canines, premolars) and after forma

canines, premolars) and after formation of the single generation of molars in sequence (MI-3). The dential lamina in humans undergoes apoptotic disintegration and breaks down to prevent further de novo regeneration after the development of the partial second generation'. Therefore, we address whether the remnants of fragmented human dental lamina - called dental lamina rests (DLR: those restricted epithelial cell populations) - are com- monly present and whether they can retain a level of regenerative potential and progenitor activity that could be utilised by future dental therapies. These DLRS are commonly found within the dental follicle (DF) of unerupted teeth and in the connective tissues which comprise the wall of the dentigerous cyst (DC) of the jaws. It is known that these rested cell populations possess some ability to further proliferate as they can form a number of aberrant structures in the human oral cavity, including odontomas and amneloblastomas": these odon- togenic tumours are considered hamartoma or benign neoplasms respectively, but can be very destructive. We aimed to compare these epithelial remnunts (DLRS) with epithelia associated with both human ameloblastom and a continuously active dental lamina present in the shark (Scyliorhinus canicula) necessary for lifelong tooth regeneration This comparison is significant to recognise the common stem-like factors within these tismues that may indicate a retained capacity for regeneration in adult human DLRS. Recent data suggests that the shark dental lamina actively and rapidily produces teeth in a conveyor belt-like process that (1) is governed by a highly set of core genes shared from sharks to mammals' and (ii) fed by populations of progenitor cells for conserve continuous production". We hypothesise that human DLRS, common in adult oral tissues, are a potential source of stem cells (progenitors) fated for dental differentiation and could be utilised for novel tooth regeneration in humans after tooth loss.

Results (Thai) 1:

เขี้ยวฟันกรามน้อย) และหลังจากการก่อตัวของคนรุ่นเดียวของแคลเซียมในลำดับ (MI-3) แผ่น dential ในมนุษย์ผ่านการสลายตัว apoptotic และแบ่งลงเพื่อป้องกันไม่ให้การฟื้นฟูต่อไปเดอโนโวหลังจากการพัฒนาของรุ่นที่สองบางส่วน' ดังนั้นเราจึงอยู่ไม่ว่าจะเป็นเศษของซีกฟันมนุษย์แผ่น - เรียกว่าวางแผ่นทันตกรรม (DLR: ผู้ จำกัด ประชากรเซลล์เยื่อบุผิว) - มีความซับซ้อนในปัจจุบัน monly และไม่ว่าจะสามารถรักษาระดับของศักยภาพการปฏิรูปและกิจกรรมรากเหง้าที่สามารถนำไปใช้ประโยชน์โดย การรักษาทางทันตกรรมในอนาคต DLRS เหล่านี้มักจะพบอยู่ในรูขุมขนทันตกรรม (DF) ของฟัน unerupted และในเนื้อเยื่อเกี่ยวพันซึ่งประกอบด้วยผนังของถุง dentigerous (DC) ของขากรรไกร

Results (Thai) 2:

