lower leverage and higher cash leve

lower leverage and higher cash levels can reduce the risk of insolvency. However,
Upneja and Dalbor (2001a) showed that restaurant firms with more short- than
long-term debt are more likely to go bankrupt, most likely due to a greater problem
with information asymmetry. Using a multiple-discriminant analysis model, Gu (2002)
showed that restaurant firms with lower earnings before interest and taxes and higher
total liabilities (i.e. debt-burdened) are candidates for bankruptcy. This argument was
supported by Kim and Gu (2006a, 2006b) and Youn and Gu (2009). Kim and Gu (2006b)
argued that what matters in restaurant bankruptcy is long-term debt; the more a firm
relies on debt financing, the higher its interest expenses, the lower the interest coverage
ratio, and the higher the probability of failure. Comparing Gu’s (2002)
multiple-discriminant analysis model of restaurant bankruptcy, Kim and Gu (2006b)
claimed that the logistic model is preferred because of its theoretical soundness,
although both models give similar results. Comparing a logistic regression model
predicting the failures of Korean lodging firms, Youn and Gu (2009) showed that the
artificial neural network model outperforms the logistic model in terms of reduced
Type II errors. They stated that interest coverage is the most important signal of
business failure in the Korean hotel industry.
Kim and Gu (2006a) argued that nonfinancial factors such as geographic
diversification and market segmentation may also help predict bankruptcy because
they are likely to influence the firm’s financial variables and, ultimately, performance.
Diener (2009) explained the regulatory changes in the bankruptcy code since the last
wave of hotel bankruptcies and suggested that the precipitous and concurrent drop in
real estate values and revenues has again raised the specter of insolvency for owners
and lenders. He argued that many other issues, such as utilities, critical vendors, and
taxes could influence this, as could owner-debt relations or favorable economic factors.
While some financial variables clearly signal firm failures and have been well
examined in previous studies, there is need for further investigation of non-financial
issues related to hospitality firm bankruptcy, such as those that have been conducted
in mainstream business (Wu, 2004).
5.2 Firm performance determinants
Firm performance has been a popular research variable. Depending on the context, it
can be measured from the accounting (such as ROA) and finance (stock returns)
perspectives, or a combination of both (such as Tobin’s q). Hospitality researchers have
been interested in what financial attributes lead to better performance. For example,
institutional shareholding and firm size are significant and positive determinants of
firm performance (as measured by a proxy for Tobin’s q) in both the restaurant and
casino industries, while debt has a positive performance impact on the latter only (Tsai
and Gu, 2007a; Tsai and Gu, 2007b). Mao and Gu (2008) indicated that financial
leverage and activity are significant determinants of performance (as measured by a
proxy for Tobin’s q) of US restaurants. They concluded that larger firms, with higher
liquidity, asset turnover, profitability, and faster growth, tend to have higher values.
Financial leverage has a significant but negative effect on restaurant firm performance,
implying that heavy indebtedness tends to reduce firm value in the capital market.
From the accounting perspective, Jung (2008) proposed the application of the Du
Pont ratio for operators to identify the true value drivers and simultaneously the use of
the WACC as the benchmark for performance. Canina and Carvell (2008) argued that

Results (Thai) 1:

ยกระดับล่างและระดับเงินสดสูงสามารถลดความเสี่ยงจากการล้มละลาย อย่างไรก็ตามUpneja และ Dalbor (2001a) แสดงให้เห็นว่าร้านอาหารบริษัทและเพิ่มเติมระยะสั้นกว่าหนี้ระยะยาวมีแนวโน้มที่เจ๊ง ส่วนใหญ่เนื่องจากปัญหามากขึ้นมีข้อมูล asymmetry ใช้รูปแบบการวิเคราะห์ discriminant หลาย กู (2002)แสดงให้เห็นว่า บริษัทอาหารกับลดกำไรก่อนดอกเบี้ยและภาษี และสูงกว่าหนี้สินรวม (เช่นหนี้เป็นภาระ) เป็นคนล้มละลาย อาร์กิวเมนต์นี้ถูกได้รับการสนับสนุน โดยคิม และกู (2006a, 2006b) และโสยูน และกู (2009) คิมและกู (2006b)โต้เถียงว่า สิ่งสำคัญในร้านล้มละลายเป็นหนี้ระยะยาว เพิ่มเติมบริษัทอาศัยหนี้เงิน สูงกว่าค่าใช้จ่ายของดอกเบี้ย ล่างคลุมดอกเบี้ยอัตราส่วน และสูงกว่าความเป็นไปได้ของความล้มเหลว เปรียบเทียบของกู (2002)รูปแบบการวิเคราะห์ discriminant หลายล้มละลายอาหาร คิมกู (2006b)อ้างแบบโลจิสติกที่ ถูกต้องเนื่องจากความสมบูรณ์ของทฤษฎีแม้ว่าทั้งสองรุ่นให้ผลคล้ายกัน เปรียบเทียบแบบจำลองการถดถอยโลจิสติกคาดการณ์ความล้มเหลวของบริษัทเกาหลีพัก โสยูนและกู (2009) พบว่าการแบบจำลองโครงข่ายประสาทเทียม outperforms แบบโลจิสติกในแง่ของลดพิมพ์ข้อผิดพลาดที่สอง พวกเขากล่าวว่า ดอกเบี้ยครอบคลุมสัญญาณสำคัญของความล้มเหลวของธุรกิจในอุตสาหกรรมโรงแรมเกาหลีคิมและกู (2006a) โต้เถียงว่า nonfinancial ปัจจัยเช่นภูมิศาสตร์วิสาหกิจและแบ่งตลาดอาจช่วยทำนายล้มละลายเนื่องจากพวกเขามักจะมีผลกระทบต่อบริษัทของตัวแปรทางการเงินและ สุด ประสิทธิภาพDiener (2009) อธิบายการเปลี่ยนแปลงกฎระเบียบในรหัสล้มละลายเนื่องจากล่าสุดคลื่นของการล้มละลายของโรงแรม และแนะนำว่า precipitous และพร้อมปล่อยในอสังหาริมทรัพย์มูลค่าและรายได้ได้อีกยก specter ของล้มละลายสำหรับเจ้าและผู้ให้กู้ เขาโต้เถียงให้ปัญหาอื่น ๆ เช่นสาธารณูปโภค ผู้จัดจำหน่ายที่สำคัญ และภาษีสามารถอิทธิพลนี้ เป็นสามารถเจ้าหนี้ความสัมพันธ์หรือปัจจัยทางเศรษฐกิจที่ดีใน ขณะที่บางตัวแปรทางการเงินอย่างชัดเจนของสัญญาณความล้มเหลวของบริษัทได้ดีตรวจสอบในการศึกษาก่อนหน้านี้ ไม่จำเป็นต้องเพิ่มเติมการตรวจสอบการประเด็นที่เกี่ยวข้องให้การต้อนรับของบริษัทล้มละลาย เช่นที่ได้ดำเนินในหลักทางธุรกิจ (Wu, 2004)5.2 ประสิทธิภาพของบริษัทดีเทอร์มิแนนต์ประสิทธิภาพของบริษัทได้รับตัวแปรการวิจัยที่นิยม ขึ้นอยู่กับบริบท มันสามารถวัดได้จากบัญชี (เช่นอัตราและการเงิน (หุ้นคืน)มุมมอง หรือใช้ทั้งสองอย่าง (เช่นของ Tobin q) ได้ต้อนรับนักวิจัยรับความสนใจในคุณลักษณะทางการเงินที่ทำให้ประสิทธิภาพที่ดีขึ้น ตัวอย่างขนาดของบริษัทและผู้ถือหุ้นสถาบันสำคัญ และบวกดีเทอร์มิแนนต์ของยืนยันประสิทธิภาพ (เป็นวัด โดยพร็อกซี่สำหรับคิวของ Tobin) ทั้งร้านอาหาร และอุตสาหกรรมคาสิโน ในขณะที่หนี้มีผลบวกประสิทธิภาพตัวหลังเท่านั้น (Tsaiและ กู 2007a Tsai และกู 2007b) เมาและกู (2008) ระบุว่า การเงินประสิทธิภาพการดำเนินงานและกิจกรรมสำคัญดีเทอร์มิแนนต์ของประสิทธิภาพ (วัดจากการพร็อกซี่สำหรับคิวของ Tobin) ของร้านเรา พวกเขาสรุปการที่บริษัทขนาดใหญ่ มีสูงสภาพคล่อง การหมุนเวียนของสินทรัพย์ กำไร และเจริญเติบ โตเร็ว มักจะ มีค่าสูงประสิทธิภาพการดำเนินงานทางการเงินมีผลอย่างมีนัยสำคัญ แต่ค่าลบร้านประสิทธิภาพของบริษัทหน้าที่ที่หนักข้าวแดงแกงร้อนมีแนวโน้มการ ลดมูลค่าของบริษัทในตลาดทุนจากมุมมองทางบัญชี Jung (2008) ดูการประยุกต์ใช้การนำเสนออัตราส่วนสะพานสำหรับตัวระบุโปรแกรมควบคุมค่าจริงและพร้อมใช้WACC เป็นเกณฑ์มาตรฐานการปฏิบัติงาน Canina และ Carvell (2008) โต้เถียงที่

Results (Thai) 2:

ยกระดับล่างและระดับที่สูงขึ้นเงินสดสามารถลดความเสี่ยงของการล้มละลาย อย่างไรก็ตาม
Upneja
หนี้ระยะยาวมีแนวโน้มที่จะเจ๊งมากที่สุดเนื่องจากเป็นปัญหามากขึ้น
กับความไม่สมดุลข้อมูล ใช้หลายรูปแบบการวิเคราะห์จำแนก
แสดงให้เห็นว่า บริษัท ร้านอาหารที่มีผลประกอบการที่ต่ำกว่าก่อนหักดอกเบี้ยและภาษีและสูงกว่า
หนี้สินรวม เรื่องนี้ได้รับการ
สนับสนุนโดยคิมและอวัยวะสืบพันธุ์ คิมและอวัยวะสืบพันธุ์
แย้งว่าสิ่งที่สำคัญในการล้มละลายร้านอาหารเป็นหนี้ระยะยาว บริษัท อื่น ๆ
ขึ้นอยู่กับการชำระหนี้ค่าใช้จ่ายที่สูงกว่าดอกเบี้ยที่ต่ำกว่าดอกเบี้ย
อัตราส่วนที่สูงขึ้นและความน่าจะเป็นของความล้มเหลว เปรียบเทียบ ' s (2002)
รูปแบบการวิเคราะห์หลายจำแนกของการล้มละลายร้านอาหาร
อ้างว่ารูปแบบโลจิสติกเป็นที่ต้องการเพราะความมั่นคงทางทฤษฎีของตน
แม้ว่าทั้งสองรุ่นให้ผลที่คล้ายกัน การเปรียบเทียบตัวแบบการถดถอยโลจิสติก
การทำนายความล้มเหลวของ บริษัท ที่ให้บริการที่พักเกาหลี
รูปแบบเครือข่ายประสาทเทียมมีประสิทธิภาพดีกว่าแบบจำลองโลจิสติกในแง่ของการลดลง
Type II พวกเขาระบุว่าการรายงานข่าวที่น่าสนใจคือสัญญาณที่สำคัญที่สุดของ
ความล้มเหลวของธุรกิจในอุตสาหกรรมโรงแรมเกาหลี
คิมและอวัยวะสืบพันธุ์
การกระจายการลงทุนและการแบ่งส่วนตลาดนอกจากนี้ยังอาจช่วยทำนายล้มละลายเพราะ
พวกเขามีแนวโน้มที่จะมีอิทธิพลต่อ บริษัท' s
Diener (2009)
คลื่นของการล้มละลายของโรงแรมและชี้ให้เห็นว่าการลดลงสูงชันและเกิดขึ้นพร้อมกันใน
ค่าอสังหาริมทรัพย์และรายได้มีขึ้นอีกครั้งในสถานที่น่ากลัวของการล้มละลายสำหรับ เจ้าของ
และผู้ให้กู้ เขาอ้างว่าปัญหาอื่น ๆ เป็นจำนวนมากเช่นสาธารณูปโภค
อาจมีผลต่อภาษีนี้สามารถเป็นเจ้าของความสัมพันธ์หนี้หรือปัจจัยทางเศรษฐกิจที่ดี
ในขณะที่ตัวแปรทางการเงินบางอย่างที่ส่งสัญญาณอย่างชัดเจนความล้มเหลวของ บริษัท และได้รับการที่ดี
การตรวจสอบในการศึกษาก่อนหน้านี้ยังมี จำเป็นที่จะต้องตรวจสอบต่อไปของที่ไม่ใช่สถาบันการเงิน
ประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการต้อนรับที่ บริษัท ล้มละลายเช่นผู้ที่ได้รับการดำเนินการ
ในธุรกิจหลัก
ผลการดำเนินงานของ บริษัท
ผลการดำเนินงานของ บริษัท ที่ได้รับการวิจัยตัวแปรที่เป็นที่นิยม ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับบริบทที่มัน
สามารถวัดได้จากบัญชี
มุมมองหรือการรวมกันของทั้งสอง ' ตาราง นักวิจัยการบริการได้
รับความสนใจในสิ่งที่คุณลักษณะทางการเงินที่นำไปสู่ประสิทธิภาพที่ดีขึ้น ยกตัวอย่างเช่น
การถือหุ้นสถาบันและขนาดของ บริษัท มีปัจจัยที่สำคัญและในเชิงบวกของ
ผลการดำเนินงานของ บริษัท ' ตาราง
อุตสาหกรรมคาสิโนในขณะที่หนี้ที่มีผลกระทบต่อประสิทธิภาพในเชิงบวกต่อหลังเท่านั้น
และอวัยวะสืบพันธุ์ และเหมา
และกิจกรรมการใช้ประโยชน์เป็นปัจจัยที่สำคัญของผลการดำเนินงาน
พร็อกซี่สำหรับโทบิน' ตาราง พวกเขาสรุปว่า บริษัท ขนาดใหญ่ที่มีความสูง
สภาพคล่องสินทรัพย์หมุนเวียนในการทำกำไรและการเจริญเติบโตได้เร็วขึ้นมีแนวโน้มที่จะมีค่าสูงขึ้น
การใช้ประโยชน์ทางการเงินมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญ แต่ในทางลบต่อผลการดำเนินงาน บริษัท ร้านอาหาร
หมายความว่าภาระหนี้หนักมีแนวโน้มที่จะลดมูลค่าของ บริษัท ในเมืองหลวง ตลาด
จากมุมมองของการบัญชี
Pont
WACC Canina

