On 15 May 1642, at Kashan, Muhammad

On 15 May 1642, at Kashan, Muhammad Mirza was crowned as shah of Iran and chose "Abbas II" as his dynastic name. Since he was less than ten years old when he became shah, the job of governing Persia was placed in the hands of his mother, Anna Khanum, and the grand vizier, Saru Taqi, while Abbas concentrated on his education at Qazvin. Anna Khanum and Saru Taqi worked closely together, and under them Iran was in secure hands. The French traveller Jean Chardin noted their close working relationship, saying:

“ The power of mothers of Persian kings looms large when they [shahs] are at a young age. Abbas II's mother had much influence, which was absolute. She [the queen mother] was in close contact with the prime minister and they would help each other. Saru Taqi was the agent and confidant of the queen mother; he would gather immense fortunes for her. She governed Persia at her will through her minister.[1] ”

Artwork of Abbas II and his court
After one year had passed, Abbas II moved to the Safavid capital of Isfahan. During the same year, the powerful general Rustam Khan, refused to obey Safavid orders, and marched towards Isfahan to depose Abbas II. However, Saru Taqi managed to have him killed at Mashhad.[5]

In 1644, some Bakhtiari tribes rebelled against Abbas II. The rebellion, however, was quickly suppressed by Saru Taqi.

Saru Taqi led a drive against corruption and, as a result, made many enemies. On 11 October 1645 he was assassinated by a group of army officers. He was succeeded by Khalifa Sultan, who held the office of grand vizier until his death in 1653 or 1654.

Unlike his father, Abbas II took an active interest in government and military matters once he began to rule for himself (probably around age 15). In the summer of 1648, Abbas II, who sought to recapture Kandahar from the Mughal Empire, marched from Isfahan with an army of 40,000 men and after capturing Bost, he laid siege to Kandahar and captured it after a brief siege on 22 February 1649.[6][7] Abbas II then appointed the Georgian ghulam ("military slave") Mihrab Khan as the governor of the city.[6] The Mughals attempted to retake the city in 1651 but the arrival of winter forced them to suspend the siege.[6]

The Mughal ruler Shah Jahan then sent his son Aurangzeb with an army of 50,000 soldiers to recapture Kandahar. Although Aurangzeb defeated Abbas II outside the city, he was unable to take it.[8] His artillery train proved not up to the task.[9] Aurangzeb attempted to take the fortress city again in 1652. In the meantime, Abdul Aziz, the Uzbek ruler of Bukhara, had entered into an alliance with Abbas II, and in May 1652, he dispatched 10,000 troops to Kabul to harass the Mughal supply lines.[10] Though not strong enough to lift the siege, the Uzbek threatened a Mughal convoy of 2,000 troops who were escorting one and a half million silver coins to the besieger's army at Kandahar.[10] After two months of fighting Safavid resistance,[9] along with the growing activities of the Uzbeks,[6] Aurangzeb was forced to abandon the campaign. In 1653, the Mughals tried to take it once again, but failed doing so. The city would subsequently remain in Safavid hands until its fall in 1736.[9]

In 1651, in order to increase Iranian influence in the North Caucasus, Safavid troops attacked Russian fortifications in the region at the Sunzha, which eventually culminated into the Russo-Persian War (1651–53). The Safavid influence prior to the war extended to the feudal tenure of the Kumyks in Dagestan. After two successful years, the plans were to capture the city of Terek and to move all the way to Astrakhan. Soon however, another conflict on the war's eastern front had started. At the same time, the Russian government sent an embassy, led by courtier Prince Ivan Lobanov-Rostovsky and steward Ivan Komynin, to Isfahan to seek a peaceful settlement of the conflict. Abbas II agreed with the settlement offer as he wanted to settle the issue in the far eastern territories first. The war ended with no further territorial gains, but the Safavids manage to increase their influence in the North Caucasus.

In 1654, Abbas II appointed the Georgian prince Vakhtang V as the ruler of Georgia. In 1656, the people of Isfahan rebelled against Parsadan Gorgijanidze, who was the prefect of the city. Abbas II quickly had Parsadan removed from the office and appointed him as the Master of ceremonies of the Safavid court.

