WHEN I FIRST met Nicholas Winton--b

WHEN I FIRST met Nicholas Winton--before he was "Sir Nicholas" and widely revered for saving Jewish children from the Nazis--it did not go particularly well.

Winton, who died July 1 at the astonishing age of 106, had come to dinner at my parents' house in Bethesda, Md. It was 1996. Only a few years earlier, my mother first had learned of the role this man had played in rescuing her, then 14, and her two sisters from Nazi-infested Czechoslovakia and delivering them to safety in England.

Winton's role in organizing what came to be known as the Kindertransports didn't come to light until 1988, thanks to a BBC television program that connected him, for the very first time, with some of the 669 children who owed their lives to him. The following year, my mother and father met him in London at the first reunion of Kindertransport children.

At dinner, my parents were eager to hear details of how Winton, then a 29-year-old English stockbroker, had pulled off this miraculous feat. Before Winton arrived, my father, who had made his own narrow escape from Vienna in 1939, instructed me firmly that as a journalist--a trained professional--it was my job to draw Winton out on the subject.

[ILLUSTRATION OMITTED]

I did my best, but Winton, impeccably polite in that British way, sidestepped my questions until I finally had to stop. It was frustrating, but I ultimately had to respect his wish for privacy. My mother, now 90, remembers feeling the same way. But my father, who no longer is around to offer his version, was very angry with me. His desire to know was so powerful.

Fortunately, Winton and I would meet again, more than a decade later, when I went with my mother, then 83, and my then-10-year-old daughter to visit him at his home in England. He was a young man of 99 then, living on his own and still driving. We took him to lunch at a nearby pub that he warned us was "posh," and afterward he indulged me by letting me interview him for a piece that aired on NPR. He was humorous and trenchant. When I suggested that my mother was his "child," I was his grandchild, and my daughter was his great-grandchild, he took it kindly. But my daughter was the one who charmed him. I remember him promising her fine choices for "pudding" after lunch.

Thanks to that visit--as well as a memoir written by Winton's daughter, Barbara, If It's Not Impossible ..., with his cooperation--I have come to understand his reticence. In part, he simply was a private man, bewildered by the attention that was showered upon him and uncomfortable with the idea that a single episode in his life should define who he was. He also didn't think he deserved so much credit when others who worked with him and took far greater risks hadn't lived long nough to see their contributions recignized. And maybe he was haunted because he had failed to save another 250 children whose rescue was blocked by the Nazis on the very day if their departure. Nearly all are believed to have been killed.

As his fame escalated, Winton also became frustrated by distortions of the story that had taken hold--exaggerations and embellishments that he could not correct. "It becomes very difficult at times," he said with chagrin, "because every time the newspapers say anything, they add a little bit of their own. It makes me completely disbelieve in history."

In virtually every obituary, the story was relayed that Winton was so modest he never had told his wife about his role in arranging the Kindertransports. She had discovered a scrapbook in the attic, complete with lists and photographs of children who had been saved.

As the story goes, Winton told her to toss it out. "You can't throw those papers away," she responded, according to the version of the story that appeared even in Winton's New York Times obituary. "They are children's lives." She then set in motion the events that led to the BBC program in which Winton finally came face-to-face with dozens of the now-adult children.

It's a wonderful story, told, among other places, in The Power of Good, a 2002 documentary by Czech filmmaker Matej Minac. But it doesn't seem to be true. Winton told me that he long had believed the scrapbook, which was given to him by an associate who helped arrange the rescue, had historical value, and he had made efforts to find a proper home for it. For years, no one expressed interest. As his daughter, Barbara, writes in her book, he eventually showed it to historian Elisabeth Maxwell, who was married to Robert Maxwell, a flamboyant newspaper baron who also happened to be a Czech Jew. So a long article about the rescue was published in the Sunday Mirror on the same day that the scrapbook was featured as part of Winton's first appearance on the BBC in 1988, on a program called That's Life!

Winton had gone to the studio thinking the host would talk about the rescue while he sat anonymously in the audience. His wife, Crete, didn't even come along. "They really had no idea what was in store," Barbara would write later, describing the show as "the ambushing of an unsuspecting innocent." At home, her mother watched, "horrified," as Winton, who had been brought up to conceal his emotions, tried to wipe away tears discreetly as he was introduced to two of his "children," seated on either side of him.

Despite his genuine modesty, Winton deserved every accolade he got, which eventually included a knighthood. This is the unembellished story, as I understand it: In 1938, as he was about to leave for a ski vacation, a friend in Prague asked him to come and help with a burgeoning crisis there. Winton went and encountered desperate refugees--Jews and others--who had fled as the Nazis began to encroach on Czech territory.

Others already were at work--led by a remarkable woman named Doreen Warriner--to rescue dissidents who had made it to Prague but still were being tracked by Hitler's agents. Winton, well aware of the fate that awaited the Jews, encountered parents who were asking: If they could not be helped, might something be done for their children?

Having long known this story, I was surprised by the tears that sprang to my eyes when I read in Barbara's book of a letter that Winton wrote to his mother in January 1939, toward the end of what was supposed to be his two-week stay in Prague. He asked: "Could you go to the Immigration section of the Home Office and find out what guarantees are needed to bring a child into the country?" That simple sentence set in motion the events that led to the survival of my family and literally thousands of others who are alive today because Winton decided to take action. His motto, which he applied to humanitarian actions throughout his long life, was: "If something is not impossible, then there must be a way to do it."

