กค 0811/10081 วันที่ : 2 กรกฎาคม 25

กค 0811/10081

วันที่
: 2 กรกฎาคม 2541

เรื่อง
: ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาหัก ณ ที่จ่าย กรณีการจ่ายค่านายหน้าให้แก่บุคคลธรรมดาและนิติบุคคล

ข้อกฎหมาย
: มาตรา 40(2), มาตรา 41, มาตรา 50(1), มาตรา 76 ทวิ, พระราชกฤษฎีกา (ฉบับที่ 18) พ.ศ. 2505

ข้อหารือ
: 1. กรณีที่บริษัทไทยจ่ายค่านายหน้าในการขายสินค้าให้แก่บุคคลธรรมดา หรือบริษัทซึ่งมีถิ่น
ที่อยู่ในประเทศมาเลเซีย สิงคโปร์ หรืออังกฤษ และมิได้ประกอบกิจการในประเทศไทย กรณีดังกล่าว
บริษัทไทยจะมีหน้าที่หักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายหรือไม่ อย่างไร
2. หากบุคคลธรรมดา หรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้าตาม 1. ประกอบกิจการในประเทศไทย
กรณีดังกล่าวบริษัทไทยมีหน้าที่หักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายหรือไม่ อย่างไร

แนววินิจฉัย
: เนื่องจากค่านายหน้าจากการขายสินค้า เข้าลักษณะเป็นกำไรจากธุรกิจ ดังนั้น กรณีตาม
ข้อเท็จจริงข้างต้น จึงพิจารณาได้ดังนี้
(1) กรณีบุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้าดังกล่าว มิได้ประกอบกิจการโดยผ่าน
สถานประกอบการถาวรในประเทศไทย บุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้านั้น จะได้รับยกเว้น
ภาษีเงินได้ในประเทศไทย ทั้งนี้ ตามข้อ 7 วรรคหนึ่ง แห่งอนุสัญญาฯ ระหว่างประเทศไทยกับประเทศ
มาเลเซียหรือประเทศสิงคโปร์เพื่อการเว้นการเก็บภาษีซ้อน หรือตามข้อ 8 วรรคหนึ่ง แห่งอนุสัญญา
ระหว่างประเทศไทยกับสหราชอาณาจักรอังกฤษเพื่อการเว้นการเก็บภาษีซ้อน แล้วแต่กรณี และตาม
มาตรา 3 แห่งพระราชกฤษฎีกาฯ (ฉบับที่ 18) พ.ศ. 2505 ฉะนั้น เมื่อบริษัทไทยจ่ายค่านายหน้าให้กับ
บุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้าดังกล่าว บริษัทไทยจึงไม่มีหน้าที่หักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่ายไว้แต่
อย่างใด
(2) กรณีบุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้าดังกล่าว ประกอบกิจการโดยผ่าน
สถานประกอบการถาวรในประเทศไทย แยกพิจารณาได้ดังนี้
(ก) บุคคลธรรมดาดังกล่าว มีหน้าที่ต้องนำค่านายหน้าที่ได้รับมารวมคำนวณเพื่อเสีย
ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาในประเทศไทย ตามมาตรา 41 วรรคหนึ่ง แห่งประมวลรัษฎากร และโดยที่
ค่านายหน้าดังกล่าวเป็นเงินได้ตามมาตรา 40 (2) แห่งประมวลรัษฎากร เมื่อบริษัทไทยจ่ายค่านายหน้า
ให้แก่บุคคลธรรมดาดังกล่าวบริษัทไทยมีหน้าที่หักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่าย ตามมาตรา 50 (1) แห่ง
ประมวลรัษฎากร
(ข) บริษัทดังกล่าว มีหน้าที่ต้องนำค่านายหน้ามารวมคำนวณกำไรสุทธิเพื่อเสีย
ภาษีเงินได้นิติบุคคลในประเทศไทย ตามมาตรา 76 ทวิ แห่งประมวลรัษฎากร และเมื่อบริษัทไทยจ่าย
ค่านายหน้าให้กับบริษัทดังกล่าว บริษัทไทยไม่มีหน้าที่ต้องหักภาษีเงินได้ ณ ที่จ่าย แต่อย่างใด

Results (Thai) 2:

กค 0811/10081 วันที่: 2 กรกฎาคม 2541 เรื่อง: ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาหัก ณ ที่จ่าย มาตรา 40 (2), มาตรา 41, มาตรา 50 (1), มาตรา 76 ทวิ, พระราชกฤษฎีกา (ฉบับที่ 18) พ.ศ. 2505 ข้อหารือ: 1 สิงคโปร์หรืออังกฤษและมิได้ประกอบกิจการในประเทศไทย ณ ที่จ่ายหรือไม่อย่างไร2 หากบุคคลธรรมดาหรือ บริษัท ซึ่งเป็นนายหน้าตาม 1 ณ ที่จ่ายหรือไม่อย่างไรแนววินิจฉัย: เข้าลักษณะเป็นกำไรจากธุรกิจดังนั้นกรณีตามข้อเท็จจริงข้างต้นจึงพิจารณาได้ดังนี้(1) ทั้งนี้ตามข้อ 7 วรรคหนึ่งแห่งอนุสัญญาฯ หรือตามข้อ 8 วรรคหนึ่ง แล้วแต่กรณีและตามมาตรา 3 แห่งพระราชกฤษฎีกาฯ (ฉบับที่ 18) พ.ศ. 2505 ฉะนั้น ณ ที่จ่ายไว้ แต่อย่างใด(2) แยกพิจารณาได้ดังนี้(ก) บุคคลธรรมดาดังกล่าว ตามมาตรา 41 วรรคหนึ่งแห่งประมวลรัษฎากร 40 (2) แห่งประมวลรัษฎากร ณ ที่จ่ายตามมาตรา 50 (1) แห่งประมวลรัษฎากร(ข) บริษัท ดังกล่าว ตามมาตรา 76 ทวิแห่งประมวลรัษฎากร ณ ที่จ่าย แต่อย่างใด

Results (Thai) 3:

กค 0811 / 10081

วันที่
2 กรกฎาคม 2541

เรื่อง
: ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาหักณที่จ่ายกรณีการจ่ายค่านายหน้าให้แก่บุคคลธรรมดาและนิติบุคคล

ข้อกฎหมาย
: มาตรา 40 ( 2 ) , มาตรา 41 , มาตรา 50 ( 1 ) มาตรา 76 ทวิพระราชกฤษฎีกา ( 18 , ฉบับที่ ) พ . ศ .ข้อหารือ 2505


: 1 กรณีที่บริษัทไทยจ่ายค่านายหน้าในการขายสินค้าให้แก่บุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งมีถิ่นสิงคโปร์หรืออังกฤษและมิได้ประกอบกิจการในประเทศไทยกรณีดังกล่าว

ที่อยู่ในประเทศมาเลเซียบริษัทไทยจะมีหน้าที่หักภาษีเงินได้ณที่จ่ายหรือไม่อย่างไร
2 หากบุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้าตาม 1 ประกอบกิจการในประเทศไทย
กรณีดังกล่าวบริษัทไทยมีหน้าที่หักภาษีเงินได้ณที่จ่ายหรือไม่อย่างไร

แนววินิจฉัย
: เนื่องจากค่านายหน้าจากการขายสินค้าเข้าลักษณะเป็นกำไรจากธุรกิจดังนั้นกรณีตามจึงพิจารณาได้ดังนี้

ข้อเท็จจริงข้างต้น( 1 ) กรณีบุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้าดังกล่าวมิได้ประกอบกิจการโดยผ่านบุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้านั้นจะได้รับยกเว้น

สถานประกอบการถาวรในประเทศไทยภาษีเงินได้ในประเทศไทยทั้งนี้ตามข้อ 7 วรรคหนึ่งแห่งอนุสัญญาฯระหว่างประเทศไทยกับประเทศมาเลเซียหรือประเทศสิงคโปร์เพื่อการเว้นการเก็บภาษีซ้อนหรือตามข้อวรรคหนึ่งแห่งอนุสัญญา

8ระหว่างประเทศไทยกับสหราชอาณาจักรอังกฤษเพื่อการเว้นการเก็บภาษีซ้อนแล้วแต่กรณีและตาม
มาตรา 3 แห่งพระราชกฤษฎีกาฯ ( 18 ฉบับที่ ) พ . ศ . 2505 ฉะนั้นเมื่อบริษัทไทยจ่ายค่านายหน้าให้กับ
บุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้าดังกล่าวบริษัทไทยจึงไม่มีหน้าที่หักภาษีเงินได้ณที่จ่ายไว้แต่อย่างใด

( 2 ) กรณีบุคคลธรรมดาหรือบริษัทซึ่งเป็นนายหน้าดังกล่าวประกอบกิจการโดยผ่าน
สถานประกอบการถาวรในประเทศไทยแยกพิจารณาได้ดังนี้
( )
บุคคลธรรมดาดังกล่าวมีหน้าที่ต้องนำค่านายหน้าที่ได้รับมารวมคำนวณเพื่อเสียภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาในประเทศไทยตามมาตรา 41 วรรคหนึ่งแห่งประมวลรัษฎากรและโดยที่
ค่านายหน้าดังกล่าวเป็นเงินได้ตามมาตรา 40 ( 2 ) แห่งประมวลรัษฎากรเมื่อบริษัทไทยจ่ายค่านายหน้า
ให้แก่บุคคลธรรมดาดังกล่าวบริษัทไทยมีหน้าที่หักภาษีเงินได้ณที่จ่ายตามมาตรา 50 ( 1 ) ประมวลรัษฎากรแห่ง

( ข ) บริษัทดังกล่าวมีหน้าที่ต้องนำค่านายหน้ามารวมคำนวณกำไรสุทธิเพื่อเสีย