลของการเฝ้าระวังโรคโดยเฉพาะอย่างยิ่งจะแตกต่างกันที่มีความสนใจและความสามารถของผู้ที่ดำเนินการเฝ้าระวังและมีการรับรู้ถึงความสำคัญของการเกิดโรค ปัญหาของการเปรียบเทียบและข้อมูลการเฝ้าระวังการทำเป็นตารางมีความซับซ้อนมากขึ้นโดยความแตกต่างในพฤติกรรมของผู้ใช้ข้อมูลร่วมกันในหมู่เขตอำนาจศาลการรายงานและการขาดมาตรฐานในรูปแบบข้อมูล ในที่สุดระบบเหล่านี้มักจะไม่ได้ออกแบบมาเพื่อระบุโรคหรือเชื้อโรคนอกขอบเขตของระบบซึ่งจะส่งผลให้เกิดการสูญเสียข้อมูลที่สำคัญ

Results (Thai) 3:

เดิมและวันนี้ยังคงเฝ้าระวังคือโรคที่เฉพาะเจาะจงและโดยทั่วไปขึ้นอยู่กับชนิดของเชื้อโรครับผิดชอบห้องปฏิบัติการหรือในความหมายกรณีคลินิก มักจะมีการยืนยันทางห้องปฏิบัติการตามมาอย่างน้อยบางส่วนของคดี 13,14 ในรูปแบบนี้แบบดั้งเดิม ระบบการเฝ้าระวังมากที่สุดคือเรื่อยๆ ,ต้องการใครสักคน ( โดยปกติสุภาษิต ' 'astute clinician ' ' ) สังเกตเห็น
โรคเป็นไปได้ที่น่าสนใจและทำอย่างเหมาะสม โดยการรายงานไปยังหน่วยงานที่เหมาะสมและโดยการให้การเข้าถึงผู้ป่วย และตัวอย่างที่เหมาะสม ตรวจแรงงานสูงและราคาแพง แต่มักจะ จำกัด ทรัพยากรที่มีอยู่ ระบบการเฝ้าระวังอยู่ที่สนใจ หน่วยงาน เช่น หน่วยงานด้านสุขภาพ ) ให้ความพยายามเผยแพร่ประชาสัมพันธ์อย่างเข้มข้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งทรัพยากรและแรงงานเข้มข้นและดังนั้นจึงน้อยกว่าปกติ บางคนที่ใช้งานระบบเป็นระยะเวลาสั้น ๆ เมื่ออาการของโรคโดยเฉพาะเป็นกังวลทันที เช่น ในระหว่างการระบาด .
ในทุกประเทศส่วนใหญ่ใช้ระบบเฝ้าระวัง ในวันนี้ยัง disease-specific ระบบที่ต้องการตัวของเชื้อโรคเฉพาะหรือกลุ่มของเชื้อโรค ในสหรัฐอเมริกา ตัวอย่าง ได้แก่ การเฝ้าระวังสำหรับ methicillinresistant Staphylococcus aureus ( MRSA ) ; จำนวนของเชื้ออาหารเป็นพิษ เชื้อ waterborne ,ในระบบเฝ้าระวังการบริหารจัดการร่วมกัน โดยคณะและหน่วยงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อม ( EPA ) ; ผู้ ; ไข้หวัดใหญ่ ; ไอโซบาร์ และอีกมากมาย 13,14 สากล รวมถึงเฝ้าระวังไข้หวัดใหญ่ โปลิโอ , เอชไอวี , และหมายเลขของผู้อื่น ในแต่ละระดับความสําคัญมักจะเหมาะสมได้รับโรคกังวลโดยเฉพาะใน ท้องถิ่น ประเทศ หรือภูมิภาคหรือเชื้อที่เป็นเป้าหมาย โดยโปรแกรมพิเศษ เช่น ฝีดาษ ไข้ทรพิษ หรือโปรแกรมในการกำจัดโรคโปลิโอในวันนี้ เมื่อใช้อย่างเหมาะสม ระบบดังกล่าวสามารถจะมีประสิทธิภาพมากสำหรับ
การเฝ้าระวังโรคที่น่าสนใจ แต่พวกเขาต้องใช้ความสามารถห้องปฏิบัติการที่เหมาะสมและความสามารถในการเก็บตัวอย่าง และการขนส่ง ในแต่ละระดับว่า ท้องถิ่น เทศบาล รัฐระดับชาติ หรือนานาชาติ , ลำดับความสำคัญและประสิทธิผลของการเฝ้าระวังโรคโดยเฉพาะจะแตกต่างกันกับความสนใจและความสามารถของผู้ที่ถือออกตรวจตรา และการรับรู้ความสำคัญของโรคปัญหาของการเปรียบเทียบและการทำตารางข้อมูลมีความซับซ้อนมากขึ้นโดยความแตกต่างในนิสัยของการใช้ข้อมูลร่วมกันระหว่างการรายงานศาลและการขาดมาตรฐานในรูปแบบข้อมูล ในที่สุด ระบบเหล่านี้โดยทั่วไปไม่ได้ออกแบบมาเพื่อระบุโรคหรือเชื้อโรคภายนอกขอบเขตของระบบ ซึ่งจะส่งผลในการสูญเสียข้อมูลที่สำคัญ .