I remember 1997 as the first year s

I remember 1997 as the first year since I started working that no bonus was paid. I was not alone, though. Most companies suddenly became poor as the baht was devalued 100 per cent against the dollar the value of their foreign currencies-denominated debts doubled. The debt default rate was huge, leading to several financial institutions suffering 60 per cent non-performing loans. Employees at nearly all companies were faced with either pay cuts or being laid off. Many were unable to make their mortgage payments and lost their homes. Fifty-six finance companies were shuttered, while several banks needed bailing out with injections of government funds.

Hindsight, they say, is 20:20. Timothy Geithner - who in 1997 was still climbing the ladder at the Treasury Department on the way to becoming Treasury Secretary in the first Obama administration - blamed the crisis on Thailand's refusal to heed the International Monetary Fund's "warnings about the dangers of fixed exchange rates and short-term borrowing in foreign currency".

In his 2014 book "Stress Test: Reflections on Financial Crisis", Geithner recalls that Thai authorities claimed at the time to have $20 billion in foreign exchange reserves. "But we knew the real number was closer to zero; the Thai central bank had sold its dollars in the forward market to conceal the depth of its problems."

Those problems have passed.

The era prior to our current political impasse was a happier one for most Thais. Shopping centres and community malls across the country were busy. Long queues at big-name restaurants were a familiar sight. Home and vehicle sales dramatically increased, mostly financed through loans. Many of those who suffered worst when the baht crashed - mostly company employees and small business owners - are now aged over 45. But for today's young business owners and anyone who has joined the workforce in the past 17 years, spending looks far safer than it did two decades ago, either through savings or loans.

Nearly all have forgotten that excessive debt was part of the problem in 1997. The only difference is that back then, the excessive debt was built up mainly by private companies - mostly financial institutions who raised cheap foreign loans to finance unproductive investment in areas like real estate. With the baht fixed at 25 to the dollar, all assumed they could finance their debt at the same foreign exchange rate for the foreseeable future. Thailand's short-term foreign debts, which had to be repaid within 12 months, remained at 65 per cent.

It seems that the country as a whole has learned a lesson. According to the Bank of Thailand, total short-term debt at the end of 2013 had shrunk to about 42.8 per cent. Notably, our ratio of foreign debt to gross domestic product (GDP) has also diminished, from $109 billion in 1997 when Thailand's economy was worth only $5 trillion, to $140 billion in 2013 when the economy had more than doubled in size to Bt11 trillion.

Now, the problem could be excessive debt built up by individuals. The ratio of household debt to GDP rose from 55.1 per cent in 2008 to 82.3 per cent at the end of last year, or Bt9.79 trillion. According to the National Economic and Social Development Board, average household debt rose from Bt104,600 in 1997 to Bt159,490 as of June 2013.

In short, Thais have less ability to spend this year, no matter how much they want to. Even though most Thais reckon the political environment has improved, few have the ability to spend. Domestic demand is not expected to turbo-boost the economic engine, while the other two potential boosters - exports and investment - remain slow.

In 1997, foreign investors were to blame. Thailand was then an Asian Tiger, after years of dramatic economic growth. Foreign investors were eager to buy Thai companies' bonds. The sustained period of rapid growth caused investors to ignore the vulnerability of the fixed exchange rate and forget that capital inflows could become outflows in a hurry.

Today, Thais are to blame.

After years of growth, even with hiccups such as the year when our main gateway airport was closed, Thais saw no risk in spending - either through populist policies or under their own aspirational desires to become middle class.

After 17 years, that year of reckoning is apparently revisiting Thailand. Investment could slow for some time, as domestic demand and export outlook remains weak. It should serve as a lesson to all: nothing lasts, be it good or bad.

4310 Viewed


24 9 0
More From Nationmultimedia


I remember 1997 as the first year since I started working that no bonus was paid. I was not alone, though. Most companies suddenly became poor as the baht was devalued 100 per cent against the dollar the value of their foreign currencies-denominated debts doubled. The debt default rate was huge, leading to several financial institutions suffering 60 per cent non-performing loans. Employees at nearly all companies were faced with either pay cuts or being laid off. Many were unable to make their mortgage payments and lost their homes. Fifty-six finance companies were shuttered, while several banks needed bailing out with injections of government funds.

Hindsight, they say, is 20:20. Timothy Geithner - who in 1997 was still climbing the ladder at the Treasury Department on the way to becoming Treasury Secretary in the first Obama administration - blamed the crisis on Thailand's refusal to heed the International Monetary Fund's "warnings about the dangers of fixed exchange rates and short-term borrowing in foreign currency".

In his 2014 book "Stress Test: Reflections on Financial Crisis", Geithner recalls that Thai authorities claimed at the time to have $20 billion in foreign exchange reserves. "But we knew the real number was closer to zero; the Thai central bank had sold its dollars in the forward market to conceal the depth of its problems."

Those problems have passed.

The era prior to our current political impasse was a happier one for most Thais. Shopping centres and community malls across the country were busy. Long queues at big-name restaurants were a familiar sight. Home and vehicle sales dramatically increased, mostly financed through loans. Many of those who suffered worst when the baht crashed - mostly company employees and small business owners - are now aged over 45. But for today's young business owners and anyone who has joined the workforce in the past 17 years, spending looks far safer than it did two decades ago, either through savings or loans.

