Financial Ratios and Discriminant A

Financial Ratios and Discriminant Analysis 609
gardless of any positive potential. Conversely, firms exhibiting these same
downside characteristics could be sold short, thereby enabling the portfolio
manager to be more aggressive in his other choices.
VI. CONCLUDING REMARKS
This paper seeks to assess the analytical quality of ratio analysis. It has
been suggested that traditional ratio analysis is no longer an important analytical
technique in the academic environment due to the relatively unsophisticated
manner in which it has been presented. In order to assess its potential rigorpusly,
a set of financial ratios was combined in a discriminant analysis approach
to the problem of corporate bankruptcy prediction. The theory is that
ratios, if analyzed within a multivariate framework, will take on greater statistical
significance than the common technique of sequential ratio comparisons.
The results are very encouraging.
The discriminant-ratio model proved to be extremely accurate in predicting
bankruptcy correctly in 94 per cent of the initial sample with 95 per cent of
all firms in the bankrupt and non-bankrupt groups assigned to their actual
group classification. Furthermore, the discriminant function was accurate in
several secondary samples introduced to test the reliability of the model. Investigation
of the individual ratio movements prior to bankruptcy corroborated
the model's findings that bankruptcy can be accurately predicted up to two
years prior to actual failure with the accuracy diminishing rapidly after the
second year. A limitation of the study is that the firms examined were all
publicly held manufacturing corporations for which comprehensive financial
data were obtainable, including market price quotations. An area for future
research, therefore, would be to extend the analysis to relatively smaller assetsized
firms and unincorporated entities where the incidence of business failure
is greater than with larger corporations.
Several practical and theoretical applications of the model were suggested.
The former include business credit evaluation, internal control procedures, and
investment guidelines. Inherent in these applications is the assumption that
signs of deterioration, detected by a ratio index, can be observed clearly enough
to take profitable action. A potential theoretical area of importance lies in the
conceptualization of efficient portfolio selection. One of the current limitations
in this area is in a realistic presentation of those securities and the tj^es of
investment policies which are necessary to balance the portfolio and avoid
downside risk. The ideal approach is to include those securities possessing
negative co-variance with other securities in the portfolio. However, these
securities are not likely to be easy to locate, if at all. The problem becomes
somewhat more soluble if a method is introduced which rejects securities with
high downside risk or includes them in a short-selling context. The discriminant-
ratio model appears to have the potential to ease this problem. Further
investigation, however, is required on this subject.

Results (Thai) 1:

อัตราส่วนทางการเงินและการวิเคราะห์ Discriminant 609gardless ศักยภาพบวกใด ๆ ในทางกลับกัน กระชับอย่างมีระดับเหล่านี้เหมือนกันลักษณะข้อเสียสามารถขายสั้น จึงเปิดวงจรผู้จัดการจะสูงขึ้นในการเลือกของเขาหมายเหตุวิ. สรุปกระดาษนี้พยายามประเมินคุณภาพวิเคราะห์การวิเคราะห์อัตราส่วน มีการแนะนำการวิเคราะห์อัตราส่วนดั้งเดิมไม่มีความสำคัญวิเคราะห์เทคนิคในการศึกษาเนื่องจากวันค่อนข้างลักษณะที่มันได้ถูกนำเสนอ การประเมินของ rigorpusly ที่มีศักยภาพชุดของอัตราส่วนทางการเงินได้รวมอยู่ในวิธีการการวิเคราะห์ discriminantปัญหาของการคาดการณ์ของบริษัทล้มละลาย ทฤษฎีคืออัตราส่วน ถ้าวิเคราะห์ในกรอบตัวแปรพหุ จะกระทำมากกว่าสถิติสำคัญกว่าเทคนิคทั่วไปของการเปรียบเทียบอัตราส่วนตามลำดับผลมีกำลังใจมากแบบอัตราส่วน discriminant พิสูจน์ให้ถูกต้องอย่างมากในการทำนายล้มละลายถูกต้องใน 94 ร้อยละของตัวอย่างเริ่มต้นด้วย 95 ร้อยละของบริษัททั้งหมดในกลุ่มการล้มละลาย และไม่ละลายที่กำหนดให้กับความจริงการจัดประเภทกลุ่ม นอกจากนี้ ฟังก์ชัน discriminant ไม่ถูกต้องในหลายรองตัวอย่างนำไปทดสอบความน่าเชื่อถือของแบบจำลอง การตรวจสอบของการเคลื่อนไหวแต่ละอัตราส่วนก่อนล้มละลาย corroboratedแบบจำลองพบว่า ล้มละลายสามารถมีได้อย่างถูกต้องทำนายถึงสองปีก่อนล้มจริงด้วยความแม่นยำที่ลดลงอย่างรวดเร็วหลังจากปีที่สอง ข้อจำกัดของการศึกษาคือการ ที่บริษัทที่ตรวจสอบได้ทั้งหมดบริษัทผลิตจัดขึ้นทั่วไปสำหรับที่ครอบคลุมการเงินข้อมูลสิทธิการได้รับ การรวมใบเสนอราคาตลาดได้ พื้นที่ในอนาคตวิจัย ดังนั้น จะมีการ ขยายการวิเคราะห์จะค่อนข้างเล็ก assetsizedบริษัทและนิติบุคคล unincorporated ที่เกิดความล้มเหลวของธุรกิจได้มากกว่ากับองค์กรขนาดใหญ่โปรแกรมประยุกต์ในทางปฏิบัติ และทฤษฎีของแบบจำลองหลายแนะนำเดิมรวมถึงธุรกิจสินเชื่อประเมินผล ขั้นตอนการควบคุมภายใน และแนวทางการลงทุน ในโปรแกรมประยุกต์เหล่านี้เป็นสมมติฐานที่สัญญาณของการเสื่อมสภาพ การตรวจพบ โดยมีอัตราส่วนดัชนี สามารถจะสังเกตอย่างชัดเจนเพียงพอการใช้การดำเนินการมีกำไร ตั้งทฤษฎีมีศักยภาพความสำคัญอยู่conceptualization เลือกผลงานที่มีประสิทธิภาพ ข้อจำกัดที่ปัจจุบันอย่างใดอย่างหนึ่งบริเวณนี้อยู่ในงานนำเสนอจริงของหลักทรัพย์นั้นและ tj ^ es ของนโยบายการลงทุนซึ่งจำเป็นต้องสมดุลวงจร และหลีกเลี่ยงเสี่ยงขาลง วิธีเหมาะคือการ รวมหลักทรัพย์เหล่านั้น possessingลบผลต่างร่วมกับหลักทรัพย์อื่นใน อย่างไรก็ตาม เหล่านี้ไม่น่าจะง่ายต่อการค้นหา หากมีหลักทรัพย์ได้ กลายเป็นปัญหาวิธีละลายน้ำค่อนข้างมากหากจะนำซึ่งปฏิเสธหลักทรัพย์ที่มีhigh downside risk or includes them in a short-selling context. The discriminant-ratio model appears to have the potential to ease this problem. Furtherinvestigation, however, is required on this subject.

Results (Thai) 3:

และการวิเคราะห์อัตราส่วนทางการเงิน gardless 609
จำแนกบวกใด ๆที่อาจเกิดขึ้น ในทางกลับกัน บริษัท exhibiting ลักษณะเดียวกัน
ข้อเสียเหล่านี้สามารถขายสั้น ๆจึงช่วยให้ผู้จัดการพอร์ต
ก้าวร้าวมากขึ้นในการเลือกอื่น ๆของเขา . . . . . .