In 1659, the Kingdom of Kakheti rose up against the Safavid Iranian rule due to a change of policy that included the settling of Qizilbash Turkic tribes in the region in order to repopulate the province, after Shah Abbas' mass deportations of between 130,000[11] - 200,000[12] Georgian subjects to Persia's heartlands and massacre of another thousand in 1616 left the province substantially underpopulated. This Bakhtrioni Uprising was successfully defeated under the personal direction of Shah Abbas II. However, strategically it remained inconclusive.[13]

Results (Georgian) 1:

15 მაისს 1642, at Kashan, მუჰამედ მირზა იკურთხა როგორც ირანის შაჰის და აირჩია "აბას II", როგორც მისი დინასტიურ სახელს. მას შემდეგ, რაც უფრო ნაკლები იყო ათი წლის, როდესაც იგი გახდა shah, სამუშაო მმართველი სპარსეთის მოათავსეს ხელში მისი დედა, ანა ხანუმი, და ვეზირი, Saru Taqi, ხოლო Abbas კონცენტრირებული მისი განათლების კაზვინიდან. Anna ხანუმი და Saru Taqi მჭიდროდ ერთად, და მათ ირანის უსაფრთხო ხელში. ფრანგი მოგზაურის ჟან შარდენის აღნიშნა, მათი მჭიდრო სამუშაო ურთიერთობა, განაცხადა: "ძალა დედები სპარსეთის მეფეები დიდ გავლენას ახდენს, როდესაც ისინი [შაჰის] არიან ახალგაზრდა ასაკში. აბას II დედა დიდი გავლენა ჰქონდა, რომელიც იყო აბსოლუტური. მან [დედოფალი დედა] იყო მჭიდრო კონტაქტის პრემიერ-მინისტრი და ისინი დავეხმაროთ ერთმანეთს. Saru Taqi იყო აგენტი და ნდობით დედოფალი დედა; იგი შეიკრიბება დიდი fortunes მისთვის. იგი რეგულირდება Persia მისი ნების მის მინისტრთან. [1] " ნამუშევრები აბას II და მისი სასამართლოს ერთი წლის შემდეგ გავიდა, აბას II გადავიდა სეფიანთა დედაქალაქი ისპაჰანში. იმავე წელს, ძლიერი საერთო Rustam Khan, არ დაემორჩილნენ სეფიანთა ბრძანებებს, და დაიძრა ისპაჰანში დამხობის აბას II. თუმცა, Saru Taqi მოახერხა, რომ მას დაიღუპა Mashhad. [5] In 1644, ზოგიერთი Bakhtiari ტომები აუჯანყდა აბას II. აჯანყება, თუმცა სწრაფად ჩაახშო Saru Taqi. Saru Taqi გამოიწვია დისკის კორუფციის წინააღმდეგ და, შედეგად, ბევრი მტრები. წლის 11 ოქტომბერს 1645 ის მოკლეს ჯგუფის მიერ არმიის ოფიცრები. მან შეძლო Khalifa სულთან, რომელიც გამართა ოფისში ვეზირი, სანამ მისი გარდაცვალების 1653 ან 1654. მამისგან განსხვავებით, აბას II მიიღო აქტიური ინტერესი მთავრობის და სამხედრო საკითხი ერთხელ მან დაიწყო წესით თავად (ალბათ, დაახლოებით, 15 წლის ასაკში) . ზაფხულში 1648, აბას II, რომელიც ცდილობდა ხელახლა Kandahar საწყისი Mughal იმპერია, მსვლელობა ისპაჰანში არმია 40,000 მამაკაცის და აღების შემდეგ Bost, მან ალყა შემოარტყა Kandahar და დაიპყრო ხანმოკლე ალყაში წლის 22 თებერვალს 1649. [6] [7] აბას II დანიშნა საქართველოს ghulam ( "სამხედრო მონა") mihrab ხანის გამგებელი ქალაქში. [6] Mughals სცადა დაიბრუნონ ქალაქ 1651 წელს, მაგრამ ჩასვლას