Til death do us partJoyce watched A

Til death do us part
Joyce watched Adam and his father playing horseshoes with Jerry and the Reverend , under the gold-washed trees.Adam's parents had insisted on having the rehearsal dinner at their house, and there were cubed cheeses, baby quiches , and shrimp cocktail laid out on picnic tables on their wooden patio.
Adam hadn't swept Joyce off her feet or made her forget herself. She would not describe herself as "crazy, wacko in love." She loved him -not madly, not crazily, but sanely and contentedly. It didn't matter that certain young men made her feel woozy, like Cousin Charlie had, or that she sometimes fell in love in elevators. That, she decided, was a sickness similar to the flu. It passed soon enough, and then you recovered and went on with things. It was what got people like Kathy and her mother into trouble.
Joyce's mother was pleased because Adam came from a "healthy family environment." His parents had been married for thirty-four years, and he'd grown up in this farmhouse on a country road that was Still unpaved ,five miles from Nathan Hale's house. Joyce couldn't remember what Nathan Hale had done, but she liked that his house was still there,after so many years. There was something reassuring and permanent about it.
Adam had grown up climbing these same trees,playing with the horseshoes that were now thudding and clanging across the lawn. In this place,Joyce had the same feeling she sometimes got when she went back to Ebenezer Church-that it could be ten years ago, or sixty, or a hundred. That every moment was present and intact,swirling seamlessly into right now.
Sometimes it seemed to her that she had left pieces of her self under furniture that had never belonged to her, and in schoolyards with children who had never learned her name. It made her sad , as if there were small ghosts that looked like her, wandering lost in places they didn't recognize. She had tried to explain this to Adam once, when he was showing her the remains of a rocket he and his brothers had built in the barn when he was nine.
"I don't have any relics of my childhood to show you," she'd said. "I couldn't take you to any tree houses or point out any swings i used to play on. It was like, with every new father, everything just began. My mother would give a lot of stuff away. So she wouldn't be remembered of whoever it was she had just divorced. And she threw away a lot of photo albums, so I'm not even sure what certain people looked like anymore.
"Well, you've turned out great," Adam had told her. " And maybe if your life hadn't gone that way, you wouldn't be the person you are now.
"Maybe, said Joyce, doubtfully. "Besides, we've got about sixty years ahead of us to collect relics." Joyce was always relieved when he said things like that, even if she herself was not entirely convinced. Now, pulling a cube of cheddar cheese from its red-frilled toothpick, she squinted toward the lawn and imagined her sons and daughters playing on this same grass. It was much easier to picture these people who didn't exist than to imagine the older version of herself who would be right here, watching them.

Results (Thai) 1:

