The flavonoid content of 11 vegetab

The flavonoid content of 11 vegetables from west Java, Indonesia
varied from 0.3 to 143 mg/100 g fw (4.0–832 mg/100 g dw) (Table
3). S. androgynus (L) Merr, C. caudatus H.B.K., and P. pinnata had
1.5-fold or more flavonoids than the remaining vegetables. Quercetin
and kaempferol comprised 60% or more of the flavonoids in the
vegetables analysed, while myricetin, luteolin, and apigenin were
less abundant. The values in the present study are in range of the
USDA flavonoid values for western green leafy vegetables such as
312, 6, and 3 mg/100 g fw for parsley, spinach, and iceberg lettuce
respectively (USDA, 2007).
The present study is apparently the first report of quantitative
flavonoid profiles for seven vegetables, including P. indica Less., T.
triangulare (Jacq.) Willd., Pilea melastomoides (Poir.) Bl., C. caudatus
H.B.K., Nothopanax scutellarius (Burm.f.) Merr, Etlingera elatior
(Jack) R.M.Sm, and P. pinnata. Flavonoid from P. indica Less. was
81% quercetin, with lesser amounts of myricetin and kaempferol.
T. triangulare (Jacq.) Willd. flavonoid was 90% kaempferol, with lesser
amounts of quercetin. P. melastomoides (Poir.) Bl., N. scutellarius
(Burm.f.) Merr, E. elatior (Jack) R.M.Sm, and P. indica Less. had flavonoid
content ranging from 1.18 to 6.39 mg/100 g fw. C. caudatus
H.B.K. and P. pinnata could significantly contribute to dietary flavonoid
intake when consumed, as they had 50% more than the USDA
value for kale, a high-flavonoid western vegetable (USDA, 2007).
The levels of flavonoids reported here are in range of previous
analysis. Spina and others (2008) reported that wild and cultivated
purslane had 0.46–0.54 mg quercetin/100 g dw. The same work
also detected luteolin at 1.0–4.3 mg/100 g dw in purslane,
although we did not (LOD of 0.04 mg/100 g). Viera, Grayer, and Paton
(2003) reported Ocimum americanum L. cultivars had 10–
749 mg flavonoids/100 g dw. Miean and Mohamed (2001) reported
S. androgynus had 78.5 mg/100 g dw flavonoids, mainly as quercetin
and kaempferol, although we observed nearly 10-fold greater
content in the same species. This difference may be attributed to
differences in extraction and hydrolysis times and temperatures
(1 h at 50 C compared to 2 h at 90 C), or the aforementioned preharvest
factors such as climate, geography, or agronomic practices.
When consumed regularly, these vegetables may contribute a
significant amount of flavonoid to the Indonesian diet, supplying
approximately 0.08–36 mg for a 25 g (1 cup) serving. The flavonoid
contents of west Javanese vegetables are in the range with
western green leafy vegetables, and all but three of the vegetables
in the present study have higher flavonoid content than the 1–
3 mg flavonoid/100 g fw reported for western lettuce varieties
(USDA, 2007). Generous intakes of flavonoid are correlated to
health benefits such as lower risk of chronic conditions such as cardiovascular
disease, stroke, and some cancers (Cutler et al., 2008;
Geleijnse, Launer, Hofman, Pols, & Witteman, 1999; Keli, Hertog,
Feskens, & Kromhout, 1996). Flavonoid fractions from Chromolaena
odorata were antipyretic in rats (Owoyele et al., 2008). Similarly,
flavonoid-containing vegetables such as S. androgynus (L) Merr
and P. indica (Less.) less have antipyretic uses in Indonesian traditional
medicine. Therefore, the analysis of potential flavonoid intake
and antioxidant activity from these vegetables warrants
further investigation to the mechanism(s) of action of the Indonesian
traditional medicinal uses of these vegetables.
A

Results (Thai) 1:

