2.1 Inflation targeting in develope

2.1 Inflation targeting in developed countries
Walsh (2009) proved that inflation targeting has improved macroeconomic performance in developed, developing and emerging economies.
Mishkin and Schmidt-Hebbel (2007) explored whether inflation targeting
make a difference or not. Their evidence proved that inflation targeting
has improved overall economic performance: lower inflation rate in the
long-run, smaller inflation response to oil price and exchange rate shocks,
strengthened monetary policy independence and improved monetary
policy efficiency. On the other hand, their results do not confirm that inflation targeting supports monetary policy performance. Roger and Stone
(2005) found that the central banks of 22 industrial and emerging market countries missed their inflation targets in a range of 30% to 60% in
countries with both stable inflation and disinflation, respectively. Albagli
and Schmidt-Hebbel (2004) found several measures such as institutional
and policy weakness, lack of central bank independence and high country risk-premium contribute notably to inflation target misses. Gosselin
(2007) extended the work of Albagli and Schmidt-Hebbel (2004) in order
to understand the factors affecting the deviation of the inflation rate from
its target. He found that exchange rate movements, fiscal deficits and
differences in financial sector development can explain this deviation. In
addition, he found that higher inflation target and wider inflation control
range are associated with more fluctuation in inflation rate and output.
Moreover, Vega and Winkelried (2005) estimated the effect of inflation
targeting implementation over inflation dynamics. They concluded that
inflation targeting helps to reduce the level and the volatility of the inflation rate. Likewise, Hyvonen (2004) explored the convergence of inflation
rates in a sample of OECD countries. He concluded that inflation targeting policy improves the function of monetary policy and reduces the level
of inflation rate in his sample. In a recent study, Fouejieu and Roger (2013)
found that inflation targeting reduces the country risk premium. Contrary to previous studies, Ball and Sheridan (2005) got different empirical results. Their study is one of the few that criticize inflation targeting
policy. They found no evidence that inflation targeting makes a difference
in industrial countries. It follows that inflation targeting does not improve

Results (Thai) 1:

2.1 เงินเฟ้อกำหนดเป้าหมายในการพัฒนาประเทศ วอลช์ (2009) พิสูจน์ว่า การกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อได้ปรับปรุงประสิทธิภาพของเศรษฐกิจมหภาคพัฒนา พัฒนา และเศรษฐกิจใหม่Mishkin และชมิดท์-Hebbel (2007) สำรวจว่าการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อสร้างความแตกต่าง หรือไม่ หลักฐานการพิสูจน์ที่กำหนดเป้าหมายเงินเฟ้อมีประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจโดยรวมที่เพิ่มขึ้น: อัตราเงินเฟ้อต่ำลงในตอบยาว เล็กลงอัตราเงินเฟ้อราคาน้ำมันและอัตราแลกเปลี่ยนโช้คความเข้มแข็งความเป็นอิสระของนโยบายการเงิน และเงินที่ดีขึ้นประสิทธิภาพของนโยบายการ บนมืออื่น ๆ ผลลัพธ์ไม่ยืนยันว่า การกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อที่สนับสนุนประสิทธิภาพของนโยบายการเงิน Roger และหิน(2005) พบว่า ธนาคารกลางของประเทศตลาดเกิดใหม่ และอุตสาหกรรม 22 พลาดเป้าหมายของอัตราเงินเฟ้อในช่วงของ 30% ถึง 60% ในประเทศพร้อมทั้งมีเสถียรภาพเงินเฟ้อและ disinflation ตามลำดับ Albagliและชมิดท์-Hebbel (2004) พบหลายมาตรการเช่นเป็นสถาบันและนโยบายอ่อนแอ ขาดความเป็นอิสระของธนาคารกลางประเทศสูงความเสี่ยง-พรีเมี่ยมยวดพุ่งเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อ Gosselin(2007) ขยายการทำงานของ Albagli และชมิดท์-Hebbel (2004) ตามลำดับเข้าใจปัจจัยมีผลต่อความแตกต่างของอัตราเงินเฟ้อจากเป้าหมายของการ เขาพบว่าอัตราแลกเปลี่ยนอัตราเคลื่อนไหว ขาดดุลการคลัง และความแตกต่างในการพัฒนาภาคการเงินสามารถอธิบายความแตกต่างนี้ ในนอกจากนี้ เขาพบอัตราเงินเฟ้อที่สูงกว่าเป้าหมายและควบคุมอัตราเงินเฟ้อมากขึ้นช่วงเกี่ยวข้องกับความผันผวนที่เพิ่มเติมในอัตราเงินเฟ้อและผลผลิตนอกจากนี้ เวก้าและ Winkelried (2005) ประเมินผลของเงินเฟ้อกำหนดเป้าหมายการดำเนินงานมากกว่าเงินเฟ้อ dynamics พวกเขาได้ที่กำหนดเป้าหมายเงินเฟ้อช่วยลดความผันผวนของอัตราเงินเฟ้อและระดับ ในทำนองเดียวกัน Hyvonen (2004) อุดมการบรรจบกันของเงินเฟ้อราคาพิเศษในตัวอย่างของประเทศ OECD เขาสรุปว่า นโยบายเป้าหมายเงินเฟ้อปรับปรุงการทำงานของนโยบายการเงิน และลดระดับของอัตราเงินเฟ้อในตัวอย่างของเขา ในการศึกษาล่าสุด Fouejieu และ Roger (2013)พบว่า การกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อลดพรีเมี่ยมความเสี่ยงประเทศ ขัดกับการศึกษาก่อนหน้านี้ ลูกบอลและเชอ (2005) ได้ประจักษ์ผลแตกต่างกัน การศึกษาเป็นหนึ่งวิพากษ์วิจารณ์การกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อนโยบายการ พวกเขาพบหลักฐานไม่ว่า กำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อทำให้ในประเทศอุตสาหกรรม เป็นไปตามที่กำหนดเป้าหมายเงินเฟ้อไม่ปรับปรุง