[ILLUSTRATION OMITTED]

Once word got out that he was attempting to rescue children, parents lined up to see Winton at his hotel in Prague. He was stalked by Nazi agents, including a young woman working for the Red Cross who was a spy for the Germans. Winton soon returned to London and set about finding families to take in children. To his everlasting sorrow, other countries, including the U.S., refused to admit even one. Britain was willing to accept children, provided there were families willing to take them in and also put up 50 pounds--the equivalent of several thousand dollars today--to ensure that the child could return home after the war. As if there would be a home to which any of them could return.

Even after Hitler invaded Czechoslovakia in March 1939, many of Winton's associates remained in Prague, notably an audacious man named Trevor Chadwick, who faced great personal danger to continue getting children onto the trains. He had a way of sweet-talking the local head of the Gestapo, as well as forging documents and doing whatever was necessary. Chadwick--who died in the 1970s, long before the story of the Kindertransports was saved from obscurity--is among those who Winton believed never got the credit they deserved.

How my grandparents ever thought to send their children away is, in itself, a miracle. They lived in a tiny speck of a village, in what is now Slovakia, more than 300 miles from Prague, and only recently had moved into a house with running water and electricity. They had no telephone. Through much of my mother's childhood, news was spread by a town crier. But my mother's uncle Heino had lived and worked in Berlin and had a firsthand look at the Nazi threat. Having moved to London, he learned of Winton's program and urged his sister--my grandmother Sidonia--to get her three girls out of the country.

The members of my family who stayed behind were sent to concentration camps. My mother's older cousin Linka, who lived across the border in Poland, watched as her 5-year-old daughter was ordered to walk onto a plank over a pit and then shot. Linka survived the war but ended her days in a mental institution. My grandparents, as they were packed onto a train headed to their deaths at the Majdanek extermination camp in Poland in 1942, surely were thankful that, three years earlier, they had tearfully sent their girls far away.

[ILLUSTRATION OMITTED]

So Winton was a great hero, however uncomfortable he might have been in that role. As time passed, he seemed to resign himself to the accolades. Survivors like my mother needed the connection to him, to find a ray of decency and courage in the black expanse of inhumanity. My mother observed how "Nicky" gradually reconciled himself with his fate. "He understood the whole thing," she says. "He understood that he was getting the glory for things that many others did. But if there hadn't been a Nicky Winton, none of us would have been saved."

The real reason that her father wanted her to write her book, Barbara Winton writes, was not so people would worship him as a hero or continue to look backward. The point, he felt, was that ordinary people should recognize that "they, too, can act ethicall

Results (Thai) 1:

เมื่อฉันแรกพบนิโคลัสวินตัน - ก่อนเขาถูก "เซอร์นิโคลัส" และสักการะกันอย่างแพร่หลายสำหรับบันทึกเด็กชาวยิวจาก Nazis - จะได้ไม่ไปดีวินตัน ผู้เสียชีวิตวันที่ 1 กรกฎาคมที่ทันสมัยอายุ 106 มาไปทานอาหารค่ำที่บ้านของพ่อในเบเทสดา Md. ปี 1996 ได้ เพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ แม่ของฉันแรกได้เรียนรู้บทบาทที่คนนี้ได้เล่นในช่วยเธอ แล้ว 14 และน้องสาวของเธอสองคนจากเชโกสโลวาเกียรบกวนนาซีและส่งเพื่อความปลอดภัยในประเทศอังกฤษบทบาทของวินตันในระเบียบอะไรมาจะเรียกว่า Kindertransports ไม่ได้มาแสงจนถึง 1988 ด้วยโปรแกรมโทรทัศน์บีบีซีที่เชื่อมต่อเขา ครั้งแรก กับเด็ก 669 คนเป็นหนี้ชีวิตเขา ปีต่อมา แม่และพ่อของฉันพบเขาในลอนดอนที่ชุมนุมครั้งแรกของเด็ก Kindertransportพ่อก็ไม่อยากได้ยินรายละเอียดของวิธีวินตัน แล้วมีอายุ 29 ปีภาษาอังกฤษ stockbroker มีดึงออกเพลงนี้อัศจรรย์ที่เย็น ก่อนมาถึงวินตัน พ่อ ผู้ได้ทำการหลบหนีของเขาแคบจากเวียนนาในปีพ.ศ. 2482 คำแนะนำผมอย่างที่เป็นนักข่าว - มืออาชีพผ่านการฝึกอบรม - เป็นงานวาดวินตันออกในเรื่องนี้[ภาพประกอบละ]ฉันไม่ดีที่สุด แต่วินตัน ร่มรื่นสุภาพวิธีอังกฤษ sidestepped คำถามผมจนในที่สุดผมจะหยุด มันน่าผิดหวัง แต่ในที่สุดผมเคารพเขาต้องการความเป็นส่วนตัว แม่ของฉัน ตอนนี้ 90 จดจำความรู้สึกแบบเดียวกัน แต่ของฉัน ซึ่งไม่เป็นให้รุ่นของเขา พ่อโกรธมากด้วย เขาต้องรู้ให้มีประสิทธิภาพได้โชคดี วินตันและจะพบอีก มากกว่าทศวรรษต่อมา เมื่อฉันไปกับแม่ของฉัน แล้ว 83 และลูกสาวไปเยี่ยมเขาที่บ้านของเขาในอังกฤษนั้น 10-ปีของฉัน เขาเป็นชายหนุ่มของ 99 แล้ว อยู่ในตัวของเขาเอง และยังขับ เราเอาเขาไปกินข้าวที่ผับใกล้เคียง ที่เขาเตือนเราถูก "หรู" และหลังจากนั้นเขา indulged ฉัน โดยให้ฉันสัมภาษณ์เขาสำหรับชิ้นส่วนที่โล่งบน NPR เขามีอารมณ์ขัน และ trenchant เมื่อผมแนะนำว่า แม่ของฉันคือ "เด็ก" ของเขา ผมหลานชายของเขา และลูกสาวของฉันได้ดีหลานของเขา เขาเอาละม่อม แต่ลูกสาวของฉัน เป็นผู้หนึ่งที่ดึงดูดใจเขา ผมจำได้ว่า เขาสัญญาว่าจะออกตัวดีของเธอสำหรับ "พุดดิ้ง" หลังอาหารกลางวันขอบคุณที่ ชม - ตลอดจน memoir ที่เขียน โดยลูกสาวของวินตัน บาร์บาร่า ถ้ามันไม่ไปไม่ได้..., มีความร่วมมือของเขา - เราได้มาจะเข้าใจ reticence ของเขา ในส่วน เขาก็ได้คนส่วนตัว สับสน ด้วยความสนใจที่ถูกนี้พระองค์ และอึดอัดกับความคิดที่ว่า ตอนหนึ่งในชีวิตควรกำหนดที่เขา เขายังไม่ได้คิดว่า เขาสมควรได้รับเครดิตมากเมื่อคนที่ทำงานกับเขา และเอาไกลมากขึ้นความเสี่ยงไม่ได้อยู่ nough ลองไปดู recignized ผลงานของพวกเขา และบางทีเขาบ้านผี เพราะมีไม่การบันทึกอื่นเด็ก 250 กู้ภัยที่ถูกบล็อก โดย Nazis ที่วันมากถ้าการออก เกือบทั้งหมดเชื่อว่ามีผู้เสียชีวิตเป็นชื่อเสียงของเขาเลื่อน วินตันยังกลายเป็นผิดหวัง ด้วยการบิดเบือนของเรื่องที่ได้ดำเนินการระงับ - พ่ายแพ้และการตกแต่งที่ไม่สามารถแก้ไข "มันจะยากมากบางครั้ง เขากล่าวว่า มีน้ำตกชากริน "เนื่องจากทุกครั้งที่หนังสือพิมพ์จะพูดอะไร จะเพิ่มนิด ๆ หน่อย ๆ ของตนเอง มันทำให้ฉันไม่เชื่อในประวัติศาสตร์ทั้งหมด"ในแทบทุก obituary เรื่องราวเป็นเช่นว่า วินตันให้เจียมเนื้อเจียมตัวเขาไม่ได้บอกภรรยาของเขาเกี่ยวกับบทบาทของเขาใน Kindertransports การจัดเรียง เธอพบ scrapbook ในตัวถังห้องใต้หลังคา รายชื่อและรูปถ่ายของเด็กที่ถูกบันทึกไว้เป็นเรื่องราวไป วินตันบอกเธอโยนมันออกมา "คุณไม่โยนเอกสารเหล่านั้นไป เธอตอบ ตามรุ่นของเรื่องราวที่ปรากฏใน obituary นิวยอร์กไทมส์ของวินตัน "พวกเขามีชีวิตเด็ก" เธอแล้วการเคลื่อนไหวเหตุการณ์ที่นำไปสู่โปรแกรม BBC ที่วินตันก็มาแบบพบปะกับหลายสิบของเด็กผู้ใหญ่ตอนนี้มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ บอก ในสถานอื่น ๆ เดอะพาวเวอร์ของดี สารคดี 2002 โดยเช็กจุด Matej Minac แต่ไม่เหมือนจริง วินตันบอกฉันว่า เขาจึงได้เชื่อว่า scrapbook ซึ่งได้ให้กับเขา โดยรศที่ช่วยจัดช่วยเหลือ มีค่าทางประวัติศาสตร์ และเขามีความพยายามในการค้นหาบ้านที่เหมาะสมนั้น ปี ไม่มีใครแสดงสนใจ เป็นลูกสาวของเขา บาร์บาร่า เขียนในหนังสือของเธอ เขาก็โชว์ให้คนนักประวัติศาสตร์เอลิซาเบธแมกซ์เวลล์ ที่ได้แต่งงานกับโรเบิร์ตแมกซ์เวลล์ หนังสือเฟลมโบแยนท์ บารอนที่ยัง เกิดขึ้นจะ รอด เช็ก เพื่อให้บทความยาวเกี่ยวกับช่วยเหลือเผยแพร่ในกระจกวันอาทิตย์ในวันเดียวกันที่ scrapbook เป็นที่โดดเด่นเป็นส่วนหนึ่งของลักษณะของวินตันแรกบน BBC ในปี 1988 โปรแกรมที่เรียกว่าที่มีชีวิตวินตันได้ไปคิดสตูดิโอที่โฮสต์จะพูดคุยเกี่ยวกับช่วยเหลือในขณะที่เขานั่งโดยไม่ระบุชื่อในการเข้าเฝ้า