A facial expression is one or more

A facial expression is one or more motions or positions of the muscles beneath the skin of the face. According to one set of controversial theories, these movements convey the emotional state of an individual to observers. Facial expressions are a form of nonverbal communication. They are a primary means of conveying social information between humans, but they also occur in most other mammals and some other animal species. (For a discussion of the controversies on these claims, see Fridlund[1] and Russell & Fernandez Dols.[2])

Humans can adopt a facial expression voluntarily or involuntarily, and the neural mechanisms responsible for controlling the expression differ in each case. Voluntary facial expressions are often socially conditioned and follow a cortical route in the brain. Conversely, involuntary facial expressions are believed to be innate and follow a subcortical route in the brain.

Facial recognition is often an emotional experience for the brain and the amygdala is highly involved in the recognition process.

The eyes are often viewed as important features of facial expressions. Aspects such as blinking rate can be used to indicate whether or not a person is nervous or whether or not he or she is lying. Also, eye contact is considered an important aspect of interpersonal communication. However, there are cultural differences regarding the social propriety of maintaining eye contact or not.

Beyond the accessory nature of facial expressions in spoken communication between people, they play a significant role in communication with sign language. Many phrases in sign language include facial expressions in the display.

There is controversy surrounding the question of whether or not facial expressions are worldwide and universal displays among humans. Supporters of the Universality Hypothesis claim that many facial expressions are innate and have roots in evolutionary ancestors. Opponents of this view question the accuracy of the studies used to test this claim and instead believe that facial expressions are conditioned and that people view and understand facial expressions in large part from the social situations around them.

The human face is extremely expressive, able to express countless emotions without saying a word. And unlike some forms of nonverbal communication, facial expressions are universal. The facial expressions for happiness, sadness, anger, surprise, fear, and disgust are the same across cultures.

Results (Thai) 1:

การแสดงสีหน้าได้เคลื่อนไหวหรือตำแหน่งของกล้ามเนื้อใต้ผิวหนังของใบหน้า ตามชุดหนึ่งของทฤษฎีขัดแย้ง การเคลื่อนไหวเหล่านี้ถ่ายทอดสภาวะอารมณ์ของผู้สังเกตการณ์ของบุคคล หน้าออกจะแบบของอวัจนภาษา ซึ่งเป็นหลักของการถ่ายทอดข้อมูลทางสังคมระหว่างมนุษย์ แต่พวกเขาเกิดขึ้นในการเลี้ยงลูกด้วยนมอื่น ๆ ส่วนใหญ่และพันธุ์สัตว์อื่น ๆ (การอภิปรายถกเถียงในการเรียกร้องเหล่านี้ ดู Fridlund [1] และรัสเซล และ Dols เฟอร์นันเด [2])มนุษย์สามารถนำมาใช้โดยสมัครใจ หรือปรับสีหน้าเป็น และกลไกของระบบประสาทที่รับผิดชอบสำหรับการควบคุมการแสดงออกที่แตกต่างกันในแต่ละกรณี หน้าสมัครใจออกสังคมมักจะปรับ และทำตามกระบวนการผลิตในคอร์เทกซ์ในสมอง ในทางกลับกัน ล็หน้าออกเชื่อว่าโดยธรรมชาติ และทำตามกระบวนวิจัยในสมองจดจำใบหน้ามักจะเป็นประสบการณ์ทางอารมณ์สำหรับสมอง และอะมิกดะลามีส่วนร่วมสูงในกระบวนการรับรู้ตามักจะดูเป็นคุณสมบัติที่สำคัญหน้าออก ด้านเช่นอัตราการกะพริบสามารถใช้เพื่อระบุหรือไม่มีบุคคลอยู่ประสาทหรือหรือไม่โกหกเขาหรือเธอ ยัง ตาเป็นสิ่งสำคัญของการสื่อสารระหว่างบุคคล อย่างไรก็ตาม มีความแตกต่างทางวัฒนธรรมเกี่ยวกับ propriety สังคมรักษาตา หรือไม่นอกเหนือจากธรรมชาติเสริมหน้าออกในการพูดการสื่อสารระหว่างคน พวกเขามีบทบาทสำคัญในการสื่อสารด้วยภาษามือ หลายวลีในภาษารวมถึงสีหน้าท่าในการแสดงผลมีความขัดแย้งรอบคำถามหรือไม่หน้าออกจัดแสดงทั่วโลก และสากลในหมู่มนุษย์ ผู้สนับสนุนสมมติฐานสากลเคลมว่า นิพจน์มากหน้าเป็นธรรมชาติ และมีรากในวิวัฒนาการบรรพบุรุษ ฝ่ายตรงข้ามของมุมมองนี้ความแม่นยำของการศึกษาที่ใช้ในการทดสอบเรียกร้องนี้ และเชื่อว่าแทน ที่จะปรับสีหน้าท่าและมุมมองที่คนตั้งคำถาม และเข้าใจส่วนใหญ่จากสังคมรอบข้างหน้าออกใบหน้ามนุษย์ได้แสดงออกมาก สามารถแสดงอารมณ์ที่นับไม่ถ้วน โดยไม่มีคำพูด และแตกต่างจากบางรูปแบบของอวัจนภา หน้าออกเป็นสากล สีหน้าท่าสำหรับสุข ความเศร้า ความโกรธ ประหลาดใจ ความกลัว และความรังเกียจเหมือนกันด้านวัฒนธรรม