สรุปข้อสังเกต จากบทความนี้มุ่งที่จะประเมินคุณภาพวิเคราะห์การวิเคราะห์อัตราส่วน มันมี
ได้ชี้ให้เห็นว่า การวิเคราะห์อัตราส่วนดั้งเดิมคือไม่มีเทคนิควิเคราะห์
ที่สำคัญในสภาพแวดล้อมทางวิชาการ เนื่องจากลักษณะที่ค่อนข้างตรงไปตรงมา
ที่ได้นำเสนอ เพื่อประเมินศักยภาพของ rigorpusly
, ชุดของอัตราส่วนทางการเงินที่ถูกรวมในการวิเคราะห์แนวทาง
กับปัญหาล้มละลายของ บริษัท คาดการณ์ ทฤษฎีก็คือ
อัตราส่วนถ้าวิเคราะห์ภายในกรอบแบบจะใช้เวลามากกว่าสถิติ
ความสำคัญกว่าเทคนิคทั่วไปของลำดับอัตราส่วนเปรียบเทียบ
ผลลัพธ์เท่าไหร่
รูปแบบอัตราส่วนจำแนกได้ถูกต้องมากในการทำนาย
ล้มละลายได้อย่างถูกต้องใน 94 เปอร์เซ็นต์ของกลุ่มตัวอย่าง ร้อยละ 95
เริ่มต้นกับบริษัทที่ล้มละลายและไม่ล้มละลายกลุ่มมอบหมายหมวดหมู่
กลุ่มจริง นอกจากนี้ ฟังก์ชันจำแนกได้ถูกต้อง
ตัวอย่างรองหลายตัวเพื่อทดสอบความน่าเชื่อถือของแบบจำลอง การสืบสวน
ของการเคลื่อนไหวอัตราส่วนแต่ละก่อนที่จะล้มละลาย ยืนยัน
รูปแบบของผลการวิจัยที่ล้มละลายสามารถทำนายได้ถึง 2
ปีก่อนจริงล้มเหลวกับความถูกต้องลดลงอย่างรวดเร็วหลังจาก
ในปีที่สอง ข้อจำกัดของการศึกษาคือการที่ บริษัท ตรวจสอบทั้งหมดต่อสาธารณชน ซึ่งการผลิต บริษัทจัด

) ได้รับข้อมูลทางการเงินที่ครอบคลุมรวมถึงใบเสนอราคาราคาตลาด พื้นที่สำหรับการวิจัยในอนาคต
จึงจะขยายการวิเคราะห์ค่อนข้างเล็ก assetsized
บริษัท และหน่วยงานองค์กรที่อุบัติการณ์ของความล้มเหลวทางธุรกิจ
มากกว่ากับบริษัทขนาดใหญ่ และการประยุกต์ทฤษฎี
ปฏิบัติต่าง ๆของโมเดลมีค่าแนะนำ
อดีตรวมถึงการประเมินผลเครดิตธุรกิจ , ขั้นตอนการควบคุมภายในและ
แนวทางการลงทุน ที่มีอยู่ในโปรแกรมเหล่านี้เป็นสมมติฐานที่
สัญญาณของการเสื่อมสภาพที่ตรวจพบโดยอัตราส่วนดัชนีสามารถสังเกตได้ชัดเจนพอสมควร
ลงมือปฏิ ศักยภาพของพื้นที่ที่มีความสำคัญใน
การการคัดเลือกที่มีประสิทธิภาพ หนึ่งในข้อ จำกัด ในปัจจุบัน
ในพื้นที่นี้ในมีเหตุผลเสนอหลักทรัพย์เหล่านั้นและ TJ

ES ของนโยบายการลงทุนที่จำเป็นเพื่อความสมดุลของพอร์ตและหลีกเลี่ยง
ความเสี่ยง downsideวิธีการที่เหมาะสมที่สุดคือการรวมหลักทรัพย์มีความแปรปรวน
ลบ Co หลักทรัพย์อื่น ๆ ในผลงาน อย่างไรก็ตาม หุ้นเหล่านี้
ไม่น่าจะง่ายต่อการค้นหา , ถ้าที่ทั้งหมด ปัญหาจะละลาย
ค่อนข้างมากถ้าวิธีการนำเสนอที่ปฏิเสธหลักทรัพย์ที่มีความเสี่ยงสูง หรือมีข้อเสีย
สั้นขายพวกเขาในบริบท การสอบ -
แบบอัตราส่วนปรากฏให้มีศักยภาพ เพื่อบรรเทาปัญหานี้ ต่อไป
การสอบสวน อย่างไรก็ตาม ต้องในเรื่องนี้