ภรรยาของเขา ครีต ไม่ได้มาพร้อม "พวกเขามีความคิดอะไรอยู่ในร้านค้า บาร์บาร่าจะเขียนต่อไป อธิบายแสดงเป็น"การ ambushing ของผู้บริสุทธิ์ unsuspecting " บ้าน แม่ของเธอดู "horrified เป็นวินตัน ที่เคยนำขึ้นเพื่อปกปิดความรู้สึก พยายามเช็ดน้ำตาที่เก็บอยู่เขาถูกนำไปสองเด็กของเขา" นั่งบนข้างใดข้างหนึ่งของเขาแม้ มีโมเดสตี้ของเขาแท้ วินตันสมควรทุกแอคโคเลดเขาได้ ซึ่งในที่สุดรวมมี knighthood นี้เป็นเรื่อง unembellished ฉันเข้าใจ: ใน 1938 กำลังจะออกในวันหยุดสกี เพื่อนในปรากขอให้เขา มาช่วยวิกฤตลัทธิมีการ วินตันไป และพบหมดหวังผู้ลี้ภัย - ชาวยิวและอื่น ๆ - ที่หนีเป็น Nazis จะเริ่มรุกในดินแดนเช็กผู้อื่นแล้วก็ที่ทำงาน - นำ โดยผู้หญิงโดดเด่นชื่อ Doreen Warriner - เพื่อช่วยเหลือ dissidents ที่ได้ทำมันไปปราก แต่ยังคง ได้ถูกติดตาม โดยตัวแทนของฮิตเลอร์ วินตัน ดีตระหนักถึงชะตากรรมที่รอคอยชาวยิว พบผู้ปกครองที่ถูกถาม: ถ้าพวกเขาอาจไม่สามารถช่วยเหลือ อาจสิ่งที่ทำให้เด็กหรือไม่ยาวมีชื่อเสียงในเรื่องนี้ ฉันประหลาดใจน้ำตาที่ sprang เข้าตาของฉันเมื่ออ่านในหนังสือของบาร์บาร่าจดหมายที่วินตันเขียนให้แม่ของเขาในเดือนมกราคม ไปทางส่วนท้ายของสิ่งที่ควรจะ พักสองสัปดาห์ของเขาปราก เขาถาม: "สามารถคุณไปส่วนตรวจคนเข้าเมืองสำนักงานบ้าน และหาอะไรค้ำประกันจำเป็นต้องนำเด็กเข้ามาในประเทศ" ตั้งประโยคที่ง่ายในการเคลื่อนไหวเหตุการณ์ที่นำไปสู่ความอยู่รอดของครอบครัวและพันของคนอื่น ๆ ที่จะมีชีวิตอยู่วันนี้ เพราะวินตันตัดสินใจที่จะดำเนินการ ปรัชญา ซึ่งเขาใช้เพื่อการดำเนินการด้านมนุษยธรรมตลอดชีวิตของเขายาว ถูก: "สิ่งที่ไม่เป็นไปไม่ได้ ถ้าต้องมีวิธีที่จะทำ"[ภาพประกอบละ]เมื่อคำได้เห็นว่า เขากำลังพยายามช่วยเหลือเด็ก ผู้ปกครองที่ตั้งเรียงรายดูวินตันที่โรงแรมของเขาในกรุงปราก เขาถูกไล่ โดยตัวแทนนาซี รวมถึงสาวทำงานกาชาดที่ถูกสายลับในเยอรมัน วินตันเร็ว ๆ กลับไปลอนดอน และตั้งเกี่ยวกับการหาครอบครัวให้ใช้ในเด็ก กับความเสียใจนิรันดร์ ประเทศ สหรัฐอเมริกา รวมทั้งปฏิเสธการยอมรับแม้แต่หนึ่ง สหราชอาณาจักรถูกยินดีรับเด็ก โดยมีครอบครัวยินดีดูแล และยัง วาง 50 ปอนด์ - เทียบเท่ากับหลายพันดอลลาร์วันนี้ — เพื่อให้แน่ใจว่า เด็กสามารถกลับบ้านหลังจากสงคราม ว่าจะมีที่ของพวกเขาสามารถกลับบ้านแม้หลังจากที่ฮิตเลอร์บุกประเทศเชโกสโลวาเกียใน 1939 มีนาคม หลายสมาคมของวินตันยังคงปราก ยวดที่ชื่อแชดวิกเทรเวอร์ ผู้ประสบอันตรายส่วนบุคคลการรับเด็กบนรถไฟ คน audacious เขามีวิธีการพูดหวานหัวหน้าท้องถิ่น Gestapo เป็นปลอมเอกสาร และทำสิ่งที่จำเป็น แชดวิก - ที่เสียชีวิตในทศวรรษ 1970 ยาวก่อนเรื่องราวของ Kindertransports ถูกบันทึกไว้จาก obscurity - เป็นในหมู่บรรดาวินตันไม่เคยมีสินเชื่อที่พวกเขาสมควรได้รับการว่าปู่ย่าตายายของฉันเคยคิดจะส่งลูกไปได้ ตัวเอง เป็นอัศจรรย์ พวกเขาอาศัยอยู่ใน speck เล็ก ๆ ของหมู่บ้าน ในสโลวาเกีย มากกว่า 300 ไมล์จากกรุงปราก และเท่านั้นเพิ่ง ได้ย้ายเข้าไปในบ้านด้วยการใช้น้ำและไฟฟ้า พวกเขาไม่มีโทรศัพท์ โดยมากวัยเด็กมารดาของฉัน ข่าวได้แพร่กระจายไป โดย crier เมือง แต่ลุงของแม่ Heino ได้อาศัย และทำงานในกรุงเบอร์ลิน และมีตาภัยนาซีโดยตรง เขามีย้ายไปลอนดอน เรียนรู้โปรแกรมของวินตัน และเรียกร้องให้น้อง - Sidonia ยายของฉัน - เธอสามสาวได้รับจากประเทศสมาชิกของครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังถูกส่งไปค่ายกักกัน แม่ของฉันเก่าญาตินกา ที่อาศัยอยู่ตามแนวพรมแดนโปแลนด์ ดูเหมือนสั่งเดินผ่านหลุมบนแผ่นที่ และยิงแล้ว ลูกสาวอายุ 5 ปี นการบรอดชีวิต แต่จบวันของเธอในสถาบันจิต ปู่ย่าตายายของฉัน เป็นที่ถูกบรรจุบนรถไฟที่มุ่งหน้าไปผ่านที่ค่ายมรณะ Majdanek โปแลนด์ในปี 1942 ย่อมได้ขอบคุณที่ สามปีก่อนหน้านี้ มี tearfully ส่งหญิงของพวกเขาอยู่ห่างไกล[ภาพประกอบละ]ดังนั้น วินตันถูกพระเอกดี ไม่สบายแต่เขาอาจได้รับในบทบาทนั้น เป็นเวลาผ่านไป เขาดูเหมือนจะเลิกเล่นเองเพื่อ accolades ผู้รอดชีวิตเช่นแม่ของฉันต้องการเชื่อมต่อกับเขา หาแสงแม้และความกล้าหาญในหลาก inhumanity สีดำ แม่สังเกตว่า "โรง" ค่อย ๆ ปรับตัวเองกับชะตากรรมของเขา "เขาเข้าใจสิ่งทั้งหมด เธอกล่าวว่า "เขาเข้าใจว่า เขาได้รับเกียรติในที่อื่น ๆ อีกมากมายไม่ แต่ถ้าไม่ได้มีวินตันนิคกี้ ไม่มีเราจะได้"สาเหตุแท้จริงว่า พ่อของเธออยากให้เธอเขียนหนังสือของเธอ บาร์บาร่าวินตันเขียน ได้ไม่ดังนั้นคนจะบูชาเขาเป็นพระเอก หรือยังมองย้อนหลัง จุด เขาสักหลาด เป็นคนธรรมดาควรรับรู้ว่า "พวกเขา เกินไป สามารถทำ ethicall