เนื้อหา flavonoid ผัก 11 จากชวาตะวันตก อินโดนีเซียแตกต่างกันจาก 0.3 143 มิลลิกรัม/100 g fw (4.0-832 mg/100 g dw) (ตาราง3) หวานบ้าน S. (L) Merr, C. caudatus H.B.K. และ P. pinnataอย่าง น้อย 1.5-fold flavonoids กว่าผักที่เหลือ Quercetinและ kaempferol ประกอบด้วย 60% หรือมากกว่าของ flavonoids ในการผัก analysed ขณะ myricetin, luteolin และ apigeninน้อยมาก ค่าในการศึกษาปัจจุบันอยู่ในช่วงของการค่า flavonoid จากตะวันตกผักใบเขียวเช่น312, 6 และ 3 mg/100 g fw สำหรับผักชีฝรั่ง ผักโขม ผักกาดหอมภูเขาน้ำแข็งตามลำดับ (จาก 2007)การศึกษาปัจจุบันเห็นได้ชัดว่าเป็นรายงานแรกของเชิงปริมาณโพรไฟล์ flavonoid สำหรับผักเจ็ด รวม P. indica น้อย. ต.triangulare (Jacq) Willd. Pilea melastomoides (Poir) Bl., C. caudatusH.B.K., Nothopanax scutellarius (แต่งกลิ่น) Merr ดาหลา(แจ็ค) R.M.Sm และ P. pinnata Flavonoid จาก P. indica น้อย ถูกquercetin 81% มีจำนวนน้อยกว่าของ myricetin และ kaempferolต. triangulare (Jacq) Willd flavonoid มี kaempferol 90% มีน้อยกว่าจำนวน quercetin P. melastomoides (Poir) Bl., scutellarius ตอนเหนือ(แต่งกลิ่น.) Merr, E. elatior (Jack) R.M.Sm และ P. indica น้อย มี flavonoidเนื้อหาตั้งแต่ 1.18 fw 6.39 มิลลิกรัม/100 กรัม C. caudatusH.B.K. และ P. pinnata สามารถอย่างมีนัยสำคัญนำไปสู่อาหาร flavonoidบริโภคเมื่อใช้ มี 50% มากกว่าจากการค่าสำหรับคะน้า flavonoid สูงผักตะวันตก (จาก 2007)ระดับของ flavonoids รายงานอยู่ที่นี่ในช่วงก่อนหน้านี้วิเคราะห์ บูลและอื่น ๆ (2008) รายงานว่า ป่า และ cultivatedpurslane มี 0.46 – 0.54 มิลลิกรัม quercetin/100 g dw งานเดียวกันนอกจากนี้ยัง ตรวจพบ luteolin ที่ 1.0 – 4.3 มิลลิกรัม/100 g dw ใน purslaneถึงแม้ว่าเราไม่ (ลอดของ 0.04 มิลลิกรัม/100 กรัม) Viera, Grayer และ Patonamericanum L. สกุลกะเพรา-โหระพา (2003) รายงานพันธุ์ได้ 10 –749 มิลลิกรัม flavonoids/100 g dw Miean และ Mohamed (2001) รายงานหวานบ้าน S. ได้ 78.5 mg/100 g dw flavonoids เป็น quercetinkaempferol และแม้ว่าเราสังเกตเกือบ 10-fold มากกว่าเนื้อหาในสปีชีส์เดียวกัน ความแตกต่างนี้อาจเกิดจากความแตกต่างของอุณหภูมิและเวลาแยกและไฮโตรไลซ์(1 h ที่ 50 C เทียบกับ h 2 ที่ 90 C), หรือ preharvest ดังกล่าวปัจจัย เช่นสภาพอากาศ ภูมิประเทศ ลักษณะทางปฏิบัติเมื่อใช้เป็นประจำ อาจนำผักเหล่านี้เป็นอย่างมีนัยสำคัญจำนวน flavonoid อาหารอินโดนีเซีย ขายประมาณ 0.08-36 มิลลิกรัมสำหรับการให้บริการ 25 กรัม (1 ถ้วย) Flavonoidเนื้อหาผักชวาตะวันตกอยู่ในช่วงที่มีผักสีเขียวเชิญตะวันตก และทั้งหมด แต่สามของผักในการศึกษาปัจจุบันมีเนื้อหาระดับสูง flavonoid มากกว่า 1 –มิลลิกรัม 3 flavonoid/100 g fw รายงานสำหรับพันธุ์ผักกาดตะวันตก(จาก 2007) ภาคน้ำใจของ flavonoid มี correlated กับสุขภาพประโยชน์เช่นเงื่อนไขความเสี่ยงต่ำของโรคเช่นหลอดเลือดหัวใจได้โรค จังหวะ และโรคมะเร็งบางอย่าง (Cutler et al., 2008Geleijnse, Launer แช็ต Pols, & Witteman, 1999 Keli, HertogFeskens, & Kromhout, 1996) เศษ flavonoid จาก Chromolaenaodorata antipyretic ในหนู (Owoyele et al., 2008) ได้ ในทำนองเดียวกันflavonoid ที่ประกอบด้วยผักเช่น S. หวานบ้าน (L) Merrและ P. indica (น้อยกว่า) มีใช้ antipyretic น้อยในแบบอินโดนีเซียยา ดังนั้น การวิเคราะห์ปริมาณ flavonoid ที่มีศักยภาพและกิจกรรมการต้านอนุมูลอิสระจากผักเหล่านี้วอร์แรนต์สอบสวนเพิ่มเติมเพื่อ mechanism(s) ของการกระทำของอินโดนีเซียที่ใช้ยาแบบดั้งเดิมของผักเหล่านี้A

