Dong Ri laughed when he saw my glut

Dong Ri laughed when he saw my gluttonous expression and said, “Here.” I accurately caught the pastry he threw with my mouth. I turned around and said to Xiu Si, “Wow! Xiu Si your soup is so different from mine. What kind of flavor does it have?” Nobody could bear it after hearing my words. Gao De had pastry crumbs falling from his mouth. Sorrowfully, I said, “Don’t let your food go to waste if you’re not eating it.”

In the end, Teacher Wen had to break up our circle. “Ah, Zhang Gong. If you want to kill them then you can continue speaking. Their wounds will open up at this rate. You should just eat a bit less since your body is already so weak. Eating too much will actually be bad for you.”

After hearing Teacher Wen’s words, I could only lie down in dissatisfaction. I’ve never eaten such good food before. I’ll definitely eat a lot more during the next meal. When no one was paying attention, I stealthily told the maid to have the chef prepare more food for me next time.

Every day we had a great nourishing meal and soon the majority of everyone’s injuries were healed. After 10 or so days, we had basically fully recovered. However, I really didn’t want to recover so quickly. I still hadn’t eaten enough of the Royal Palace’s gourmet food!

Today Teacher Wen brought us to see the king after seeing that we had nearly fully recovered. I thought it would be like this. We couldn’t possibly have eaten such good foods for free. Obviously, we had to pay our respects to him.

I felt that the royal palace was very similar to a maze. In just a few minutes I had already become confused. The others weren’t faring any better either.

We arrived in front of an extremely grand and magnificent building. I heard from Teacher Wen that this was the King of Xiuda’s reception hall. After everyone entered, Teacher Wen instructed us all to kneel down. We followed him and shouted out ‘Long Live the King! Long Live the King! Long Live the King!’ After finish shouting this, I stealthily lifted my head and stole a glance.

This is the King of Xiuda? Sitting on the royal throne was a gorgeously dressed man that looked to be in his 70’s. He was sitting upright with lights glittering in his eyes.

“No need to be so polite. You may all rise.”

Xiuda’s King clearly recognized our worth as he asked us if we wished to take a position as government officials. No one uttered a word for a long time. I discovered that they were all looking at me. Ah, what are you all doing looking at me? I’m not even a citizen of Xiuda, yet I’m still forced to wear the crown of their boss on my head! You should decide for yourselves. It’s only that we are still young and the tournament has shown us how inadequate our skills are. We still had much to learn. Their future martial skills will definitely be of service to the kingdom. Seeing this, Teacher Wen secretly chuckled.

Fortunately, the King of Xiuda was really open minded. He didn’t pose any difficulties for us at all. He only said a few words of encouragement before letting us take our leave.

We finally returned to Teacher Wen’s small wooden cabin. Although there weren’t any delicious foods left, I still felt good here due to all of the freedom here.

After returning, the five of us were inseparable. Every day we would train both our bodies and our martial skills together. I taught them some of the basics of light magic while also learning a lot from them and Teacher Wen. Time quickly passed by and unknowingly, three months passed by.

Although I didn’t want to separate from my close comrades, I still had to go accomplish my mission. I found Teacher Wen and told him, “Teacher, thank you for instructing and taking care of me these past few days. I think it’s time for me to depart now and accomplish the mission entrusted to me by Teacher Di.”

Teacher Wen patted my shoulders and said with a sigh, “Truthfully, I don’t want to part with you. Right now you’re just like my own student.”

Smiling, I said, “I have always been your student. I will still return in the future and visit all of you.”

Teacher Wen sighed and said, “Fine then. Go talk with everyone else and pack up. You can leave tomorrow.” I nodded before heading toward the courtyard. Unexpectedly, they weren’t sad at all after I told them that I had to leave to finish the mission Teacher Di entrusted to me. This made me a bit depressed. I returned to my room to pack up my things and prepared to set off on my journey the next day.

