Works of art began to emerge from t

Works of art began to emerge from the walls of the museum and galleries
thus criticizing the museum as an institution that sets the rules for artists and viewers.[1]


In its origins in the minimalist sculpture of the 1960s, however, and while linked to an exposure of the object’s situation, site- specificity presents a challenge to notions of ‘original’ or ‘fixed’ location, problematising the relationship between work and site.

In reproducing in object-form the aesthetic of the supposedly empty ‘White Cube’ gallery-spaces (O’Docherty 1986)

they occupied, the early unitary forms of Robert Morris and minimalist objects of artists such as Frank Stella and Donald Judd seemed intent on throwing the viewer’s attention toward these simple, three- dimensional objects back upon itself.

In his influential account of contemporary art’s critique of the museum, On the Museum’s Ruins (Crimp 1993), the critic Douglas Crimp recounts this ‘attack on the prestige of both artist and artwork’ in favour of the spectator’s ‘self- conscious perception of the minimal object’ (Crimp 1993: 16–17).

Arguing that it was this very ‘condition of reception’ which ‘came to be known as site specificity’, he concludes that minimalism’s radicalism ‘lay not only in the displacement of the artist-subject by the spectator-subject but in securing that displacement through the wedding of the artwork to a particular environment’ (Crimp 1993: 16–17).

Results (Thai) 1:

งานศิลปะเริ่มโผล่จากผนังของพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์ จึง วิจารณ์พิพิธภัณฑ์เป็นสถาบันที่ตั้งกฎสำหรับศิลปินและผู้ชม[1]ในต้นกำเนิดในประติมากรรมมินิมัลลิสต์ ของ 1960 อย่างไรก็ตาม และใน ขณะที่เชื่อมโยงกับการเปิดรับแสงของสถานการณ์ของวัตถุ specificity ไซต์นำเสนอท้าทายความเข้าใจของ 'ต้นฉบับ' หรือ 'ถาวร' สถาน ความสัมพันธ์ระหว่างงานและเว็บไซต์ problematising ในการทำในรูปแบบวัตถุสุนทรียะของการคาดคะเน 'ขาว Cube' เก็บพื้นที่ว่าง (O'Docherty 1986)พวกเขาครอบ ครอง แบบ unitary ต้นของโรเบิร์ตมอร์ริสและวัตถุมินิมัลลิสต์ศิลปินเช่น Frank Stella และโดนัลด์จัดด์ดูเหมือน เจตนาในความสนใจของตัวแสดงเหล่านี้ง่ายต่อการขว้างปา สาม - มิติวัตถุย้อนกลับไปเอง ในบัญชีของเขามีอิทธิพลของศิลปะวิจารณ์พิพิธภัณฑ์ ซากปรักหักพังบนพิพิธภัณฑ์ของ (ใจคับ 1993), วิจารณ์ใจคับดักลาส recounts 'โจมตีบนศักดิ์ศรีของศิลปินและงานศิลปะ' ลงยังที่ 'ตนเองสติรับรู้วัตถุน้อย' (1993 ใจคับ: 16 – 17)โต้เถียงว่า ก็มาก 'เงื่อนไขนี้รับ' ซึ่ง 'มาเรียกไซต์ specificity' เขาสรุปโดยที่ radicalism 'วาง ในปริมาณกระบอกสูบเรื่องศิลปินตามเรื่องการแข่งขันไม่เพียง แต่ในปริมาณกระบอกสูบที่ผ่านการแต่งงานของงานศิลปะสิ่งแวดล้อมเฉพาะ' (1993 ใจคับ: 16 – 17)

Results (Thai) 2:

งานศิลปะที่เริ่มโผล่ออกมาจากผนังของพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์
พิพิธภัณฑ์วิจารณ์จึงเป็นสถาบันที่กำหนดกฎสำหรับศิลปินและผู้ชม. [1] ในต้นกำเนิดในประติมากรรมเรียบง่ายของปี 1960 อย่างไรและในขณะที่เชื่อมโยงกับ เปิดเผยสถานการณ์ของวัตถุจำเพาะ Site- นำเสนอความท้าทายที่จะพัฒนาการของเดิม 'หรือ' คงที่ 'สถานที่ problematising ความสัมพันธ์ระหว่างการทำงานและเว็บไซต์. ในการทำซ้ำในวัตถุรูปแบบความงามของว่างที่คาดคะเนแกลเลอรี่ 'Cube สีขาว' ช่องว่าง (O'Docherty 1986) พวกเขาครอบครองรูปแบบรวมเริ่มต้นของโรเบิร์ตมอร์ริสและวัตถุเรียบง่ายของศิลปินเช่นแฟรงก์เตลล่าและโดนัลด์จัดด์ดูเหมือนเจตนาในการขว้างปาสนใจของผู้ชมที่มีต่อง่ายๆเหล่านี้วัตถุสามมิติกลับเมื่อตัวเอง. ใน บัญชีที่มีอิทธิพลของเขาในการวิจารณ์ศิลปะร่วมสมัยของพิพิธภัณฑ์บนซากปรักหักพังของพิพิธภัณฑ์ (Crimp 1993) นักวิจารณ์ดักลาสจีบเนื้อหานี้ 'โจมตีในศักดิ์ศรีของทั้งศิลปินและงานศิลปะ' ในความโปรดปรานของผู้ชมของ 'ตัวเองรับรู้ตระหนักถึงน้อยที่สุด วัตถุ '(Crimp 1993: 16-17). เถียงว่ามันเป็นอย่างนี้ 'เงื่อนไขของการรับ' ซึ่ง 'มาเป็นที่รู้จักในฐานะเว็บไซต์ที่เฉพาะเจาะจง' เขาสรุปว่าความรุนแรงของศิลปะ 'วางไม่เพียง แต่ในการกำจัดของศิลปินเรื่อง โดยผู้ชม-แต่เรื่องการรักษาความปลอดภัยในการกำจัดที่ผ่านงานแต่งงานของงานศิลปะไปยังสภาพแวดล้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง '(Crimp 1993: 16-17)

Results (Thai) 3:

ผลงานศิลปะเริ่มโผล่ออกมาจากผนังของพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์
จึงวิจารณ์พิพิธภัณฑ์เป็นสถาบันที่กำหนดกฎสำหรับศิลปินและผู้ชม [ 1 ]


ในต้นกำเนิดของมันในประติมากรรมที่เรียบง่ายของปี 1960 , อย่างไรก็ตาม , และในขณะที่เชื่อมโยงกับการสัมผัสของสถานการณ์ของวัตถุ , เว็บไซต์วิธีแสดงความท้าทายกับความคิดของ ' ต้นฉบับ ' หรือ ' ถาวร ' สถานที่problematising ความสัมพันธ์ระหว่างงานและเว็บไซต์

ในการทำซ้ำในรูปแบบวัตถุสุนทรียะแห่งคาดคะเนเปล่า ' คิวบ์ ' Gallery เป็นสีขาว ( โอ โดเชอตี้ครับ 1986 )

ที่พวกเขาครอบครอง รูปแบบแรก unitary ของโรเบิร์ตมอร์ริสและเรียบง่ายวัตถุของศิลปินเช่น Frank Stella และ Donald Judd ดูเหมือนตั้งใจโยนความสนใจของผู้ชมที่มีต่อง่าย ๆ เหล่านี้สาม - มิติวัตถุกลับเมื่อตัวเอง

ในบัญชีผู้มีอิทธิพลของศิลปะร่วมสมัยของบทวิจารณ์ของพิพิธภัณฑ์กับซากปรักหักพังของพิพิธภัณฑ์ ( จีบ 1993 ) , ดักลาส คริมาวิจารณ์ ' โจมตีในศักดิ์ศรีของทั้งศิลปินและงานศิลปะ ' ชม ' ในความโปรดปรานของตนเองมีสติรับรู้วัตถุน้อยที่สุด ( 2536 : 16 17 จีบ

) )เถียงว่ามันนี้มาก ' ' ซึ่ง ' รับสภาพมาเป็นที่รู้จักกันเป็นเว็บไซต์เฉพาะเจาะจง ' เขาสรุปว่า minimalism เป็นหัวรุนแรง ' วางไม่เพียง แต่ในการเคลื่อนที่ของศิลปินวิชาโดยชมเรื่อง แต่ในการรักษาความปลอดภัยที่เคลื่อนผ่านงานแต่งงานงานศิลปะเพื่อสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะ ( 2536 : 16 ' จีบ ( 17 )