Results (Thai) 2:

สีหน้าเป็นหนึ่งหรือมากกว่าการเคลื่อนไหวหรือตำแหน่งของกล้ามเนื้อใต้ผิวหนังของใบหน้า ตามที่หนึ่งชุดของทฤษฎีความขัดแย้งการเคลื่อนไหวเหล่านี้ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของแต่ละบุคคลที่ผู้สังเกตการณ์ การแสดงออกทางสีหน้าเป็นรูปแบบของการสื่อสารอวัจนภาษา พวกเขาเป็นวิธีการหลักของการถ่ายทอดข้อมูลทางสังคมระหว่างมนุษย์ แต่พวกเขายังเกิดขึ้นในสัตว์อื่น ๆ ส่วนใหญ่และสัตว์บางชนิดอื่น ๆ (สำหรับการอภิปรายถกเถียงในการเรียกร้องเหล่านี้ให้ดู Fridlund [1] และรัสเซลและเฟอร์นันเด DOLS. [2])

มนุษย์สามารถนำมาใช้การแสดงออกทางสีหน้าด้วยความสมัครใจหรือไม่ได้ตั้งใจและกลไกประสาทรับผิดชอบในการควบคุมการแสดงออกแตกต่างกันในแต่ละกรณี การแสดงออกทางสีหน้าด้วยความสมัครใจมักจะปรับอากาศสังคมและเป็นไปตามเส้นทางที่เยื่อหุ้มสมองในสมอง ตรงกันข้ามการแสดงออกทางสีหน้าไม่ได้ตั้งใจเชื่อว่าจะเป็นโดยธรรมชาติและปฏิบัติตามเส้นทาง subcortical ในสมอง.

การจดจำใบหน้ามักจะเป็นประสบการณ์ทางอารมณ์สำหรับสมองและต่อมทอนซิลมีส่วนร่วมอย่างมากในกระบวนการการรับรู้.

ตามักจะถูกมองว่าเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของใบหน้า การแสดงออก ประการเช่นอัตราการกระพริบสามารถนำมาใช้เพื่อระบุหรือไม่ว่าเป็นคนหรือประสาทหรือไม่ว่าเขาหรือเธอกำลังนอนอยู่ นอกจากนี้ยังเข้าตาถือว่าเป็นสิ่งสำคัญของการสื่อสารระหว่างบุคคล แต่มีความแตกต่างทางวัฒนธรรมที่เกี่ยวกับความเหมาะสมของการรักษาทางสังคมเข้าตาหรือไม่.

นอกเหนือจากธรรมชาติเสริมของการแสดงออกทางสีหน้าในการสื่อสารระหว่างผู้คนพูดว่าพวกเขามีบทบาทสำคัญในการสื่อสารด้วยภาษามือ วลีจำนวนมากในภาษารวมถึงการแสดงออกทางสีหน้าในจอแสดงผล.

มีความขัดแย้งรอบคำถามหรือไม่ว่าการแสดงออกทางสีหน้าทั่วโลกและการแสดงสากลในหมู่มนุษย์คือ ผู้สนับสนุนของสากลสมมติฐานอ้างว่าการแสดงออกทางสีหน้าจำนวนมากโดยธรรมชาติและมีรากในบรรพบุรุษของวิวัฒนาการ ฝ่ายตรงข้ามของคำถามนี้ดูความถูกต้องของการศึกษาที่ใช้ในการทดสอบการเรียกร้องนี้และแทนที่จะเชื่อว่าการแสดงออกทางสีหน้ามีการปรับอากาศและคนที่ดูและเข้าใจการแสดงออกทางสีหน้าส่วนใหญ่จากสถานการณ์ทางสังคมรอบตัวพวกเขา.