Results (Thai) 2:

เนื้อหา flavonoid 11 ผักจากตะวันตกอินโดนีเซีย
แตกต่างกัน 0.3-143 มิลลิกรัม / 100 กรัมน้ำจืด (4.0-832 มิลลิกรัม / 100 กรัม DW) (ตารางที่
3) S. androgynus (L) Merr, C. caudatus HBK และ P. pinnata มี
1.5 เท่าหรือมากกว่า flavonoids กว่าผักที่เหลือ Quercetin
และเฟอรอลประกอบด้วย 60% หรือมากกว่าของ flavonoids ใน
ผักวิเคราะห์ในขณะที่ myricetin, luteolin และ apigenin มี
น้อยมาก ค่าในการศึกษาครั้งนี้อยู่ในช่วงของ
USDA ค่า flavonoid สำหรับผักใบเขียวตะวันตกเช่น
312, 6, 3 และมก. / 100 กรัม FW สำหรับผักชีฝรั่งผักโขมและผักกาดแก้ว
ตามลำดับ (USDA 2007).
การศึกษาครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นรายงานแรกของปริมาณ
โปรไฟล์ flavonoid เจ็ดผักรวมทั้ง P. indica หักต.
triangulare (Jacq.) Willd. Pilea melastomoides (Poir.) Bl., C. caudatus
H.BK, Nothopanax scutellarius (Burm .f.) Merr, ดาหลา
(แจ็ค) RMSm และ P. pinnata Flavonoid จาก P. indica หัก เป็น
81% quercetin มีจำนวนน้อยของ myricetin และเฟอรอ.
T. triangulare (Jacq.) เทพา flavonoid เป็น 90% เฟอรอลที่มีน้อยกว่า
ปริมาณของสาร quercetin P. melastomoides (Poir.) Bl. เอ็น scutellarius
(Burm.f. ) Merr, อี elatior (แจ็ค) RMSm และ P. indica หัก มี flavonoid
เนื้อหาตั้งแต่ 1.18-6.39 มิลลิกรัม / 100 กรัมน้ำจืด C. caudatus
H.BK และพี pinnata อย่างมีนัยสำคัญอาจนำไปสู่ ​​flavonoid อาหาร
บริโภคเมื่อบริโภคเช่นที่พวกเขามี 50% มากกว่า USDA
ค่าสำหรับผักคะน้าผักสูง flavonoid ตะวันตก (USDA 2007).
ระดับของ flavonoids รายงาน ที่นี่อยู่ในช่วงก่อนหน้านี้
การวิเคราะห์ Spina และอื่น ๆ (2008) รายงานว่าป่าและการปลูกฝัง
purslane มี 0.46-0.54 มิลลิกรัม quercetin / 100 กรัม DW งานเดียวกัน
นี้ยังตรวจพบ luteolin ที่ 1.0-4.3 มิลลิกรัม / 100 กรัม DW ใน purslane,
ถึงแม้ว่าเราไม่ได้ (LOD 0.04 มก. / 100 กรัม) เบีย, Grayer และปาตัน
(2003) รายงานพันธุ์ Ocimum americanum ลิตรมี 10-
749 มิลลิกรัม flavonoids / 100 กรัม DW Miean และโมฮาเหม็ (2001) รายงาน
S. androgynus มี 78.5 มิลลิกรัม / 100 กรัม flavonoids DW ส่วนใหญ่เป็น quercetin
และเฟอรอแม้ว่าเราจะสังเกตเห็นเกือบ 10 เท่ามากขึ้น
เนื้อหาในสายพันธุ์เดียวกัน ความแตกต่างนี้อาจจะนำมาประกอบกับ
ความแตกต่างในการสกัดและเวลาการย่อยสลายและอุณหภูมิ
(1 ชั่วโมงที่อุณหภูมิ 50 องศาเซลเซียสเมื่อเทียบถึง 2 ชั่วโมงที่อุณหภูมิ 90 C) หรือโรคโดยใช้อาหารดังกล่าว
ปัจจัยเช่นสภาพภูมิอากาศภูมิศาสตร์หรือการปฏิบัติทางการเกษตร.
เมื่อบริโภคเป็นประจำ, ผักเหล่านี้ อาจนำ
จำนวนมากของ flavonoid กับอาหารอินโดนีเซียจัดหา
ประมาณ 0.08-36 มิลลิกรัม 25 กรัม (1 ถ้วย) ให้บริการ flavonoid
เนื้อหาของผักชวาตะวันตกอยู่ในช่วงที่มี
ผักใบเขียวตะวันตกและทั้งหมด แต่สามของผัก
ในการศึกษาครั้งนี้มีเนื้อหา flavonoid สูงกว่า 1-
3 มก flavonoid / 100 กรัม FW รายงานสำหรับพันธุ์ผักกาดหอมตะวันตก
(USDA 2007) การบริโภคใจกว้างของ flavonoid มีความสัมพันธ์เพื่อ
ประโยชน์ต่อสุขภาพเช่นการลดความเสี่ยงของโรคเรื้อรังเช่นโรคหัวใจและหลอดเลือด
โรคหลอดเลือดสมองและโรคมะเร็งบางชนิด (มีดและคณะ, 2008;.
Geleijnse, Launer, Hofman, Pols และ Witteman 1999; Keli, เฮอ ,
Feskens และ Kromhout, 1996) เศษส่วน Flavonoid จาก Chromolaena
odorata เป็นไข้ในหนู (Owoyele et al., 2008) ในทำนองเดียวกัน
ผัก flavonoid ที่มีเช่นเอ androgynus (L) Merr
และ indica P. (หัก.) น้อยมีการใช้ลดไข้ในแบบดั้งเดิมของอินโดนีเซีย
ยา ดังนั้นการวิเคราะห์ของปริมาณที่มีศักยภาพ flavonoid
และสารต้านอนุมูลอิสระจากผักเหล่านี้ใบสำคัญแสดงสิทธิ
ที่จะตรวจสอบต่อไปกลไก (s) ของการกระทำของอินโดนีเซีย
ใช้ยาแบบดั้งเดิมของผักเหล่านี้.

