At first each day which passed by f

At first each day which passed by for Mary Lennox was exactly like the others. Every morning
she awoke in her tapestried room and found Martha kneeling upon the hearth building her fi re;
every morning she ate her breakfast in the nursery which had nothing amusing in it; and after each
breakfast she gazed out of the window across to the huge moor which seemed to spread out on all
sides and climb up to the sky, and after she had stared for a while she realized that if she did not go
out she would have to stay in and do nothing—and so she went out.
She did not know that this was the best thing she could
have done, and she did not know that, when she began to
walk quickly or even run along the paths and down the
avenue, she was stirring her slow blood and making herself
stronger by fighting with the wind which swept down from
the moor. She ran only to make herself warm, and she hated
the wind which rushed at her face and roared and held her
back as if it were some giant she could not see. But the big
breaths of rough fresh air blown over the heather filled her
lungs with something which was good for her whole thin body
and whipped some red color into her cheeks and brightened
her dull eyes when she did not know anything about it.

Results (Thai) 1:

ในตอนแรกในแต่ละวันที่ผ่านโดยการ mary เลนน็อกซ์ก็เหมือนกับคนอื่น ๆ ทุกเช้าที่เธอตื่นขึ้นมา
ในห้อง tapestried เธอและพบว่ามาร์ธาคุกเข่าบนเตาสร้างสายของเธออีกครั้ง;
เช้าวันที่เธอกินอาหารเช้าของเธอในเรือนเพาะชำที่มีอะไรที่น่าขบขันในนั้นทุกคนและหลังจากที่แต่ละ
อาหารเช้าที่เธอมองออกไปนอกหน้าต่างใน ไปทุ่งขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะแผ่ออกมาในทุก
ด้านข้างและปีนขึ้นไปบนท้องฟ้าและหลังจากที่เธอได้จ้องมองในขณะที่เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่ได้ไป
ออกเธอจะต้องอยู่ในและทำอะไรและเพื่อให้เธอออกไป
. เธอไม่ได้รู้ว่านี่คือ สิ่งที่ดีที่สุดที่เธอจะได้ทำ
และเธอก็ไม่ทราบว่าเมื่อเธอเริ่มที่จะเดินได้อย่างรวดเร็ว
หรือแม้กระทั่งวิ่งไปตามเส้นทางและลง
ถนนเธอก็ตื่นเต้นเลือดของเธอช้าและทำให้ตัวเอง
แข็งแรงโดยการต่อสู้กับลมที่พัดลงมาจากทุ่ง
เธอวิ่งเดียวที่จะทำให้ตัวเองอบอุ่นและเธอเกลียด
ลมที่วิ่งไปที่ใบหน้าของเธอและคำรามและจัดขึ้นหลังของเธอ
ราวกับว่ามันเป็นยักษ์บางที่เธอไม่สามารถมองเห็น แต่ลมหายใจใหญ่
ของอากาศบริสุทธิ์หยาบพัดผ่านทุ่งหญ้าที่เต็มไปของเธอ
ปอดกับสิ่งซึ่งเป็นที่ที่ดีสำหรับร่างกายบางของเธอทั้ง
และวิปปิ้งบางสีแดงเข้าไปในแก้มของเธอและสว่าง
ตาน่าเบื่อของเธอเมื่อเธอไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับมัน

Results (Thai) 2:

ในตอนแรก แต่ละวันที่ผ่านเลยโดยแมรีเลนถูกเหมือนคนอื่น ๆ ทุกเช้า
เธอตื่นขึ้นมาในห้องของเธอ tapestried และพบมาร์ธานั่งตามพื้นเตาอาคารไร้สายของเธออีกครั้ง;
ทุกเช้าที่เขากินอาหารเช้าของเธอในสถานรับเลี้ยงเด็กที่ไม่มีอะไรสนุกในนั้น และหลัง จากแต่ละ
เธอจ้องออกจากหน้าต่างทั่วไปมัวร์ขนาดใหญ่ซึ่งดูเหมือนจะแผ่ในทั้งหมดเบรคฟาสท์
ด้านเดินทางขึ้นสู่ท้องฟ้า และหลังจากที่เธอได้จ้องไป ในขณะเธอตระหนักว่าถ้าไม่ได้ไป
ออกเธอจะได้พัก และทำอะไร — และ เพื่อเธอไปออก.
เธอไม่รู้ว่า นี้คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอสามารถ
เสร็จ และเธอไม่ได้รู้ว่า เมื่อเธอเริ่ม
เดินอย่างรวดเร็ว หรือแม้กระทั่งวิ่งไปตามเส้นทาง และลง
อเวนิวเธอกวนเธอเลือดช้า และทำให้ตัวเอง
แข็งแกร่ง โดยต่อสู้กับลมซึ่งกวาดลงจาก
มัวร์ เธอวิ่งเพียงเพื่อให้ตัวเองอุ่น และเธอขี้เกียจ
ลมที่วิ่งที่ใบหน้าของเธอ และ roared จัดเธอ
กลับนั้นยักษ์บางเธออาจดูไม่ แต่ขนาดใหญ่
หายใจหยาบอากาศบริสุทธิ์พัดผ่านเฮที่เติมเธอ
ปอดกับสิ่งที่ดีสำหรับร่างกายของเธอทั้งบาง
สีแดงถูกตีเข้าที่แก้มของเธอ และ brightened
ตาน่าเบื่อของเธอเมื่อเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน

Results (Thai) 3:

ในครั้งแรกแต่ละวันที่ผ่านไปแล้วสำหรับแมรี่ lennox ก็เหมือนกับคนอื่นๆได้ ทุกเช้า
ซึ่งจะช่วยเธอตื่นขึ้นในห้อง tapestried ของเธอและพบว่ามาร์ธาคุกเข่าบนเตาที่อาคารไฟร์ของเธออีกครั้ง
ทุกเช้าเธอกินอาหารเช้าของเธอในห้องเลี้ยงเด็กที่ไม่มีอะไรสนุกและหลังจาก
อาหารเช้าเธอมองออกไปนอกหน้าต่างที่อยู่ทางฝั่งด้านตรงข้ามกับขนาดใหญ่ท้องทุ่งซึ่งดูเหมือนจะกระจายออกไปในทุก
ทางด้านข้างและการปีนขึ้นไปที่ท้องฟ้าและหลังจากที่เธอมีจ้องหน้าที่ในขณะที่เธอจะรู้ตัวว่าถ้าเธอไม่ได้ไป
ออกมาเธอก็จะมีการเข้าพักในและไม่ต้องทำอะไรและทำให้เธอออกไป.
เธอไม่รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอไม่สามารถ
ซึ่งจะช่วยทำให้และเธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อเธอเริ่ม
เดินไปได้อย่างรวดเร็วหรือแม้แต่วิ่งไปตามเส้นทางและลง
Avenue ,เธอเป็นคนของเธอเคลื่อนตัวช้าเลือดและทำให้ตัวเอง
ความแข็งแกร่งมากขึ้นโดยการต่อสู้กับกระแสลมที่พัดลงมาจาก
ที่ท้องทุ่ง. เธอก็วิ่งไปเพียงเพื่อทำให้ตัวเธอเองที่อบอุ่นและเธอเกลียด
ลมซึ่งรีบรุดไปยังที่ใบหน้าของเธอและส่งเสียงดังกึกก้องและเธอ
ซึ่งจะช่วยกลับไปเป็นยักษ์ที่เธอก็ไม่ได้ดู แต่ขนาดใหญ่
ซึ่งจะช่วยให้ผู้ป่วยในอากาศที่สดชื่นขรุขระสีน้ำตาลมากกว่าต้นที่เต็มไปด้วย
ปอดของเธอกับบางสิ่งบางอย่างที่ดีสำหรับร่างกายบางทั้งหมดของเธอ
และวิปสีสีแดงบ้างเข้าไปในตาและแก้มดูสดใส
น่าเบื่อของเธอเมื่อเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้.