Results (Thai) 2:

2.1 การกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อในประเทศที่พัฒนา
วอลช์ (2009) พิสูจน์ให้เห็นว่าการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อมีการปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงานเศรษฐกิจมหภาคในการพัฒนา, การพัฒนาและประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่.
Mishkin และ Schmidt-Hebbel (2007) สำรวจว่าการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อที่
สร้างความแตกต่างหรือไม่ หลักฐานของพวกเขาพิสูจน์ให้เห็นว่าการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อ
มีการปรับปรุงประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจโดยรวม: อัตราเงินเฟ้อลดลงใน
ระยะยาว, การตอบสนองต่ออัตราเงินเฟ้อที่มีขนาดเล็กลงจากราคาน้ำมันและแรงกระแทกของอัตราแลกเปลี่ยน
ความเข้มแข็งเป็นอิสระนโยบายการเงินและการปรับปรุงทางการเงิน
อย่างมีประสิทธิภาพนโยบาย ในทางกลับกันผลของพวกเขาไม่ได้ยืนยันว่าการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อที่สนับสนุนประสิทธิภาพการดำเนินนโยบายการเงิน โรเจอร์สโตน
(2005) พบว่าการธนาคารกลางของ 22 อุตสาหกรรมและประเทศเกิดใหม่ตลาดที่ผิดพลาดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อของพวกเขาอยู่ในช่วง 30% ถึง 60% ใน
ประเทศที่มีทั้งอัตราเงินเฟ้อที่มีเสถียรภาพและเงินฝืดตามลำดับ Albagli
และ Schmidt-Hebbel (2004) พบว่ามาตรการหลายอย่างเช่นสถาบัน
และความอ่อนแอนโยบายขาดความเป็นอิสระของธนาคารกลางและมีความเสี่ยงสูงของประเทศพรีเมี่ยมนำสะดุดตาที่จะคิดถึงเป้าหมายเงินเฟ้อ Gosselin
(2007) การขยายการทำงานของ Albagli และ Schmidt-Hebbel (2004) เพื่อ
ที่จะเข้าใจปัจจัยที่มีผลต่อการเบี่ยงเบนของอัตราเงินเฟ้อจาก
เป้าหมาย เขาพบว่าการเคลื่อนไหวของอัตราแลกเปลี่ยน, การขาดดุลการคลังและ
ความแตกต่างในการพัฒนาภาคการเงินสามารถอธิบายเบี่ยงเบนนี้ ใน
นอกจากนี้เขาพบว่าเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อที่สูงขึ้นและการควบคุมอัตราเงินเฟ้อที่กว้างขึ้น
ช่วงมีความเกี่ยวข้องกับความผันผวนมากขึ้นในอัตราเงินเฟ้อและการส่งออก.
นอกจากนี้เวก้าและ Winkelried (2005) ประมาณการผลกระทบของอัตราเงินเฟ้อที่
กำหนดเป้าหมายการดำเนินงานในช่วงการเปลี่ยนแปลงของอัตราเงินเฟ้อ พวกเขาสรุปว่า
การกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อจะช่วยลดระดับและความผันผวนของอัตราเงินเฟ้อ ในทำนองเดียวกันHyvönen (2004) สำรวจการบรรจบกันของอัตราเงินเฟ้อ
อัตราในตัวอย่างของประเทศ OECD เขาสรุปว่าเป้าหมายเงินเฟ้อนโยบายช่วยปรับปรุงการทำงานของนโยบายการเงินและช่วยลดระดับ
ของอัตราเงินเฟ้อในกลุ่มตัวอย่างของเขา ในการศึกษาล่าสุด, Fouejieu และโรเจอร์ (2013)
พบว่าการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อลดความเสี่ยงของประเทศพรีเมี่ยม ตรงกันข้ามกับการศึกษาก่อนหน้าบอลและเชอริแดน (2005) มีผลการศึกษาที่แตกต่างกัน การศึกษาของพวกเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่วิพากษ์วิจารณ์การกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อ
นโยบาย พวกเขาพบหลักฐานว่าการกำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อที่ทำให้แตกต่างไม่มี
ในประเทศอุตสาหกรรม มันเป็นไปตามที่กำหนดเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อไม่ได้ปรับปรุง

