Tannen (1982) has attempted to deve

Tannen (1982) has attempted to develop a more sophisticated view of the social differences between written and spoken language than that offered by a functional approach. She claims that a greater degree of “involvement” is to be found in oral language as opposed to the “detachment” found in the written medium. Since writing lacks the paralinguistic channels available in face-to-face speech interactions, it is obliged to encode meaning only lexically and syntactically. In that sense, then, written language that is characterized by “involvement” is “oral-like” while oral language characterized by detachment is “written-like” (Chafe, 1982). Ethnographers such as Shuman (1986) and Besnier (1988) point out, to the contrary, that writing does involve many paralinguistic features, equivalent in some ways to the gesture, facial expression, intonation of spoken language – the choice of type or script, ink color, publishing signs such as hard covers, etc. all signify meaning beyond lexical and syntactic means. Macaulay (1990) similarly provides a critique of the arguments about cohesion and coherence evident in Tannen's account. She makes the point that writing is not necessarily more explicit than speech, arguing that cohesion is not about lexico-grammatical linkage but about frames of reference and experience. This could also be linked to Fairclough's notion of “coherence” as dependent on “discoursal common sense.” For him this means that terms like cohesion and coherence, used so frequently in the pedagogic application of linguistics, are “ideological,” since
common sense is located within political and power relationships.

Results (Malay) 1:

Tannen (1982) telah berusaha membangunkan gambaran perbezaan sosial antara bahasa bertulis dan dituturkan daripada yang ditawarkan oleh pendekatan fungsi yang lebih canggih. Beliau mendakwa bahawa ijazah yang lebih besar "penglibatan" adalah merupakan antara keselesaan tambahan yang anda akan dapati dalam Bahasa lisan berbeza dengan "penglihatan" ditemui di medium bertulis. Sejak penulisan tidak mempunyai saluran paralinguistic yang terdapat dalam interaksi pertuturan bersemuka, ia adalah wajib untuk mengekod bererti hanya lexically dan sintaksis. Dalam pengertian itu, maka, Bahasa tulisan yang dicirikan oleh "penglibatan" adalah "lisan seperti" manakala Bahasa lisan yang dicirikan oleh melambangkan identiti "ditulis seperti" (Chafe, 1982). Ethnographers seperti Shuman (1986) dan Besnier (1988) menyatakan, sebaliknya, bahawa penulisan melibatkan banyak paralinguistic ciri-ciri, setara dalam beberapa cara isyarat, ekspresi muka, Intonasi Bahasa pertuturan – pilihan jenis atau skrip, dakwat warna, penerbitan tanda-tanda seperti meliputi keras, dll semua menandakan bermaksud makna luar leksikal dan Perbendaharaan katanya. Macaulay (1990) begitu juga menyediakan kritik dari perbalahan tentang perpaduan dan konsisten yang ditunjukkan dalam akaun Tannen's. Dia menjadikan titik yang bertulis bukanlah semestinya lebih jelas daripada ucapan, alasan bahawa perpaduan adalah tidak tentang hubungan lexico-tatabahasa tetapi tentang kerangka tugas dan pengalaman. Ini boleh juga dikaitkan dengan tanggapan Fairclough's "konsisten" sebagai bergantung pada "discoursal akal." Baginya, ini bermakna bahawa terma-terma seperti perpaduan dan konsisten, jadi kerap gunakan berkerangkakan penggunaan linguistik, adalah "ideologi," sejakakal terletak dalam hubungan politik dan kuasa.

Results (Malay) 2:

Tannen (1982) telah cuba untuk membangunkan pandangan yang lebih canggih daripada perbezaan sosial antara bahasa lisan dan tulisan daripada yang ditawarkan oleh pendekatan yang berfungsi. Dia mendakwa bahawa tahap yang lebih tinggi "penglibatan" adalah boleh didapati di dalam bahasa lisan yang bertentangan dengan "pemisahan" yang terdapat dalam medium bertulis. Sejak bertulis tidak mempunyai saluran paralinguistik yang terdapat di muka-ke-muka interaksi pertuturan, ia adalah bertanggungjawab untuk mengekod makna hanya leksikal dan sintaksis. Dari segi ini, maka, bahasa tulisan yang mempunyai ciri-ciri "penglibatan" adalah "oral seperti" manakala bahasa lisan yang boleh dikenalpasti melalui adalah "yang ditulis seperti" (melecetkan, 1982). Etnografi seperti Shuman (1986) dan Besnier (1988) menunjukkan, yang berlawanan, penulisan yang tidak melibatkan ciri paralinguistik banyak, bersamaan dalam beberapa cara untuk isyarat, ekspresi wajah, intonasi bahasa pertuturan - pilihan jenis atau skrip, warna dakwat, tanda-tanda penerbitan seperti meliputi keras, dan lain-lain semua menandakan bermakna di luar kemampuan leksikal dan sintaksis. Macaulay (1990) sama memberikan kritikan terhadap hujah-hujah tentang perpaduan dan kepaduan jelas dalam akaun Tannen ini. Dia membuat titik penulisan yang tidak semestinya lebih menjelaskan dari ucapan, dengan alasan perpaduan yang bukan mengenai Lexico-tatabahasa hubungan tetapi kira-kira bingkai rujukan dan pengalaman. Ini juga boleh dikaitkan dengan tanggapan Fairclough iaitu "kepaduan" seperti yang bergantung kepada "akal discoursal." Bagi beliau ini bermakna bahawa istilah seperti perpaduan dan kepaduan, digunakan begitu kerap dalam permohonan itu pedagogi linguistik, adalah "ideologi," kerana
akal terletak di dalam hubungan politik dan kuasa.