หลังจากการก่อตัวของฟันกรามซี่รุ่นเดียวในลำดับ (MI-3). ในมนุษย์ผ่านการสลายตัว apoptotic และหยุดพักเพื่อป้องกันไม่ให้เพิ่มขึ้นหลังจากการพัฒนาของรุ่นที่สองบางส่วน '. ดังนั้นเราจึงอยู่ไม่ว่าจะเป็นเศษของมนุษย์ที่ถูกแยกจากกัน lamina ที่เรียกว่ารากฟันที่วางอยู่ (DLR: ผู้ที่ถูกจำกัดเยื่อบุผิวประชากรของเซลล์)-เป็นแบบ com-monly และไม่ว่าพวกเขาสามารถรักษาระดับของการฟื้นฟูศักยภาพและการทรยศ กิจกรรมที่สามารถใช้ได้โดยการรักษาทางทันตกรรมในอนาคต เหล่านี้ DLRS จะพบได้ทั่วไปในรูขุมขน (DF) ของฟัน unerupted และในเนื้อเยื่อเกี่ยวพันซึ่งประกอบด้วยผนังของถุงน้ำ (DC) ของขากรรไกร เป็นที่ทราบกันว่าประชากรของเซลล์ที่พักผ่อนเหล่านี้มีความสามารถในการขยายตัวต่อไปที่พวกเขาสามารถสร้างจำนวนของโครงสร้างผิดปกติในช่องปากของมนุษย์รวมทั้ง odontomas และ "amneloblที่กล่าวมา ": เนื้องอก odon เหล่านี้จะถือว่า hamartoma หรือ เนื้องอกที่ไม่เป็นอันตรายแต่สามารถทำลายได้มาก เรามีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบเยื่อบุผิว remnunts เหล่านี้ (DLRS) กับ epithelia ที่เกี่ยวข้องกับทั้งหมดของมนุษย์และการใช้งานอย่างต่อเนื่อง lamina ที่มีอยู่ในปลาฉลาม (เคียว Liorhinus canicula) ที่จำเป็นสำหรับการฟื้นฟูฟันตลอดชีวิตการเปรียบเทียบนี้เป็น อย่างมีนัยสำคัญที่จะตระหนักถึงปัจจัยทั่วไปเหมือนกันภายใน tismues เหล่านี้ที่อาจบ่งชี้ความสามารถในการสะสมสำหรับการฟื้นฟูใน DLRS มนุษย์ผู้ใหญ่. ข้อมูลเมื่อเร็วๆนี้แสดงให้เห็นว่าฟันปลาฉลามที่มีความแข็งขันและ rapidily ผลิตฟันในกระบวนการสายพานลำเลียงเช่นเดียวกับ (1) อยู่ภายใต้ชุดสูงของยีนหลักที่ใช้ร่วมกันจากปลาฉลามไปเลี้ยงลูกด้วยนมและ (ii) เลี้ยงโดยประชากรของเซลล์ทอดสำหรับการอนุรักษ์ การผลิตอย่างต่อเนื่อง " เรามีสมมติฐานว่า DLRS ของมนุษย์ที่พบบ่อยในเนื้อเยื่อของผู้ใหญ่เป็นแหล่งที่มาของสเต็มเซลล์ (บรรพ) เพื่อความแตกต่างทางทันตกรรมและสามารถใช้สำหรับการฟื้นฟูฟันใหม่ในมนุษย์หลังจากการสูญเสียฟัน

Results (Thai) 3:

ฟันเขี้ยวฟันกรามหน้าและฟันกรามซี่เดี่ยว ชั้นฟันของมนุษย์ได้รับการเกิด apoptosis และสลายตัวหลังจากการพัฒนาของรุ่นที่สองเพื่อป้องกันการเกิดใหม่ต่อไป ดังนั้นเราจึงต้องการที่จะหารือเกี่ยวกับว่ามีเศษที่เรียกว่า DLR จำกัดเซลล์เยื่อบุผิวและว่าพวกเขาสามารถรักษาศักยภาพในการฟื้นฟูและกิจกรรมของบรรพบุรุษของพวกเขาสำหรับการรักษาทางทันตกรรมในอนาคต DLR เหล่านี้มักจะเกิดขึ้นในโพรงฟันและเนื้อเยื่อเกี่ยวพันที่สร้างขึ้นในผนังของซีสต์ฟันในขากรรไกร มันเป็นที่รู้จักกันดีว่ากลุ่มเซลล์เหล่านี้มีความสามารถในการเพิ่มจำนวนของโครงสร้างที่ผิดปกติในช่องปากของมนุษย์ได้แก่เนื้องอกฟันและอะมีโลบลาสโตมาซึ่งถือว่าเป็นเนื้องอกเนื้องอกหรือเนื้องอกเนื้องอกแต่แรงทำลาย การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างเซลล์เยื่อบุผิวเหล่านี้และเซลล์เยื่อบุผิวที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์เคลือบเซลล์และแผ่นฟันที่ใช้งานอยู่ในฉลาม การรักษาความสามารถของ DLRS ผู้ใหญ่ ข้อมูลล่าสุดแสดงให้เห็นว่าแผ่นฟันฉลามพัฒนาฟันอย่างรวดเร็วและใช้งานในกระบวนการที่คล้ายกันสายพานลำเลียงซึ่งถูกควบคุมโดยกลุ่มของยีนหลักที่ใช้ร่วมกันสูงจากฉลามกับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เราสันนิษฐานว่า DLR มนุษย์ทั่วไปในเนื้อเยื่อช่องปากของผู้ใหญ่เป็นแหล่งที่มีศักยภาพของเซลล์ต้นกําเนิดที่กำหนดไว้สำหรับความแตกต่างของฟันและสามารถใช้ในการฟื้นฟูฟันใหม่ของมนุษย์หลังจาก