Results (Thai) 3:

ฟลาโวนอยด์ที่เนื้อหาผักจากชวาตะวันตก ประเทศอินโดนีเซีย
หลากหลายตั้งแต่ 0.3 ถึง 143 มิลลิกรัม / 100 กรัม ( จาก FW 4.0 มิลลิกรัม / 100 กรัม ( แห้ง ) ( โต๊ะ
3 ) เอส androgynus ( L ) Merr . . . caudatus h.b.k. และ P . 2543 ได้
1.5-fold หรือมากกว่าสารฟลาโวนอยด์กว่าผักที่เหลือ และ quercetin
แคมเฟอรอลประกอบด้วย 60% หรือมากกว่าของฟลาโวนอยด์ในผัก
วิเคราะห์ในขณะที่ไมริซีทินลูทิโอลินและพิจีนิน (
,มากน้อย คุณค่าในการศึกษาอยู่ในช่วงของค่า
USDA ฟลาโวนอยด์ตะวันตก ผักใบเขียว เช่น
312 , 6 และ 3 mg / 100 g FW ผักชีฝรั่ง , ผักขม , และผักกาดแก้ว
ตามลำดับ ( USDA ) ) .
การศึกษาปัจจุบันจะเห็นได้ชัดว่า รายงานแรกของปริมาณฟลาโวนอยด์
โปรไฟล์ 7 ผัก รวมทั้งหน้า้น้อย . .
triangulare ( jacq Willd . ) .pilea melastomoides ( poir ) Bl . , C . caudatus
h.b.k. nothopanax , scutellarius ( Burm . f . ) Merr ดาหลา ,
( แจ็ค ) r.m.sm และ P . 2543 . ฟลาโวนอยด์จากหน้า้น้อยลง คือ
81% เควอซิติน มีจํานวนน้อยกว่า และเคมเฟอรอลไมริซีทิน .
T . triangulare ( jacq ) Willd . ฟลาโวนอยด์เป็น 90% แคมเฟอรอล มีจํานวนน้อยกว่า
ของเคอร์ . หน้า melastomoides ( poir Bl . . . ) , scutellarius
( Burm . f . ) Merr ,E . หอม ( แจ็ค ) r.m.sm และหน้าจากน้อย มีฟลาโวนอยด์
เนื้อหาตั้งแต่การ FW 6.39 1.18 มิลลิกรัม / 100 กรัม C . caudatus
h.b.k. . 2543 อย่างมีนัยสำคัญส่งผลให้ปริมาณฟลาโวนอยด์
เมื่อบริโภคอาหารเช่นที่พวกเขามีมากกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ มูลค่า USDA
คะน้า , ฟลาโวนอยด์สูงตะวันตก ( ผัก USDA , 2007 ) .
ระดับของ flavonoids รายงานที่นี่อยู่ในช่วงของการวิเคราะห์ก่อนหน้านี้