Results (Thai) 1:

Ri ดงหัวเราะเมื่อเขาเห็นฉันกินนิพจน์ และกล่าว ว่า "ที่นี่" ผมถูกจับขนมที่ขว้าง ด้วยปากของฉัน ผมหันไปรอบ ๆ และกล่าวว่า Xiu ศรี "ว้าว Xiu ศรีซุปของคุณแตกต่างจากเหมือง ชนิดของรสมีไหม" ไม่มีใครสามารถแบกมันได้หลังจากได้ยินคำพูดของฉัน เดอเกามีเศษขนมที่ตกลงมาจากปากของเขา ด้วย กล่าว "อย่าให้อาหารของคุณไปเสียถ้าไม่กิน"ในสุด เวิ่นครูจะแบ่งวงกลมของเรา "อา จางกง ถ้าคุณต้องการฆ่าพวกเขา คุณสามารถต่อการพูด แผลจะเปิดขึ้นที่อัตรานี้ เพียงคุณควรรับประทานเล็กน้อยเนื่องจากร่างกายก็อ่อนแออยู่แล้ว รับประทานอาหารมากเกินไปจริง ๆ จะดีสำหรับคุณ"หลังจากได้ยินคำพูดครูเหวิน ฉันสามารถเพียงนอนลงในความไม่พอใจ ไม่ริบดังกล่าวดีก่อน แน่นอนฉันจะกินมากขึ้นในมื้อถัดไป เมื่อไม่มีใครถูกสนใจ ฉันลอบบอกแม่บ้านที่จะมีเชฟเตรียมอาหารเพิ่มเติมค่ะครั้งต่อไปทุกวันเรามีอาหารบำรุงดี และเร็ว ก็หายส่วนใหญ่ของการบาดเจ็บของทุกคน หลังจากวันที่ 10 หรือเช่นนั้น เรามีโดยทั่วไปในคืนนั้น อย่างไรก็ตาม ผมไม่อยากกู้คืนอย่างรวดเร็ว ผมยังไม่ได้กินอาหาร Royal Palace เพียงพอวันนี้ครูเหวินมาเราเห็นกษัตริย์หลังจากเห็นว่าเราได้หายไปเกือบทั้งหมด ผมคิดว่า มันจะเป็นเช่นนี้ เราไม่อาจจะได้กินอาหารที่ดีดังกล่าวฟรี แน่นอน เรามีการจ่ายของเราเคารพเขาผมรู้สึกว่าพระราชวังคล้ายกับเขาวงกต เพียงไม่กี่นาที ผมแล้วกลายเป็นสับสน คนอื่น ๆ ไม่ได้ดำน้ำที่สวยใด ๆ ดีกว่าอย่างใดอย่างหนึ่งเรามาถึงด้านหน้าเป็นอาคารแกรนด์ และงดงามมาก ผมได้ยินจากเวิ่นครูว่า นี่คือห้องโถงต้อนรับกษัตริย์ Xiuda หลังจากทุกคนที่ป้อน เวิ่นครูแนะนำเราทั้งหมดคุกเข่าลง เราตามเขา และตะโกนออกมา ' ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ!' หลังจากเสร็จสิ้นตะโกนนี้ ผมลอบยกหัวของฉัน และขโมยทันทีนี่คือกษัตริย์ Xiuda นั่งบนพระราชบัลลังก์เป็นคนแต่งตัวตระการที่มองใน 70 ของเขาได้ เขาได้นั่งตรง ด้วยแสงไฟระยิบระยับในดวงตาของเขา"ไม่จำเป็นต้องมีความสุภาพเพื่อให้ คุณอาจทั้งหมดสูงขึ้น"กษัตริย์ของ Xiuda รู้จักมูลค่าของเราอย่างชัดเจน ตามที่เขาถามเราว่า ถ้า เราปรารถนาดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ ไม่มีใครพูดคำเป็นเวลานาน ผมค้นพบว่า พวกเขาทั้งหมดมองหาฉัน อา กำลังทำอะไรอยู่ทั้งฉัน ผมไม่ได้เป็นพลเมืองของ Xiuda แต่ฉันยังถูกบังคับให้สวมมงกุฎของเจ้านายของพวกเขาบนหัวของฉัน คุณควรตัดสินใจสำหรับตัวเอง มันเท่านั้นว่า เรายังเด็ก และการแข่งขันได้แสดงเรามีทักษะไม่เพียงพออย่างไร เรายังได้เรียนรู้ ทักษะการต่อสู้ของพวกเขาในอนาคตแน่นอนจะบริการไปราชอาณาจักร เห็นนี้ ครูวินแอบเบา ๆโชคดี คิง Xiuda ถูกจริง ๆ เปิดใจ เขาไม่ได้ก่อให้เกิดปัญหาใด ๆ สำหรับเราเลย เขาเพียงกล่าวคำไม่กี่คำของกำลังใจก่อนให้เราใช้ลาของเราเราจะกลับมาห้องโดยสารไม้เล็กครูวิน แม้ว่าจะไม่มีใด ๆ อาหารซ้าย ฉันยังรู้สึกดีที่นี่เนื่องจากมีอิสระทั้งหมดหลังจากกลับ ห้าของเราถูกแยกออก ทุกวันเราจะได้ฝึกทั้งร่างกายและทักษะของเราต่อสู้กัน ฉันสอนให้พวกเขาบางส่วนของพื้นฐานของแสงในขณะที่ยัง เรียนรู้มากจากพวกเขาและครูวิน เวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยและผ่านโดยไม่รู้ สามเดือนแม้ไม่อยากจะแยกจากสหายสนิทของฉัน ดิฉันยังต้องไปทำภารกิจของฉัน ผมพบว่าครู Wen และบอกเขา "ครู ขอบคุณสำหรับการสอน และการดูแลของฉันเหล่านี้ไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมคิดว่า มันเป็นเวลาที่ผมออกตอนนี้ และบรรลุภารกิจที่มอบหมายให้ฉัน โดยครูดิ"ครูวินโรคกลัวไหล่ของฉัน และกล่าวว่า พร้อมถอนหายใจ "ดี ๆ ไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งกับคุณ ตอนนี้คุณแค่ชอบนักเรียนของตัวเอง"รอยยิ้ม ผมบอกว่า "ฉันได้รับเสมอนักเรียน ฉันจะยังคงในอนาคต และเยี่ยมชมทุกท่าน"ครูวินถอนหายใจ และกล่าว ว่า "ดีแล้ว ไปคุยกับคนอื่น และจัดกระเป๋า คุณสามารถปล่อยให้พรุ่งนี้" ผมเลยต้องก่อนมุ่งหน้าไปทางลานภายใน โดยไม่คาดคิด พวกเขาไม่เศร้าเลยหลังจากที่ฉันบอกว่า พวกที่นิดจะเสร็จสิ้นภารกิจ Di ครูมอบหมายให้ฉัน นี้ทำให้ผมหดหู่บิต ผมกลับไปห้องเก็บสิ่งของ และเตรียมพร้อมในการเดินทางของฉันในวันถัดไป

