Have to keep limber," he said, smil

Have to keep limber," he said, smiling. He didn't talk about Ricky's being gone. He didn't say that a man eighty years old learns to live with pain and disappointment. He said very little at all, and, after a few days, he began taking walks again〞alone.
It was on a night about two weeks later〞an evening when Lucy and John were out〞that he heard it, the soft scratching at his door. He waited, his heart pounding, not daring to believe his ears. Then the soft, familiar scratching came again, and with a sudden trembling joy he went to the door and opened it.
Ricky was weary and travel-worn, but his amber eyes were alight. And as Mark looked at him, he lifted one side of his mouth in the eager, homely smile.
"You didn't forget!" Mark whispered. "You've come back-come back to me〞" But he knew this was not right. Though his hands ached to pat the setter's head, he held back. One rapturous welcome from him and Ricky would be a tramp. The two of them could be friends, sharing loneliness, while the setter lived close by; but now his rightful home was miles away, and a dog so divided in allegiance was no dog at all. Perhaps he understood Ricky better than the Wilsons did, Mark thought, but the Wilson children loved the dog.
Mark forced himself to remember Billy Wilson with his arms about Ricky, forced himself to think of Ricky hunting quail and pheasant on forest trails, and romping in wide-open fields amid the excitement of country sounds and smells.
As the dog whined softly and drew closer to Marks, the old man's heart was torn between joy and anguish. He drew back from the door and closed it. After a few moments he went to the telephone.
"I guess he missed your old house," he said, when he had Mrs. Wilson on the wire. "I thought I'd call before you worried."
When Mr. Wilson arrived, Ricky still lay outside Mark's door, his tail quite, his eyes bewildered.
"What'll I do?" Mr. Wilson said gruffly to the dog. "Tie you up out there in the country?"
Except to say good morning and good evening, Mark had never talked to Mr. Wilson before. Now he said, "That's a fine dog. I know you got him for your children, but part of him needs you too, if you don't mind an old man telling you this." He paused a moment, embarrassed, and then went on.: "Talk to him. Let him lie by your fire at night. Walk through the woods with him. Take him hunting. Get to know him, and you'll never regret it. Two children, country freedom, a man for steadiness〞that's heaven for a dog."
Mr. Wilson listened. He had obviously been angry at having to make the long trip into town, but as he gazed at Mark and then down at the waiting dog, his expression changed. "I think you're right. Mr. Tyler," he said. "I〞hadn't thought about that."
He reached down and stroked the setter's head. "Well, old fellow, how about going home?" he said.
Ricky hesitated and then looked up at Mark, his eyes uncertain. With a hollow sense of loss, Mark knew it was over: he'd never see the setter again.
"Go home, Ricky," he said with quiet authority. "Go home, boy"

Results (Persian) 2:

باید برای نگه داشتن سرحال، "او گفت، لبخند است. او در مورد به ریکی بودن رفته صحبت نمی کنند. او نگفت که یک مرد می آموزد هشتاد سال با درد و ناامیدی زندگی می کنند. او گفت بسیار کمی در همه، و، پس از چند روز، او شروع به گرفتن پیاده روی دوباره "تنهایی.
آن را در یک شب حدود دو هفته بعد" یک شب که لوسی و جان بیرون شد "است که او آن را شنیده، خاراندن نرم خود را درب. او منتظر، قلب خود را تپش، جسارت به باور گوش کرد. سپس نرم، خاراندن آشنا دوباره آمد و با شادی لرزش ناگهانی او به سمت در رفت و باز آن.
ریکی خسته و سفر فرسوده بود، اما چشم کهربا خود شعله ور بود و به عنوان علامت گذاری به عنوان نگاه در او، او یک طرف دهان خود را در مشتاق، لبخند ساده برداشته شده است.
"شما را فراموش نکنید!" علامت گذاری به عنوان زمزمه. "شما آمده ام پشت دوباره به من" "اما او می دانست که این درست نیست. اگر چه دست خود را ached به پت سر گذارنده است، او در تماس یکی خوش آمدید هیجان انگیز از او و ریکی می شود با پا لگد کردن دو نفر از آنها می تواند دوستان، به اشتراک گذاری تنهایی، در حالی که گذارنده نزدیک زندگی می کردند. اما در حال حاضر خانه به حق خود و در فاصله بود، و یک سگ وفادار به طوری تقسیم هیچ سگ در تمام. شاید او را درک ریکی بهتر از ویلسون بود، به عنوان فکر کردم، اما کودکان ویلسون عاشق سگ.
علامت گذاری به عنوان خود را مجبور به یاد داشته باشید بیلی ویلسون با اسلحه خود را در مورد ریکی، خود را مجبور به از ریکی فکر می کنم شکار بلدرچین و قرقاول در مسیرهای پیاده روی جنگل، و romping در زمینه های گسترده ای باز در میان شور و هیجان از کشور برای تلفن های موبایل و بوی.
به عنوان سگ آرام ناله و علامت نزدیک تر به خود جلب کرد، قلب پیر مرد بین شادی و غم و اندوه پاره شد. او به خود جلب کرد از درب و آن را بست. پس از چند لحظه او را به تلفن رفت.
"من حدس می زنم او از دست رفته خانه های قدیمی خود را،" او گفت، زمانی که او خانم ویلسون بر روی سیم بود. "من فکر کردم من قبل از شما پاسخ نگران است."
وقتی آقای ویلسون وارد شدند، ریکی هنوز هم در خارج از خانه مارک دراز، دم خود را کاملا، چشم خود را سر در گم.
"چه باید بکنم؟" آقای ویلسون gruffly به سگ گفت. "کراوات شما را تا خارج وجود دارد در کشور؟"
جز به گفتن نیست صبح به خیر و شب خوب، مارک هرگز به آقای ویلسون قبل صحبت کرده بود. در حال حاضر او گفت: "این یک سگ خوب است. من می دانم که شما او را برای کودکان خود را کردم، اما بخشی از او به شما نیاز دارد بیش از حد، اگر شما یک پیر مرد مهم نیست گفتن شما این است." او یک لحظه مکث، خجالت، و سپس بر روی: "صحبت کردن با او رفت. به او اجازه دهید با آتش خود را در شب قرار دارد. پیاده روی را از طریق جنگل با او. او را شکار. به او می دانم، و شما هرگز آن را پشیمانی . دو کودک، آزادی کشور، یک مرد برای ثبات "که آسمان برای یک سگ است."
آقای ویلسون گوش. او به وضوح در نیاز به سفر طولانی به شهر عصبانی شده بود، اما به عنوان او در مارک و پس از آن در سگ انتظار خیره شد، بیان خود را تغییر. او گفت: "من فکر می کنم شما مناسب است. آقای تایلر" است. "من" بود که فکر نمی کند. "
او پایین رسیده و سر گذارنده است نوازش. "خب، همکار قدیمی، چگونه در مورد رفتن به خانه؟" او گفت.
ریکی تردید و سپس در علامت گذاری به عنوان نگاه، چشم خود را نامشخص است. با یک حس توخالی از دست دادن، علامت گذاری به عنوان دانستند بیش از آن بود: او هرگز گذارنده را دوباره ببینم
"خانه برو، ریکی،" او با قدرت آرام گفت. "رفتن به خانه، پسر"