ზამთარში აიძულებდნენ შეაჩეროს ალყაში. [6] Mughal მმართველი შაჰ Jahan შემდეგ თავისი ვაჟი Aurangzeb არმია 50,000 ჯარისკაცები ხელახლა Kandahar. მიუხედავად იმისა, რომ Aurangzeb დაამარცხა აბას II ქალაქგარეთ, რომ მას არ შეუძლია მიიღოს იგი. [8] საარტილერიო მატარებელი არ დადასტურდა მდე ამოცანა. [9] Aurangzeb სცადა მიიღოს ციხე-ქალაქი კვლავ 1652. ამასობაში, აბდულ აზიზი, უზბეკური მმართველი ბუხარიდან შევიდა ალიანსი აბას II და მაისში 1652 მან გამოგზავნა 10,000 სამხედრო ქაბულში ავიწროვებენ Mughal მომარაგებით. [10] მიუხედავად იმისა, რომ არ არის ძლიერი ალყა, უზბეკური დაემუქრა Mughal კოლონა 2000 სამხედრო, რომლებიც გაცილება ერთი და ნახევარი მილიონი ვერცხლის მონეტა რომ Besieger ის არმიის Kandahar. [10] ორი თვის შემდეგ ბრძოლის სეფიანთა წინააღმდეგობას, [9] ერთად იზრდება საქმიანობის უზბეკები, [6] Aurangzeb იძულებული გახდა უარი თქვას კამპანია. 1653 წელს Mughals სცადეს, რომ კიდევ ერთხელ, მაგრამ ვერ ამით. ქალაქი შემდგომში რჩება სეფიანთა ხელები, სანამ მისი დაცემა 1736. [9] 1651 წელს, რათა გაიზარდოს ირანის გავლენის ჩრდილოეთ კავკასიაში, სეფიანთა ჯარი თავს დაესხა რუსეთის საფორტიფიკაციო რეგიონში Sunzha, რომელიც საბოლოოდ კულმინაციაც შევიდა რუსულ სპარსეთის ომი (1651-53). სეფიანთა გავლენა ომამდე გაგრძელდა ფეოდალური მმართველობის Kumyks დაღესტანში. მას შემდეგ, რაც ორი წარმატებული წლის, გეგმები ხელში ქალაქის თერგის და გადაადგილება ყველა გზა ასტრახანში. მალე, თუმცა, კიდევ ერთი კონფლიქტი, ომი აღმოსავლეთ წინ დაიწყო. ამავე დროს, რუსეთის მთავრობამ საელჩოს, რომელსაც courtier პრინცი ივან Lobanov-rostovsky და მმართველი Ivan Komynin, ისპაჰანს შეეცდება კონფლიქტის მშვიდობიანი მოგვარების მიზნით. აბას II შეთანხმებული დასახლებაში შეთავაზება, როგორც მას სურდა საკითხის შორეულ აღმოსავლეთის ტერიტორიების პირველი. ომი დამთავრდა, და არც შემდგომი ტერიტორიული მიღწევების, მაგრამ სეფიანთა ახერხებს გაიზარდოს მათი გავლენა ჩრდილოეთ კავკასიაში. 1654 წელს, აბას II დაინიშნა საქართველოს prince ვახტანგ V, როგორც მმართველი საქართველოში. 1656 წელს, ხალხი ისპაჰანში აუჯანყდა ფარსადან Gorgijanidze, რომელიც იყო პრეფექტი ქალაქში. აბას II სწრაფად ჰქონდა ფარსადან ამოღებულ ოფისში და დაინიშნა მას ოსტატი ცერემონიების სეფიანთა სასამართლოში. 1659, კახეთის სამეფოს წინააღმდეგ აღსდგა სეფიანთა ირანის წესი გამო ცვლილება პოლიტიკის, რომელიც მოიცავდა მოგვარებით Qizilbash თურქული ტომები რეგიონში, რათა ბა პროვინციაში, შაჰ აბასის შემდეგ "მასობრივი დეპორტაცია შორის 130,000 [11] - 200,000 [12] საქართველოს საგნების, სპარსეთის ცენტრებს და ხოცვა კიდევ ათასი 1616 სამეგრელოდან გაემგზავრა არსებითად ნაკლები მოსახლეობის. ეს ბახტრიონის აჯანყებას წარმატებით დაამარცხა ქვეშ პირადი მიმართულებით შაჰ აბას II. თუმცა, სტრატეგიულად ეს დარჩა დაუსრულებელია. [13]