Nearly all have forgotten that excessive debt was part of the problem in 1997. The only difference is that back then, the excessive debt was built up mainly by private companies - mostly financial institutions who raised cheap foreign loans to finance unproductive investment in areas like real estate. With the baht fixed at 25 to the dollar, all assumed they could finance their debt at the same foreign exchange rate for the foreseeable future. Thailand's short-term foreign debts, which had to be repaid within 12 months, remained at 65 per cent.

It seems that the country as a whole has learned a lesson. According to the Bank of Thailand, total short-term debt at the end of 2013 had shrunk to about 42.8 per cent. Notably, our ratio of foreign debt to gross domestic product (GDP) has also diminished, from $109 billion in 1997 when Thailand's economy was worth only $5 trillion, to $140 billion in 2013 when the economy had more than doubled in size to Bt11 trillion.

Now, the problem could be excessive debt built up by individuals. The ratio of household debt to GDP rose from 55.1 per cent in 2008 to 82.3 per cent at the end of last year, or Bt9.79 trillion. According to the National Economic and Social Development Board, average household debt rose from Bt104,600 in 1997 to Bt159,490 as of June 2013.

In short, Thais have less ability to spend this year, no matter how much they want to. Even though most Thais reckon the political environment has improved, few have the ability to spend. Domestic demand is not expected to turbo-boost the economic engine, while the other two potential boosters - exports and investment - remain slow.

In 1997, foreign investors were to blame. Thailand was then an Asian Tiger, after years of dramatic economic growth. Foreign investors were eager to buy Thai companies' bonds. The sustained period of rapid growth caused investors to ignore the vulnerability of the fixed exchange rate and forget that capital inflows could become outflows in a hurry.

Today, Thais are to blame.

After years of growth, even with hiccups such as the year when our main gateway airport was closed, Thais saw no risk in spending - either through populist policies or under their own aspirational desires to become middle class.

After 17 years, that year of reckoning is apparently revisiting Thailand. Investment could slow for some time, as domestic demand and export outlook remains weak. It should serve as a lesson to all: nothing lasts, be it good or bad.

Results (Thai) 1:

ผมจำได้ว่า ปี 1997 เป็นปีแรกตั้งแต่ผมเริ่มทำงานที่จ่ายเงินโบนัสไม่ ผมไม่ได้อยู่คนเดียว แม้ว่า บริษัทส่วนใหญ่ก็กลายเป็นดีเป็นบาท devalued 100 ร้อยดอลลาร์สองเท่าของหนี้ต่างประเทศสกุลเงินที่ระบุ อัตราเริ่มต้นหนี้ขนาดใหญ่ นำไปสู่ทุกข์ร้อยละ 60 ด้อยสถาบันการเงินได้ พนักงานที่บริษัทเกือบทั้งหมดได้ประสบกับการตัดค่าจ้างหรือถูกลอยแพ หลายคนก็ไม่สามารถทำการชำระเงินจำนองของพวกเขา และสูญเสียบ้านของพวกเขา บริษัทเงินห้าสิบหกได้เสี่ยง ในขณะที่หลายธนาคารต้องไป่หลิงออกกับฉีดทุนรัฐบาล Hindsight ว่า เป็น 20:20 ทิโมธี Geithner -ที่ในปี 1997 ยังคงถูกปีนบันไดที่กระทรวงการคลังมาเพื่อมาเป็นบริหารเลขานุการบริหาร Obama แรก - ตำหนิวิกฤติในประเทศไทยปฏิเสธนำพานานาชาติกองทุนการเงินของ "คำเตือนเกี่ยวกับอันตรายของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่" และเงินกู้ยืมระยะสั้นสกุลเงินต่างประเทศหนังสือ 2014 ของเขา "ทดสอบ:สะท้อนในวิกฤตเศรษฐกิจ" Geithner เรียกคืนไทยหน่วยงานอ้างว่า ในขณะที่ มี 20 พันล้านเหรียญในการแลกเปลี่ยนเงินตราสำรอง "แต่เรารู้ว่า จำนวนจริงได้ใกล้ชิดกับศูนย์ ธนาคารกลางของไทยที่มีขายเป็นดอลลาร์ในตลาดไปข้างหน้าเพื่อปกปิดความลึกของปัญหา" ปัญหาดังกล่าวได้ผ่าน ยุคก่อนจนการเมืองปัจจุบันของเราเป็นหนึ่งที่มีความสุขสำหรับคนไทยส่วนใหญ่ ศูนย์การค้าและห้างสรรพสินค้าชุมชนทั่วประเทศไป คิวยาวที่ร้าน big-name เจนตา บ้านและรถขายเพิ่มขึ้นอย่างมาก ส่วนใหญ่เงินผ่านสินเชื่อ นอกจากนี้หลายคนที่รับความเลวร้ายที่สุดเมื่อบาทพัง -ส่วนใหญ่เป็นพนักงานบริษัทและเจ้าของธุรกิจขนาดเล็ก - ตอนนี้มีอายุกว่า 45 แต่สำหรับวันนี้หนุ่มเจ้าของธุรกิจและทุกคนที่ร่วมแรงในปี 17 ใช้ลักษณะปลอดภัยไกลกว่ามันสองทศวรรษที่ผ่านมา ได้เงินออมหรือเงินกู้ยืมเกือบทั้งหมดได้ลืมว่า หนี้มากเกินไปเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาในปี 1997 ข้อแตกต่างได้ว่า กลับมาแล้ว หนี้สินมากเกินไปถูกสร้างขึ้น โดยบริษัทเอกชน - ส่วนใหญ่สถาบันการเงินที่ยกสินเชื่อต่างประเทศราคาประหยัดกับทางเงินการลงทุนในพื้นที่ต่าง ๆ เช่นอสังหาริมทรัพย์ก่อ กับเงินบาทคงที่ 25 เป็นเงินดอลลาร์ ทั้งหมดสันนิษฐานอาจเงินหนี้สินที่อัตราแลกเปลี่ยนเงินตราเดียวกันสำหรับในอนาคตอันใกล้ ของประเทศไทยระยะสั้นต่างประเทศหนี้สิน ซึ่งมีบางส่วนได้ภายใน 12 เดือน ยังคงอยู่ที่ร้อยละ 65 ดูเหมือนว่า รวมทั้งประเทศได้เรียนรู้บทเรียน ตามธนาคารแห่งประเทศไทย รวมหนี้ระยะสั้นที่สุดของปี 2013 มี shrunk ให้ประมาณ 42.8 ร้อย ยวด อัตราส่วนของหนี้ต่างประเทศกับผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP) ได้นอกจากนี้ยังลดลง จาก 109 พันล้านเหรียญในปี 1997 เมื่อเศรษฐกิจไทยมีมูลค่าเพียง $5 ล้านล้าน ถึง 140 พันล้านเหรียญในปี 2013 เมื่อเศรษฐกิจมีมากกว่าสองเท่าในขนาด Bt11 ล้านล้านตอนนี้ ปัญหาอาจเป็นหนี้ที่สร้างขึ้น โดยบุคคลที่มากเกินไป อัตราส่วนของหนี้สินครัวเรือน GDP โรสจากร้อยละ 55.1 ในปี 2008 ถึงร้อยละ 82.3 สุดรอบปี หรือ Bt9.79 ล้านล้าน ตามเศรษฐกิจแห่งชาติและคณะกรรมการพัฒนาสังคม หนี้สินครัวเรือนกุหลาบจาก Bt104, 600 ในปี 1997 เพื่อ Bt159, 490 ณ 2556 มิถุนายนในระยะสั้น คนไทยมีน้อยกว่าความสามารถในการใช้จ่ายปีนี้ ไม่ว่าพวกเขาต้องการ แม้ว่าคนไทยส่วนใหญ่นับได้ปรับปรุงสภาพแวดล้อมทางการเมือง ไม่กี่มีความสามารถในการใช้จ่าย อุปสงค์ในประเทศไม่คาดคิดกับเทอร์โบเพิ่มเครื่องยนต์ทางเศรษฐกิจ ในขณะที่อื่น ๆ สองศักยภาพ boosters -ส่งออกและการลงทุน - ยังคงช้าในปี 1997 นักลงทุนต่างประเทศมีโทษ ประเทศไทยได้แล้วเป็นเสือ เอเชีย หลังจากปีของการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างมาก อยากซื้อพันธบัตรไทยบริษัทนักลงทุนต่างประเทศได้ ระยะ sustained เติบโตอย่างรวดเร็วทำให้นักลงทุนไม่สนใจความเสี่ยงของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ และลืมว่า เงินทุนไหลอาจกลายเป็น กระแสรีบ คนไทยวันนี้ มีตำหนิ หลังจากปีของการเจริญเติบโต กับ hiccups เช่นปีเมื่อเกตเวย์หลักสำหรับสนามของเราถูกปิด แม้แต่คนไทยเห็นไม่มีความเสี่ยงในการใช้จ่าย - ผ่านนโยบายประชานิยม หรือภาย ใต้ความปรารถนาตน aspirational เป็น ชั้นกลาง หลังจาก 17 ปี reckoning ปีที่เห็นได้ชัดคือ revisiting ไทย ลงทุนอาจช้าบางครั้ง เป็นความต้องการภายในประเทศ และส่งออก outlook ยังคงอ่อนแอ มันควรใช้เป็นบทเรียนทั้งหมด: ไม่มีเวลา ไม่ว่าจะเป็นดี หรือไม่ดี 4310 Viewed 24 9 0 