Results (Thai) 2:

ดง Ri หัวเราะเมื่อเขาเห็นการแสดงออกโลภของฉันและกล่าวว่า "ที่นี่." ฉันถูกต้องจับขนมเขาโยนด้วยปากของ ผมหันไปรอบ ๆ และบอกว่าจะซิ่วศรี "ว้าว! ซิ่วศรีซุปของคุณจึงแตกต่างจากเหมือง สิ่งที่ชนิดของรสชาติที่ไม่ได้มี? "ไม่มีใครสามารถแบกมันหลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉัน Gao De ได้เศษขนมที่ตกลงมาจากปากของเขา เศร้าใจผมกล่าวว่า "อย่าปล่อยให้อาหารของคุณไปเสียถ้าคุณไม่กินมัน."

ในท้ายที่สุดครูเหวินมีการเลิกวงกลมของเรา "อากงเหวย หากคุณต้องการที่จะฆ่าพวกเขาแล้วคุณยังคงสามารถพูด บาดแผลของพวกเขาจะเปิดขึ้นในอัตรานี้ คุณก็ควรจะกินน้อยน้อยกว่าเนื่องจากร่างกายของคุณมีอยู่แล้วจึงอ่อนแอ การรับประทานอาหารมากเกินไปจริงจะไม่ดีสำหรับคุณ. "

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของครูเหวินของฉันเท่านั้นสามารถนอนลงในความไม่พอใจ ผมไม่เคยกินอาหารที่ดีดังกล่าวก่อน แน่นอนฉันจะกินมากขึ้นในช่วงอาหารมื้อต่อไป เมื่อไม่มีใครให้ความสนใจผมลอบบอกแม่บ้านที่จะมีพ่อครัวเตรียมอาหารสำหรับฉันในครั้งต่อไป.

ทุกวันเรามีอาหารบำรุงผิวที่ดีและเร็ว ๆ นี้ส่วนใหญ่มาจากการบาดเจ็บของทุกคนได้รับการเยียวยา หลังจาก 10 หรือดังนั้นวันเราได้พื้นฟื้นตัวเต็มที่ แต่ผมไม่ต้องการที่จะกู้คืนได้อย่างรวดเร็ว ผมยังไม่ได้กินเพียงพอของอาหารรสเลิศพระราชวังของ!