Spina และอื่น ๆ ( 2008 ) รายงานว่า ป่าปลูกมี 0.54 มิลลิกรัม 3
ผักเบี้ยและ quercetin / แห้ง 100 กรัม งานเดียวกัน
ยังตรวจพบลูทีโอลินที่ 1.0 – 4.3 มิลลิกรัม / 100 กรัมใน DW ผักเบี้ย
ถึงแม้ว่าเราไม่ได้ ( , LOD 0.04 มิลลิกรัม / 100 กรัม ) VIERA เกรเยอร์ และ Paton
( 2003 ) รายงานว่าจากการสังเกตอาคาร - L . พันธุ์มี 10 –
749 มิลลิกรัม สารฟลาโวนอยด์ / แห้ง 100 กรัม และ miean Mohamed ( 2001 ) รายงาน
S . androgynus มี 785 มิลลิกรัม / 100 กรัม ราคาเป็นหลัก และฟลาโวนอยด์ , quercetin
แคมเฟอรอล แต่เราสังเกตได้เกือบ 10 เท่ามากกว่า
เนื้อหาในสายพันธุ์เดียวกัน ความแตกต่างนี้อาจจะเกิดจากความแตกต่างในการสกัดและการย่อย

( 1 ชั่วโมง เวลาและอุณหภูมิที่ 50 องศาเซลเซียส เมื่อเทียบกับ 2 H ที่ 90 องศาเซลเซียส ) หรือใช้ preharvest
ปัจจัยต่างๆ เช่น สภาพภูมิอากาศ ภูมิประเทศ หรือทางปฏิบัติ
เมื่อใช้เป็นประจำผักเหล่านี้อาจมีส่วนร่วม
ปริมาณฟลาโวนอยด์ในอาหารอินโดนีเซีย ขาย
ประมาณ 0.08 – 36 มิลลิกรัมสำหรับ 25 กรัม ( 1 ถ้วย ) ถ้วย เนื้อหาฟลาโวนอยด์
ของเวสต์ชวาผักอยู่ในช่วงกับ
ผักใบเขียวตะวันตก และทั้งหมด แต่สามของผัก
ในการศึกษาสูงกว่าปริมาณฟลาโวนอยด์มากกว่า 1 –
3 มิลลิกรัม / 100 กรัม มีฟลาโวนอยด์แบบตะวันตกผักกาดหอมพันธุ์
( USDA , 2007 ) ใจกว้างและมีความสัมพันธ์ของฟลาโวนอยด์

สุขภาพเช่นการลดความเสี่ยงของโรคหัวใจและหลอดเลือด
เงื่อนไขเรื้อรังเช่น โรคหลอดเลือดสมอง และมะเร็งบางชนิด ( Cutler et al . , 2008 ;
geleijnse launer Hofman เปิดตัว , , , , witteman & , 1999 ; keli hertog feskens &
, , , kromhout , 1996 ) ฟลาโวนอยด์จาก chromolaena
เศษส่วนรวมทั้งหมดเป็นยาลดไข้ในหนูขาว ( owoyele et al . , 2008 ) โดย
ฟลาโวนอยด์ที่มีผัก เช่น เอส androgynus ( L ) Merr
. indica ( ไม่ ) น้อย มีการใช้ยาลดไข้ในยาแผนโบราณ
อินโดนีเซีย ดังนั้น การวิเคราะห์ศักยภาพของฟลาโวนอยด์และปริมาณสารต้านอนุมูลอิสระจากผัก

แสดงเพิ่มเติมตรวจสอบกลไก ( s ) ของการกระทำของอินโดนีเซีย
แบบดั้งเดิม การใช้ยาจากผักเหล่านี้ :