Results (Thai) 3:

ใช้ประโยชน์ต่ำกว่าและสูงกว่าระดับเงินสดสามารถลดความเสี่ยงจากการล้มละลาย อย่างไรก็ตาม ,
upneja dalbor ( 2001a ) และพบว่า ร้านอาหาร บริษัท สั้นมากกว่า
ตราสารหนี้ระยะยาวมีแนวโน้มที่จะล้มละลาย ส่วนใหญ่เนื่องจากปัญหามากขึ้น
ข้อมูลความไม่สมดุล . การใช้รูปแบบการวิเคราะห์หลาย กู ( 2002 )
พบว่า ร้านอาหาร บริษัท ที่มีกำไรก่อนดอกเบี้ยและภาษี และสูงกว่า
หนี้สินรวม ( เช่นหนี้ภาระ ) มีผู้สมัครสำหรับการล้มละลาย อาร์กิวเมนต์นี้
สนับสนุนโดยคิมกู ( 2006a 2006b , ) และ ยอน และ กู ( 2009 ) คิม กู ( 2006b )
แย้งว่าสิ่งที่สำคัญในภัตตาคาร bankruptcy หนี้ในระยะยาว ยิ่งบริษัท
อาศัยสินเชื่อหนี้สูงกว่าค่าใช้จ่ายดอกเบี้ย , ลดดอกเบี้ยคุ้มครอง
อัตราส่วน และสูงกว่าความน่าจะเป็นของความล้มเหลว เปรียบเทียบกู ( 2002 )
การวิเคราะห์รูปแบบหลายระดับภัตตาคารการล้มละลาย , คิมกู ( 2006b )
อ้างว่าแบบจำลองโลจิสติก เป็นที่ต้องการของทฤษฎีความ คุ้มค่า
ถึงแม้ว่าแบบจำลองทั้งสองให้ผลที่คล้ายกัน การเปรียบเทียบแบบจำลองการถดถอยโลจิสติก
ทำนายความล้มเหลวของเกาหลี ที่พัก บริษัท ยอน และ กู ( 2009 ) พบว่าแบบจำลองโครงข่ายประสาทเทียม
โมเดลโลจิสติกมีประสิทธิภาพดีกว่าในแง่ของการลด
ประเภทที่สองข้อผิดพลาด พวกเขากล่าวว่า ดอกเบี้ย ความคุ้มครองเป็นสัญญาณที่สำคัญที่สุดของ
ความล้มเหลวทางธุรกิจในอุตสาหกรรมโรงแรมเกาหลี
คิมกู ( 2006a ) แย้งว่าปัจจัย nonfinancial เช่นภูมิศาสตร์
การกระจายและการแบ่งส่วนตลาดยังอาจช่วยทำนาย
ล้มละลายเพราะพวกเขามีแนวโน้มที่จะมีอิทธิพลของบริษัททางการเงิน ตัวแปร และ สุด ประสิทธิภาพ
ไดเนอร์ ( 2009 ) อธิบายการเปลี่ยนแปลงกฎระเบียบในรหัสการล้มละลายตั้งแต่
คลื่นของโรงแรม การล้มละลาย และชี้ให้เห็นว่าการลดลงสูงชันใน
ค่าอสังหาริมทรัพย์และรายได้ได้อีกยกสางของการล้มละลายสำหรับเจ้าของ
และตลอดจน เขาแย้งว่า หลายปัญหาอื่น ๆเช่น สาธารณูปโภค ผู้ขาย ที่สําคัญและ
ภาษีอาจอิทธิพลนี้ สามารถเป็นเจ้าของหนี้สัมพันธ์ หรือปัจจัยทางเศรษฐกิจที่ดี ในขณะที่บางตัวแปรสัญญาณอย่างชัดเจน
ทางการเงิน บริษัท ความล้มเหลวและได้รับดี
ตรวจสอบในการศึกษา