Results (Thai) 2:

ครั้งแรกที่ผมได้พบกับนิโคลัสวินตัน - ก่อนที่เขาเป็น "นิโคลัสเซอร์" และเป็นที่นับถือกันอย่างกว้างขวางสำหรับการบันทึกเด็กชาวยิวจากพวกนาซี -. มันไม่ได้เป็นไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งวินตันผู้ที่เสียชีวิต1 กรกฎาคมในวัยที่น่าอัศจรรย์ของ 106, ได้มา รับประทานอาหารค่ำที่บ้านพ่อแม่ของฉัน 'ใน Bethesda, Md. มันเป็นปี 1996 เพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้แม่ของฉันเป็นครั้งแรกได้เรียนรู้บทบาทของชายคนนี้เคยเล่นในการช่วยเหลือของเธอแล้ว 14 และน้องสาวสองคนของเธอจากสโลวาเกียนาซีและกลิ่นเหม็น ส่งไปเพื่อความปลอดภัยในอังกฤษ. บทบาทวินตันในการจัดระเบียบสิ่งที่ต่อมาเป็นที่รู้จักในฐานะ Kindertransports ไม่ได้มากับแสงจนกระทั่งปี 1988 ขอบคุณรายการโทรทัศน์บีบีซีที่เชื่อมต่อเขาเป็นครั้งแรกกับบางส่วนของเด็ก 669 ที่เป็นหนี้ชีวิตของพวกเขาไปให้เขา ปีถัดจากนั้นพ่อและแม่ของฉันได้พบกับเขาในกรุงลอนดอนที่การชุมนุมครั้งแรกของเด็ก Kindertransport. ที่เย็นพ่อแม่ของฉันมีความกระตือรือร้นที่จะได้ยินรายละเอียดของวิธีวินตันแล้วนายหน้าภาษาอังกฤษ 29 ปีได้ดึงออกมานี้ความสำเร็จที่น่าอัศจรรย์ . ก่อนที่จะมาถึงวินตันพ่อของฉันที่เคยหนีแคบ ๆ ของตัวเองจากเวียนนาในปี 1939 สั่งให้ฉันมั่นว่าเป็นนักข่าว - การฝึกอบรมวิชาชีพ -. มันเป็นงานของฉันที่จะวาดวินตันออกมาในเรื่อง[ภาพประกอบงด] ผม ที่ดีที่สุดของฉันได้ แต่วินตันไม่มีที่ติสุภาพในการที่ทางอังกฤษเลี่ยงคำถามของฉันจนในที่สุดผมก็ต้องหยุด มันเป็นที่น่าผิดหวัง แต่ในที่สุดฉันก็ต้องเคารพความปรารถนาของเขาเพื่อความเป็นส่วนตัว แม่ของฉันตอนนี้ 90 จำความรู้สึกแบบเดียวกับที่ แต่พ่อของฉันที่ไม่เป็นรอบที่จะนำเสนอรุ่นของเขาโกรธมากกับผม ความปรารถนาของเขาที่จะรู้ว่าเป็นที่มีประสิทธิภาพเพื่อ. โชคดีที่วินตันและฉันอยากจะพบกันอีกครั้งกว่าทศวรรษที่ผ่านมาต่อมาเมื่อผมไปกับแม่ของฉันแล้ว 83 และลูกสาวแล้ว 10 ปีของฉันไปเยี่ยมเขาที่บ้านของเขาใน อังกฤษ เขาเป็นชายหนุ่มที่ 99 จากนั้นก็อาศัยอยู่กับตัวเขาเองและยังคงขับรถ เราพาเขาไปรับประทานอาหารกลางวันที่ผับใกล้เคียงว่าเขาเตือนเราว่า "หรู" และหลังจากนั้นเขาตามใจฉันโดยให้ฉันคุยกับเขาสำหรับชิ้นส่วนที่ออกอากาศอยู่ NPR เขาเป็นคนที่ตลกและคม เมื่อผมบอกว่าแม่ของฉันก็คือ "เด็ก" ของเขาผมเป็นหลานของเขาและลูกสาวของฉันคือหลานที่ดีของเขาเขาเอามันกรุณา แต่ลูกสาวของฉันเป็นคนหนึ่งที่หลงใหลในเสน่ห์เขา ผมจำได้ว่าเขาสัญญาว่าทางเลือกที่ดีของเธอสำหรับ "พุดดิ้ง" หลังอาหารกลางวัน. ขอขอบคุณที่เยี่ยมชม - เช่นเดียวกับไดอารี่ที่เขียนขึ้นโดยลูกสาวของวินตันบาร์บาร่าถ้ามันเป็นไปไม่ได้ ... ไม่ได้ด้วยความร่วมมือของเขา - ฉันต้องมาทำความเข้าใจ ความเงียบของเขา ในส่วนที่เขาก็เป็นคนที่ส่วนตัวสับสนจากความสนใจที่กำลังอาบน้ำอยู่กับเขาและไม่สบายใจกับความคิดที่ว่าตอนเดียวในชีวิตของเขาควรกำหนดว่าเขาเป็นใคร นอกจากนี้เขายังไม่คิดว่าเขาสมควรได้รับเครดิตมากดังนั้นเมื่อคนอื่น ๆ ที่ทำงานร่วมกับเขาและเอาความเสี่ยงมากขึ้นไม่ได้อาศัยอยู่ nough ยาวที่จะเห็นผลงานของพวกเขา recignized และบางทีเขาอาจจะมาหลอกหลอนเพราะเขาล้มเหลวที่จะประหยัดอีก 250 ช่วยเหลือเด็กที่ถูกบล็อกโดยพวกนาซีในวันมากถ้าเดินทางของพวกเขา เกือบทั้งหมดเชื่อว่าจะต้องถูกฆ่าตาย. ในฐานะที่เป็นชื่อเสียงของเขาเพิ่มขึ้นวินตันก็กลายเป็นความผิดหวังจากการบิดเบือนของเรื่องที่ได้ดำเนินการค้างไว้ - บรรเจิดและการปรุงแต่งว่าเขาอาจจะไม่ได้ถูกต้อง "มันจะกลายเป็นเรื่องยากมากในบางครั้ง" เขากล่าวด้วยความผิดหวัง "เพราะเวลาที่หนังสือพิมพ์พูดอะไรทุกพวกเขาเพิ่มนิด ๆ หน่อย ๆ ของพวกเขาเอง. มันทำให้ฉันสมบูรณ์ปฏิเสธศรัทธาในประวัติศาสตร์." ในแทบทุกข่าวร้ายเรื่องที่ถูกถ่ายทอด วินตันเป็นที่เจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อให้เขาไม่เคยบอกภรรยาของเขาเกี่ยวกับบทบาทของเขาในการจัด Kindertransports เธอได้ค้นพบเรื่องที่สนใจในห้องใต้หลังคาพร้อมด้วยรายชื่อและรูปถ่ายของเด็กที่ได้รับการบันทึกไว้. ในฐานะที่เป็นเรื่องที่จะไปวินตันบอกเธอจะโยนมันออกไป "คุณไม่สามารถโยนเอกสารเหล่านั้นออกไป" เธอตอบตามรุ่นของเรื่องที่ปรากฏแม้ในวินตันของนิวยอร์กไทม์สมรณกรรม "พวกเขาเป็นชีวิตของเด็ก." เธอตั้งแล้วในการเคลื่อนไหวเหตุการณ์ที่นำไปสู่การโปรแกรมบีบีซีที่วินตันในที่สุดก็มาใบหน้าเพื่อใบหน้าที่มีหลายสิบของเด็กในขณะนี้ผู้ใหญ่. มันเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมบอกว่าในที่อื่น ๆ ในอำนาจแห่งความดีเป็น 2002 สารคดีโดยสาธารณรัฐเช็อำนวยการสร้างภาพยนตร์ Matej Minac แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นความจริง วินตันบอกว่าเขายาวเชื่อว่าเรื่องที่สนใจซึ่งได้มอบให้กับเขาโดย บริษัท ร่วมที่ช่วยจัดกู้ภัยที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์และเขาได้พยายามที่จะหาบ้านที่เหมาะสมสำหรับมัน ปีที่ผ่านมาไม่มีใครแสดงความสนใจ ในฐานะที่เป็นลูกสาวของเขาบาร์บาร่าเขียนในหนังสือของเธอในที่สุดเขาก็แสดงให้เห็นว่ามันถึงประวัติศาสตร์แมกซ์เวลลิซาเบทที่กำลังจะแต่งงานกับโรเบิร์ตแมกซ์เวลบารอนหนังสือพิมพ์สีสันที่ยังเกิดขึ้นจะเป็นยิวเช็ก ดังนั้นบทความยาวเกี่ยวกู้ภัยถูกตีพิมพ์ในซันเดย์มิเรอในวันเดียวกันว่าเรื่องที่สนใจได้รับการให้ความสำคัญเป็นส่วนหนึ่งของการปรากฏตัวครั้งแรกของวินตันบีบีซีในปี 1988 เกี่ยวกับโปรแกรมที่เรียกว่านั่นคือชีวิต! วินตันได้ไปที่สตูดิโอคิดโฮสต์ จะพูดคุยเกี่ยวกับการช่วยเหลือในขณะที่เขานั่งอยู่โดยไม่ระบุชื่อในกลุ่มผู้ชม ภรรยาของเขาครีตไม่ได้มาพร้อม "พวกเขาจริงๆมีความคิดสิ่งที่อยู่ในร้านไม่มี" บาร์บาร่าจะเขียนต่อมาอธิบายการแสดงเป็น "ซุ่มของผู้บริสุทธิ์ไม่สงสัย." ที่บ้านแม่ของเธอดู "ตกใจ" เป็นวินตันที่ได้รับการขึ้นมาเพื่อปกปิดอารมณ์ของเขาพยายามที่จะเช็ดน้ำตาสุขุมในขณะที่เขาถูกนำไปสองของ "เด็ก" นั่งอยู่บนด้านข้างของเขาอย่างใดอย่างหนึ่ง. แม้จะมี เจียมเนื้อเจียมตัวของแท้ของเขาสมควรได้รับเกียรติวินตันทุกที่เขาได้รับซึ่งรวมถึงในที่สุดอัศวิน นี่คือเรื่องราว unembellished ที่ผมเข้าใจมันในปี 1938 ในขณะที่เขากำลังจะออกจากวันหยุดสกีเพื่อนในปรากขอให้เขามาช่วยกับวิกฤตที่กำลังบูมมี วินตันไปพบผู้ลี้ภัยที่หมดหวัง - ชาวยิวและอื่น ๆ - ที่หนีเป็นพวกนาซีเริ่มที่จะรุกล้ำในดินแดนของสาธารณรัฐเช็ก. อื่น ๆ อยู่แล้วในที่ทำงาน - นำโดยผู้หญิงคนหนึ่งที่โดดเด่นถึงขนาด Warriner ชื่อ - ที่จะช่วยต่อต้านที่ได้ทำมัน ปราก แต่ยังคงถูกติดตามโดยตัวแทนของฮิตเลอร์ วินตันตระหนักดีถึงชะตากรรมที่รอคอยมาชาวยิวพบพ่อแม่ที่ถาม: ถ้าพวกเขาไม่สามารถได้รับการช่วยเหลืออาจจะทำบางสิ่งบางอย่างสำหรับเด็กของพวกเขาหลังจากที่รู้จักกันมานานเรื่องนี้ฉันรู้สึกประหลาดใจด้วยน้ำตาที่ผุดตาของฉันเมื่อฉันอ่านในหนังสือของบาร์บาร่าของตัวอักษรที่วินตันเขียนถึงแม่ของเขาในเดือนมกราคม 1939 ไปยังจุดสิ้นสุดของสิ่งที่ควรจะเข้าพักสองสัปดาห์ของเขาในกรุงปราก เขาถามว่า "คุณสามารถไปที่ส่วนตรวจคนเข้าเมืองของสำนักงานบ้านและหาสิ่งที่มีความจำเป็นในการค้ำประกันที่จะนำเด็กเข้ามาในประเทศได้หรือไม่" ว่าประโยคง่ายๆตั้งในการเคลื่อนไหวเหตุการณ์ที่นำไปสู่การอยู่รอดของครอบครัวของฉันและนับพันคนอื่น ๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ในวันนี้เพราะวินตันตัดสินใจที่จะดำเนินการ คำขวัญของเขาซึ่งเขานำไปใช้ดำเนินการด้านมนุษยธรรมตลอดชีวิตของเขายาวเป็น: "ถ้าสิ่งที่ไม่เป็นไปไม่ได้แล้วจะต้องมีวิธีการที่จะทำมัน." [ภาพประกอบงด] เมื่อมีข่าวออกมาว่าเขากำลังพยายามที่จะช่วยชีวิตเด็ก พ่อแม่เรียงรายขึ้นไปดูที่โรงแรมวินตันของเขาในกรุงปราก เขาเป็นคนที่เดินผ่านตัวแทนนาซีรวมทั้งหญิงสาวคนหนึ่งที่ทำงานให้กับกาชาดซึ่งเป็นสายลับให้กับเยอรมันที่ วินตันเร็ว ๆ นี้กลับไปยังกรุงลอนดอนและตั้งค่าเกี่ยวกับการหาครอบครัวที่จะใช้ในเด็ก เพื่อความเศร้าโศกนิรันดร์ของประเทศอื่น ๆ รวมทั้งสหรัฐปฏิเสธที่จะยอมรับแม้แต่คนเดียว สหราชอาณาจักรก็เต็มใจที่จะรับเด็กให้มีครอบครัวยินดีที่จะใช้พวกเขาในและวาง£ 50 - เทียบเท่าหลายพันดอลลาร์ในวันนี้ - เพื่อให้แน่ใจว่าเด็กจะกลับบ้านหลังสงคราม เช่นถ้าจะมีบ้านที่ใด ๆ ของพวกเขาจะกลับมา. แม้หลังจากที่ฮิตเลอร์บุกสโลวาเกียมีนาคม 1939 หลาย บริษัท ร่วมวินตันยังคงปรากสะดุดตาเป็นคนกล้าหาญชื่อเทรเวอร์ Chadwick ที่ต้องเผชิญกับอันตรายส่วนบุคคลที่ดีที่จะดำเนินการให้เด็กลง รถไฟ เขามีวิธีการพูดคุยหวานหัวท้องถิ่นของนาซีเป็นเช่นเดียวกับการปลอมเอกสารและทำสิ่งที่เป็นสิ่งจำเป็น Chadwick - ผู้ที่เสียชีวิตในปี 1970 นานก่อนที่จะเล่าเรื่องราวของ Kindertransports ที่ถูกบันทึกไว้จากความสับสน - เป็นหนึ่งในผู้ที่วินตันเชื่อว่าไม่เคยได้รับเครดิตที่พวกเขาสมควรได้รับ. วิธีปู่ย่าตายายของฉันเคยคิดว่าจะส่งบุตรหลานไปมีในตัวเอง ปาฏิหารณ์. พวกเขาอาศัยอยู่ในจุดเล็ก ๆ ของหมู่บ้านในตอนนี้ก็คือสโลวาเกียกว่า 300 ไมล์จากกรุงปรากและเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านที่มีการใช้น้ำและไฟฟ้า พวกเขามีโทรศัพท์ไม่มี ผ่านมากในวัยเด็กของแม่ของฉันข่าวถูกแพร่กระจายโดยการป่าวประกาศเมือง แต่ลุงแม่ของฉัน Heino เคยอาศัยและทำงานอยู่ในกรุงเบอร์ลินและได้ดูโดยตรงที่ภัยคุกคามนาซี ต้องย้ายไปลอนดอนเขาได้เรียนรู้ของโปรแกรมวินตันและกระตุ้นน้องสาวของเขา - คุณยายของฉัน Sidonia -. ที่จะได้รับสามสาวของเธอออกจากประเทศสมาชิกของครอบครัวที่อยู่ข้างหลังก็ถูกส่งไปค่ายกักกัน แม่ของฉันเก่าญาติ Linka, ที่อาศัยอยู่ข้ามพรมแดนในโปแลนด์ดูเป็นลูกสาววัย 5 ขวบของเธอได้รับคำสั่งให้เดินลงไปที่กระดานกว่าหลุมแล้วยิง Linka รอดชีวิตจากสงคราม แต่จบวันของเธอในสถาบันโรคจิต ปู่ย่าตายายของฉันเช่นที่พวกเขาถูกบรรจุลงบนรถไฟมุ่งหน้าไปสู่ความตายที่ค่ายขุดรากถอนโคน Majdanek ในโปแลนด์ในปี 1942 ที่แน่นอนก็ขอบคุณที่สามปีก่อนหน้านี้พวกเขาได้ส่งฟูมฟายสาวของพวกเขาที่อยู่ห่างไกล. [ภาพประกอบงด] ดังนั้นวินตันเป็น วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ แต่อึดอัดเขาอาจจะได้รับในบทบาทที่ เมื่อเวลาผ่านไปดูเหมือนว่าเขาจะลาออกจากตำแหน่งตัวเองให้เกียรติ ผู้รอดชีวิตเหมือนแม่ของฉันต้องการการเชื่อมต่อกับเขาเพื่อหารังสีของความมีคุณธรรมและความกล้าหาญในการขยายสีดำของความโหดเหี้ยม แม่ของฉันสังเกตเห็นว่า "นิคกี้" ค่อยๆคืนดีตัวเองกับชะตากรรมของเขา "เขาเข้าใจสิ่งที่ทั้ง" ที่เธอบอกว่า "เขาเข้าใจว่าเขาได้รับความรุ่งโรจน์สำหรับสิ่งที่คนอื่น ๆ ได้. แต่ถ้ามีก็ไม่ได้รับความนิคกี้วินตันไม่มีเราจะได้รับการบันทึกไว้." เหตุผลที่แท้จริงว่าพ่อของเธออยากให้เธอเขียนหนังสือของเธอบาร์บาร่า วินตันเขียนไม่ได้ดังนั้นคนที่จะนมัสการพระองค์เป็นวีรบุรุษหรือยังคงมองย้อนหลัง จุดที่เขารู้สึกว่าเป็นคนธรรมดาที่ควรตระหนักว่า "พวกเขาก็สามารถทำหน้าที่ ethicall