ใบหน้าของมนุษย์เป็นที่แสดงออกมากสามารถที่จะ แสดงอารมณ์นับไม่ถ้วนโดยไม่พูดอะไรสักคำ และแตกต่างจากบางรูปแบบของการสื่อสารอวัจนภาษาการแสดงออกทางสีหน้าเป็นสากล แสดงออกทางสีหน้าเพื่อความสุขความเศร้าความโกรธความประหลาดใจกลัวและขยะแขยงเป็นวัฒนธรรมข้ามเดียวกัน

Results (Thai) 3:

สีหน้าเป็นหนึ่งหรือมากกว่าการเคลื่อนไหวหรือตำแหน่งของกล้ามเนื้อใต้ผิวหนังของใบหน้า ตามชุดหนึ่งของทฤษฎีการโต้เถียง การเคลื่อนไหวเหล่านี้ถ่ายทอดอารมณ์ของแต่ละบุคคล เพื่อสังเกตการณ์ การแสดงออกทางสีหน้าเป็นรูปแบบหนึ่งของการสื่อสารอวัจนภาษา . พวกเขาเป็นหลักหมายถึงการถ่ายทอดสารสนเทศทางสังคมระหว่างมนุษย์ แต่พวกเขายังเกิดขึ้นในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมอื่น ๆ มากที่สุด และสัตว์ชนิดอื่น ๆ ( สำหรับการสนทนาของการถกเถียงกันในการเรียกร้องเหล่านี้ดู fridlund [ 1 ] และ Russell & Fernandez ตัดสิน [ 2 ] )มนุษย์สามารถใช้สีหน้าสมัครใจหรือโดยไม่ได้ตั้งใจ และระบบประสาทกลไกรับผิดชอบการควบคุมการแสดงออกแตกต่างกันในแต่ละกรณี โดยการแสดงออกทางสีหน้ามักจะไม่ปรับอากาศ และตามเส้นทางในเปลือกสมอง ในทางกลับกัน ไม่ตั้งใจ สีหน้าที่เชื่อว่าเป็นแหล่ง และตามเส้นทาง subcortical ในสมองใบหน้ามักมีประสบการณ์ทางอารมณ์สำหรับสมองและ Amygdala มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างมากในกระบวนการรับรู้ดวงตาที่มักจะดูเป็นคุณสมบัติที่สำคัญของการแสดงออกทางสีหน้า . ด้าน เช่น อัตรากระพริบสามารถใช้บ่งบอกหรือไม่ว่าคนเป็นประสาทหรือหรือไม่ว่าเขาหรือเธอกำลังโกหก นอกจากนี้ สบตาถือเป็นส่วนสำคัญของการสื่อสารระหว่างบุคคล อย่างไรก็ตาม มีความแตกต่างทางวัฒนธรรมเกี่ยวกับความเหมาะสมของสังคมการรักษาติดต่อตาหรือไม่นอกเหนือจากธรรมชาติเสริมสีหน้าการพูดการสื่อสารระหว่างผู้คน พวกเขามีบทบาทสำคัญในการสื่อสารด้วยภาษามือ วลีหลายภาษารวมถึงการแสดงออกทางสีหน้าในการแสดงมีการโต้เถียงรอบคำถามหรือไม่ทั่วโลก และแสดงสีหน้าเป็นสากลของมนุษย์ ผู้สนับสนุนของความเป็นสากลสมมติฐานอ้างว่าทางสีหน้ามากโดยธรรมชาติและมีรากในบรรพบุรุษของวิวัฒนาการ ฝ่ายตรงข้ามของคำถามนี้ดูความถูกต้องของการศึกษาที่ใช้ในการทดสอบการเรียกร้องนี้และแทน เชื่อว่า การแสดงออกทางสีหน้าเป็นปรับอากาศ และที่คนมองและเข้าใจการแสดงออกทางสีหน้าในส่วนที่มีขนาดใหญ่จากสภาพสังคมรอบ ๆพวกเขาใบหน้ามนุษย์แสดงออกอย่างมาก สามารถที่จะแสดงอารมณ์มากมายโดยไม่พูดอะไรสักคำ และแตกต่างจากรูปแบบของการสื่อสารศึกษาอวัจน มีสีหน้าที่เป็นสากล ใบหน้าการแสดงออกสำหรับความสุข , เศร้า , ความโกรธ , แปลกใจ , กลัวและขยะแขยงเหมือนกันข้ามวัฒนธรรม