Dongwan stared at Minwoo in aghast

Dongwan stared at Minwoo in aghast and could barely comprehend what was going on. The shorter guy sat on the sofa, tears going down his cheeks.
“Are you sure?” Dongwan interrogated.
“Very.”
“Oh my god…”
The younger man plodded towards the couch, and slumped down next to the main dancer, who was holding a stick between his small fingers. He was staring at the emptiness, but once in a while glanced at the device in his hand hoping to see some other result.
“What are we going to do Wannie?” Minwoo sobbed.
“We will keep it.”
“But…”
“Don’t worry, sweet cheeks.” The younger guy stroked the pink cheek. “This kid will be the luckiest kid in the world.”

Results (Thai) 1:

Dongwan จ้องไปที่ Minwoo ใน aghast และอาจแทบไม่เข้าใจสิ่งเกิดขึ้น ผู้ชายสั้นนั่งบนโซฟา น้ำตาไปลงแก้มของเขา"คุณแน่ใจหรือไม่" Dongwan ซักฟอก"มากขึ้น""โอ้ พระเจ้า..."คนอา plodded ไปทางโซฟา และ slumped ลงติดหลักนักเต้น ที่ได้จับติดระหว่างนิ้วมือเล็ก ๆ ของเขา เขาถูกจ้องสิ่งที่ว่างเปล่า แต่ glanced ครั้งในขณะที่อุปกรณ์ในมือของเขาหวังที่จะเห็นผลบาง"ที่เรากำลังจะทำ Wannie" Minwoo sobbed"เราจะให้มัน""แต่...""ไม่ต้องกังวล แก้มหวาน" คนอายุแบบขีดลงแก้มสีชมพู "เด็กนี้จะได้เด็ก luckiest ในโลก"

Results (Thai) 2:

ดงวานจ้องที่มินวูในตกตะลึงและแทบจะไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น คนที่แต่งตัวประหลาดที่สั้นกว่านั่งอยู่บนโซฟาที่น้ำตาจะลงแก้มของเขา.
"คุณแน่ใจหรือไม่?" ดงวานสอบปากคำ.
"มาก."
"โอ้พระเจ้าของฉัน ... "
ชายหนุ่ม plodded ต่อที่นอนและทรุดลงถัดจากนักเต้นหลัก ที่ถือติดระหว่างนิ้วมือเล็ก ๆ ของเขา เขาได้รับการจ้องมองที่ว่างเปล่า แต่ครั้งในขณะที่เหลือบมองไปที่อุปกรณ์ในมือของเขาหวังที่จะเห็นบางส่วนผลอื่น ๆ .
"เรามีอะไรจะทำ Wannie?" มินอูสะอื้น.
"เราจะให้มัน."
"แต่ ... "
"ไม่ต้องห่วงแก้มหวาน." ผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าลูบแก้มสีชมพู "เด็กคนนี้จะเป็นเด็กที่โชคดีที่สุดในโลก."

Results (Thai) 3:

ดงวานมองมินวูที่น่าสะพรึงกลัว และอาจเพิ่งจะเข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น สั้นกว่าผู้ชายนั่งอยู่บนโซฟา น้ำตาจะลงอาบแก้มของเขา .
" คุณแน่ใจหรือไม่ ? " ดงวานสอบสวน .
" มาก "

" โอ้พระเจ้า . . . . . . . " น้องผู้ชาย plodded กับโซฟาและทรุดตัวลงข้างๆ นักเต้นหลักที่ถือติดระหว่างนิ้วมือเล็ก ๆ เขาจ้องมองความว่างเปล่า ,แต่เมื่อเห็นอุปกรณ์ในมือของเขาหวังที่จะเห็นผลอื่น ๆ .
" เราจะทำยังไง wannie ? " มินวูสะอื้น .
" เราจะเก็บมันไว้ "
" แต่ . . . . . . . "
" ไม่ต้องห่วง หวานแก้ม " ชายหนุ่มลูบแก้มสีชมพู " เด็กคนนี้เป็นเด็กที่โชคดีที่สุดในโลก”