Results (Thai) 3:

เมื่อแรกที่ผมได้พบกับนิโคลัส วินตัน ก่อนที่เขา " เซอร์นิโคลัส " และเป็นที่เคารพสำหรับช่วยเด็กชาวยิวจากนาซี . . . มันไม่ได้ไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งดี

วินตัน ที่เสียชีวิตเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม ที่อายุที่น่าอัศจรรย์ของ 106 มาทานข้าวที่บ้านพ่อแม่ ในเบเทสดา , แมรี่แลนด์เป็น 1996 เพียงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ แม่ของฉันเป็นครั้งแรก ได้เรียนรู้บทบาทของชายผู้นี้ได้ เล่นอยู่ช่วยเธอ แล้ว 14และสองพี่น้องจากนาซีรบกวนเชคและส่งพวกเขาเพื่อความปลอดภัยในอังกฤษ

วินตัน บทบาทในการจัดอะไรมาเป็นที่รู้จักกันเป็น kindertransports ไม่ได้เข้ามาจนถึงปี 1988 ขอบคุณไปยังโทรทัศน์บีบีซีโปรแกรมที่เชื่อมต่อกับเขาเป็นครั้งแรก กับบางส่วนของเด็กที่เป็นหนี้ชีวิตเธอของพระองค์ ปีต่อไปนี้