Til ตาย ทำเราส่วนจอยซ์เฝ้าดูอาดัมและพ่อของเขาเล่นม้าเหล็กกับ Jerry Reverend ใต้ต้นล้างทองครอบครัวของอาดัมได้ยืนยันในการมีอาหารทุกอย่างอยู่ที่บ้านของพวกเขา และมีเนยแข็งหากำลังสามของ เด็ก quiches และกุ้งค็อกเทลวางบนตารางปิกนิกบนระเบียงไม้ของพวกเขาอาดัมไม่ได้กวาดจอยซ์ออกจากเท้าของเธอ หรือทำให้เธอลืมตัวเอง เธอจะอธิบายตัวเองเป็น "บ้า wacko รัก" เธอรักเขา-ไม่นัก ไม่ crazily แต่ sanely และ contentedly มันไม่ได้สำคัญที่บางคนทำรู้สึกเธอ woozy เช่นชาร์ลีลูกพี่ลูกน้องได้ หรือว่า บางครั้งล้มรักในลิฟท์ ที่ ตัดสินใจ เธอถูกโรคที่คล้ายกับไข้หวัด มันผ่านไปเร็วพอ แล้วคุณสามารถกู้คืน และไปกับสิ่ง มันเป็นสิ่งที่มีคนชอบเคธีและแม่ของเธอเป็นเรื่องแม่ของ Joyce ก็พอใจ เพราะอดัมมาจาก "สุขภาพครอบครัวสภาพแวดล้อมที่" พ่อแม่ของเขาได้แต่งงาน 4 ปี และเขาได้เติบโตขึ้นในนี้คุณภาพบนถนนประเทศที่ยังคง unpaved ห้าไมล์จากบ้านนาธานเฮล จอยซ์ไม่สามารถจำสิ่งที่นาธานเฮลได้ทำ แต่เธอชอบที่บ้านของเขายังคงมี หลังจากนั้นหลายปี มีแข่งขันต่ออายุ และถาวรเกี่ยวกับเรื่องอะไรอาดัมได้เติบโตขึ้นปีนต้นไม้เหล่านี้เดียวกัน เล่นกับม้าเหล็กที่ตอนนี้โครม และ clanging ในสนามหญ้า ในสถานที่นี้ จอยซ์มีความรู้สึกเดียวกับเธอได้ในบางครั้งเมื่อเธอไปโบสถ์ Ebenezer-ว่าเป็นสิบปีที่ผ่านมา หรือ sixty หรือร้อย ที่ทุกช่วงเวลาเป็นปัจจุบัน และ ครบถ้วน การหมุนรอบอย่างราบรื่นในขณะนี้บางครั้งมันดูเหมือนเธอที่ เธอได้ทิ้งชิ้นส่วนของตัวเองของเธอภายใต้เฟอร์นิเจอร์ที่มีอยู่ไม่เธอ และ schoolyards กับเด็กไม่ได้เรียนรู้ชื่อของเธอ มันทำให้เธอเศร้า ว่ามีผีเล็กที่ดูเหมือนเธอ หลงหายไปในสถานที่พวกเขาไม่รู้จัก เธอได้พยายามอธิบายนี้อดัมครั้ง เมื่อเขาถูกแสดงของจรวดเขาและน้องชายได้สร้างยุ้งข้าวเมื่อเก้า"ฉันไม่มีธาตุใด ๆ ของวัยเด็กของฉันแสดง เธอก็บอกว่า "ฉันไม่ไปบ้านต้นไม้ใด ๆ หรือชี้กระเช้าชิงช้าใด ๆ เคยเล่น มันเป็นเหมือน พ่อใหม่ทุก ทุกอย่างเพิ่งเริ่ม แม่จะให้มากสิ่งไป ดังนั้น เธอจะไม่เป็นที่จดจำของใครมันเป็นเพียงแค่เธอได้หย่าแล้ว และเธอโยนออกมากอัลบั้ม ดังนั้นฉันไม่แน่ใจว่าแม้บางคนที่ดูเหมือนอีกต่อไป"ดี คุณเปิดใช้งานเที่ยว อาดัมได้บอกเธอ "และบางทีถ้าชีวิตของคุณไม่ได้ไปที่วิธี คุณจะไม่เป็นคนที่คุณก็"บางที กล่าวจอยซ์ doubtfully"นอก เราได้ประมาณหกสิบปีก่อนเราเก็บพระธาตุ" จอยซ์ได้เสมอเบาเมื่อเขากล่าวว่า สิ่งที่ต้องการว่า แม้ว่าตัวเขาเองไม่ใช่ทั้งหมด convinced ตอนนี้ ใดเธอจึงดึง cube ของสเนยแข็งชนิดหนึ่งชีจากไม้จิ้มฟันเป็น frilled แดง squinted ไปทางสนามหญ้า และจินตนาการของบุตรและธิดาเล่นบนหญ้าเดียวกันนี้ มันง่ายมากที่จะภาพคนเหล่านี้ที่ไม่มีอยู่มากกว่าการจินตนาการรุ่นเก่าของตัวเอง ที่จะอยู่ที่นี่ ดูพวกเขา

Results (Thai) 3:

จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน

จอยซ์ดู อดัม และ พ่อเล่นเกือกม้า กับเจอร์รี่ และหลวงพ่อ ใต้ทองซักต้น พ่อแม่ของอดัมได้ยืนยันว่าจะมีการซ้อมมื้อค่ำที่บ้านของพวกเขา และมีชีสคีบลูกขนมอยู่ และกุ้งค็อกเทลวางบนตารางปิกนิกบนระเบียงไม้ของพวกเขา .
อดัมไม่กวาดออกจากเท้าของเธอ หรือจอยซ์ทำให้เธอลืมเองเธอจะอธิบายตัวเองเป็น " บ้าบ้าในความรัก เธอรักเขา - ไม่ บ้า ไม่บ้า แต่ มีสุขภาพจิตดี และอย่างพอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ มันไม่สำคัญว่า หนุ่มบางอย่างทำให้เธอรู้สึกหน้ามืด เหมือนชาร์ลีได้ หรือบางครั้งเธอตกหลุมรักในลิฟต์ ว่าเธอตัดสินใจถูกป่วยคล้ายไข้หวัด มันผ่านไปเร็วพอ และก็หายไป กับสิ่งต่างๆมันเป็นสิ่งที่ทำให้คนชอบเคธี่และแม่ของเธอมีปัญหา
แม่ของจอยซ์ ยินดี เพราะอดัมมาจากสภาพแวดล้อมที่ " ครอบครัวสุขภาพ " พ่อแม่แต่งงานมา 34 ปี เขาเติบโตขึ้นในฟาร์มนี้บนถนนที่ยังไม่ได้ปู ห้าไมล์จากนาธานเฮลบ้าน จอยซ์ จำไม่ได้ว่านาธานเฮลทำแต่เธอชอบบ้านเขาก็มี หลังจากหลายปี มีบางอย่างที่ทำให้อุ่นใจ และถาวร เกี่ยวกับมัน .
อดัมได้เติบโตขึ้นปีนต้นไม้เหล่านี้เหมือนกัน เล่นกับเกือกม้าที่ตอนนี้ลาก และ . ข้ามสนามหญ้า ในสถานที่นี้ จอยซ์มีรู้สึกเดียวกันบางครั้งเธอได้เมื่อเธอกลับไป Ebenezer คริสตจักรว่า อาจจะสิบปีหรือ 60 หรือ 100ทุกช่วงเวลาคือปัจจุบัน และยังคงหมุนต่อเนื่องในตอนนี้
บางครั้งดูเหมือนกับเธอว่า เธอเคยทิ้งชิ้นส่วนของตัวเองภายใต้เฟอร์นิเจอร์ที่ไม่เคยเป็นของเธอ และใน schoolyards กับเด็กที่ไม่เคยได้รู้ชื่อของเธอ มันทำให้เธอเศร้า ราวกับว่ามีผีเล็กที่เหมือนเธอเดินหลงทางในสถานที่ที่ไม่รู้จัก .เธอได้พยายามที่จะอธิบายให้อาดัมครั้งหนึ่งตอนที่เขาแสดงของเธอยังคงจรวด เขาและพี่น้องของเขาได้สร้างขึ้นในบ้าน เมื่อเขาอายุเก้าขวบ .
" ผมไม่มีพระธาตุของวัยเด็กของฉันให้คุณ " เธอกล่าว ฉันไม่สามารถพาคุณไปยังบ้านต้นไม้ หรือจุดใดก็ได้ ผมเคยเล่นบน มันเหมือน กับทุก ๆ พ่อใหม่ ทุกอย่างก็เริ่มขึ้นแม่จะให้เยอะไป ดังนั้นเธอไม่ต้องจำว่าใครเป็นแม่เธอเพิ่งหย่า เธอทิ้งมากอัลบั้มภาพ ดังนั้นฉันไม่แน่ใจว่าบางคนดูเหมือนอีกต่อไป .
" อืมคุณเปิดออกที่ดี " อดัมได้บอกเธอ " และบางที ถ้าชีวิตของคุณไม่ได้ไปทางนั้น คุณไม่ได้เป็นคนที่คุณกำลัง .
" อาจจะบอกว่าจอยซ์ อย่างสงสัย " นอกจากนี้เรามีประมาณหกสิบปีข้างหน้าเราเก็บพระธาตุ " จอยซ์ก็โล่งใจเมื่อเขาพูดแบบนั้น แม้ว่าเธอเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ ตอนนี้ดึงก้อนชีสเนยแข็งชนิดหนึ่งจากไม้จิ้มฟันแผงคอสีแดง เธอ squinted สู่สนามหญ้า และคิดว่าบุตรชายหญิงเล่นบนหญ้าเหมือนกันมันง่ายมาก ภาพคนเหล่านี้ที่ไม่ได้มีอยู่กว่าจินตนาการรุ่นเก่าของ ตัวเอง ใครอยู่ที่นี่ ดูพวกเขา