เพิ่มเติมจาก Nationmultimedia ผมจำได้ว่า ปี 1997 เป็นปีแรกตั้งแต่ผมเริ่มทำงานที่จ่ายเงินโบนัสไม่ ผมไม่ได้อยู่คนเดียว แม้ว่า บริษัทส่วนใหญ่ก็กลายเป็นดีเป็นบาท devalued 100 ร้อยดอลลาร์สองเท่าของหนี้ต่างประเทศสกุลเงินที่ระบุ อัตราเริ่มต้นหนี้ขนาดใหญ่ นำไปสู่ทุกข์ร้อยละ 60 ด้อยสถาบันการเงินได้ พนักงานที่บริษัทเกือบทั้งหมดได้ประสบกับการตัดค่าจ้างหรือถูกลอยแพ หลายคนก็ไม่สามารถทำการชำระเงินจำนองของพวกเขา และสูญเสียบ้านของพวกเขา บริษัทเงินห้าสิบหกได้เสี่ยง ในขณะที่หลายธนาคารต้องไป่หลิงออกกับฉีดทุนรัฐบาล Hindsight ว่า เป็น 20:20 ทิโมธี Geithner -ที่ในปี 1997 ยังคงถูกปีนบันไดที่กระทรวงการคลังมาเพื่อมาเป็นบริหารเลขานุการบริหาร Obama แรก - ตำหนิวิกฤติในประเทศไทยปฏิเสธนำพานานาชาติกองทุนการเงินของ "คำเตือนเกี่ยวกับอันตรายของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่" และเงินกู้ยืมระยะสั้นสกุลเงินต่างประเทศหนังสือ 2014 ของเขา "ทดสอบ:สะท้อนในวิกฤตเศรษฐกิจ" Geithner เรียกคืนไทยหน่วยงานอ้างว่า ในขณะที่ มี 20 พันล้านเหรียญในการแลกเปลี่ยนเงินตราสำรอง "แต่เรารู้ว่า จำนวนจริงได้ใกล้ชิดกับศูนย์ ธนาคารกลางของไทยที่มีขายเป็นดอลลาร์ในตลาดไปข้างหน้าเพื่อปกปิดความลึกของปัญหา" ปัญหาดังกล่าวได้ผ่าน ยุคก่อนจนการเมืองปัจจุบันของเราเป็นหนึ่งที่มีความสุขสำหรับคนไทยส่วนใหญ่ ศูนย์การค้าและห้างสรรพสินค้าชุมชนทั่วประเทศไป คิวยาวที่ร้าน big-name เจนตา บ้านและรถขายเพิ่มขึ้นอย่างมาก ส่วนใหญ่เงินผ่านสินเชื่อ นอกจากนี้หลายคนที่รับความเลวร้ายที่สุดเมื่อบาทพัง -ส่วนใหญ่เป็นพนักงานบริษัทและเจ้าของธุรกิจขนาดเล็ก - ตอนนี้มีอายุกว่า 45 แต่สำหรับวันนี้หนุ่มเจ้าของธุรกิจและทุกคนที่ร่วมแรงในปี 17 ใช้ลักษณะปลอดภัยไกลกว่ามันสองทศวรรษที่ผ่านมา ได้เงินออมหรือเงินกู้ยืมเกือบทั้งหมดได้ลืมว่า หนี้มากเกินไปเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาในปี 1997 ข้อแตกต่างได้ว่า กลับมาแล้ว หนี้สินมากเกินไปถูกสร้างขึ้น โดยบริษัทเอกชน - ส่วนใหญ่สถาบันการเงินที่ยกสินเชื่อต่างประเทศราคาประหยัดกับทางเงินการลงทุนในพื้นที่ต่าง ๆ เช่นอสังหาริมทรัพย์ก่อ กับเงินบาทคงที่ 25 เป็นเงินดอลลาร์ ทั้งหมดสันนิษฐานอาจเงินหนี้สินที่อัตราแลกเปลี่ยนเงินตราเดียวกันสำหรับในอนาคตอันใกล้ ของประเทศไทยระยะสั้นต่างประเทศหนี้สิน ซึ่งมีบางส่วนได้ภายใน 12 เดือน ยังคงอยู่ที่ร้อยละ 65 ดูเหมือนว่า รวมทั้งประเทศได้เรียนรู้บทเรียน ตามธนาคารแห่งประเทศไทย รวมหนี้ระยะสั้นที่สุดของปี 2013 มี shrunk ให้ประมาณ 42.8 ร้อย ยวด อัตราส่วนของหนี้ต่างประเทศกับผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP) ได้นอกจากนี้ยังลดลง จาก 109 พันล้านเหรียญในปี 1997 เมื่อเศรษฐกิจไทยมีมูลค่าเพียง $5 ล้านล้าน ถึง 140 พันล้านเหรียญในปี 2013 เมื่อเศรษฐกิจมีมากกว่าสองเท่าในขนาด Bt11 ล้านล้านตอนนี้ ปัญหาอาจเป็นหนี้ที่สร้างขึ้น โดยบุคคลที่มากเกินไป อัตราส่วนของหนี้สินครัวเรือน GDP โรสจากร้อยละ 55.1 ในปี 2008 ถึงร้อยละ 82.3 สุดรอบปี หรือ Bt9.79 ล้านล้าน ตามเศรษฐกิจแห่งชาติและคณะกรรมการพัฒนาสังคม หนี้สินครัวเรือนกุหลาบจาก Bt104, 600 ในปี 1997 เพื่อ Bt159, 490 ณ 2556 มิถุนายนในระยะสั้น คนไทยมีน้อยกว่าความสามารถในการใช้จ่ายปีนี้ ไม่ว่าพวกเขาต้องการ แม้ว่าคนไทยส่วนใหญ่นับได้ปรับปรุงสภาพแวดล้อมทางการเมือง ไม่กี่มีความสามารถในการใช้จ่าย อุปสงค์ในประเทศไม่คาดคิดกับเทอร์โบเพิ่มเครื่องยนต์ทางเศรษฐกิจ ในขณะที่อื่น ๆ สองศักยภาพ boosters -ส่งออกและการลงทุน - ยังคงช้าในปี 1997 นักลงทุนต่างประเทศมีโทษ ประเทศไทยได้แล้วเป็นเสือ เอเชีย หลังจากปีของการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างมาก อยากซื้อพันธบัตรไทยบริษัทนักลงทุนต่างประเทศได้ ระยะ sustained เติบโตอย่างรวดเร็วทำให้นักลงทุนไม่สนใจความเสี่ยงของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ และลืมว่า เงินทุนไหลอาจกลายเป็น กระแสรีบ คนไทยวันนี้ มีตำหนิ หลังจากปีของการเจริญเติบโต กับ hiccups เช่นปีเมื่อเกตเวย์หลักสำหรับสนามของเราถูกปิด แม้แต่คนไทยเห็นไม่มีความเสี่ยงในการใช้จ่าย - ผ่านนโยบายประชานิยม หรือภาย ใต้ความปรารถนาตน aspirational เป็น ชั้นกลาง หลังจาก 17 ปี reckoning ปีที่เห็นได้ชัดคือ revisiting ไทย ลงทุนอาจช้าบางครั้ง เป็นความต้องการภายในประเทศ และส่งออก outlook ยังคงอ่อนแอ มันควรใช้เป็นบทเรียนทั้งหมด: ไม่มีเวลา ไม่ว่าจะเป็นดี หรือไม่ดี

