One of the most common ways of meas

One of the most common ways of measuring poverty is to set a monthly average on which a family can survive - this is called the poverty line. If a family has an average income below this amount, the household and its members are said to be living in poverty. The poverty line is an amount that changes according to the size of the household, its age and composition.
Another way of measuring poverty is by measuring the poverty gap. The poverty gap shows how far a household falls below the poverty line, so in other words it shows the depth of, or degree of poverty. In some provinces many people may be below the poverty line but they may be just a little bit below it. In other provinces fewer people could be below the poverty line but they could be far below it. These two types of poverty distribution in your population obviously need a different response.
The weakness of these measures is that they only measure income and not any other state support or assets that families can use. For example in South Africa the poverty line in 2003 was about R1100 per average family per month in income. While a huge part of the population have less "income" than R1100 per month, the government also provided free or subsidised electricity, water, schooling, health care and housing to many poor people. These are things that they would otherwise have had to pay for out of their limited income. All the free or subsidised services also equals about R1100 per household per month.

Results (Thai) 1:

วิธีธรรมดาที่สุดของการวัดความยากจนอย่างใดอย่างหนึ่งคือการตั้งค่าเฉลี่ยรายเดือนซึ่งครอบครัวสามารถอยู่รอด - คือเส้นความยากจน ถ้าครอบครัวมีรายได้เฉลี่ยต่ำกว่านี้จำนวนเงิน ครัวเรือนและสมาชิกจะกล่าวจะอยู่ในความยากจน เส้นความยากจนคือ จำนวนเงินที่เปลี่ยนตามขนาดของครัวเรือน อายุ และองค์ประกอบอีกวิธีในการวัดความยากจน โดยวัดช่องว่างความยากจนได้ ความยากจนช่องว่างแสดงว่าห่างไกลในครัวเรือนอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจน ดังกล่าวจะแสดงความลึกของ หรือระดับของความยากจน ในบางจังหวัด หลายคนอาจจะต่ำกว่าเส้นความยากจน แต่พวกเขาอาจจะเพียงเล็กน้อยด้านล่างนี้ ในจังหวัดอื่นๆ คนน้อยอาจจะต่ำกว่าเส้นความยากจน แต่พวกเขาอาจจะไกลด้านล่างนี้ ทั้งสองประเภทนี้กระจายความยากจนของประชากรต้องการตอบสนองที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนจุดอ่อนของมาตรการเหล่านี้ไม่ว่า พวกเขาเพียงวัดรายได้ และไม่มีรัฐ หรืออื่น ๆ ที่ครอบครัวสามารถใช้ เช่น ในแอฟริกาใต้ เส้นความยากจนใน 2003 ได้เกี่ยวกับ R1100 ต่อครอบครัวเฉลี่ยต่อเดือนรายได้ ในขณะที่ส่วนใหญ่ของประชากรมีน้อย "รายได้" กว่า R1100 ต่อเดือน รัฐบาลให้ฟรี หรือ subsidised ไฟฟ้า น้ำ ประถม ดูแลสุขภาพ และที่อยู่อาศัยคนยากจนจำนวนมาก นี่คือสิ่งที่พวกเขาจะเป็นอย่างอื่นมีการจ่ายจากรายได้ของพวกเขาจำกัด บริการทั้งหมดฟรี หรือ subsidised ยังเท่าเกี่ยวกับ R1100 ต่อครัวเรือนต่อเดือน

Results (Thai) 2:

หนึ่งในวิธีที่พบมากที่สุดในการวัดความยากจนคือการตั้งค่าเฉลี่ยรายเดือนในการที่ครอบครัวสามารถอยู่รอด - นี้เรียกว่าเส้นความยากจน หากครอบครัวมีรายได้เฉลี่ยต่ำกว่าจำนวนเงินนี้ใช้ในครัวเรือนและสมาชิกที่จะกล่าวว่าเป็นที่อาศัยอยู่ในความยากจน เส้นความยากจนเป็นจำนวนเงินที่มีการเปลี่ยนแปลงตามขนาดของครัวเรือนอายุและองค์ประกอบ.
วิธีการวัดความยากจนก็คือโดยการวัดช่องว่างความยากจน ช่องว่างความยากจนแสดงให้เห็นว่าไกลของใช้ในครัวเรือนลดลงต่ำกว่าเส้นความยากจนดังนั้นในคำอื่น ๆ มันแสดงให้เห็นความลึกของหรือระดับของความยากจน ในบางจังหวัดที่หลาย ๆ คนอาจจะเป็นใต้เส้นความยากจน แต่พวกเขาอาจจะเป็นเพียงเล็กน้อยด้านล่าง ในจังหวัดอื่น ๆ คนน้อยลงอาจจะเป็นใต้เส้นความยากจน แต่พวกเขาอาจจะต่ำกว่ามัน ทั้งสองประเภทของการกระจายความยากจนของประชากรของคุณชัดต้องมีการตอบสนองที่แตกต่างกัน.
ความอ่อนแอของมาตรการเหล่านี้คือการที่พวกเขาเท่านั้นที่วัดรายได้และไม่ได้การสนับสนุนจากรัฐอื่น ๆ หรือทรัพย์สินที่ครอบครัวสามารถใช้ ยกตัวอย่างเช่นในแอฟริกาใต้เส้นความยากจนในปี 2003 เป็นเรื่องเกี่ยวกับ R1100 ต่อครอบครัวเฉลี่ยต่อเดือนรายได้ ในขณะที่ส่วนใหญ่ของประชากรที่มีน้อย "รายได้" กว่า R1100 ต่อเดือนรัฐบาลยังให้การไฟฟ้าฟรีหรือเงินอุดหนุน, น้ำ, การศึกษา, การดูแลสุขภาพและที่อยู่อาศัยให้คนยากจนจำนวนมาก เหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกเขามิฉะนั้นจะต้องมีการจ่ายเงินสำหรับการออกจากรายได้ที่ จำกัด ของพวกเขา ทุกบริการฟรีหรือเงินอุดหนุนยังเท่ากับประมาณ R1100 ต่อครัวเรือนต่อเดือน

Results (Thai) 3:

หนึ่งในวิธีที่พบมากที่สุดของการวัดความยากจนคือการตั้งค่าเฉลี่ยรายเดือนที่ครอบครัวสามารถอยู่รอด - นี้เรียกว่าเส้นความยากจน ถ้าเป็นครอบครัวที่มีรายได้เฉลี่ยต่ำกว่ายอดเงินนี้ ครัวเรือน และสมาชิกจะบอกว่าจะอาศัยอยู่ในความยากจน เส้นความยากจนเป็นจํานวนเงินที่เปลี่ยนไปตามขนาดของครัวเรือน ของอายุและส่วนประกอบ .
อีกวิธีคือการวัดความยากจนโดยวัดความยากจน ช่องว่าง ช่องว่างความยากจนแสดงให้เห็นว่าไกลครอบครัวตกอยู่ใต้เส้นความยากจน ดังนั้นในคำอื่น ๆมันแสดงความลึก หรือระดับของความยากจน ในบางจังหวัด หลายๆ คนอาจจะต่ำกว่าเส้นความยากจน แต่พวกเขาอาจจะเพียงเล็กน้อย ดังนี้ค่ะคนจังหวัดอื่น ๆน้อยลง อาจจะต่ำกว่าเส้นความยากจน แต่พวกเขาจะอยู่ด้านล่าง เหล่านี้สองชนิดของการกระจายความยากจนของประชากรของคุณก็ต้องการการตอบสนองที่แตกต่างกัน .
จุดอ่อนของมาตรการเหล่านี้เป็นมาตรการที่พวกเขาเพียง แต่รายได้ และไม่อื่น ๆ รัฐสนับสนุน หรือทรัพย์สิน ที่ทุกคนในครอบครัวสามารถใช้ตัวอย่างเช่นในแอฟริกาใต้เส้นความยากจนในปี 2003 ประมาณ r1100 ต่อครอบครัวโดยเฉลี่ยต่อเดือนในรายได้ ในขณะที่ส่วนขนาดใหญ่ของประชากรมีน้อย " รายได้ " มากกว่า r1100 ต่อเดือน รัฐบาลยังให้ฟรีหรือเงินอุดหนุน ไฟฟ้า , น้ำ , การศึกษา , การดูแลสุขภาพและที่อยู่อาศัยให้คนจนมากมายเหล่านี้เป็นสิ่งที่พวกเขามิฉะนั้นจะต้องจ่ายจากรายได้ที่ จำกัด ของพวกเขา ทั้งหมดฟรีหรือเงินอุดหนุนบริการก็เท่ากับประมาณ r1100 ต่อครัวเรือนต่อเดือน