Results (Thai) 3:

2.1 เป้าหมายเงินเฟ้อในประเทศพัฒนาแล้ว
วอลช์ ( 2009 ) ได้พิสูจน์ว่า กรอบเป้าหมายเงินเฟ้อมีการปรับปรุงประสิทธิภาพในการพัฒนาเศรษฐกิจ การพัฒนา และประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่และ .
มิชคิ้นชมิดท์เฮเบิล ( 2007 ) สำรวจว่า กรอบเป้าหมายเงินเฟ้อ
สร้างความแตกต่างได้หรือไม่ หลักฐานที่พิสูจน์ว่า กรอบเป้าหมายเงินเฟ้อ
ดีขึ้นโดยรวม ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจ : ลดอัตราเงินเฟ้อใน
ในระยะยาว , การตอบสนองอัตราเงินเฟ้อขนาดเล็กราคาน้ำมันและอัตราแลกเปลี่ยนกระแทก ,
ความเข้มแข็งความเป็นอิสระนโยบายการเงินและนโยบายการเงิน
ปรับปรุงประสิทธิภาพ บนมืออื่น ๆ , ผลของพวกเขาไม่ได้ยืนยันว่า กรอบเป้าหมายเงินเฟ้อที่สนับสนุนการปฏิบัติงานด้านการเงิน โรเจอร์และหิน
( 2005 ) พบว่า ธนาคารกลางของประเทศตลาดเกิดใหม่ 22 อุตสาหกรรม และพลาดในช่วงของอัตราเงินเฟ้อเป้าหมายของ 30% ถึง 60% ในประเทศ ทั้งอัตราเงินเฟ้อมีเสถียรภาพและ
disinflation ) และ albagli
ชมิดท์เฮเบิล ( 2004 ) พบว่าหลายมาตรการ เช่น สถาบัน
และนโยบาย จุดอ่อนขาดความเป็นอิสระของธนาคารกลาง และประเทศความเสี่ยงสูงสูงมีส่วนร่วมโดยเฉพาะเป้าหมายเงินเฟ้อพลาด Gosselin
( 2007 ) และขยายงานของ albagli ชมิดท์เฮเบิล ( 2004 ) เพื่อ
เข้าใจปัจจัยที่มีผลต่อค่าเฉลี่ยของอัตราเงินเฟ้อจาก
เป้าหมายของมัน เขาพบว่าอัตราการขาดดุลการคลังและ
ความเคลื่อนไหวความแตกต่างในการพัฒนาภาคการเงินสามารถอธิบายส่วนนี้ ใน
นอกจากนี้ เขาพบว่าสูงกว่าเป้าหมายเงินเฟ้อและช่วงกว้างที่เกี่ยวข้องกับการควบคุม
เงินเฟ้อมากกว่าอัตราเงินเฟ้อและความผันผวนของผลผลิต .
นอกจากนี้ เวก้า winkelried ( 2005 ) และประมาณผลของอัตราเงินเฟ้อเป้าหมายการเปลี่ยนแปลง
มากกว่าเงินเฟ้อ พวกเขาสรุปว่า
ช่วยลดระดับเป้าหมายเงินเฟ้อและความผันผวนของอัตราภาวะเงินเฟ้อ อนึ่ง hyvonen ( 2004 ) สำรวจการบรรจบกันของอัตราเงินเฟ้อในประเทศ OECD
ตัวอย่าง . เขาสรุปได้ว่าเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อนโยบายปรับปรุงการทำงานของนโยบายการเงิน และช่วยลดระดับของอัตราเงินเฟ้อใน
ตัวอย่างของเขา ในการศึกษาล่าสุด fouejieu
( 2013 ) และ โรเจอร์พบว่า กรอบเป้าหมายเงินเฟ้อลดความเสี่ยงของประเทศที่พรีเมี่ยม ต่อการศึกษาก่อนหน้านี้ ลูกบอล และ เชอริแดน ( 2005 ) ได้ผลที่แตกต่างกัน การศึกษาของพวกเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่ที่วิจารณ์นโยบายเป้าหมายเงินเฟ้อ
. พวกเขาไม่พบหลักฐานว่าเป้าหมายเงินเฟ้อทำให้ความแตกต่าง
ในประเทศอุตสาหกรรม มันเป็นไปตามที่เป้าหมายเงินเฟ้อไม่ได้ปรับปรุง