Results (Thai) 2:

ผมจำได้ว่าปี 1997 เป็นปีแรกนับตั้งแต่ผมเริ่มทำงานที่โบนัสไม่ได้จ่าย ผมไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ บริษัท ส่วนใหญ่ก็กลายเป็นที่น่าสงสารบาทคุณค่าร้อยละ 100 เมื่อเทียบกับดอลลาร์มูลค่าของหนี้สกุลเงินสกุลเงินต่างประเทศของพวกเขาเป็นสองเท่า หนี้อัตราเริ่มต้นมีขนาดใหญ่ที่นำไปสู่สถาบันการเงินหลายทุกข์ร้อยละ 60 สินเชื่อด้อยคุณภาพ พนักงานที่เกือบทุก บริษัท กำลังเผชิญกับการปรับลดค่าใช้จ่ายอย่างใดอย่างหนึ่งหรือไม่ก็ถูกปลดออกจากงาน หลายคนไม่สามารถที่จะทำให้การชำระเงินจำนองของพวกเขาและการสูญเสียบ้านของพวกเขา ห้าสิบหก บริษัท เงินทุนที่ถูกปิดในขณะที่ธนาคารหลายจำเป็นต้องประกันตัวออกด้วยการฉีดเงินของรัฐบาล. ย้อนหลังพวกเขากล่าวว่าเป็น 20:20 ทิโมธีไกธ์เนอร์ - ผู้ที่ในปี 1997 ยังคงปีนบันไดที่กรมธนารักษ์ในทางที่จะกลายเป็นรัฐมนตรีคลังในรัฐบาลโอบามาครั้งแรก - ตำหนิวิกฤตในการปฏิเสธของไทยที่จะฟังกองทุนการเงินระหว่างประเทศของ "คำเตือนเกี่ยวกับอันตรายของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่และ เงินกู้ยืมระยะสั้นสกุลเงินต่างประเทศ ". ทดสอบความเครียดในปี 2014 หนังสือของเขา ": ภาพสะท้อนวิกฤตการณ์ทางการเงิน" Geithner จำได้ว่าทางการไทยอ้างว่าในเวลาที่จะมี $ 20000000000 ในทุนสำรองเงินตราต่างประเทศ "แต่เรารู้ว่าจำนวนจริงได้ใกล้ชิดกับศูนย์; ธนาคารกลางไทยได้ขายดอลลาร์ในตลาดไปข้างหน้าเพื่อปกปิดความลึกของปัญหา." ปัญหาเหล่านั้นได้ผ่าน. ยุคก่อนที่จะมีทางตันทางการเมืองในปัจจุบันของเราเป็นคนที่มีความสุข สำหรับคนไทยส่วนใหญ่ ห้างสรรพสินค้าและห้างสรรพสินค้าชุมชนทั่วประเทศที่กำลังยุ่งอยู่ คิวยาวที่ร้านอาหารขนาดใหญ่ชื่อเป็นภาพที่คุ้นตา บ้านและยอดขายรถยนต์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทุนส่วนใหญ่ผ่านการให้กู้ยืมเงิน หลายคนที่ได้รับความเดือดร้อนที่เลวร้ายที่สุดเมื่อค่าเงินบาทตก - ส่วนใหญ่เป็นพนักงานของ บริษัท และเจ้าของธุรกิจขนาดเล็ก - อายุในขณะนี้มากกว่า 45 แต่สำหรับวันนี้เจ้าของธุรกิจหนุ่มและทุกคนที่ได้เข้าร่วมในตลาดแรงงานที่ผ่านมา 17 ปีที่ผ่านมาการใช้จ่ายมองไกลปลอดภัยกว่ามัน . ได้สองทศวรรษที่ผ่านมาไม่ว่าจะผ่านการออมหรือการกู้ยืมเงินเกือบทั้งหมดจะลืมว่าหนี้ที่มากเกินไปเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาที่เกิดขึ้นในปี 1997 แตกต่างเพียงว่ากลับมาแล้วหนี้ที่มากเกินไปถูกสร้างขึ้นโดยส่วนใหญ่ บริษัท เอกชน - สถาบันการเงินส่วนใหญ่ที่เลี้ยง เงินกู้ยืมต่างประเทศราคาถูกเพื่อเป็นเงินทุนในการลงทุนที่ไม่ก่อผลในพื้นที่เช่นอสังหาริมทรัพย์ ด้วยค่าเงินบาทคงที่ 25 ดอลล่าทั้งหมดสันนิษฐานว่าพวกเขาจะเป็นเงินทุนสำหรับหนี้ของพวกเขาในอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศเหมือนกันในอนาคตอันใกล้ ของไทยในระยะสั้นหนี้ต่างประเทศซึ่งจะต้องมีการชำระคืนภายใน 12 เดือนยังคงอยู่ที่ร้อยละ 65. ดูเหมือนว่าประเทศที่เป็นทั้งได้เรียนรู้บทเรียน ตามที่ธนาคารแห่งประเทศไทยหนี้ระยะสั้นรวม ณ สิ้นปี 2013 มีการหดตัวประมาณร้อยละ 42.8 ยวดอัตราส่วนของหนี้ต่างประเทศกับผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (จีดีพี) ได้ลดลงนอกจากนี้ยังมีจาก $ 109,000,000,000 ในปี 1997 เมื่อเศรษฐกิจของไทยมีมูลค่าเพียง $ 5000000000000 เพื่อ $ 140,000,000,000 ในปี 2013 เมื่อเศรษฐกิจมีเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวในขนาด 11 บาทล้านล้านตอนนี้ปัญหาที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นหนี้มากเกินไปสร้างขึ้นโดยบุคคล