วันนี้ครูเหวินนำเราไปดูกษัตริย์หลังจากที่ได้เห็นว่าเราได้เกือบฟื้นตัวเต็มที่ ฉันคิดว่ามันจะเป็นเช่นนี้ เราไม่อาจได้กินอาหารที่ดีดังกล่าวได้ฟรี เห็นได้ชัดว่าเราต้องจ่ายประการของเรากับเขา.

ผมรู้สึกว่าพระราชวังเป็นอย่างมากคล้ายกับเขาวงกต ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีผมได้กลายเป็นความสับสน คนอื่น ๆ ที่ไม่ได้ถูก faring ใด ๆ ที่ดีอย่างใดอย่างหนึ่ง.

เรามาถึงในด้านหน้าของอาคารมากที่ยิ่งใหญ่และงดงาม ผมได้ยินมาจากครูเหวินว่านี่คือพระมหากษัตริย์ของห้องโถง Xiuda ของ หลังจากที่ทุกคนเข้ามา, อาจารย์เหวินสั่งให้พวกเราทุกคนที่จะคุกเข่าลง เราตามเขาและตะโกนออกมายาวอยู่ King! ทรงพระเจริญ! ทรงพระเจริญ!' หลังจากที่เสร็จสิ้นตะโกนนี้ผมลอบยกหัวของฉันและขโมยอย่างรวดเร็ว.

นี้เป็นพระมหากษัตริย์ของ Xiuda? นั่งอยู่บนพระราชบัลลังก์เป็นคนแต่งตัวสวยหรูที่ดูจะอยู่ใน 70 ของเขา เขาก็นั่งอยู่ตรงที่มีไฟระยิบระยับในดวงตาของเขา.

"ไม่จำเป็นต้องเป็นสุภาพดังนั้น คุณอาจจะเพิ่มขึ้นทุก. "

Xiuda กษัตริย์ได้รับการยอมรับอย่างชัดเจนคุณค่าของเราในขณะที่เขาถามเราถ้าเราอยากจะใช้ตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่รัฐบาล ไม่มีใครเอ่ยคำเป็นเวลานาน ผมค้นพบว่าพวกเขาทุกคนมองมาที่ฉัน ทุกท่าน ah, สิ่งที่กำลังทำกำลังมองหาที่ฉัน? ผมไม่ได้เป็นพลเมืองของ Xiuda ที่ยังฉันยังคงบังคับให้สวมมงกุฎของเจ้านายของพวกเขาบนหัวของฉัน! คุณควรตัดสินใจด้วยตัวเอง มันเป็นเพียงว่าเรายังคงเป็นหนุ่มสาวและการแข่งขันได้แสดงให้เราเห็นว่าไม่เพียงพอทักษะของเรามี เรายังคงมีมากที่จะเรียนรู้ ทักษะการต่อสู้อนาคตของพวกเขาแน่นอนจะให้บริการในราชอาณาจักร เห็นอย่างนี้ครูเหวินแอบหัวเราะ.

โชคดีที่พระมหากษัตริย์ของ Xiuda เป็นจริงเปิดใจ เขาไม่ได้ก่อให้เกิดปัญหาใด ๆ สำหรับเราที่ทุกคน เขากล่าวคำไม่กี่คำของการให้กำลังใจก่อนที่จะให้เราใช้เวลาการลาของเรา.

ในที่สุดเราก็กลับไปที่กระท่อมไม้ครูของไตขนาดเล็ก แม้ว่าจะมีอาหารอร่อยไม่เหลือผมยังคงรู้สึกดีที่นี่เนื่องจากทั้งหมดของเสรีภาพที่นี่.

หลังจากกลับมาที่ห้าของเราแยกกันไม่ออก ทุกวันเราจะฝึกทั้งร่างกายและทักษะการต่อสู้ของเราของเราด้วยกัน ผมสอนพวกเขาบางส่วนของพื้นฐานของเวทมนตร์แสงในขณะที่ยังเรียนรู้มากจากพวกเขาและครูเหวิน เวลาได้อย่างรวดเร็วผ่านไปได้โดยไม่รู้ตัวและสามเดือนผ่านไปได้โดย.

ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ต้องการที่จะแยกออกจากสหายสนิทของฉันฉันยังคงต้องไปทำภารกิจของฉัน ผมพบว่าครูเหวินและบอกเขาว่า "ครูขอขอบคุณสำหรับการสอนและการดูแลของฉันไม่กี่วันที่ผ่านมาเหล่านี้ ฉันคิดว่ามันเป็นเวลาที่ผมจะออกไปในขณะนี้และบรรลุภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้ฉันโดยครู Di. "

ครูเหวินตบไหล่ของฉันและบอกกับถอนหายใจ" ความจริงฉันไม่ต้องการที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับคุณ ตอนนี้คุณอยู่เช่นเดียวกับนักเรียนของฉันเอง. "

ยิ้มฉันกล่าวว่า" ฉันได้รับเสมอนักเรียนของคุณ ฉันจะยังคงกลับมาในอนาคตและเยี่ยมชมทุกท่าน. "

ครูเหวินถอนหายใจและกล่าวว่า" วิจิตรแล้ว ไปพูดคุยกับคนอื่นและแพ็คขึ้น คุณสามารถออกจากวันพรุ่งนี้. "ผมพยักหน้าก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังลาน โดยไม่คาดคิดว่าพวกเขาไม่เศร้าที่ทุกคนหลังจากที่ผมบอกพวกเขาว่าผมต้องออกจากการเสร็จสิ้นภารกิจครู Di มอบหมายให้ฉัน นี้ทำให้ผมบิตหดหู่ ผมกลับไปที่ห้องของฉันที่จะแพ็คขึ้นสิ่งที่ฉันและเตรียมที่จะกำหนดออกเดินทางของฉันในวันถัดไป

Results (Thai) 3:

ดงริหัวเราะ เมื่อเห็นสีหน้าของฉัน ตะกละ และกล่าวว่า " ที่นี่ " ผมต้องจับเขาโยนขนมด้วยปากของฉัน ฉันหันไปพูดกับซู ชิ " ว้าว ! ซูชีซุปคุณแตกต่างจากผม ชนิดของรสชาติมันไม่ได้ ? " ไม่มีใครสามารถแบกมันได้ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉัน เกา เดอ มีเศษขนมหล่นจากปาก เศร้าโศก , ฉันกล่าวว่า " อย่าให้อาหารของคุณจะไปเสียถ้าคุณไม่กินมันในตอนท้าย อาจารย์เหวินต้องทำลายวงเวทย์ของเรา " อ๊ะ ซางกุง ถ้าคุณต้องการที่จะฆ่าพวกเขาแล้วคุณสามารถพูดต่อ บาดแผลของพวกเขาจะเปิดขึ้นในอัตรานี้ คุณควรจะกินน้อยลงเพราะร่างกายของคุณกำลังอ่อนแอ การรับประทานมากเกินไปจะไม่ดีสำหรับคุณ . "หลังจากได้ยินคำพูดของครูเหวิน ฉันได้แต่นอนในความไม่พอใจ ผมไม่เคยกินของดีเลยมาก่อน ฉันจะกินมากขึ้นในมื้อต่อไป เมื่อไม่มีใครสนใจ ผมแอบบอกแม่บ้านให้พ่อครัวเตรียมอาหารมากขึ้นกับฉันต่อไปทุก ๆ วัน เราได้อาหารบำรุงที่ดีและเร็ว ส่วนใหญ่ของการบาดเจ็บของทุกคนหาย หลังจาก 10 หรือดังนั้นวัน เราก็จะหายดี แต่ฉันไม่ต้องการที่จะกู้คืนอย่างรวดเร็ว ฉันยังไม่ได้กินเพียงพอของพระราชวัง Gourmet อาหารวันนี้ครูเหวินพาพวกเราไปดูพระ พอเห็นว่าเราเกือบจะหายดีแล้ว ฉันคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ เราไม่สามารถกินอาหารที่ดีเช่นฟรี เห็นได้ชัดว่าเราต้องไหว้เขาผมรู้สึกว่าพระราชวังเป็นอย่างมากที่คล้ายกับเขาวงกต ในเพียงไม่กี่นาทีฉันได้กลายเป็นสับสน คนอื่นไม่ faring ดีขึ้นเหมือนกันพวกเรามาถึงหน้าตึกอันแสนยิ่งใหญ่และงดงาม ฉันได้ยินจากครูเหวินที่เป็นกษัตริย์ของ xiuda เป็นโถงต้อนรับ หลังจากที่ทุกคนเข้ามา ครูเหวินให้เราคุกเข่าลง เราตามเขา และตะโกนว่า " ทรงพระเจริญ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ หลังจากจบเสียงตะโกนนี้ ฉันแอบเงยหน้าขึ้นและขโมยได้อย่างรวดเร็วนี่คือกษัตริย์แห่ง xiuda ? นั่งอยู่บนราชบัลลังก์เป็นสวยหรูแต่งตัว ผู้ชายที่ดูเหมือนจะอยู่ใน 70 ของเขา เขานั่งตัวตรงกับแสงไฟระยิบระยับในดวงตาของเขา" ไม่ต้องสุภาพมาก คุณอาจจะเพิ่มขึ้น .xiuda ราชการยอมรับอย่างชัดเจนว่ามูลค่าของเรา เขาถามเราว่าเราต้องการใช้ตำแหน่งข้าราชการ ไม่มีใครพูดคำนาน ผมค้นพบว่าพวกเขามองฉัน . อา คุณกำลังทำอะไร มองที่ฉัน ผมไม่ได้เป็นพลเมืองของ xiuda , แต่ฉันยังบังคับให้สวมมงกุฏของเจ้านายของพวกเขาบนหัวของฉัน ! คุณควรตัดสินใจเอง มันเป็นสิ่งเดียวที่เรายังเป็นเด็ก และการแข่งขันได้แสดงให้เราว่าไม่เพียงพอของเราทักษะเป็น เรายังต้องเรียนรู้อีกมาก ทักษะการต่อสู้ของพวกเขาในอนาคตจะเป็นการให้บริการในราชอาณาจักร . เห็นครูเหวินแอบหัวเราะ .โชคดีที่กษัตริย์ xiuda ก็เปิดใจ . เขาไม่ได้ก่อให้เกิดปัญหาใด ๆ สำหรับเราเลย เขาพูดแค่ไม่กี่คำปลอบใจ ก่อนที่จะปล่อยให้เราขอตัวก่อนในที่สุดเราก็กลับมาถึงครูเหวินขนาดเล็กกระท่อมไม้ แม้ว่าจะไม่มีอาหารอร่อยแล้ว ผมยังรู้สึกดีอยู่เนื่องจากทั้งหมดของเสรีภาพนี้หลังจากกลับมา พวกเราทั้งห้าแยกออกจากกันไม่ได้ ทุกๆวัน เราก็จะฝึกทั้งร่างกาย และทักษะการต่อสู้ของเราด้วยกัน ผมสอนพวกเขาบางส่วนของพื้นฐานของเวทมนตร์แสงในขณะที่ยังเรียนรู้มากมายจากพวกเขา และครูเหวิน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และก็ สามเดือนผ่านไปแม้ว่าฉันไม่อยากจะแยกจากสหายสนิทของฉัน ฉันก็ยังต้องไปทำภารกิจ ผมพบครูเหวินและบอกเขาว่า " อาจารย์ ขอบคุณสำหรับการดูแลฉัน ผ่านมาไม่กี่วัน ฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะออกในขณะนี้และบรรลุภารกิจมอบหมายให้ฉันโดยครูตี้”ครูเหวินตบไหล่ของฉันและพูดพร้อมถอนหายใจ " จริงๆแล้วผมไม่อยากที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับคุณ ตอนนี้คุณเป็นเหมือนนักเรียนของฉันเอง "ยิ้ม ฉันพูดว่า " ฉันเป็นนักเรียนของคุณ ผมจะยังคงกลับมาในอนาคต และเข้าเยี่ยมชมทั้งหมดของคุณ .ครูเหวินถอนหายใจและพูดว่า " ก็ได้ ไปพูดกับคนอื่น และเก็บของ คุณสามารถไปในวันพรุ่งนี้ . " ฉันพยักหน้า ก่อนจะมุ่งหน้าสู่ลานกว้าง โดยไม่คาดคิด เขาไม่ได้เศร้าเลย หลังจากที่ฉันบอกพวกเขาว่าฉันต้องจากไปเพื่อเสร็จสิ้นภารกิจครูตี้มอบหมายให้ฉัน นี้ ทำให้ผมรู้สึกกดดันนิดหน่อย ผมกลับมาที่ห้องเพื่อเก็บของและเตรียมที่จะตั้งปิดในการเดินทางในวันต่อไป