อัตราส่วนของหนี้ภาคครัวเรือนต่อ GDP เพิ่มขึ้นจากร้อยละ 55.1 ในปี 2008 เป็นร้อยละ 82.3 ในช่วงปลายปีที่ผ่านมาหรือ Bt9.79 ล้านล้าน ตามแห่งชาติสภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม, หนี้ครัวเรือนเฉลี่ยเพิ่มขึ้นจาก Bt104,600 ในปี 1997 เพื่อ Bt159,490 ณ เดือนมิถุนายน 2013 ในระยะสั้นคนไทยมีความสามารถที่จะใช้จ่ายน้อยลงในปีนี้ไม่ว่าพวกเขาต้องการ แม้ว่าคนไทยส่วนใหญ่คิดว่าสภาพแวดล้อมทางการเมืองที่มีการปรับปรุงน้อยมีความสามารถในการใช้จ่าย อุปสงค์ในประเทศไม่คาดว่าจะเพิ่มเทอร์โบเครื่องยนต์ทางเศรษฐกิจขณะที่อีกสองดีเด่นที่มีศักยภาพ - การส่งออกและการลงทุน -. ยังคงชะลอตัวในปี 1997 นักลงทุนต่างชาติมีการตำหนิ ประเทศไทยถูกแล้วเสือเอเชียหลังจากปีของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างมาก นักลงทุนต่างชาติมีความกระตือรือร้นที่จะซื้อพันธบัตร บริษัท ไทย ระยะเวลาของการเจริญเติบโตอย่างต่อเนื่องอย่างรวดเร็วที่เกิดกับนักลงทุนที่จะไม่สนใจช่องโหว่ของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่และลืมว่าเงินทุนไหลเข้าอาจจะกลายเป็นไหลออกรีบร้อน. วันนี้คนไทยมีการตำหนิ. หลังจากปีของการเจริญเติบโตแม้จะมีสะอึกเช่นปีเมื่อเรา สนามบินหลักคือประตูปิดคนไทยเห็นไม่มีความเสี่ยงในการใช้จ่าย - ทั้งผ่านนโยบายประชานิยมหรือความต้องการภายใต้แรงบันดาลใจของตัวเองที่จะกลายเป็นชนชั้นกลาง. หลังจาก 17 ปีปีแห่งการชำระบัญชีที่เห็นได้ชัด revisiting ประเทศไทย อาจจะชะลอการลงทุนบางครั้งขณะที่ความต้องการในประเทศและการส่งออกแนวโน้มยังคงอ่อนแอ มันควรจะเป็นบทเรียนให้กับทุก: อะไรเป็นเวลาไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี. 4310 มีผู้เข้าชม24 9 0 เพิ่มเติมจาก Nationmultimedia ผมจำได้ว่าปี 1997 เป็นปีแรกนับตั้งแต่ผมเริ่มทำงานที่โบนัสไม่ได้จ่าย ผมไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ บริษัท ส่วนใหญ่ก็กลายเป็นที่น่าสงสารบาทคุณค่าร้อยละ 100 เมื่อเทียบกับดอลลาร์มูลค่าของหนี้สกุลเงินสกุลเงินต่างประเทศของพวกเขาเป็นสองเท่า หนี้อัตราเริ่มต้นมีขนาดใหญ่ที่นำไปสู่สถาบันการเงินหลายทุกข์ร้อยละ 60 สินเชื่อด้อยคุณภาพ พนักงานที่เกือบทุก บริษัท กำลังเผชิญกับการปรับลดค่าใช้จ่ายอย่างใดอย่างหนึ่งหรือไม่ก็ถูกปลดออกจากงาน หลายคนไม่สามารถที่จะทำให้การชำระเงินจำนองของพวกเขาและการสูญเสียบ้านของพวกเขา ห้าสิบหก บริษัท เงินทุนที่ถูกปิดในขณะที่ธนาคารหลายจำเป็นต้องประกันตัวออกด้วยการฉีดเงินของรัฐบาล. ย้อนหลังพวกเขากล่าวว่าเป็น 20:20 ทิโมธีไกธ์เนอร์ - ผู้ที่ในปี 1997 ยังคงปีนบันไดที่กรมธนารักษ์ในทางที่จะกลายเป็นรัฐมนตรีคลังในรัฐบาลโอบามาครั้งแรก - ตำหนิวิกฤตในการปฏิเสธของไทยที่จะฟังกองทุนการเงินระหว่างประเทศของ "คำเตือนเกี่ยวกับอันตรายของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่และ เงินกู้ยืมระยะสั้นสกุลเงินต่างประเทศ ". ทดสอบความเครียดในปี 2014 หนังสือของเขา ": ภาพสะท้อนวิกฤตการณ์ทางการเงิน" Geithner จำได้ว่าทางการไทยอ้างว่าในเวลาที่จะมี $ 20000000000 ในทุนสำรองเงินตราต่างประเทศ "แต่เรารู้ว่าจำนวนจริงได้ใกล้ชิดกับศูนย์; ธนาคารกลางไทยได้ขายดอลลาร์ในตลาดไปข้างหน้าเพื่อปกปิดความลึกของปัญหา." ปัญหาเหล่านั้นได้ผ่าน. ยุคก่อนที่จะมีทางตันทางการเมืองในปัจจุบันของเราเป็นคนที่มีความสุข สำหรับคนไทยส่วนใหญ่ ห้างสรรพสินค้าและห้างสรรพสินค้าชุมชนทั่วประเทศที่กำลังยุ่งอยู่ คิวยาวที่ร้านอาหารขนาดใหญ่ชื่อเป็นภาพที่คุ้นตา บ้านและยอดขายรถยนต์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทุนส่วนใหญ่ผ่านการให้กู้ยืมเงิน หลายคนที่ได้รับความเดือดร้อนที่เลวร้ายที่สุดเมื่อค่าเงินบาทตก - ส่วนใหญ่เป็นพนักงานของ บริษัท และเจ้าของธุรกิจขนาดเล็ก - อายุในขณะนี้มากกว่า 45 แต่สำหรับวันนี้เจ้าของธุรกิจหนุ่มและทุกคนที่ได้เข้าร่วมในตลาดแรงงานที่ผ่านมา 17 ปีที่ผ่านมาการใช้จ่ายมองไกลปลอดภัยกว่ามัน . ได้สองทศวรรษที่ผ่านมาไม่ว่าจะผ่านการออมหรือการกู้ยืมเงินเกือบทั้งหมดจะลืมว่าหนี้ที่มากเกินไปเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาที่เกิดขึ้นในปี 1997 แตกต่างเพียงว่ากลับมาแล้วหนี้ที่มากเกินไปถูกสร้างขึ้นโดยส่วนใหญ่ บริษัท เอกชน - สถาบันการเงินส่วนใหญ่ที่เลี้ยง เงินกู้ยืมต่างประเทศราคาถูกเพื่อเป็นเงินทุนในการลงทุนที่ไม่ก่อผลในพื้นที่เช่นอสังหาริมทรัพย์ ด้วยค่าเงินบาทคงที่ 25 ดอลล่าทั้งหมดสันนิษฐานว่าพวกเขาจะเป็นเงินทุนสำหรับหนี้ของพวกเขาในอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศเหมือนกันในอนาคตอันใกล้ ของไทยในระยะสั้นหนี้ต่างประเทศซึ่งจะต้องมีการชำระคืนภายใน 12 เดือนยังคงอยู่ที่ร้อยละ 65. ดูเหมือนว่าประเทศที่เป็นทั้งได้เรียนรู้บทเรียน ตามที่ธนาคารแห่งประเทศไทยหนี้ระยะสั้นรวม ณ สิ้นปี 2013 มีการหดตัวประมาณร้อยละ 42.8 ยวดอัตราส่วนของหนี้ต่างประเทศกับผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (จีดีพี) ได้ลดลงนอกจากนี้ยังมีจาก $ 109,000,000,000 ในปี 1997 เมื่อเศรษฐกิจของไทยมีมูลค่าเพียง $ 5000000000000 เพื่อ $ 140,000,000,000 ในปี 2013 เมื่อเศรษฐกิจมีเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัวในขนาด 11 บาทล้านล้านตอนนี้ปัญหาที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นหนี้มากเกินไปสร้างขึ้นโดยบุคคล อัตราส่วนของหนี้ภาคครัวเรือนต่อ GDP เพิ่มขึ้นจากร้อยละ 55.1 ในปี 2008 เป็นร้อยละ 82.3 ในช่วงปลายปีที่ผ่านมาหรือ Bt9.79 ล้านล้าน ตามแห่งชาติสภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม, หนี้ครัวเรือนเฉลี่ยเพิ่มขึ้นจาก Bt104,600 ในปี 1997 เพื่อ Bt159,490 ณ เดือนมิถุนายน 2013 ในระยะสั้นคนไทยมีความสามารถที่จะใช้จ่ายน้อยลงในปีนี้ไม่ว่าพวกเขาต้องการ แม้ว่าคนไทยส่วนใหญ่คิดว่าสภาพแวดล้อมทางการเมืองที่มีการปรับปรุงน้อยมีความสามารถในการใช้จ่าย อุปสงค์ในประเทศไม่คาดว่าจะเพิ่มเทอร์โบเครื่องยนต์ทางเศรษฐกิจขณะที่อีกสองดีเด่นที่มีศักยภาพ - การส่งออกและการลงทุน -. ยังคงชะลอตัวในปี 1997 นักลงทุนต่างชาติมีการตำหนิ ประเทศไทยถูกแล้วเสือเอเชียหลังจากปีของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างมาก นักลงทุนต่างชาติมีความกระตือรือร้นที่จะซื้อพันธบัตร บริษัท ไทย ระยะเวลาของการเจริญเติบโตอย่างต่อเนื่องอย่างรวดเร็วที่เกิดกับนักลงทุนที่จะไม่สนใจช่องโหว่ของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่และลืมว่าเงินทุนไหลเข้าอาจจะกลายเป็นไหลออกรีบร้อน. วันนี้คนไทยมีการตำหนิ. หลังจากปีของการเจริญเติบโตแม้จะมีสะอึกเช่นปีเมื่อเรา สนามบินหลักคือประตูปิดคนไทยเห็นไม่มีความเสี่ยงในการใช้จ่าย - ทั้งผ่านนโยบายประชานิยมหรือความต้องการภายใต้แรงบันดาลใจของตัวเองที่จะกลายเป็นชนชั้นกลาง. หลังจาก 17 ปีปีแห่งการชำระบัญชีที่เห็นได้ชัด revisiting ประเทศไทย อาจจะชะลอการลงทุนบางครั้งขณะที่ความต้องการในประเทศและการส่งออกแนวโน้มยังคงอ่อนแอ มันควรจะเป็นบทเรียนให้กับทุก: อะไรเป็นเวลาไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี

Results (Thai) 3:

ผมจำได้ว่าปี 1997 เป็นปีแรกตั้งแต่ฉันเริ่มทำงานที่ไม่มีโบนัสคือเงิน ผมไม่ได้มาคนเดียวนะ บริษัท ส่วนใหญ่ก็เป็นคนจนเป็นบาทถูก devalued 100 ร้อยละเทียบกับดอลลาร์มูลค่าของสกุลเงินต่างประเทศที่ระดับหนี้สินที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า หนี้อัตราเริ่มต้นถูกมากทำให้หลายสถาบันการเงินทุกข์ 60 ต่อรายได้ดอกเบี้ยร้อยละพนักงานที่เกือบทุก บริษัท ต้องเผชิญกับการตัดค่าจ้าง หรือถูกเลิกจ้าง หลายคนไม่สามารถที่จะทำให้การชำระเงินจำนองและสูญเสียบ้านของพวกเขา ห้าสิบหก บริษัท เงินทุนเป็นม้วน ในขณะที่หลายธนาคารต้องการประกันตัวออกไปด้วยการฉีดเงินทุนของรัฐบาล

เข้าใจถึงปัญหาที่พวกเขากล่าวว่าเป็น 20 : 20 .ทิโมธี ไกธ์เนอร์ - ที่ในปี 1997 ก็ปีนบันไดที่กรมธนารักษ์ ในทางที่จะเป็นรัฐมนตรีคลัง ในตอนแรก Obama - ตำหนิวิกฤตไทย ปฏิเสธที่จะฟังคำเตือนกองทุนการเงินระหว่างประเทศ " เกี่ยวกับอันตรายของอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ และเงินกู้ยืมระยะสั้นในสกุลเงินต่างประเทศ

ใน 2014 . หนังสือ " แบบทดสอบความเครียด :